ตอน : โลกของกะปิ

หนูกะปิ

หนูกะปิ​เป็นเด็กหญิงเล็กๆ​ ธรรมดาๆ​ ตอนนี้​เป็นลูกคนโต ​และคนล่าสุดของพ่อ​กับแม่ ​เพราะแม่คลอดหนูกะปิออกมา​เป็นคนแรก ​และยังไม่มีทีท่าว่า​จะคลอดคนต่อ​ไปออกมาอีก​เมื่อไหร่

ตอนนี้หนูกะปิอายุเกือบห้าขวบแล้ว​ ​ใคร​ที่รู้จักต่างพูด​เป็นเสียงเดียวกันว่า หนูกะปิ​เป็นเด็กช่างพูด ​และขี้สงสัย จนหนูกะปิชัก​จะเชื่อแล้ว​ว่าตัวเองคง​จะช่างพูด​และขี้สงสัยจริงๆ​

วันนี้หนูกะปิสงสัยว่า ทำไมตัวเองถึงชื่อว่าหนูกะปิ ด้วย​ความ​ที่​เป็นเด็กขี้สงสัย ​และช่างพูด หนูกะปิเลย​​ไปถามแม่​ที่​กำลังเตรียมอาหารเช้า​อยู่​ในครัว

“แม่ขา ​ใครตั้งชื่อให้หนูคะ​ ?”

“ก็พ่อ​กับแม่ไงจ๊ะ​” แม่พูดหน้ายิ้มๆ​ ​ส่วนมือ​กำลังหั่นผัก วิธีการตอบคำถามของหนูกะปิ​ที่แม่ชอบทำก็​คือ ตอบคำถาม​และยิ้มๆ​ ​ไปด้วย

“แล้ว​ทำไมหนูกะปิถึงชื่อว่าหนูกะปิล่ะคะ​?” หนูกะปิทำตาแป๋ว

“ก็ตอน​ที่หนูอยู่​ในนี้” แม่ชี้นิ้ว​ไป​ที่พุงของตัวเอง “ตอนนั้น​แม่ชอบกินมะม่วงจิ้มกะปิน่ะสิจ๊ะ​”

“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง” หนูกะปิพยักหน้าหงึกหงึก

“เอ..แล้ว​ทำไมแม่​กับพ่อไม่ตั้งชื่อหนูกะปิว่ามะม่วงล่ะ?”

แม่วางมีดหั่นผัก แล้ว​ทำท่าคิดนิดหน่อย​

“เอ..นั่นสินะ งั้นทีหลังแม่เรียกหนูกะปิว่าหนูมะม่วง​จะดีมั๊ยนะ?”

คราวนี้หนูกะปิทำท่าคิดนิดหน่อย​บ้าง แล้ว​หนูกะปิก็ส่ายหัวจนเปียสั้นๆ​​ทั้งสองข้างสะบัดแข่งกันดุ๊กดิ๊ก

“ไม่​เอา ชื่อหนูกะปิก็ดีอยู่​แล้ว​ หนูชอบชื่อของหนู”

แม่หัวเราะเบาๆ​ แล้ว​ลงมือทำงานต่อ ​แต่พักเดียว หนูกะปิก็ขยับเข้า​ไปใกล้แม่มากขึ้น​ แล้ว​ชี้​ไป​ที่พุงของแม่

“แม่ขา แล้ว​หนูเข้า​ไปอยู่​ในนั้น​​ได้ยังไงเหรอคะ​?” คราวนี้แม่หยุดหั่นผัก วางมีด ​และทำท่าคิด ​แต่ดูเหมือนว่าแม่​จะคิดมากกว่านิดหน่อย​​ไปอีกนิดหน่อย​แล้ว​

“อืม..ก็..หลังจากผู้ชาย​กับผู้หญิง​ที่​เป็นผู้ใหญ่​แต่งงานกัน แล้ว​รักกันมากๆ​ ก็​จะมีนางฟ้าตัวเล็กๆ​ ​ที่เล็กกว่าหนูกะปิอีก แอบเข้ามาอยู่​ข้างในนี้ แล้ว​ก็​จะตัวโตขึ้น​ๆ​ จนกลาย​เป็นเด็กผู้หญิงอย่างหนูกะปินี่ยังล่ะจ๊ะ​” แม่ก้มตัวแล้ว​ชี้​ไป​ที่พุงอีก ​แต่คราวนี้​เป็นพุงของหนูกะปิ

“โอ้โห.. งั้นหนูกะปิก็​เป็นนางฟ้าน่ะสิคะ​?” หนูกะปิทำตาโต “ใช่จ้ะ​”

“นางฟ้ามีปีก มีไม้กายสิทธิ์​ที่​เอาไว้เสกรถม้าฟักทอง​ได้เหมือนในนิทานซินเดอเรลล่านะคะ​?” “ใช่แล้ว​จ้ะ​”

“แล้ว​ตอนนี้ปีกของหนูกะปิหาย​ไปไหนคะ​? ไม้กายสิทธิ์ก็ไม่มีแล้ว​ด้วย?”

“อืม..ก็..ก่อน​ที่​จะแอบเข้ามาอยู่​ข้างในนี้ นางฟ้า​จะ​ต้องถอดปีก ​และไม้กายสิทธิ์เก็บ​เอาไว้ก่อนไง”

“เก็บ​เอาไว้​ที่ไหนคะ​ หนูกะปิ​ไป​เอาคืนมา​ได้มั๊ย?”

“ไม่​ได้หรอกจ้ะ​ ​เพราะนางฟ้า​จะ​เอาปีก​และไม้กายสิทธิ์​ไปเก็บไว้ในป่าลึก​ที่ไกลมากๆ​”

“ว้า ​ถ้างั้นหนูกะปิก็​เป็นนางฟ้า​ที่ไม่มีปีก ไม่มีไม้กายสิทธิ์ แล้ว​ก็เสกอะไร​ไม่​ได้น่ะสิคะ​?”หนูกะปิทำหน้าม่อยเสียงอ่อยจนน่าสงสาร

“​แต่ถึงหนูกะปิ​จะไม่มีปีก ไม่มีไม้กายสิทธิ์ ​แต่หนูกะปิก็ทำอย่างอื่น​ได้อีกนะ อยากช่วยแม่ทำ​กับข้าวอร่อยๆ​มั๊ยล่ะ?”แล้ว​แม่ก็พูดยิ้มๆ​ตามแบบฉบับ​ของแม่อีกครั้ง

“​เอาสิคะ​ ​เอาสิ ให้หนูช่วยแม่นะคะ​” หน้าม่อย​และเสียงอ่อย ตอนนี้เปลี่ยน​เป็น​ความกระตือรือล้นขึ้น​มา​ได้อย่างน่าประหลาด

แม่ถอนหายใจแล้ว​แอบคิดเบาๆ​ว่าบางทีประโยชน์ของนิทานก็มี​เอาไว้สำหรับหลอกเด็ก ​โดยเฉพาะเด็ก​ที่ช่างพูด​และขี้สงสัย ​ได้จริงๆ​