ขอเชิญคุณน้องส่งหนังสือตาม ชื่อ-​ที่อยู่​ ด้านล่างนะครับ​(​ไปรษณีย์เหม็นขี้หน้าทุกคน ฮา ฮา)

เสรี ม่วงเมือง
469/9 ม.4(ตลาดบ้านส้อง) ต.บ้านส้อง
อ.เวียงสระ จ.สุราษฎร์ธานี
8 4 1 9 0

ก่อนอื่น​ต้องขอเรียนว่า ผมไม่มีเจตนาจ้องจับผิดคุณ ​แต่เห็นว่าคุณใจกว้าง เปิดอกรับ​ความจริง ผมจึงเต็มใจ​และพอใจ​ที่​จะส่งเสริมคุณอย่างจริงจัง​และสุด​ความ​สามารถ ​เพราะเชื่อว่า​ความพยายาม​ที่​จะ​เป็นนักเขียนให้​ได้ของคุณเกิดจาก​ความตั้งใจจริง

​แม้ผมไม่ใช่นักเขียน​ที่ประสบ​ความสำเร็จแล้ว​ก็ตาม ​แต่​ความพยายามของผมก็มีมานาน ​เมื่อยกอุปสรรคต่าง ๆ​ ​ที่อาจยกมา​เป็นข้ออ้างทิ้ง​ไปแล้ว​ ผมพูดอย่างไม่อายปากว่า ผมผ่านการพยายามศึกษาเกี่ยว​กับงานเขียนหนังสือด้วยตนเองจากการอ่าน การฟัง มามากมาย​นับไม่ถ้วน ​และพบว่าอุปสรรคสำคัญ​ที่สุด​ที่กั้นขวางไม่ให้เราเดินทาง​ไปถึง​ที่นั่น​ได้ง่าย ก็​คือ ​ความไม่รู้!!!

ไม่รู้จัก​ใช้คำ

ไม่รู้กาละเทศะ

ไม่รู้จักเรียบเรียงจัดลำดับ​ความสำคัญของเนื้อหา

ไม่รู้จักคัดสรรข้อมูล

ฯลฯ

จึงทำไห้เราเขียน​ไปอย่างสะเปะสะปะ บางคราวก็เยิ่นเย้อไม่กระชับรัดกุม ​ส่วน​ที่ไม่สำคัญก็หยิบมาเขียน

เรื่อง​สั้น "เพียงลมพัดผ่าน" ของคุณก็เข้าลักษณะนี้ ​เพราะวัตถุดิบล้นอกคุณอยู่​ เสียดาย​ที่ผมยังไม่มีเวลาแก้ไขตัดทอนให้คุณ ​แต่​จะขอบอกว่า มีหลาย​ที่​ที่ยังไม่เพอร์เฟ็ค ​แต่ก็อย่าท้อ ​เพราะผมไม่​ได้เขียนมา​เพื่อบั่นทอน​กำลังใจของคุณ ​แต่เขียนมา​เพื่อเตือนสติให้คุณรอบคอบขึ้น​กว่านี้ ​ต้องหมั่นศึกษา​และสังเกตจดจำหลายสิ่งหลายอย่าง​ที่เรา"มักเข้าใจผิด"ให้มากกว่านี้

ตัวอย่างลักษณะนาม​ที่​ใช้​กับ"เบ็ด"ของคุณว่า "หลัง" นั้น​ผิดอย่างมหันต์ ​เพราะคุณยังไม่​ได้ศึกษาเรื่อง​ลักษณะนามให้ดีพอ หรืออาจไม่เคยใส่ใจก็​ได้

ผม​จะบอกคุณให้; ลักษณะนามมีด้วยกัน 5 ลักษณะ
1.บอกชนิด
2.บอกหมวดหมู่
3.บอกสัณฐาน
4.บอกจำนวน
5.บอกอาการ

ลักษณะนามของเบ็ดจัด​เป็นลักษณะนามบอกสัณฐาน ตัวเบ็ด​ที่​เป็นเหล็กงอ ๆ​ ​จะขนาดไหนก็แล้ว​​แต่ เรียกว่า ตา สายเบ็ดเรียกว่า สาย คันเบ็ดเรียกว่า คัน ​และ​เมื่อรวม​ทั้งหมดนั้น​แล้ว​ ก็​จะ​เป็นเบ็ด​ที่อยู่​ในลักษณะรูปพรรณสัณฐาน​ที่สมบูรณ์ ก็​จะมีลักษณะนามว่า "คัน" ครับ​ ไม่ใช่ "หลัง"

​และนี่​คือสิ่งจำ​เป็นสำหรับนักเขียน​ที่ควรใส่ใจใฝ่รู้ ​เพื่อ ​ความ​เป็นตัวตนของนักเขียนเอง ​เพราะต่อ​ไป​เมื่อ​ใคร ๆ​ ​ได้เห็นนามปากกาของคุณ ​เขาก็​จะ​ต้องเชื่อในตัวตนของคุณ ​เขาจึง​จะเปิดอ่านงานของคุณด้วย​ความชื่นชมในทันที

ด้วยมิตรไมตรี
นาม อิสรา

มืออาชีพ

​เมื่อแสงสีทองเริ่มจับขอบฟ้า ตึกรามบ้านช่องภายในชุมชนอันล้าสมัยแห่งนี้ก็แลสลัวทึมเทา อีก​ทั้งนวลใยของแสงนั้น​ก็ยังบันดาลให้ภาพ​ที่มองเห็นอลังการ​และขลังกว่า​ความ​เป็นจริงหลายร้อยเท่า...​

หรือนั่น​เป็นเพียงอุปาทานของผมเอง!

ควันไฟโขมง ส่งกลิ่นอบอวล คละเคล้ากลิ่นไก่ย่าง​ที่สุกแล้ว​ ​และถูกนำมาเรียงไว้บนถาด​ที่รองด้วยใบตอง ​ส่วน​ที่รอการย่างก็ยังคงถูกแช่​ทั้งไม้เสียบอยู่​ในกะละมังหมัก กลิ่นกระเทียมพริกไทย​และเครื่องหมักปรุง คละคลุ้งอยู่​ในบรรยากาศอันสดชื่นของยามเช้า​

​เมื่อมีเสียงลูกค้าร้องสั่ง แม่ค้าไก่ย่างก็รีบกุรีกุจอห่อไก่ลงใส่ใบตอง​ที่ถูกฉีกเตรียมไว้สำหรับห่อไก่ย่าง​และข้าวเหนียว​ที่วางอยู่​ใต้รถเข็น ​ความร้อนของไก่​และข้าวเหนียวกระทบใบตอง ​จะเกิดกลิ่นอีกอย่าง​ที่ช่วยกล่อมเกลารสชาติจนรู้สึกหอมหวนชวนกิน

​ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้ผมนึกถึง​ความทรงจำของมื้อเช้า​ในวัยเด็กจนน้ำลายสอขึ้น​มาทันที...​

​แต่ยังก่อน, เช้า​ๆ​อย่างนี้ผมยังไม่อยาก​จะกินอะไร​ลง​ไป

​เมื่อเดินทอดน่อง​ไปเรื่อย ๆ​ ก็พบพ่อค้าแม่ขาย​ที่พากันมาตั้งรถเข็น​และโต๊ะพับอยู่​ริมทางสองข้างถนน ​ที่ต่างก็​พร้อมใจเรียกมันว่า "ตลาดเช้า​" ​โดยปราศจากรูปแบบ​ที่​เป็นตลาดสดเหมือนเช่นตัวเมืองใหญ่ ๆ​ ​และ​แม้​จะยุ่งยากอยู่​บ้างในฤดูฝน ​แต่ด้วย​ความเคยชินของวิถีผู้คนในพื้น​ที่ จึงทำให้ไม่รู้สึกว่า​สิ่งนั้น​​คือปัญหา

​แม้​จะห่างจากกรุงเทพฯไม่ถึงหนึ่ง​ร้อยกิโลเมตร ​แต่วิถีชีวิตของผู้คน​ที่นี่กลับดูไม่เร่งรีบ ผิด​กับผู้คนในเมืองหลวง ​ที่ต่าง​ต้องแย่งชิงกันแทบทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่อง​ทำมาหากิน เรื่อง​นอน เรื่อง​ขับถ่าย ​แม้กระทั่งการเสพสังวาส ทุกชีวิตดู​จะเร่งรีบ​ไปเสียหมดราว​กับเสียสติ ผมจึง​ได้เห็นภาพของแม่บ้าน​ที่ออกมาเดินจ่ายตลาดแล้ว​ยังมีเวลาถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบ​ระหว่างกัน บ้างก็ตะโกนถามหาเลขเด็ดงวดหน้า บ้างก็ถามหาข่าวคราวลูกสาวลูกชายของ​เพื่อนบ้าน​ที่​ไปทำงานหรือเรียนต่อในเมืองหลวง ด้วยน้ำเสียง​ที่แสดงถึง​ความห่วงหาอาทรกันอย่างจริงใจ กลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกคิดถึงบ้านในต่างจังหวัดมากขึ้น​ทุกที

นานมากแล้ว​ ​ที่ผมไม่​ได้กลับบ้าน ไม่รู้ว่าทำไม ​ทั้ง​ที่เคยตั้งใจหลาย ๆ​ ครั้งแล้ว​ว่าผมอยาก​จะกลับ​ไปเยี่ยมบ้านเกิด ​แต่​เมื่อถึงเวลาก็มัก​จะมีเหตุขัดข้องเสียทุกคราว หรือเหตุผลเหล่านั้น​เกิดจากข้ออ้าง​ที่เสแสร้ง จนทำให้ผมรู้สึกหวาดหวั่นละอายแก่ใจ​เมื่อ​จะ​ต้องหน้าผู้คนในครอบครัว ​โดยเฉพาะครูสอนวิชาจริยธรรมอย่างพ่อ

บ้านเดิมของผมอยู่​​ที่อำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี ​ซึ่งไม่ถือว่าไกล, จากเขตบางกะปิ​ไปก็ประมาณเก้าสิบสามกิโลเมตร ​ใช้เวลาเดินทางเพียงชั่วโมงเศษ ๆ​ ก็ถึงแล้ว​

นอกจากสำเนียงพูดจาต่อกันแล้ว​ สภาพแวดล้อมของผู้คน​ที่นั่นก็แทบ​จะไม่ต่าง​ไปจาก​ที่นี่สักเท่าใด

​ที่โพธาราม ผู้คนมัก​จะพูดคุยกันด้วยด้วยสำเนียงเหน่อ ๆ​ ​ซึ่งผมเองก็ยังแอบคิดว่า ออก​จะเหน่อกว่าคนสุพรรณบุรีเสียด้วยซ้ำ ​แต่นั่นก็​เป็นอีกหนึ่ง​เอกลักษณ์​ที่ทำให้ผมภาคภูมิใจในถิ่นเกิด

ผมเดินทอดน่องซึมซับบรรยากาศชีวิตยามเช้า​ในชนบท ​เพื่อทดแทน​ความรู้สึก​ที่โหยหามานาน ​เพราะนาน ๆ​ สักครั้ง​ที่​จะ​ได้มีโอกาส​ได้สัมผัส​กับ​ความรู้สึกเช่นนี้ ​และนี่ก็นับว่าโชคดี ​เมื่องานรับจ้างชั่วนคราวในครั้งนี้ ผมถูกลูกพี่จัดสรรให้มาลงในชุมชนเล็ก ๆ​ ของ​ที่นี่เข้า​พอดี

ฟ้าสางจนมองเห็นลายมืออย่างชัดเจน ผมเดินมาหยุดอยู่​ตรงร้านกาแฟโบราณตาม​ที่หมายตา​เอาไว้

นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาหกโมงครึ่ง ยังมีเวลาอีกมากโขกว่า​จะถึงเวลาทำงาน...​

"เฮียครับ​ กาแฟร้อน ไข่ลวกสองฟอง"

เจ้าของร้านรูปร่างอ้วนใหญ่ หน้าตาเชื้อสายคนไทยมากกว่าพวกเจ๊ก​ที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมา ​แต่ก็อย่างว่าแหละ​ครับ​ ​เพราะอาชีพนี้​แต่เดิม​เป็นของคนไทยเชื้อสายจีนเสีย​ส่วนใหญ่ ดังนั้น​คำเรียกหา​ระหว่างลูกค้า​กับผู้ขายจึงมัก​จะ​ใช้คำว่า "เฮีย" ทั่วทุกหัวระแหง จนแทบ​จะเรียก​ได้ว่า นั่น​คือชื่อประจำตำแหน่งของคนขายกาแฟแบบดั้งเดิม​ไปแล้ว​

อ่านใหม่ก้อยังแอบยิ้มอยู่​นะคะ​ ​และรู้สึกว่า​...​...​

1. วางพล็อตดีค่ะ​
2. การดำเนินเรื่อง​ลื่นไหลดี ​แต่เอ! มันยังไงล่ะ เรียกว่าลื่นเกิน​ไป​ได้มั้ย หรือ เรียบเกิน​ไปอะไร​ประมาณนี้
3. ขมวดปมในตอนจบค่อนข้างดี (หลอกคนอ่านซะ..)
4. ตัวละคร (อันนี้แล้ว​​แต่คนอ่านนะ) ​แต่ฉันน่ะ OK.
5. พฤติกรรมของตัวละคร ตรงนี้​เอา​เป็นว่า ดูให้ละเอียดกว่านี้แล้ว​กัน รู้สึกว่า​ มันรีบๆ​ ยังไงไม่รู้เนอะ หรือมือ​ที่กดแป้นพิมพ์มันช้ากว่า​ความคิด​ที่วิ่งปรื๊ด ...​...​...​
6. บรรยายให้ละเอียดกว่านี้ดีมั้ยคะ​ หมายถึง​ทั้งพฤติกรรม ภาษา ​และภาพพจน์ อัน​จะนำ​ไปสู่จินตภาพให้เกิด​กับคนอ่านนะค่ะ​ (ว่า​ไปในฐานะคนอ่านคนหนึ่ง​นะคะ​)
7. จบแบบรีบๆ​ จังแฮะ หรืออย่างไร ประมาณว่ารีบหักมุมจบหรืออย่างไร ​คือว่า
​ความรู้สึกของฉันน่ะ มันน่า​จะมีอะไร​อีกสักหน่อย​ อะไร​ก็ไม่รู้เหมือนกัน

​แต่​โดยรวมแล้ว​ ชอบเรื่อง​นี้ นำ​ไปให้เด็กๆ​ อ่าน(​โดยไม่​ได้ขออนุญาตจากเจ้าของ ขออภัยด้วย) ​โดยมีเงื่อนไขว่า อย่าแอบดูตอบจบ เด็กๆ​ ขำกันใหญ่ (เด็กม.3) เค้ามี​ความสุข​กับการอ่านงานของคุณ นั่น​คือสิ่ง​ที่ฉัน​ต้องการเห็น ยินดีด้วย​ที่คุณ​ได้​เป็น​ส่วนหนึ่ง​ของการทำให้เด็กๆ​ มี​ความสุข​กับการอ่านนะคะ​

ทีนี้มาว่ากัน​ไปตามเรื่อง​...​..
หน้า​ที่ 1
บรรทัด​ที่ 1 น่า​จะมีคำว่า สอน (อยู่​ในโรงเรียน) ขาดกริยาหลักค่ะ​
บรรทัด​ที่ 10-11 มี ​และ อยู่​ 3 ​ที่ มาก​ไปมั้ยคะ​
บรรทัด​ที่ 15 รูปร่างหน้า (ตกตา) ​แต่หน้าตาไม่น่า​จะ​เป็นอวบอ้วน ​เป็นรูปร่างอย่างเดียวดีมั้ยคะ​​ที่อวบอ้วน
หน้า​ที่ 2
บรรทัด​ที่ 6 หล่ะ ​เป็น ล่ะ
บรรทัด​ที่ 19-20 พอแม่เผลอ หรือในวันหยุด ทำไม​ต้องแอบ​เพราะ​ความจริงเรื่อง​ก็บอกว่าแม่ไม่อยู่​นี่นา (ภาษามันขัดแย้งกันใน​ความหมายอ่ะค่ะ​)

หน้า​ที่ 4
บรรทัด​ที่ 5 ผมก็เข้าทำงาน​เป็นน้องใหม่ (ทำให้เข้าใจ​ได้ว่า น้องใหม่​เป็นตำแหน่งอะไร​สักอย่าง) ดูแปลกๆ​ ค่ะ​
บรรทัด​ที่ 13 โปรย คำเดียวดีกว่ามั้ย พอโปรยปรายแล้ว​กลัว​จะเปียกยังไงไม่รู้
หน้า​ที่ 5
บรรทัด​ที่ 18 หล่ะ ​เป็น ล่ะ
หน้า​ที่ 6
บรรทัด​ที่ 13-14 ​เป็น ไม่มีสักวัน​ที่ผม​จะไม่คิดถึงเค้า หรือไม่มีวันใดเลย​...​...​​แต่จากรูปประโยคเดิม ปฏิเสธซ้อนปฏิเสธกลาย​เป็นบอกเล่าเลย​นะจ๊ะ​ ไม่นิยม​ใช้ในภาษาไทย
หน้า​ที่ 7
บรรทัด​ที่ 15 ขย่อน น่ะไก่ขัน ​ถ้าอาเจียน​ต้อง ขย้อน ค่ะ​
หน้า​ที่ 8
บรรทัด​ที่ 3 ประครอง ​เป็น ประคอง
บรรทัด​ที่ 4 ดูแปลกๆ​ ดูใหม่อีกครั้งดีมั้ย
บรรทัด​ที่ 6 กลิ่นกายไม่น่า​จะ​ใช้เข้มข้น ​ใช้​กับกลิ่น​คือ แรง ​แต่พอ​ใช้​กับช็อตนี้ก็แปลกๆ​ อีกแหละ​ ​เอา​เป็นว่า หาคำอื่นดีกว่า
บรรทัด​ที่ 14 อือๆ​ ออๆ​
บรรทัด​ที่ 20 เปลี่ยนจากอ้อมกอด​เป็น อ้อมแขนน่า​จะเกิดจินตภาพกว่ามั้ย
หน้า​ที่ 10
บรรทัด​ที่ 5 รื่น ​เป็น ลื่นไหล
บรรทัด​ที่ 12 ตุ้บ ๆ​ ​จะให้​เป็นเสียงอะไร​คะ​ ​ถ้าเสียงชีพจร​ที่เต้นอยู่​​ที่ขมับ​ต้อง​ใช้ ตุบ ตุบ ​ถ้า ตุ้บ เสียงวางของหนักลงพื้น หรือเสียงคนทุบกันนะเออ
บรรทัด​ที่ 16 เลศนัยน์ ​เป็น เลศนัย

เรื่อง​นี้พิมพ์พลาดน้อยมาก​ถ้าเทียบ​กับเรื่อง​​ที่แล้ว​ ดีค่ะ​แสดงว่าทำการบ้านดี ​ส่วนประเด็นข้างต้น ​ถ้าหากมีสิ่งใด​ที่ผิดพลาดจากเจตนารมณ์ของคนเขียนก็ ขออภัยทีเถอะค่ะ​​และดูให้ช้า​ไปจริงๆ​ มันวุ่นๆ​ อ่ะค่ะ​ (พวกเราเรียกเดือนนี้ว่า เดิน​ทั้งเดือน ​คือไม่​ได้หยุดสักทีค่ะ​)

ด้วย​ความระลึกถึง ทอรุ้ง ค่ะ​

สวัสดีค่ะ​ ...​คุณทิดฯ

​เป็นเกียรติ​จะตาย​ไป ​ที่​จะ​ได้อ่านต้นฉบับ​​ใครๆ​ รบกวน​ที่ไหนกันเล่าค่ะ​

​และ​ถ้าคุณคิดว่า ฉัน​จะ​สามารถช่วยให้หนังสือของคุณมี​ความถูก​ต้องตาม​ที่ควร​จะ​เป็นในเรื่อง​ภาษาไทย​ได้บ้าง​แม้เพียงเล็กน้อย อย่ารีรอ​ที่​จะส่งต้นฉบับ​มานะคะ​ ฉันน่ะ ยินดีให้รบกวนทุกเวลา (อ่านหนังสือฟรีดีจังเลย​แหละ​ค่ะ​ )​

หวังใจไว้ว่า ​จะ​ได้เห็นหนังสือใหม่​ทั้ง 2 เล่ม ของคุณ..บนแผงฯ ในไม่ช้านี้นะคะ​

สวัสดีค่ะ​

สวัสดีค่ะ​...​คุณทิดฯ

เพิ่งอ่าน ลมหนาวฯ จบค่ะ​ ง่วงแล้ว​ล่ะ ​แต่รอก่อน แบบว่ามัน ติดพัน​และตั้งใจไว้ว่า ​จะบอกคนเขียนทันที​เมื่ออ่านจบอ่ะค่ะ​


​เป็นงานเขียน​ที่เรียงร้อย​ได้ดีระดับหนึ่ง​ ​คือเขียนเรื่อง​ยาวๆ​ แล้ว​​เอาอยู่​ ไม่หลงประเด็น ชื่นชมนะคะ​
เนื้อเรื่อง​น่าสนใจ ​เป็นเรื่อง​ใกล้ตัว ​สามารถเกิด​ได้​กับทุกคน ​และ​เป็นประสบกาณ์ร่วมไม่มากก้อน้อย ทำให้คนอ่านมีลุ้นด้วย
เนื้อหาไม่ปวดหัว อาจคาดเดาตอนจบ​ได้ ​แต่หลากหลายเรื่อง​ราวก้อชวนให้น่าติดตามอยู่​ดี
บรรยาย​ได้ละเอียดดี (เกิน​ไปด้วยซ้ำ) แหม! แทบ​จะอ้วกตาม ​และรู้เลย​ว่าสยองแบบฝังหุ่น ​เป็นอย่างไร บรื๊อส์ ส์ ส์ (นวมของคุณน่ะ)

​เอา​เป็นว่า อ่านแล้ว​ชอบก้อแล้ว​กันค่ะ​

ตัวเอง​เป็นคน​ที่อ่านหนังสือแล้ว​ ไม่ปิดอารมณ์ตัวเอง ​คือ คุณเขียนแล้ว​​ต้องการสื่อให้คนอ่าน​เป็นอย่างไร ถือว่าคุณประสบ​ความสำเร็จ
สำหรับ ฉันนะคะ​ มี​ความสุข อ่านแล้ว​มันตลกดี ฉันน่ะหัวเราะก๊ากเลย​ หลายตอนด้วย ​และพออ่านจบ คิดถึง​เพื่อนทันทีเลย​ เดี๋ยว​จะโทรคุย​กับพวกมัน แบบดึกๆ​ แบบนี้แหละ​ ​ที่ฉันชื่นชมคุณสุดๆ​ นะ คุณเขียนเรื่อง​​ที่มีพื้นฐานของ​ความจริงล้วนๆ​ ​ได้ละเอียดมาก เก่ง ฉันชอบงานเขียนประเภทนี้ ​แต่ไม่เคยเขียน​ได้ดีสักที พอ​ใครเขียน​ความจริง​ได้ เลย​ เออ เก่งแฮะ (ชมนะคะ​ ไม่ใช่ยอ ต่างกันเนอะ)

​และเล็กน้อย นะคะ​ ด้วย​ความจริงใจยิ่ง

รู้สึกว่า​การเขียนสะกดคำยังมีหลาย​ที่​ที่ไม่น่า​จะใช่ เช่น กระโพรกกระเพรก ควร​เป็นกระโผลกกระเผลก / โค๊ช ควร​เป็น โค้ช ฯ
ลองดู​ทั้งหมดนะคะ​ ​ที่​เป็น อักษรต่ำคำตาย ทุกคำ อักษรต่ำ​ถ้า​ใช้วรรณยุกต์เอก ​จะ​เป็นเสียง โท ​และ​ถ้า​ใช้วรรณยุกต์ โท ​จะ​เป็น เสียงตรีค่ะ​
การสะกด ร ล ในบางคำ
การ​ใช้คำทับศัพท์ ก้อคำต่างประเทศแหละ​ ลองดูง่ายๆ​นะคะ​ว่า ​ถ้าคำนั้น​ มันไม่มี​ใช้ในภาษาไทย เราก้อไม่​ต้องใส่วรรณยุกต์ ​แต่​ถ้ามันมี​ใช้ในภาษาไทย ก้อใส่วรรณยุกต์ให้มัน ​เพื่อ​จะ​ได้ไม่สับสน (เช่น coke อ่านว่า โคก ​แต่ในภาษาไทย มันมีคำว่า โคก ​ที่แปลว่า เนิน คำทับศัพท์ของ coke จึง ​เป็น โค้ก ค่ะ​)
เหนื่อย​กับตัวเลขห้อยท้ายชื่อตัวละครค่ะ​ ไม่รู้สิ รุงรังจัง (ฉันคนเดียวนะ)

ฉันคิดหวังไว้ว่า หนังสือ เล่มนี้ ​ต้องสวยงาม ​และมีเสน่ห์แน่นอน ​จะรอซื้อนะคะ​คุณทิดฯ ขอบคุณ​ที่ให้โอกาส อ่านต้นฉบับ​ ​และแสดง​ความคิดเห็น

​ที่สำคัญ ฉัน​เป็นคนหนึ่ง​ล่ะ ​ที่มี มาเอดะ ไทซัน ​และ จิอากิ อยู่​เต็มหัวใจ เย้! เย้! เจอคนรักมาเอดะ ดีใจจัง

สวัสดีค่ะ​

คุณทิดฯคะ​

mail มีปัญหาจริงๆ​ เลย​ ​เอา​เป็นว่า เปลี่ยน mail ดีกว่า ​ใช้อันนี้แล้ว​กัน
kwangfarida@hotmail.co.th รับรองถึงชัวร์

อย่างไรก้อลองดูนะคะ​

คุณทิดฯคะ​...​

ฉันชอบจัง ถ้อย​ความ ผมอยากฟัง นั่นหมายถึงคุณประสบ​ความสำเร็จ​ไปแล้ว​ครึ่งหนึ่ง​ ในโลกนี้​ใครยอมฟัง​ใครว่าง่ายๆ​ ซะ​ที่ไหนกันล่ะคะ​

รับรองว่า อ่านจบแล้ว​​จะกลับมาพูดคุยด้วย ฉันว่าคุณ​เป็นนักเขียน​ที่ดีนะ ​คือซีเรียส​แต่ไม่ซีเรียสน่ะค่ะ​ ไม่รู้เข้าใจมั้ย

ยินดีแบบจริงจังนะคะ​​ที่​ได้มีโอกาสรู้จักกันค่ะ​

ทิดอินทร์..

ตกลงว่าผมอ่าน​ไป​ได้แล้ว​ครึ่งหนึ่ง​ของ​ทั้งหมด ​และไม่แน่ใจว่า​จะอ่าน​ที่เหลือต่อจนจบ​ได้หรือไม่ ด้วยเหตุผลทางด้าน​ความเหมาะสม เท่า​ที่​ได้อ่านมาครึ่งเรื่อง​ พอ​จะมองเห็นชัดเจนว่าทิดอินทร์เล่าเรื่อง​​ได้สนุก ​และตลกมาก นับ​เป็นวิธีเล่าเรื่อง​​ที่น่าสนใจ มีรายละเอียดชนิดวินาทีต่อวินาที เก่งมาก ๆ​ ครับ​ ​โดยเฉพาะฉากเผชิญหน้าของกลุ่มผู้รุกรานนับร้อย คุณ​สามารถเล่าให้เห็นไหวพริบ ​ความกล้า ​ความกลัว ​และการยึดถือศักดิ์ศรีของวัยรุ่น ของ​เพื่อนร่วมสถาบัน ทำให้นึกถึงงานเขียนของศุภักษร ​ที่จับเหตุการณ์ในสถาบันการศึกษา​เป็นฉากเหมือนกัน เพียง​แต่ทิดอินทร์ให้อารมณ์​ความรู้สึกแบบลูกผู้ชาย เข้มข้น ​และทะโมน มิใช่หวานทะเล้นแบบศุภักษร ผมเชื่อว่าคุณมีฝีมือพอ​ที่​จะ​เป็นนักเขียน​ที่โด่งดัง​ได้ไม่แพ้ศุภักษรครับ​ ตัวหนังสือมันสำแดงให้เห็นแววชัดเจน ​แต่​ที่ผมขียนมาคราวนี้ไม่ใช่​จะมาชมหรอก

มีข้อ​ที่อยาก​จะติเตียนตรง ๆ​ ​คือ เรา​เป็นนักเขียน​ต้องเคารพผู้อ่าน เหตุ​เพราะการบรรยายอย่างละเอียดยิบของนาฏกรรมในห้องส้วมของคุณนั้น​ นับว่าเกินเลย​​ความสมควร​ไปมาก การดึงผู้อ่านเข้า​ไปอยู่​ในส้วมด้วยนั้น​ ​ต้องทำอย่างระมัดระวัง ​ถ้าผู้อ่าน​เป็น​เพื่อนก็ไม่น่า​จะ​เป็นอะไร​ ​แต่​ถ้า​เป็นงานเขียน​ที่ส่งออกสาธารณะ ผู้อ่านอาจ​เป็น​ใครก็​ได้ การ​ที่ผู้เขียนพาผู้อ่านเข้า​ไปในส้วม ​และชักนำให้มองรายละเอียดแบบโคลสอัพขนาดนั้น​ มันหยาบคายเกิน​ไป ยิ่งมีฝีมือบรรยายจน​ได้กลิ่น ​ได้ยินเสียงขนาดนั้น​ เฮ่ย.. ไม่ไหวว่ะ ทิดอินทร์ควรรู้ว่าวรรณกรรมนั้น​มีพลังอำนาจ ผู้เขียน​สามารถบังคับผู้อ่านให้รู้ ให้เห็นในระยะใกล้แค่ไหนก็​ได้ การ​ที่คุณดึงใบหน้าผู้อ่านเข้า​ไปใกล้ตูดของคุณขนาดนั้น​ ผมว่ามันไม่เหมาะสม ​ถ้าเขียน​เพื่อแกล้ง​เพื่อนสนุก ๆ​ ก็นับว่า​ได้ผล ​แต่ไม่เหมาะสม​กับสาธารณชนแน่ ๆ​ พึงสงวรณ์!

หลังจากเขียนสองย่อหน้าข้างบน​ไปแล้ว​ ผมก็ผ่อนคลายลง (ผมเข้ามาเขียนถึงคุณทันที​ที่​เอาชีวิตรอดออกจากห้องส้วมของไอ้ดิวมา​ได้) อย่าเพิ่งเสีย​กำลังใจ​ไปนะครับ​ ผมคิดว่า​จะหยิบมาอ่านต่อจนจบ แล้ว​​จะว่ามาใหม่อีกที

สวัสดีค่ะ​...​คุณทิดฯ

อยากขำเหมือนคุณนามว่าจัง ปกติเวลาอ่านหนังสือ ชอบให้อารมณ์ไหล​ไปตามตัวอักษร เศร้าก้อร้องไห้ ตลกก้อหัวเราะ อะไร​แบบนี้อ่ะค่ะ​

ขออ่านด้วยคน ​แต่คงไม่อาจบอกอะไร​​ได้หรอกนะคะ​ นอกจากช่วยลุ้น บอกตรงๆ​ แค่เห็นบรรยากาศ ซีเรียสๆ​ ก้อมึนแทนคนเขียนแล้ว​ล่ะค่ะ​

TO คุณทิดอินทร์

ยาม​เมื่อลมหนาวพัดหอน-เอ๊ย-พัดหวน จำนวน 186 หน้า A 4 ของคุณนั้น​ กระผม- เซอร์วิลเลี่ยมนาม อิสรา อ่านจบแล้ว​ครับ​

ขำกลิ้ง! เลย​

​ที่ขำ​ที่สุดก็เห็น​จะ​เป็นตอนพาเหรดกัน​ไปหา​กับแกล้ม ของพวก "เลี่ยม" ​ทั้งหลายนั่นแหละ​ ช่วยกลบ​ความชักช้าอืดอาดจากบทแรก ๆ​ จนทำให้หายง่วงหาว​ไปในทันที แล้ว​ก็นั่งหัวเราะคนเดียว​ได้ตั้งนาน ​แม้ลีลาการวิ่งหนีให้พ้นผิด​จะน่าหวาดเสียวเหมือนวิ่งหนีผีนางนาคมากกว่าวิ่งหนีตายาม ​แต่มันก็เห็นภาพชวนให้ขำ ยิ่งบทบาท​ของพี่ไข่ย้อยตอนล้วงกระเป๋าแจ็คเก็ตกำน้ำไข่ไก่ออกมา, แหม-นึกภาพแล้ว​อดหัวเราะจนพ่นน้ำลายออกมาไม่​ได้

ซูเปอร์เลี่ยมจริง (หมายถึงผู้เขียน)

​และเข้าใจว่า บัดเดี๋ยวนี้คุณคงส่งงานชิ้นนี้ขึ้น​เวทีประกวด​ไปแล้ว​เหมือนกัน ​เพราะ​ได้ยินมาว่าหมดเวลาแล้ว​ ​ส่วนผมไม่​ได้ติดตามข่าวการประกวดของร้านนายอินทร์รอบนี้เลย​ ​เนื่องจากไม่มีงานส่งประกวด เขียนไม่ออกมาสองสามอาทิตย์แล้ว​

​และ​ที่สำคัญยังรู้ตัวว่าสีมือไม่ถึง แค่​เอาให้ผ่านตะกร้าสำนักพิมพ์อยู่​ทุกวันนี้ก็ยังลูกผีลูกคน ​ที่เพิ่งส่งออก​ไป​เมื่อปลายเดือน​ที่แล้ว​สองเรื่อง​ ​ถ้าผ่าน ถือว่าปีนี้กำไร ​ได้ส่งท้ายปีเก่าด้วยผลงาน​ซึ่ง​เป็นงานเขียนหนังสือ​ที่แสนชื่นชอบ นอกเหนือ​ไปจากงานประจำอันเปรียบเสมือนหม้อข้าว​ที่ไม่อาจทุบทิ้ง​ได้ ​และ​ถ้ามันผ่านตะกร้า​ไป​ได้จริง ๆ​ ปีใหม่​ที่​จะถึงก็​จะ​เป็นปี​ที่น่า​จะมี​ความสุขกว่าปีเก่าก่อน (เยอะเลย​)

ดู​เอาเถอะ ​แม้​แต่​กับงาน​ที่ไม่​ได้หวังประกวด หวังเพียงให้บรรณาธิการสำนักพิมพ์ ​สามารถรับสาร​ที่เราสื่อออก​ไป​ได้อย่างถ่องแท้(จึง​ได้พิจารณาให้ตีพิมพ์) ยัง​ต้องคอยลุ้นอย่างใจหายใจคว่ำ แล้ว​​จะมีปัญญา​ไปสร้างงานจน​ได้ระดับพอ​ที่​จะส่งเข้าประกวด​กับ​เขา​ได้ยังไงเล่า??? ​แม้​จะเคยลองฮึดสู้มาแล้ว​ยกสองยก (รางวัลสุภาว์ เทวกุล ​และ พานแว่นฟ้า) ​แต่ก็ไม่ผ่าน (ถูกน็อคปลายคางตั้งแต่กรรมการบนเวทีเริ่มสับมือ-ชก) ก็เลย​​ต้องฉากออกมาตั้งหลักเสียก่อน เหมือน "อ้ายดิว"เต้นฟุตเวิร์กถอยฉากออกมาดูทีท่าของ "ไอ้เปรต"บนสังเวียนผ้าใบคราวนั้น​นั่นแหละ​ อย่างน้อยพอ​ได้สูดลมหายใจให้เต็มปอด แล้ว​ค่อยถลันเข้า​ไปใหม่ด้วย​ความฮึกเหิมอีกครั้ง(ก็ยังดี) ดีกว่างี่เง่ายืนให้มันเสยอัพเพ่อคัทเข้าปลายคางโป้งเดียวจอด​โดยไม่คิดป้องกันระมัดระวังตัว

​ส่วน​จะให้วิจารณ์แสดง​ความคิดเห็น ก็คง​ต้องพูดกันยาว

​เพราะ "สองคนยลตามช่อง คนหนึ่ง​มองเห็นโคลนตม คนหนึ่ง​ตาแหลมคมเห็นดวงดาวอยู่​พราวพราย"

​และผมอาจ​เป็นหนึ่ง​คนแรกคนนั้น​ก็​ได้ ตามประสาคนมองต่ำเห็นโคลนตมจึง​ต้องพูดกันยาว ๆ​ ​ต้องค่อย ๆ​ ย้ำ ค่อย ๆ​ ทำ​ความเข้าใจกัน​ไปทีละนิด ๆ​ ​ซึ่ง​จะพลอยทำให้คุณเสีย​กำลังใจ หรือไม่สบายใจ จนเกิด​ความไม่มั่นใจ(ในตัวผม) ​ไปเสียเปล่า ๆ​

จึงอย่ากระนั้น​เลย​ ไว้คุณค่อยกลับ​ไปอ่าน​และทบทวนแก้ไขด้วยตนเอง​จะดีกว่า

​โดยยึดหลัก - ตัดทิ้งแล้ว​ไม่เสียเนื้อ​ความตัด​ไปเลย​ ​เพื่อไม่​ต้องการให้มันเยิ่นเย่อไม่กระชับ

-​ส่วนไหน​ที่ดู​เป็นเล่นมากเกิน​ไปก็ตัดทิ้ง​ไปเสียบ้าง (สมัยก่อนนู้น อาจินต์ ปัญจพรรค์ เคยเขียนแนะนำ​ไป​กับต้นฉบับ​​ที่ส่งคืนให้ผม ​เนื่องจากไม่ผ่านการตีพิมพ์ ท่าน​ได้กรุณาแนะนำหลายสิ่งหลายอย่าง ​และมีอยู่​อย่างหนึ่ง​ท่านเขียนว่า "อย่าเขียน​เป็นเล่น" ผมยังจำไม่ลืม)

-​ส่วนไหน​ที่ไม่กระจ่างพอ ยังคลุมเครือสองแง่สามง่าม ก็อาจขยาย​ความเพิ่มเติมลง​ไปให้ชัดแจ้ง ​ได้ใจ​ความสมบูรณ์ตาม​ที่เรา​ต้องการสื่อ ​แม้สักนิดก็สำคัญ อย่ามองข้าม คำคำเดียวอาจสร้าง​ความกระจ่างให้​กับเนื้อหาตลอด​ทั้งเรื่อง​ก็​เป็น​ได้

สรุป​โดยรวม ๆ​ งานคุณทิดอินทร์ชิ้นนี้ ​กับ ชิ้น​ที่โพสต์ลงในเว็บเรื่อง​ยาวของศาลานกน้อย แตกต่างกันราว​กับคน​แต่งคนละคนกัน หรืออาจ​เพราะ​ที่โพสต์ลงในเว็บนั้น​คุณยังไม่​ได้ทบทวนแก้หรือเปล่าไม่ทราบ ​เพราะสังเกตรูปประโยคมันดูขัด ๆ​ นัยน์ตา ​ส่วน "ยาม​เมื่อลมหนาวพัดหวน" นี้ ​แม้​แต่สระ วรรณยุกต์ ตกหล่นสักตัวครึ่งตัวก็ดูเหมือน​จะหาไม่เจอ (หรืออาจมีลอดตาบ้างก็ไม่รู้) แสดงว่าตรวจทานอย่างดีเยี่ยม จึงยังเหลือ​แต่การตัดแต่งข้อ​ความเหมือนอย่าง​ที่แนะนำไว้คร่าว ๆ​ นั่นแหละ​ครับ​ ​เอาตามนั้น​เลย​

พอแค่นี้นะครับ​ ชักง่วง
9 ธ.ค. 2553
00.27 น.

หวัดดีค่ะ​...​คุณทิด
วันนี้นะ โพสต์งานชิ้นหนึ่ง​แหละ​ คิดถึงคุณทิด ​และ รักในกล่องแห่ง​ความลับ เลย​แวะมาค่ะ​ ​เพื่อนทอรุ้ง อ่านงานคุณ เค้าชอบมากเลย​ ฝากชมมาด้วยนะคะ​
ดีจังเนอะ ​ที่​ได้อ่าน ​ได้เขียน เขียนต่อ​ไป นะคะ​ ​จะ​ได้อ่านไง

หลังจากลิ้มรสคำหมากจน​เป็นชื่น​พระหฤทัย

********************************

ขอโทษสำหรับประโยคนี้ ผมตัดทิ้งคำเกินออกไม่หมดครับ​

จริง ๆ​ แล้ว​​ต้องเขียนแบบนี้ " หลังจากลิ้มรสคำหมากจนชื่น​พระทัย"

เพิ่งเข้ามาเห็นตอนอ่านจดหมายตอบรับของคุณนี่เอง

สำหรับหนังสือบางเล่ม​ที่ผมแนะนำคุณไว้ น่า​จะหายาก ยังไง ๆ​ ก็แนะนำให้​ไป​ที่ห้องสมุดใหญ่ ๆ​ นะครับ​ รับรองมีแน่นอน สมัครสมาชิกแล้ว​ยืม​ไปอ่าน​ได้เลย​

ไม่ทราบคุณทิดฯ​แต่งนิยายเรื่อง​นี้จบหรือยัง ผมติดตามอ่านมาด้วย​ความชื่นชมตั้งแต่บทแรก เพียง​แต่ไม่ค่อยมีเวลา​ได้แสดง​ความคิดเห็นมากนัก ​เนื่องจากภาระการงาน​ที่ร้าน รวม​ทั้งหนังสือหนังหา​ที่​เพื่อนพ้องน้องพี่จากกรุงเทพฯซื้อส่ง​ไปให้ก็หลายเล่มยังไม่​ได้เปิดอ่าน ​แต่ลึก ๆ​ ในใจแล้ว​ คิดว่าว่าง​เมื่อไหร่ ก็​จะส่ง​ความคิดเห็น​ส่วนตัวมาหาคุณทิดทันที ​เพราะอยาก​เอาใจช่วยให้คุณทิดประสบ​ความสำเร็จในด้านงานเขียน ​แม้ผมเอง​จะไม่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไร​นัก ​แต่เชื่อว่าผมเริ่มต้นมาก่อน ผ่านประสบการณ์มาพอสมควร จึงอยาก​จะแสดง​ความคิดเห็นฉันท์มิตรต่อคุณทิดฯว่า ขอให้คุณทิดฯจงเขียนหนังสือด้วย​ความ​ใคร่ครวญขึ้น​กว่านี้สักนิด แล้ว​คุณทิดฯ​จะไม่เหนื่อยเปล่า ​และ​ที่สำคัญจงหมั่นอ่านงานเขียน​ที่ในหมู่นักอ่านยกย่องกันว่า​เป็น"หนังสือดี" อย่างเช่น "ฟ้าเดียวกัน" ของ ลาว คำหอม "ปีศาจ" ของ เสนีย์ เสาวพงษ์ หรือหนังสือสำนวน​ที่แช่มช้อยถูกลักษณะการ​ใช้ภาษาอย่าง​ที่สุดของ"ดอกไม้สด" ​และอีกมากมาย​​ที่น่า​จะนำมาอ่าน​เพื่อการศึกษาไว้เป้นแบบอย่าง จนกระทั่งมือเราเข้าฝักดีแล้ว​ เราก็​จะมีแนวทางของเราเองอย่างไม่​ต้องสงสัย

​และท้าย​ที่สุดนี้ ผมขอถือวิสาสะในการตัดคำบรรยายต่อท้ายการเจรจาในนิยายอิงประวัติศาสตร์ของคุณมาแก้ไขให้ดู​เป็นตัวอย่างพอคร่าว ๆ​ นิดหนึ่ง​ ​เพื่อให้คุณ​ได้พิจารณาดูว่าทำไมถึง​ต้อง​เป็นอย่างนั้น​ ทำไม​ต้องตัดตรงนั้น​ ๆ​ ออก​ไป ลองพิจารณาดูนะครับ​

(ของเดิม)
"ข่าวสาร​ที่ส่งมาจากเมือง​พระนครว่าอย่างไร"

​พระเจ้าหรรษาวรมันทรงตรัสขึ้น​ ทำลาย​ความเงียบขึ้น​ทันทีหลังจาก ลิ้น​ได้รับรสคำหมาก​เป็น​ที่ชื่นหฤทัย ​ความเคร่งเครียดกดดันจึงลดลงมาเล็กน้อย ในหมู่ข้าราชบริพาร​ที่ต่างเกรงกลัวต่อ​พระราชอำนาจ ​ที่​พระเจ้าหรรษาวรมันทรงปกครองบ้านเมืองด้วย​ความเด็ดขาด หลังจาก​ที่พ่ายแพ้ให้แก่​พระเจ้าชัยวรมัน​ที่หก ​ความแค้นครานั้น​กลับส่งผลให้​พระองค์ทรงมี​ความพิโรธคุกรุ่นอยู่​ตลอดเวลา

**********************************************


(ฉบับ​แก้ไข)

"ข่าวสาร​ที่ส่งมาจากเมือง​พระนครมีว่าอย่างไร"

​พระเจ้าหรรษาวรมันทรงตรัสทำลาย​ความเงียบ หลังจากลิ้มรสคำหมากจน​เป็นชื่น​พระหฤทัย ​ความเคร่งเครียดกดดันในหมู่ข้าราชบริพาร​ที่เกรงกลัว​พระราชอำนาจก็ลดน้อยลงมา

กษัตริย์แห่งกรุงแห่ง(เติมชื่อเมืองลง​ไป)​พระองค์นี้ทรงปกครองบ้านเมืองด้วย​ความเด็ดขาด หลังจากพ่ายแพ้(อะไร​)ให้แก่​พระเจ้าชัยวรมัน​ที่ ๖ ​ความแค้นครานั้น​ส่งผลให้​พระองค์ทรงเก็บ​ความพิโรธคุกรุ่นอยู่​ใน​พระอุระตลอดเวลา


หวังว่าคุณคง​จะเต็มใจศึกษามันนะครับ​

ด้วยมิตร

นาม อิสรา