ตอน : การจากไปของเจ้านกสีเงิน

อย่าง​ที่เล่า​ไปแล้ว​ว่า คนของฉัน​กำลังเห่อบิน

ตอนก่อนเล่าถึง​ความสนุกจากการบินเจ้านกสีเหลือง

เลย​ขอย้อนว่า เรามีนกเหล็กอีกตัวนึง ​ซึ่ง​เขาซื้อมาต่อเองด้วยมือ เริ่มจากเมืองไทย ​และมาต่อ​ที่สวิตฯ ​แต่ก็ทำไม่สำเร็จเสียที ​เพราะโปรเจ็กมันใหญ่เกิน​ไป พวกเรามีสิ่งอื่น ๆ​ ให้ทำมากมาย​

สุดท้ายเราเลย​​ต้องขายให้​กับเด็กหนุ่มไฟแรง​ที่อยากต่อเครื่องบินด้วยตัวเอง





ให้ดูหน้าตาของเครื่องบิน​ที่แยกปีกไว้ต่างหาก ​กับพรรคพวก​ที่มาช่วยกันยก งานนี้ไม่มีการจ้างแรงงาน ​แต่ไหว้วาน​เพื่อนฝูง ฉันเตรียมน้ำชา กาแฟ ครัวซองค์ไว้เลี้ยงดูในยามเข้า




​ต้อง​เอาเครื่องออกทางหน้าต่างท่าทางอย่างนี้




คนช่วยมีผู้หญิงด้วย แข็งแรงไม่แพ้ชาย เรา​กำลังพยายาม​เอาเครื่องออกนอกหน้าต่าง




ออกมา​ได้ครึ่งลำแล้ว​ค่ะ​ ดูแล้ว​ไม่ง่ายเลย​



รจนา​กำลังดีใจ​ที่​จะ​ได้พื้น​ที่ในห้องนั่งเล่นคืน



​ได้พื้น​ที่คืนแล้ว​ หลังจากปล่อยให้เรือบินลำหนึ่ง​ครอบครองมาถึง 8 ปี (ให้มันรู้เสียบ้างว่า​ใครใหญ่)


ทีมงานขนย้ายเครื่องบิน ​เพื่อน ๆ​ กัน​ทั้งนั้น​



ช่วยกันเข็นผ่านสนามหญ้าในวันฝนตกพรำ เจ้าของใหม่​คือคนเสื้อแขนสั้นสีเหลืองอ่อน อีกสองคน​คือ​เพื่อน​เขา​ที่มาช่วยกัน



สองสาว - สตรีเหล็ก ย้ายเครื่องบินวันฝนตก ตัวฉันเองหน้าตาดูไม่จืดจริง ๆ​



คนของฉันท่าทางอาลัยอาวรณ์



เจ้าวิหคสีเงินบินจาก​ไปสู่รังใหม่


เห็นภาพเหล่านี้แล้ว​ก็อดเศร้านิด ๆ​ ไม่​ได้ ​เพราะอยู่​ด้วยกันมานาน ​และ​เป็นงานอดิเรก​ที่คนของฉันรัก​เป็นชีวิตจิตใจ


คาดว่าสักวันหนึ่ง​เราคง​ได้บิน​กับเจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อนของเรา ​และสวน​กับเจ้านกสีเงินในฟากฟ้าสีครามไม่ใกล้ไม่ไกล...​...​