ตอน : บทที่ ๗

ทิศใต้ของสถานีการค้าสาขาด่านขุนทด
แรม ๑๔ ค่ำ เดือน ๑๑ ปีมะโรง ยามรุ่ง

ย่างเข้าวัน​ที่สามแล้ว​ ​ที่ขุนลำพง​และอ้ายเพทายสมุนคู่ใจ ปลอมตัวปะปน​เป็นพรานป่าเข้ามาแอบซุ่มดู​ความเคลื่อนไหวของขบวนเจ้าขุนหาญ ​ที่เข้าพักอาศัยในสถานีการค้าสาขาด่านขุนทด พวกมัน​ทั้งสอง แสร้งมาขัดห้างดักสัตว์ บนต้นไทร ห่างจากสถานีการค้ามาประมาณห้าเส้น พวกมันมิกล้าเข้าไกล้มากกว่า​ไปนั้น​ ​เพราะเกรงว่าหากพวกเจ้าขุนหาญพบพิรุธ แผนการใหญ่ของนายมัน อาจ​จะ​ต้องพังทลาย ​และยิ่ง​ไปกว่านั้น​ กิตติศัพท์ของฝีมือ​และสติปัญญาของเจ้าขุนหาญ กลับทำให้พวกมันครั่นคร้ามจนไม่กล้านำชีวิตเข้าเสี่ยงด้วย​ความประมาท แผนการคราวนี้​แม้นทุกคนต่างยอมรับว่าแยบคายเพียงใด ​แต่พวกมันก็มิกล้าเลืนเล่อเลย​​แม้​แต่น้อย
ขณะ​ที่ฟ้าเริ่มสาง อ้ายเพทาย​กำลังงัวเงียตื่นนอนขึ้น​มา ไต่ปีนจากบนห้าง​เพื่อลง​ไปปลดทุกข์ พลันเหลือบ​ไปเห็น​ที่ท่าน้ำสถานีการค้า ​ที่ปลูกแพยื่นลง​ไปในลำน้ำป่าสักนั้น​ พลันมีคบเพลิงหลายสิบอันถูกจุดขึ้น​ ​ทั้ง​ได้ยินเสียงผู้คนตะโกนโหวกเหวก​เป็น​ที่ผิดสังเกต มันจึงรีบปีนกลับขึ้น​​ไปปลุกขุนลำพงผู้​เป็นนายให้ลุกขึ้น​มาชมดู

พลัน​ที่ขุนลำพงตั้งสติ​ได้ จึงพยายามปรับสายตาเขม้นมอง​ไปยังแพท่าน้ำ​ที่บริวารรายงานมา
​เมื่อพบว่าเหล่าบ่าวไพร่ของสถานีการค้าซุนยี่หลง ​กำลังตะเตรียมเรือสินค้ากว่ายี่สิบลำเข้าเทียบบริเวณท่าน้ำ ขุนลำพงพลันหน้าซีดเผือดด้วย​ความตระหนก อุทานออกมาว่า
"โอ พวกเราย่ำแย่กันแล้ว​คราวนี้ ขบวนเจ้าขุนหาญ​กำลัง​จะเปลี่ยนแผนการเดินทาง จากเส้นทางบก​เป็นเส้นทางน้ำ"
อ้ายเพทาย เห็นนายมันตกใจปานนั้น​ ก็ทราบว่า​เป็นเรื่อง​ราวใด จึงรีบร้องถามออก​ไปว่า

"เช่นนั้น​พวกเรา​จะทำอย่างไรกันดี"
ขุนลำพงแทบไม่​ต้องครุ่นคิดพลันตอบกลับ​ไปว่า
"เรา​ต้องรีบ​ไปรายงานท่านเจ้าขุนก่อน ​ไป พวกเรา​ต้อง​ไปในทันที"
อ้ายเพทาย​ได้ยินเช่นนั้น​ พลันทำหน้าตื่นตระหนกเหมือนเพิ่งนึกถึงเรื่อง​ราวใด​ได้ จึงรีบเอ่ยขึ้น​ว่า
"ขอเวลาข้าพเจ้าสักครู่ ก่อน​ได้หรือไม่?"

ขุนลำพงเห็นบริวารทำสีหน้าเช่นนั้น​ จึงเอ่ยถามด้วย​ความประหลาดใจ
"มีเรื่อง​ราวใด เจ้ามีสิ่งสำคัญอันใด ​ต้องเร่งกระทำก่อนหรือ?"
อ้ายเพทายเห็นนายของมันสอบถามด้วย​ความเคร่งเครียดปานนั้น​ จึงค่อยอิดเอื้อนกล่าวตอบอย่างแผ่วเบาว่า



ขุนลำพง​ได้ยินสมุนคู่ใจตอบเช่นนั้น​ จึงจับจ้องสายตาถลึงมอง ทอดถอนลมหายใจจนแทบคำราม ส่ายหน้า​ไปมาด้วย​ความผิดหวัง​และเดือดดาลใจ แล้ว​จึงตวาดออกมาว่า
"เช่นนั้น​จงรีบ​ไปกระทำเดี๋ยวนี้"