ตอน : มิตรภาพจอมปลอม

วันเปิดเรียนวันแรกของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง​ ในห้องม.1/1นักเรียนทุกคนตั้งใจฟังอาจารย์อธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ บ้างก็นั่งคุยกัน ​แต่มีนักเรียนคนหนึ่ง​นั่งซังกะตายเหมือนคน​ที่ไม่มีเรี่ยวแรงอยู่​หลังห้อง

เธอชื่อว่า นิด นิด​เป็นเด็ก​ที่ตัวเล็ก​และเธอมีอาวุธคู่กาย​เป็นแว่นหนาเตอะ ตอน​ที่เธออยู่​โรงเรียนเก่าเธอ​เป็นเด็ก​ที่เฮฮา สนุกสนาน สร้างเสียงหัวเราะให้​เพื่อ​ได้อยู่​เสมอ ​แต่ว่าวันเปิดเรียนวันแรกแท้ๆ​เธอกลับเปลี่ยน​ไป​เป็นคนละคน

เรื่อง​มันเกิดขึ้น​ตั้งแต่วัน​ที่เธอรู้ว่าเธอสอบติดในระดับ​ที่ดีด้วย นิดอยู่​ห้อง​ที่มี​แต่คนเก่งๆ​ นิดเก็บอารมณ์ ทำ​เป็นเหมือนไม่มีอะไร​เกิดขึ้น​ ​แต่ในใจเธอลิงโลดอย่าง​กับโดนปล่อยจากห้องคุมขัง​ที่อยู่​มานาน ​โดยไม่รู้เลย​ว่าอนาคต​จะ​ได้พบ​กับการหักหลัง การติฉินนินทา การหลอกลวง ​และ​ความเหงา​ที่โถมซัดเข้ามา

​ที่โรงเรียนมีจัดคอร์สปรับพื้นฐานก่อน​ที่​จะเปิดเรียน แน่นอนว่านิด​ต้องเข้าด้วย เธอกังวลอย่างมาก​เพราะว่าเธอไม่มี​เพื่อนเก่าอยู่​เลย​ ถึงมัน​จะใกล้บ้านของเธอ ​แต่ว่ามันไกลจากโรงเรียน​ที่เธอเคยอยู่​เหลือเกินทำให้ไม่มี​เพื่อนจากโรงเรียนเก่าเลย​ นิดกลัว​จะไม่มี​เพื่อนนั่งคิดถึง​แต่เรื่อง​นี้อยู่​อย่างเดียว พอถึงเวลาจริงๆ​วันแรกเธอก็​ได้​เพื่อนแล้ว​ นิดมี​ความสุขมาก พอถึงวันสุดท้าย​เพื่อนของนิดก็มารวมกันแล้ว​ก็ตกลงกันว่า ​ใคร​ที่ถึงก่อนก็ให้จอง​ที่ให้คนอื่นด้วย นิดก็รู้อยู่​แล้ว​ว่าเธอ​ต้อง​ไปช้ากว่าคนอื่น ​แต่ก็ไม่คิดอะไร​มาก คิดว่า​เพื่อนคงจองให้

ตอน​ไปถึงโรงเรียนนิดมาสาย เลย​ยังไม่​ได้ขึ้น​ห้อง รอเพลงชาติจบแล้ว​ค่อยขึ้น​ ​เมื่อนิด​ไปถึงก็พบ​กับ​เพื่อนตัวดีของเธอนั่งสบายใจอยู่​แถวหน้า นิดก็คิด​จะเดิน​ไปหา​แต่นิดก็​ต้องหยุดคิดทันที ​เมื่อมอง​ไปแล้ว​ไม่มี​ที่นั่งสำหรับเธอ สำหรับคนอื่นอาจ​จะเห็น​เป็นเรื่อง​เล็ก ​แต่สำหรับนิดมันไม่เล็กแน่ ​เพื่อนกลุ่มแรก​และกลุ่มเดียว​ที่นิดมีกลับหักหลังกัน คง​จะนึกสภาพนิดออกนะ นิดจ๋อยเลย​ลากคอ​ที่แทบตกลงพื้นเดินเอื่อยๆ​เหมือนคนใกล้ตาย กวาดสายตามองหา​ที่นั่ง​ที่ว่างอยู่​ เธอมอง​ไปทุกคนนั่งประจำ​ที่กันเกือบหมด ทุกคนเดินมานั่งอย่างรวดเร็ว

ในขณะ​ที่เธอรู้สึกผิดหวังในตัว​เพื่อน นิดแทบ​จะเดินเข้า​ไปหาเจ้า​เพื่อนตัวดีกลุ่มนั้น​ ตบซักฉาดแล้ว​ถามว่าทำไมไม่จอง​ที่ให้ เธอมอง​ไปเรื่อยๆ​ โต๊ะ​เป็นแบบนั่งคู่ นิดพยายามมองดูว่ามี​ที่ไหนว่างสำหรับเธอ​และคน​ที่​จะนั่งข้างเธอ​จะคบ​ได้ไหม เธอเดิน​ไปจนถึง​ที่นั่งด้านหลังสุด เธอรู้สึกเซ็ง​กับชีวิตมาก ลองคิดดูเด็กหญิงตัวเล็ก เล็กกว่า​เพื่อนมาก​ต้องมานั่งหลังสุด นิด​จะเห็นกระดานหรือนี่ เธอยิ่งสายตาสั้นอยู่​ด้วย นิดค่อยๆ​เขยิบเก้าอี้​ที่ว่างอยู่​ค่อยๆ​นั่งลง​ไป เธอหัน​ไปมองกระดานดูว่าเธอ​จะมองเห็นชัดหรือเปล่า ​ซึ่งแน่นอนว่า​ต้องไม่ชัด นิดหันซ้าย​ไปมองดู​ที่นั่ง​ที่ยังไม่มี​ใคร นิด​กำลังคิดว่า​ใคร​จะมานั่งข้างเธออย่างใจจดใจจ่อ นิดหวังว่าคน​ที่​จะมานั่งคง​เป็นคน​ที่คุยด้วยง่ายนะ

​และแล้ว​ใน​ที่สุด ก็มีเด็กหญิงคนสุดท้ายเดินเข้ามา ​จะว่า​ไปก็ดูไม่เด็กนัก​เพราะว่าเธอ​เป็นคน​ที่ตัวใหญ่ ​และก็ดู​จะคุยด้วยยาก ใน​ที่สุดเธอก็ค่อยๆ​ขยับเก้าอี้ออกมา นั่งลง​พร้อม​กับกวาดตามอง​ไปรอบๆ​ จนมาหยุด​ที่นิด นิดกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ นิดไม่รู้ว่าคนๆ​นี้​จะพูดอะไร​​กับนิด นิดคิด​ไปต่างๆ​นานา​ทั้งคิดว่าอาจ​จะพูดถึงเรื่อง​​ที่นั่ง หรือเธออาจ​จะรู้สึกหงุดหงิดอยู่​ ​เพราะว่าหน้าตาเธอไม่ค่อย​จะสู้ดีนัก

"เธอชื่ออะไร​หรอ" สิ่ง​ที่นิด​ได้ยินกลับ​เป็นคำถามพื้นๆ​ นิดโล่งอก ตอบ​ไปว่า

"ชื่อนิดจ้ะ​ แล้ว​เธอชื่ออะไร​หรอ"สีหน้าของนิดดีขึ้น​อย่างเห็น​ได้ชัด

"ชื่อมิ้นท์ ยินดี​ที่​ได้รู้จัก" เธอพูดก่อน​จะหยิบคัตเตอร์​ที่อยู่​ในกล่องดินสอออกมา

"​จะทำอะไร​น่ะ" นิดตื่นตระหนก ไม่คิดว่า​จะมาเจอฆาตกรโรคจิตในห้องเรียน

"เหลาดินสอจ้ะ​" มิ้นท์เหลาดินสอด้วยสีหน้าเรียบๆ​ นิดถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่า​จะ​ได้​ไปโลกหน้าซะแล้ว​

นิดกลับ​ไปทบทวนเรื่อง​​เมื่อครู่อีกครั้ง ทำไมตัวเธอ​ต้องมาเจอเรื่อง​แบบนี้ด้วย ตั้งแต่มาอยู่​โรงเรียนนี้ เธอไม่มีเรื่อง​ดีเกิดขึ้น​เลย​ เจอะ​แต่เรื่อง​ร้ายๆ​ ​ที่​เป็นอันตรายต่อหัวใจเหลือเกิน นิดค่อยๆ​ก้มลงนอน​กับโต๊ะ

"ลาก่อนโลก​ที่แสนโหดร้าย" นิดเสียใจอย่างสุดกลั้นพลางพุ่งตัวออก​ไปนอกระเบียง
"I can fly!!!" นิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อน​จะปิดฉากชีวิตของเธอ

มีเสียงค่อยๆ​ผ่านหูนิดเข้ามา "นิดๆ​ ตื่น​ได้แล้ว​" นิดสะดุ้งนึกว่าตัวเอง​ได้ตาย​ไปแล้ว​
"นี่​คือสวรรค์หรอ" นิดถามขึ้น​
"​จะบ้าหรอ นิด ​ที่นี่ก็โรงเรียนไง ฝัน​ไปถึงสวรรค์เลย​หรอนี่"มิ้นท์พูดด้วยสีหน้า​ที่ดูเหมือน​จะเอือมระอา​เอามากๆ​
"หระ หรอ เราฝันหรอนี่ มันเหมือนจริงมากเลย​นะ"นิดพูดแบบตกใจนิดๆ​​กับสิ่ง​ที่เกิดขึ้น​
นิดก็กลับมาคิดถึงเรื่อง​ของตัวเอง นอนลง​กับโต๊ะอีกครั้ง​แต่ครั้งนี้ไม่​ได้หลับ ​เพราะเธอ​กำลังนึกถึงกลอน​ที่พี่เคยท่องให้ฟัง


แล้ว​สอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
อันเถาวัลย์พันเกี่ยว​ที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่ง​ในน้ำใจคน

ตัวนิดเองก็คง​จะเหมือน​กับสุดสาคร​ที่ไม่เชื่อฟังคำฤๅษี สุดท้ายก็​ได้รับผล​ที่เจ็บแสบเช่นนี้สินะ คำว่า "มิตรภาพ" ​ที่เธอเคยเชื่อถือมาตลอดก็เท่านี้แค่นั้น​เอง หรือไม่เธอก็ลืมต่อคำว่า "จอมปลอม" ลง​ไป!

​เมื่อถึงพักกลางวัน นิดก็ลุกขึ้น​จากโต๊ะอย่างเอื่อยๆ​ สายตาเธอเฉยชา​เอามากๆ​ราว​กับ​จะปลงตกต่อชีวิตเสียแล้ว​ ​และแล้ว​เจ้า​เพื่อนตัวดีก็เดินมาหาแล้ว​พูดว่า

"​เป็นอะไร​หรอนิด เรา​ไปกินข้าวกันเถอะ"แพรพูดขึ้น​ ด้วยสายตา​ที่อารี
"อือ ตอนนี้อยากกินข้าวราดแกง​พอดีเลย​ หวังว่า​กับข้าววันนี้​จะมีนะ ​ไปเถอะแพร ไหม เต้" อารมณ์ของนิดเปลี่ยน​ไปทันที ​เมื่อพูดถึงเรื่อง​กิน

​เมื่อเดิน​ไปถึงโรงอาหาร นิดก็วิ่งฉิวนำคนอื่น​ไปเข้าแถวซื้ออาหาร แน่นอนเธอ​ต้อง​ไปร้าน​ที่มีข้าวราดแกงอยู่​แล้ว​ ​เพื่อนๆ​ต่างอมยิ้ม​เมื่อนิด​ที่ก่อนหน้านี้ยังเหมือนคนใกล้ตาย​กำลังทำตาเบิกกว้างรอสั่งอาหารอยู่​

​เมื่อทุกคนสั่งอาหารเสร็จก็เดินหา​ที่นั่งกินกัน ​ซึ่ง​เมื่อ​ได้​ที่นั่งแล้ว​ นิดก็กินไม่หยุดปาก​พร้อม​กับคุย​ไปด้วย ​เป็น​ที่สุขสันต์มาก สำหรับวงโต๊ะอาหารโต๊ะนี้

​เมื่อกินเสร็จเต้ก็พูดขึ้น​ว่า "นี่หล่อน รู้สึกว่า​เรื่อง​กินนี่​จะเก่ง​เป็นพิเศษเลย​นะยะ"

"ยุ่งน่า ไอ้.. เอ๊ย อีเต้"นิดพูดเสียงดัง ​ที่​ต้องสะดุด​เพราะว่าเต้​เป็นตุ๊ด ​ซึ่งคงไม่มีตุ๊ด​ที่พอใจ​กับคำว่าไอ้หรอก เต้วิ่งมา​จะตบนิด นิดวิ่ง​ไปหัวเราะ​ไป นิด​เป็นคน​ที่วิ่งเร็วมากๆ​ แล้ว​ก็มั่นใจในฝีเท้าตัวเองมากด้วย จึงไม่กลัว​ที่​จะโดนเต้ตบ​แม้​แต่น้อย

พอหมดเวลาพัก นิดก็กลับมาซังกะตายเหมือนเดิม นิดมัก​จะ​เป็นแบบนี้เสมอ ​คือ​เมื่อถึงช่วงเวลาอาหารแล้ว​​จะกลาย​เป็นคนบ้า​ไปเลย​ ​แต่พอหมดช่วงเวลาอาหารแล้ว​ก็​จะกลับมา​เป็นคนเดิม ทุกคนจึงมักอยาก​จะอยู่​​กับนิดในช่วงเวลา​ที่นิดกินมากกว่าช่วง​ที่อยู่​ในคาบเรียน นั่นอาจ​เป็นสาเหตุนึง​ที่ทำให้​เพื่อนของนิดไม่​ได้จอง​ที่ให้ด้วยล่ะมั้ง

นิดรู้สึกว่า​วันนี้ทำไมมันผ่าน​ไปอย่างเชื่องช้า (ถึง​แม้ว่าช่วง​ที่กิน​จะผ่านเร็วก็เถอะ) รู้สึกเบื่อหน่าย​กับชีวิต เสียงอาจารย์​ที่​กำลังสอนก็เหมือน​กับเพลงกล่อมนอนเหลือเกิน ​เป็นน้ำเสียง​ที่ทำให้รู้อายุของอาจารย์ว่าอยู่​ในช่วงปลายของชีวิตแล้ว​ เสียงเรียบๆ​ไม่มีเน้นคำอะไร​​เป็นพิเศษ ช่าง​เป็นเสียง​ที่ชวนหลับจริงๆ​ ​แต่ละคาบ​ที่ผ่าน​ไปนิดแทบไม่​ได้ตั้งใจฟังเลย​ นิดมัก​จะนั่งวาดรูปเล่น ไม่ก็คิดอะไร​เรื่อยเปื่อย ​ซึ่งครูก็ไม่​ได้ว่าอะไร​​เพราะว่าครูไม่เห็นนิด

​และแล้ว​วันนี้ก็ผ่าน​ไป​ได้ซะที ​ความคิดนี้แล่นอยู่​ในหัวของนิดหลังจาก​ได้ยินเสียงออดดังขึ้น​ นิดลุกขึ้น​เก็บเก้าอี้ เดิน​ไปสวัสดีอาจารย์อย่างรวดเร็ว ​แต่ก็ไม่​ได้ทำหน้าดีใจอะไร​ เหมือน​กับอยากให้มันผ่าน​ไปเร็วๆ​มากกว่า นิด​เป็นคน​ที่ไม่ชอบอะไร​ยืดยาวอยู่​แล้ว​ ​และก็ไม่ชอบออกงานด้วย ​เพราะนิดไม่ใช่คนสวยหรือน่ารัก หน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไร​โดดเด่น นิดไม่ชอบใส่กระโปรง ​แต่ก็ไม่ใช่ทอม นั่นทำให้นิดบางครั้งอาจ​จะดูเหมือนทอม

​ระหว่างทางกลับบ้าน นิดคิดถึงวันนี้​ที่ผ่านมา นิดคิดถึงเรื่อง​​ที่ผ่านมา มี​ทั้งเรื่อง​​ที่ทำให้เศร้า ทำให้เซ็ง ทำให้รู้สึกโกรธ รู้สึกผิดหวัง รู้สึกสะใจ รู้สึกสนุกสนาน รู้สึกเบื่อ ​และก็มีช่วง​ที่​เป็นอันตรายต่อหัวใจด้วย คิดดูมันก็สนุกดีนะ วันเดียวกลับ​ได้ครบรสเลย​แฮะ

​เมื่อถึงเวลา​ที่นิด​จะเข้านอน นิดกลับมาคิดเรื่อง​วันนี้อีกครั้ง ทำให้นิดรู้ว่าชีวิตคนเรา​ต้องเจออะไร​หลายอย่าง ​ซึ่งทุกอย่าง​เป็นบทเรียนชีวิตแก่เรา​ทั้งนั้น​ ไม่ว่า​จะเจออะไร​​ที่แย่มา ​ถ้าเราไม่ย่อท้อ สักวันมันก็​ต้องเจอเรื่อง​ดีๆ​ ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้เรามีวันนี้ขึ้น​มา รู้ถึงอารมณ์ต่างๆ​ไว้เยอะๆ​สิดี อนาคต​เมื่อเราเจอ​จะ​ได้รู้วิธีป้องกัน​และแก้ไข อะไร​​ที่ดีก็เก็บไว้ อะไร​​ที่แย่ก็ปล่อยมัน​ไป

นิดไม่​ได้รู้เลย​ว่าวันข้างหน้าของนิด​จะ​เป็นวัน​ที่​จะแสนแย่ยิ่งกว่านี้อีกหลายเท่านัก จนอาจ​จะลืมเรื่อง​​ที่คิดวันนี้​ไปเลย​ก็​ได้ ​เพราะมัน​จะ​เป็นอะไร​​ที่ทำให้คนอย่างนิดเปลี่ยนจากคนสนุกสนานกลาย​เป็นคนเงียบๆ​​ไปเลย​ทีเดียว