ตอน : บันทึกของความคิด 14 กุมภา 2555 : มี..แต่ไม่เอา

หลังจาก​ความผิดหวัง​กับ​ความรัก​ที่จาก​ไปครั้งล่าสุด
ฉันก็แทบ​จะ​ใช้เวลาเกือบ​ทั้งหมดขลุกอยู่​​กับการฟังคลิปเสียงธรรมะ​ที่โหลดมาจากอินเตอร์เน็ต ฟังซ้ำแล้ว​ซ้ำเล่าวน​ไปมาอยู่​อย่างนั้น​ราว​กับ​จะหา​ความหมายของการมีชีวิตอยู่​จากเสียงเหล่านั้น​

ทุกสิ่งล้วน อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา
​เป็นสิ่ง​ที่​ได้ยินอยู่​บ่อยๆ​ ​แต่ก็อด​จะคิดในใจไม่​ได้ว่า 'จำ​ได้ ​แต่กลับไม่เคยเข้าใจเสียที'

'ฉันรู้ ฉันไม่ใช่คน​ที่ดีนัก ​แต่ฉันก็ทำ​เพื่อเธอมากมาย​ ทำไมเธอถึงยังโกหกหลอกลวงฉัน เธอทำอย่างนั้น​​กับฉัน​ได้อย่างไร'
นี่​เป็นประโยค​ที่ฉันมัก​จะถามตัวเองอยู่​เสมอ

นึกๆ​แล้ว​ก็ตลกตัวเองเสียเหลือเกิน
ในวันนั้น​ฉัน​ทั้งโกรธ ​ทั้งเสียใจแทบ​เป็นแทบตาย​เพราะคน​ที่รักโกหกหลอกลวง
​แต่วันนี้เพิ่งเข้าใจว่า ​ความอยากของตัวเองต่างหาก​ที่หลอกลวงตัวเรายิ่งกว่า​ที่คนอื่นทำ​กับเราเสียอีก

ก็ใน​เมื่อทุกสิ่ง​คือ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตาแล้ว​ มัน​จะแปลกอะไร​​กับการจาก​ไปอย่างนั้น​
การ​ที่เรา​จะ​ไปยึดมั่นถือมั่นว่า คน​ที่รัก​จะอยู่​​กับเราตลอด​ไป มัน​จะ​เป็น​ไป​ได้อย่างไร คิดแบบนี้ก็เท่า​กับ​เป็นการเห็นผิด มันก็โง่นั่นสิ


'ทุกสิ่งในโลกก็เหมือนหิน​ที่วางไว้อยู่​บนพื้น
​ถ้าเธอเดินผ่าน​ไป มัน​จะ​ไปหนักอะไร​
มันหนักก็ต่อ​เมื่อเธอ​ไปอยาก​ได้มัน แล้ว​ก็ยกมันขึ้น​มาเท่านั้น​

พอเธอยกหินขึ้น​มา ก็บ่นว่า มันหนักจังเลย​ มันหนักจังเลย​...​

มันหนักก็วางลงสิ ​จะ​ไปแบกไว้ทำไม...​

วางไม่​ได้...​

ทำไมวางไม่​ได้...​

ไม่รู้ วางไม่​ได้ แล้ว​ก็บ่นว่า มันหนังจังเลย​ มันหนักจังเลย​...​ '

คนเราก็​เป็นเสียอย่างนั้น​ ถึง​ได้​เป็นทุกข์กันอยู่​ทุกวันนี้อย่างไร

อารมณ์ก็เหมือนกัน
ควมสุข ​ความทุกข์ก็เหมือนกัน
​จะอะไร​เสียอีกละ
ก็รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ สิ่งเหล่านี้มันก็ไม่แน่​ทั้งนั้น​
เหมือนหินก้อนนั้น​
​ไปแบกไว้ มันก็หนักเท่านั้น​ละ
​แต่มีหินไหม...​มี
หินนั่นยังมีอยู่​
มีไว้ทำไม
มี​เพื่อให้รู้ รู้แล้ว​ก็ละ
'มี...​​แต่ไม่​เอา'



มาวันนี้
สิ่ง​ที่ฉันคิดว่า​เป็นโชคร้ายในวันนั้น​
กลับ​เป็นประโยชน์เสียจริงๆ​