ตอน : บันทึกวันหยุดที่พารากอน

​เมื่อวาน​ได้นัดเจอ​กับ​เพื่อนรุ่นน้องอีกสองคน​ที่​เป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยในอังกฤษมาด้วยกัน
น้อง​ทั้งสองคนนี้เพิ่งร่ำเรียนจบ กลับกันมา​ได้หมาดๆ​ ฉันในฐานะ​เพื่อนรุ่นพี่ จึง​ต้องเปิดชมรมศิษย์เก่า เลี้ยงต้อนรับเสียหน่อย​ ​เพื่อ​เป็นการรำลึกถึง​ความหลัง​ที่เคยมีวันชื่นคืนโศกด้วยกันมา

เรานัดกันแถวพารากอน ​เพื่อตัดสินใจว่าเรา​จะหาอะไร​กินกันดี ​ระหว่างรอกันก็​ใช้สายตาสอดส่ายชมอาหารตา​ไปเรื่อยๆ​

พวกเรา​แต่ละคน ล้วนทำงานอยู่​ชานเมือง นานๆ​ เข้าเมืองทีก็ตื่นตาตื่นใจ​กับแฟชั่นของคนเมือง

ฉันเองคง​จะตื่นตาตื่นใจมาก ​เพราะน่า​จะ​เป็นรุ่นแม่ รุ่นป้าของเด็กๆ​ ​ที่​ไปเดินกันแถวพารากอน

เด็กๆ​ สมัยนี้ ใส่กางเกงขาสั้นกัน​เป็นแฟชั่น บางคนก็ขาสวยน่าดู บางคนขาไม่สวย ​แต่อาศัย​ความมั่นใจ ก็พอ​จะดู​ได้ ​แต่ไม่กล้ามองนาน ฮี่ๆ​ๆ​ๆ​ๆ​

พอเจอกันครบ พวกเราก็ปรึกษากันว่า​จะกินอะไร​ดี

ฉันเลย​แนะนำร้านอาหารญี่ปุ่นใน Discovery ​เพราะอาหารอร่อย ​และคนไม่เยอะ

​ที่ไหน​ได้ พอ​ไปเข้าจริงๆ​ คิวยาวมาก ​เป็นเด็กๆ​ รุ่นลูก รุ่นหลานก็มี

ชักนึกแปลกใจ...​เด็กสมัยนี้มีเงินกินร้านอาหารแพงๆ​ ด้วยแฮะ..อย่าว่า​แต่​ใครเลย​..หลานฉันเอง วันดีก็คืนดี ก็ขอเงินพ่อแม่ แล้ว​​ไปเข้าเหลากินอาหาร​กับ​เพื่อน ราว​กับอาเสี่ย ฮ่าๆ​ๆ​ๆ​ๆ​

เราสามสาวเจอกันที ก็เม้ากระจาย​ไปตามระเบียบ

ว่าด้วยพารากอน​และห้างแถวสยามนี้ ครั้งหนึ่ง​เคยนัด​จะกินข้าวเย็น​กับ​เพื่อนอีกกลุ่ม ​เพื่อนบอกว่า มาพารากอน​ต้อง​แต่งตัวหรูๆ​ นะ ไม่งั้นพนักงานเสิร์ฟ​จะไม่ค่อยอยากต้อนรับ
วันนั้น​ ฉันก็​แต่งชุดทำงาน ​เป็นกระโปรงเสื้อเชิร์ต ​ที่ซื้อมาจากอังกฤษ ​ถ้ามาขายในไทยก็หลายพันอยู่​...​.เพียง​แต่ใส่รองเท้าแตะแบบส้นสูง
ฉันถาม​เพื่อน (​ซึ่งก็​คือน้องโพของเรานั่นเอง) ว่า อย่างนี้ยังหรูไม่พอเหรอ
น้องโพบอกว่า ยังไม่พอ ​ต้องมีเครื่องประดับ สายสร้อย ตุ้มหูใส่ให้แลดูหะรูหะรา เข้าไว้ แล้ว​ก็ชี้​ไป​ที่​เพื่อนอีกคน​ที่แกช่าง​แต่งตัว

​เพื่อนคนนั้น​บอกว่า ​ที่ใส่นี่ของปลอมเฟ้ย

ฉันก็อดนึกในใจว่า ฉันไม่​ได้ใส่อะไร​วิบๆ​ วับๆ​ ไม่​ได้​แต่งตัวหรูแฟ่ ​แต่ฉันก็พอ​จะมีตังค์นะ ​แม้​จะไม่ใช่ไฮโซ มหาเศรษฐี ​แต่ก็มีเยอะพอ​ที่​จะกินอาหารร้านนั้น​​ได้หลายๆ​ มื้อด้วยซ้ำ

ฟังแล้ว​ก็​ได้​แต่ปลง..ชวนให้นึกถึงบางครั้ง ​เมื่อเรา​ไปซื้อของบางร้าน พนักงานขายมัก​จะมองเราแบบประเมินว่ายายป้านี่ ​จะมีเงินซื้อเสื้อผ้าแพงๆ​ ในร้านไหมเนี่ย

ฉันเองคง​เป็นป้าตอลดกาล ​เพราะไม่ค่อยชอบลุกขึ้น​​แต่งตัว ถึงว่าสิ ใน Facebook ถึง​ได้มีเว็บโฆษณาให้เช่ากระเป๋าแบรนด์ดัง​ไปออกงานหรือ​เอา​ไป​ใช้แสดงฐานะ (ปลอมๆ​) ของตัวเองด้วย ไอ้พวกนี้ คงไม่มีวัน​ได้ตังค์ฉันหรอก


​เพราะอย่างนี้เอง..สมัยนี้คนถึง​ได้​เป็นหนี้กันเยอะ...​​เพราะ​ใช้จ่ายเกินราย​ได้ เรียกว่า รสนิยมวิ่งหนี​ไปไกลจากรายรับ

​ระหว่างนั่งเล่นตรงสวนน้ำตก ในพารากอน เราเจอชายกลางคนคนหนึ่ง​นั่งพูดคนเดียว ดูจากลักษณะการ​แต่งตัวก็ดี สะอาดสะอ้าน ผมเผ้าไม่รุงรัง ทำให้พวกเราฉงนทำไมคุณน้า นั่งพูดอยู่​คนเดียว แถมนั่งร้องเพลงให้พวกเราฟังอย่างดังเสียด้วย

​ที่นั่งข้างแกว่าง คงไม่มี​ใครกล้านั่ง ​เพราะเห็นท่าไม่ดี
​แต่​เพื่อนคนหนึ่ง​ ถลาเข้า​ไปนั่ง ไอ้​เพื่อนคนนี้มัน​เป็นคนกล้าๆ​ อยู่​แล้ว​
เราก็เลย​​ไปนั่ง​เป็น​เพื่อนมัน

คุณน้าคนนั้น​ หันมาดูพวกเราใหญ่ แล้ว​พูดอะไร​​กับ​เพื่อนเราสอง-สามคำ

จากนั้น​ แกก็ลุกหนีพวกเรา​ไป ...​ท่าทาง​จะไม่ไว้ใจพวกเรา อิๆ​ๆ​ๆ​ๆ​

ชักอยากรู้จัง...​พนักงานขายเหล่านั้น​ ​จะต้อนรับคุณน้าคนนี้บ้างไหมนะ ​เพราะดูท่าแกก็​แต่งตัวแบบคนมีสตางค์

ฤาคนเรา​จะดูกัน​ที่เปลือกภายนอกกัน​ไปอย่างนี้เรื่อยๆ​

อือม์...​​ที่พารากอนก็มีอะไร​สนุกๆ​ แบบแปลกๆ​ ดีเหมือนกันแฮะ