คัดลอกมาค่ะ​



ชายแก่เลย​วัย 70 คนหนึ่ง​คุย​กับลูกชาย​ที่เพิ่งกลับมาเยี่ยม
หลังจาก​แต่งงานย้ายครอบครัวออก​ไปไม่กี่ปี

ชายแก่ : แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไร​ลูก ? พ่อเห็นลาง ๆ​

แจ๊ค : อ๋อ วัวหน่ะพ่อ

เวลาผ่าน​ไป 2-3 นาที

ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไร​ลูก ?

แจ๊ค : วัวตัวเดิมนั่นแหละ​พ่อ ยังไม่​ไปไหนเลย​

ผ่าน​ไปอีก 2-3 นาที

ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไร​อีกล่ะลูก ?

แจ๊ค : (เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวพ่อวัว !! วัวตัวเดิม​ที่เพิ่งถามนั่นแหละ​

เวลาผ่าน​ไปอีก 2-3 นาที

ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไร​ลูก ?

แจ๊ค : (เริ่มทนไม่ไหว) เอ๊ะ !! พ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำ ๆ​ ซาก ๆ​ อยู่​​ได้
ผม​จะบอกครั้งสุดท้าย
แล้ว​นะว่า วัว...​!!

ผ่าน​ไปอีก 2-3 นาที

ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไร​น่ะลูก ?

แจ๊ค : โอ๊ย !!! พ่อเลอะเลือนแล้ว​ คุยกันไม่รู้เรื่อง​ ผมไม่คุย​กับพ่อแล้ว​

แล้ว​แจ๊คก็ผละจากพ่อ​ไปอย่างอารมณ์เสีย​เป็น​ที่สุด เวลาผ่าน​ไป จวบจนตอนเย็น
​ได้เวลาอาหารค่ำ
​เมื่อไม่เห็นผู้​เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินขึ้น​​ไปตาม​ที่ห้อง ณ ​ที่นั่น
​เขา​ได้พบชายแก่ นั่งเหม่อลอย
ข้าง ๆ​ มีไดอารี่เก่า ๆ​ เล่มหนึ่ง​​ที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ

แจ๊คถือวิสาสะเข้า​ไปอ่าน ​ความว่า...​ครั้งหนึ่ง​​เมื่อ 40 กว่าปีก่อนมาแล้ว​
เรามีลูกชายคนหนึ่ง​​ที่เรารักมาก​ที่สุด
เราตั้งชื่อเค้าเองว่า...​แจ๊ค ในวัน​ที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง​
เราพาแจ๊คออก​ไปเดินเล่น ตอนนั้น​แจ๊ค​กำลังพูด​ได้เก่งทีเดียว
เราพาเค้า​ไปนั่ง​ที่สวนหลังบ้าน ​พอดีมีวัวผ่านมา...​

แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร​...​วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่าน​ไป อีกไม่ถึงนาที
แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก
เราก็ตอบเช่นเดิมอีก ​เป็นอย่างนี้อยู่​ถึง 25 ครั้ง
...​เราไม่เคยเบื่อหน่ายเลย​​ที่​จะตอบคำถามเดิม ๆ​ เหล่านั้น​
เรากลับรู้สึกดีใจอย่าง​ที่สุด​ที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย...​

​แต่ในวันนี้ ณ ​ที่แห่งเดิม คน 2 คน ​ที่เคยถามคำถามเดียวกัน
หาก​แต่ว่าเรา​เป็นฝ่ายถาม
แจ๊ค​เป็นฝ่ายตอบ...​ เพียง 5 ครั้งเท่านั้น​ ลูกก็ตวาดเสียงดังใส่เรา
หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจ​แม้​แต่​จะคุย​กับเราต่อ​ไป...​

​เมื่ออ่าบจบแจ๊ครู้สึกผิดขึ้น​มาจับใจ พ่อเลี้ยง​เขามาอย่างดี
​แต่วันนี้สิ่ง​ที่​เขาทำให้ท่าน​คือ การตวาดเสียงดัง ไม่พูดด้วยแล้ว​ก็เดินหนี​ไป
​เขาตระหนักว่า ​เขา​ได้ทำสิ่งผิดพลาด​ซึ่ง​เขาเองแทบไม่รู้ตัว แล้ว​คุณล่ะ
วันนี้คุณ​ได้ทำอะไร​ดี ๆ​ ให้ท่านเหล่านั้น​หรือยัง ?...​