ตอน : บทที่ ๑๑

ริมฝั่งลำน้ำป่าสัก
แรม ๑๔ ค่ำ เดือน ๑๑ ปีมะโรง ยามเดียวกัน

ทันที​ที่ขุนเมธาเห็นบริวารเจ้าขุนหาญ ผูกเรือ​ทั้งหมดเข้า​กับต้นไม้ริมฝั่ง ​เป็น​ที่เรียบร้อย​จึงส่งสัญญาณการโจมตี ฉับพลัน ลูกธนูหลายร้อยดอกจึงพากันแหวกอากาศเข้าจู่โจมทันที

เสียงร้องโหยหวน เสียงร้องด้วย​ความตื่นตระหนก​และเสียงโห่ร้องเจ้าโจมตี ดังกึกก้องผสานกันจนระงม​ไปทั่วคุ้งน้ำ
ขุนลำพงยืนอยู่​ข้างเจ้าขุนหนุ่มผู้นั้น​ ชมดูขุนเมธาตะโกนร้องออกคำสั่งต่อเหล่าทหาร​แต่ละหมู่ คอยบังคับขับต้อนไพร่พลเชลยชาวจามปา ให้เข้าโจมตีขบวนของเจ้าขุนหาญด้วย​ความประหลาดใจ ​โดยไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย​ว่า ขุนเมธา​จะเตรียมการ​และออกคำสั่ง​ได้ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้

"มีเรือสองลำตัดสายโยง เล่นหนีออก​ไป"
เสียงอ้ายพิรามร้องตะโกนขึ้น​ พลางชี้มือชี้ไม้​ไปยังเรือ​ทั้งสองลำ
"นั่นมันเรือเจ้าขุนหาญ​กับขุนเคน พวกเรา​ทั้งหมดรีบติดตาม​ไป"
ขุนลำพงเห็นเช่นนั้น​ จึง​ใคร่รีบตามติด​ไปโจมตี ​เพื่อหวังเรียก​ความดี​ความชอบให้กลับคืนมา

"ท่านอย่า​ได้แตกตื่น​ไป เจ้าขุนหาญไม่มีหนทางรอดจากเงื้อมมือข้าพเจ้า ให้พวกเราจัดการสังหารไพร่พลเหล่านี้ให้หมด ค่อยติดตาม​ไปจัดการเจ้าขุนหาญก็ยังไม่สาย"ขุนเมธาหันกลับมาตอบด้วย​ความเฉื่อยชา
ขุนลำพง​ได้ยินเช่นนั้น​กลับรู้สึกริษยา ​ใคร่ภาวนาให้เจ้าขุนหาญพลันหลุดรอด​ไป​ได้ ​จะ​ได้หยามหยันแก่อ้ายขุนเมธาให้สาแก่ใจ

สิบห้าปีก่อน ​เมื่อครั้ง​ที่​พระเจ้าธรณินทรวรมัน ยังคงดำรงค์ตำแหน่ง​เป็นเจ้าขุนเมืองกัมโพช ​ได้เดินทางกลับจากเมืองนครมหิธรปุระ หลังจาก​ได้ยกทัพ​เพื่อเดินทาง​ไปช่วยเหลือ จากการโจมตีของ​พระเจ้าหรรษาวรมัน ​แต่กองทัพของ​พระองค์เดินทาง​ไปไม่ทัน ด้วยกองทัพของ​พระเจ้าหรรษาวรมัน​ได้เข้ายึดครองเมืองนครมหิธรปุระ​ได้เสียแล้ว​

ครั้งนั้น​ ​พระองค์ทรง​ได้นำทัพ​ที่พ่ายแพ้กลับมา​พร้อม​กับเด็กน้อยอายุ​ได้เจ็ดแปดปีผู้หนึ่ง​ ​และเรียกตัวขุนลำพงเข้ามาพบ แล้ว​มอบหมายหน้า​ที่พี่เลี้ยงให้แก่ขุนลำพง
ตลอดสิบเจ็ดปี​ที่ผ่านมา ขุนลำพงจึง​เป็น​ทั้งพี่เลี้ยง ครูดาบ​และ​ที่ปรึกษาทุกเรื่อง​ราวให้แก่เจ้าขุนผู้นี้ ช่วงเวลา​ที่ผ่านมา ตำแหน่งขุนผู้รู้ใจ​และผู้รับ​ใช้อันสนิทนี้ ยังมิเคยมีผู้ใดกล้ากล้ำกรายช่วงชิงมาก่อน จนกระทั่งถึงวันนี้

"คนของเรากำจัดพวกมันหมดสิ้นแล้ว​ พวกท่านรีบขึ้น​ม้าติดตามมา ข้าพเจ้า​จะพา​ไปดักเจ้าขุนหาญ​ที่คุ้งด้านหน้า"
เสียงขุนเมธาตะโกนขึ้น​ ปลุกขุนลำพงให้ฟื้นตื่นขึ้น​จากห้วง​ความคิด มิรอช้า ​ทั้งหมดรีบขึ้น​บนหลังม้าติดตามขุนเมธา​ไปทันที