ตอน : เมื่อลมหนาวไม่หนาว

นั่งอ่านเว็บนกน้อย​ไป ก็คิดถึง​ความหลัง​ไป ​เมื่อครั้งมองผ่านหน้าต่างกระจกใส

ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นของอังกฤษ

ครั้งนั้น​ แปลกบ้าน ต่างถิ่น แรงบันดาลใจ ล้นไหล ท่วมท้นมากมาย​

ครั้นพอกลับมาเมืองไทย ชีวิตเริ่มหมุน​ไปตามวงโคจรปกติอย่าง​ที่มันเคย​เป็น แถมพกด้วยภาระหน้า​ที่​ที่มากมาย​ยิ่งขึ้น​กว่าเดิม

แรงบันดาลใจ​ที่ท่วมท้นกลับหยุดนิ่ง ราว​กับมี​ใครมาสร้างเขื่อนกักเก็บไว้มิให้ไหลล้น​ไปตามจินตนาการ

ฉันคิดว่า การ​ได้นั่งนิ่งๆ​ ​กับตัวเองสักพัก​จะทำให้เรา​ได้มีเวลาครุ่นคิดให้ตกผลึกมากยิ่งขึ้น​

ฝรั่งมีสุภาษิตกล่าวว่า
A rolling stone gathers no moss.

เปรียบเสมือนคน​ที่​ใช้ชีวิตผกผันรวดเร็ว มักเก็บเกี่ยวอะไร​ไว้ในชีวิตไม่​ได้สักอย่าง หรือ ไม่​พร้อม​ที่​จะรับผิดชอบอะไร​เลย​

ชีวิตประจำวันของฉัน​ที่เปรียบเสมือน "หินกลิ้ง" ก็ทำให้ไม่​สามารถตกผลึกทาง​ความคิด​ได้​แม้​แต่น้อยเช่นเดียวกัน นอก​ไปจากพยายามประคองสติให้​เป็นปัจจุบันขณะให้มาก​ที่สุด



วันนี้ ฉันเดิน​ไปซื้อของ​ที่ตลาดนัดแถวบ้าน เจอเด็กชายคนหนึ่ง​ วิ่งเล่นไล่เตะลูกบอลเล็กๆ​ อยู่​ข้างถนนอย่างเดียวดาย ไม่กลัว​แม้​แต่รถ​ที่วิ่งผ่านมา

ขณะ​ที่ฉัน​กำลังนึกว่า ลูก​ใครหนอ ทำไม พ่อแม่​เขาปล่อยให้ลูกมาเล่นเสี่ยงๆ​ อยู่​ริมถนนเพียงลำพังอย่างนี้ พลันก็​ได้ยินเสียงแม่ค้าคนหนึ่ง​ตะโกนถามเด็กว่า

"เฮ้ย ไอ้หนู ​ได้ข่าวว่าแม่เอ็ง​ไปเ​ที่ยวฮ่องกงมาเหรอ"

เด็กตอบเพียงสั้นๆ​ ว่า "เออ" ราว​กับชินชา​กับคำถามนั้น​
แล้ว​ก็วิ่งไล่เตะลูกบอลต่อ​ไป

ในแวบหนึ่ง​ของ​ความคิด ฉันคิดว่า "ฮ่องกง" นั้น​ ไม่ใช่ "ฮ่องกง" ​แต่น่า​จะ​เป็น "ห้องกรง" ​ที่เราๆ​ รู้จักคำแสลงนี้กันดี

เด็กเอ๋ย..ผู้ใหญ่สมัยนี้ ​เขา​ใช้ชีวิต​เป็น "หินกลิ้ง" กันเช่นนี้ละหรือ เจ้าถึง​ต้องกลาย​เป็นหินกลิ้ง​แต่เยาว์วัยเช่นนี้

เก็บเกี่ยวอะไร​ไว้ในชีวิตไม่​ได้ นอกจาก​ความหยาบกระด้างในหัวใจ

หน้าหนาวนี้ ไม่มีลมหนาวให้สัมผัสเย็นชื่นใจเลย​