ตอน : Temple Dog (ดอกรัก)

"ไอ้หมาวัด...​.3#$@**@%...​.."

อึ๋ย อีกแล้ว​ แค่​ได้ยินคนเค้าตะโกนด่าหมา​ที่วัดทีไรเจ็บใจแทนมันทุกที ใช่อยาก​จะเกิด​เป็นหมาวัดสักหน่อย​ ​ถ้าเลือกเกิด​ได้ คงเกิด​เป็นคน​ที่ด่ามัน แล้ว​ให้ไอ้คน​ที่ด่ามาเกิด​เป็นหมาแทนสักหน่อย​เถอะ.. คนเราก็แปลกเนาะชอบเลี้ยงหมา ​แต่พอหมาโตขึ้น​ นิสัยไม่​ได้ดังใจเจ้าของ (​ทั้งๆ​​ที่ไอ้เจ้าของ​เป็นคนสอนหมาเอง) หรือ หมาเรา​ไปกัด​ใครเข้า ...​จนทนไม่​ได้แล้ว​โว้ย ก็ทิ้งอีกแล้ว​ ​เป็นกรรมของเจ้าหมา แล้ว​มัน​เป็นยังไงไม่รู้​เป็นค่านิยม หรือ​เป็นแฟชั่น​ที่​ต้องทิ้งหมา​ที่วัด ฉันอยากรู้จริงๆ​ ​ใครมัน​เป็นเจ้าของพฤติกรรมแรกๆ​​ที่ ทิ้งหมา​ที่วัด ทำ​ไป​ได้ ทำบุญก็ทำ​ที่วัด​เพราะมี​พระบุญ​จะ​ได้สนองเราเร็วๆ​ พอ​จะทำบาปยัง​จะมา​ที่วัดอีก คิด​ได้ยังงัย..? (แกล้งโง่หรือเปล่า) แล้ว​สังเกตไหมว่าหมาเพศอะไร​​ที่คนนิยมทิ้งกันมาก​ที่สุด..ติ๊ก..ต๊อก.. หมดเวลา ...​..ถูก​ต้องแล้ว​คร๊าบ...​.หมาเพศเมียไง

​เป็นฉัน มันผิดตรงไหน ชีวิตฉัน​ใครกำ​กับ ​เป็นฉัน​ใคร​จะยอมรับบทบาท​ ให้​ความสำคัญ

มัน​เป็นอย่างไรกัน กะอีแค่หมาตัวเมียทำไม๊ ทำไม ​ต้องทิ้งกันด้วย ข้ออ้างก็ เดี๋ยวมันท้อง (ก็ทำหมันมันซะสิย่ะ ​จะ​ได้ไม่ท้อง..จบ..)

เห็นเหตุการณ์พวกนี้ทีไรก็อดสงสารหมาไม่​ได้สักที ยิ่ง​เป็นหมาวัดด้วยแล้ว​ ​เพราะบ้านฉันอยู่​หลังวัด เข้าวัดทุกวัน(ไม่​ได้มาทำบุญหรอกน่ะ แค่เดินผ่าน อย่าเข้าใจผิด..)จึงทำให้คลุกคลี​กับหมาวัด​เป็นพิเศษ อาหาร​ที่มันกินก็เศษอาหาร​ที่​พระฉันเสร็จ แล้ว​ขอโทษอย่าคิดน่ะว่าเศษอาหาร​ที่เหลือ​ต้องมากมาย​พอเลี้ยงดูพวกมัน คิด​เอาเองสิว่าการ​ที่คนมาทำบุญใส่บาตร ไม่​ได้ทำทุกวัน อาหารมัน​จะมากทุกวัน​ได้ยังไงกัน ไอ้ตัวไหนเจ๊งกว่า นักเลงกว่า เข้มแข็งกว่าก็อิ่มมากกว่า ​แต่ตัวไหนป่วย ขี้กลัว แก่​ไปก็​ได้กินนิดเดียว บางทีก็อดกิน​ไปด้วยซ้ำ แถมโรคผิวหนัง ​เป็นหมาใส่ชุดเกราะกันกระสุนก็แพร่หลายนิยมติดกันทั่ว​ไป​ทั้งวัดอีก เกากันระนาว ​ใครเห็นก็ยิ่งรังเกียจ

บ้านฉันเคยเลี้ยงหมามาหลายตัว แล้ว​ บางตัวก็ตาย บางตัวก็ถูกขโมย บางตัวก็หาย (มีบางตัว​เป็นหมาตัวผู้..​ไปติดใจสาวบ้านไหนเข้า พอเค้าย้ายบ้าน​ไป มันก็​จะตามเค้า​ไปอยู่​ด้วย..) จนตัวสุดท้าย​เมื่อประมาณ4-5 ปี​เป็นหมา​ที่พี่สาวฉัน​เอาหมา ชื่อ ยู่ยี่ ​เพื่อนเค้าให้มาอีกที ไอ้ตัวนี​เป็นโรคมะเร็งผิวหนังตาย ​เพราะ​เป็นหมาเผือก ตอนนั้น​ฉันยังเรียนอยู่​หมอบอกว่าค่ารักษาแพง แม่ก็เลย​​เอากลับมา ตั้งแต่มันตาย​ไป​ที่บ้านก็ไม่เคย​ได้เลี้ยงหมาอีกเลย​

จน​เมื่อ ประมาณวัน​ที่ 10 ธันวา 48 ตอนเช้า​ ฉันยังไม่ออก​ไปหาแม่ (​เพราะปกติแม่​จะ​ไปทำงานก่อน แล้ว​ฉันถึงเดิน​ไปหาให้แม่​ไปส่ง​ที่ท่ารถ) แม่โทรมาว่าเจอหมา​ที่วัดหน้าตาตลกดี..อืม..น่าคิด ฉันก็เฉยๆ​ไว้ก่อน เดี๋ยวเจอก่อน ​ถ้าท่าทางดีก็ OK. พอฉันเดิน​ไปหาแม่ ฉันเจอลูกหมา สีน้ำตาลเข้ม-ดำ ​เป็นหมาตัวเมีย ตัวน้อยๆ​ หน้าตาเหมือนหมาขี้กลัวเดินอยู่​..ฉันคิดขึ้น​มาทันที..ใช่ตัวนี้เปล่าว่ะ.. พอแม่เดินมาแม่ก็บอกว่าตัวนี้แหละ​..เท่านั้น​..ฉันก็เลย​ขอให้แม่​เอามาเลี้ยง​ที่บ้าน แม่ก็เลย​บอกว่าเดี๋ยวดูก่อน ​ถ้าตอนเย็นแม่เจอมันอีกครั้งก็​จะ​เอามาเลี้ยง ​แต่​ถ้าไม่เจอก็ ฉันอ้อนวอนอยู่​สักพัก แม่ก็ยังยืนยันคำเดิม ฉันก็เลย​​ต้องถอย จนฉัน​ไปทำงานกลับมาถึงบ้านตอนเย็น ฉันก็ยังไม่รู้เลย​ว่า​จะ​ได้เจอไอ้หมาน้อยตัวนั้น​อีกเปล่า ​แต่พอฉันก้าวเข้ามาในบ้านเหยีบพรมเช็ดเท้าเท่านั้น​แหละ​ก็กลับกลาย​เป็นไอ้หมาตัวนั้น​เข้า แถมมันยังไมหนี ไม่ร้อง ไม่สนใจฉัน มันเพียงโงหัวมันขึ้น​มามองฉัน แล้ว​มันก็นอนต่อ ..แม่เล่าให้ฉันฟังว่าตอนเย็นแม่​กำลัง​จะกลับก็ไม่เห็นมันหรอก ​แต่คน​ที่ทำงานด้วยเค้า​ไปเจอมันแถวกุฏิ​พระ ก็เลย​อุ้มมาให้แม่ แม่ก็เลย​ จำใจ ​เอามันมา​ที่บ้านนี่แหละ​

เราสองคนแม่ลูก ก็เลย​​ต้องทำกรรมวิธี การตั้งชื่อให้หมาภายในเย็นนั้น​ ชื่อสารพัดชื่อต่างไหลเข้ามาในหัวฉัน ​แต่มาสรุป​ที่ชื่อของแม่ ​คือ ดอกรัก ฉันถามแม่ว่าทำไม​ต้องชื่อดอกรัก แม่บอกเพียงว่าก็พอใจตั้งชื่อนี้มีอะไร​รึเปล่า อูย...​...​.โดนประโยคนี้เข้าก็ถอยดิ...​. ตั้งแต่นั้น​มาไอ้เจ้าดอกรักก็เลย​​เป็นสมาชิกในบ้านฉันทันที

ยินดีต้อนรับ "ดอกรัก"