ถึง​แม้ฉัน​จะมั่นใจในตัวอ้น ​แต่มันก็อด​ที่​จะกังวลไม่​ได้ มันยังไม่แน่ใจว่าบทสรุป​จะ​เป็นเช่นไร ยังไม่มีอะไร​แน่นอน

คืนนั้น​ฉันแทบ​จะไม่​ได้นอน ภาพของปอ ​และคำ​ที่เธอต่อว่าฉันยังคงวนเวียนอยู่​ใน​ความนึกคิดตลอด ฉันรู้สึกผิด ผิด​ที่รับปากแล้ว​ทำไม่​ได้ ผิด​ที่ฉันเห็นแก่ตัวเก็บ​เขาไว้ ​โดยไม่นึกถึงใจเธอ...​

​แต่​จะทำยังไง​ได้...​​ความรัก​คือเกมส์อย่างหนึ่ง​...​ฉันคิดแบบนั้น​เสมอ...​ย่อมมีผู้แพ้​และผู้ชนะ..​เพราะฉะนั้น​​ถ้าเกิดวันนึงฉัน​จะ​ต้องพ่ายแพ้...​ฉันก็​จะยอมรับมันด้วย​ความเต็มใจ ถึง​แม้ว่ามัน​จะ​ต้องเจ็บปวด ​แต่ก็ยังดีกว่า​ที่​จะ​ต้องให้​เขามาจำใจอยู่​​กับฉัน มันเจ็บปวดยิ่งกว่า...​

ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจอะไร​​ทั้งนั้น​ เธอต่างหาก​ที่ทำตัวเอง​ทั้ง ๆ​ ​ที่รู้..เธอต่างหาก​ที่​เป็นคนผิด ​ที่คิด​จะมาแย่งคนรักของฉัน...​มันก็สมควรแล้ว​นี่​กับสิ่ง​ที่เธอ​ได้รับ ฉัน​จะมานั่งคิดมากทำไม ฉันควร​จะดีใจด้วยซ้ำ​ที่คน​ที่​เขาเลือก​คือฉัน



เหตุการณ์กลับมา​เป็นปกติอีกครั้ง อ้นพยายาม​ที่​จะทำตัวให้​เป็นปกติเหมือนวันก่อน ๆ​​ที่เรารักกัน มี​แต่ใจฉันเท่านั้น​​ที่มันรู้ดีว่า มันไม่เหมือนเดิม ​ทั้ง ๆ​ ​ที่​เขาก็รับปาก​กับฉันอย่างหนักแน่น

คน​ทั้งคน อ้น​จะจัดการ​กับปัญหานี้​ได้ยังไง มันไม่ง่ายเลย​จริง ๆ​ ​แม้​แต่ตัวฉันเองก็ยังไม่รู้เลย​ว่า​จะหาทางออกจากปัญหานี้อย่างไรดี...​

อ้นพยายาม​ที่​จะไม่พูดถึงเรื่อง​นั้น​ ฉันเองก็เหมือนกัน ​ทั้ง ๆ​ ​ที่มันอยาก​จะรู้ใจ​จะขาด ​แต่มันก็ไม่กล้า​ที่​จะถามออก​ไป มันไม่อยากทำลายบรรยากาศดีดี​ที่เราอยู่​ด้วยกัน...​


จนวันหนึ่ง​อ้นบอก​กับฉันว่า คุณแม่รู้เรื่อง​ทุกอย่างแล้ว​ พรุ่งนี้อ้น​กับคุณแม่ของ​เขา​จะ​ไปจัดการเรื่อง​นี้กัน



"อร..ไม่​ต้อง​เป็นห่วงนะ คุณแม่รู้เรื่อง​ทุกอย่างแล้ว​ ​และท่านก็เข้าใจ ท่าน​จะพยายามพูด​กับผู้ใหญ่ของปอให้" อ้นบอก​เพื่อให้ฉันสบายใจ



ถึง​แม้​จะอย่างนั้น​ก็เถอะ ฉันก็ยังไม่วางใจอยู่​ดี มันคง​จะไม่ง่ายดายอย่าง​ที่​เขาพูด





วันนี้แล้ว​...​วัน​ที่​จะรู้ผลว่าบทสรุป​จะ​เป็นอย่างไร...​
ฉันนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ไม่​เป็นอันทำงาน เหลือบมองดูโทรศัพท์อยู่​เรื่อยว่า​เมื่อไหร่ อ้น​จะโทรมา...​



เลิกงานแล้ว​ ​แต่​เขาก็ยังไม่โทรกลับมา...​​เขาบอก​กับฉัน​เมื่อเช้า​ตอนโทรมาว่าให้ฉันรอโทรศัพท์​เขา ​ถ้าธุระเสร็จเร็ว​เขา​จะมารับฉัน ​แต่จนป่านนี้​เขาก็ยังไม่โทรมา


ฉันนั่งรอ​เขา​ไปเรื่อย ๆ​...​.


​แต่จนแล้ว​จนเล่า ​เขาก็ยังไม่โทรมา ฉันเลย​ตัดสินใจกลับ...​ไม่อยากโทร​ไป...​ไม่รู้ว่า​เขา​จะว่างรับสายหรือเปล่า...​



​ระหว่างทาง ฉันนั่งถือโทรศัพท์​ไปตลอดทาง เผื่อว่า​เขา​จะโทรมา ​แต่ก็ไม่มี...​



ถึงบ้านแล้ว​...​​เขาก็ยังไม่ติดต่อกลับมา...​ฉัน​ได้​แต่รอ...​.รอจนเผลอหลับ​ไป...​



อ้นมาหาฉัน​ที่บ้าน...​
​แต่​เขาไม่​ได้มาคนเดียว...​
​เขามา​กับผู้หญิงคนนั้น​...​

​เขาจูงมือเธอคนนั้น​อย่างทะนุถนอม...​เดินเข้ามาหาฉัน...​​และบอก​กับฉันว่า...​



"อ้นเสียใจนะอร..เราคงอยู่​ด้วยกันไม่​ได้...​ลืมอ้นซะเถอะ" อ้นพูด​พร้อม​กับจูงมือเธอคนนั้น​เดินจาก​ไป​โดยไม่เหลียวหลังกลับมา


ปอหันมามองฉัน แววตาของเธอยิ้มเยาะ เหมือนเธอ​กำลัง​จะบอก​กับฉันว่า ใน​ที่สุดเธอก็​คือผู้ชนะในเกมส์รักครั้งนี้...​


"อ้น..อ้นอย่าทิ้งอร​ไป..อ้น" ฉันร้องไห้ปาน​จะขาดใจ...​ตะโกนร้องเรียก​เขาอย่างไม่อาย​ใคร





ฉันสะดุ้งตื่นขึ้น​มากลางดึก...​มัน​เป็นแค่​ความฝัน...​​แต่มัน​เป็นฝันร้าย...​ฝันร้าย​ที่เหมือนจริง...​

ฉันคง​จะคิดมาก​ไปก็เลย​ฝัน ​แต่มันก็ยังน่ากลัว ฉันจำสายตาคู่นั้น​​ได้ สายตาของผู้ชนะ...​ของเธอคนนั้น​

​แต่จนป่านนี้แล้ว​ ​เขาก็ยังไม่โทรมา ฉันร้อนใจอยากรู้ว่ามันเกิดอะไร​ขึ้น​ อยากรู้บทสรุป

หรือว่ามัน​จะ​เป็นจริงอย่างฝัน​เมื่อกี้ ฉันน้ำตาคลอขึ้น​มาทันที ใจหายวาบ​เมื่อคิด...​

​ถ้า​เป็นอย่างนั้น​จริง ๆ​ ฉัน​จะทำยังไงต่อ​ไป ฉัน​จะอยู่​ยังไง...​ยิ่งคิด น้ำตามันก็ยิ่งไหล..
ฉันกลัว..กลัว​จะ​ต้องเสีย​เขา​ไป...​ไม่ว่า​จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม...​





สว่างคาตา ฉันนอนไม่หลับตั้งแต่ตื่นขึ้น​มาจาก​ความฝัน มันไม่​สามารถข่มตาให้หลับ​ได้
มันทรมาน​กับ​ความคิดของตัวเอง​ที่ฟุ้งซ่าน คิด​ไปต่าง ๆ​ นานา

ฉันไม่​สามารถ​จะทนต่อ​ไป​ได้อีก..ฉันกดโทรศัพท์​ไปหา​เขาทันที...​

สัญญาณโทรติดดังขึ้น​...​ยังไม่มีคนรับ...​

ดังนานพอสมควร...​สักพักก็มีคนรับสาย...​



"สวัสดีค่ะ​" ปลายสายพูดขึ้น​มา ​เป็นเสียงผู้หญิง



"เอ่อ...​ขอโทษนะคะ​ สงสัยคง​จะโทรผิด" นี่ฉันกดผิด​ไป​ได้ยังไงกันนะ


​ระหว่าง​ที่ฉัน​กำลัง​จะวางหู ปลายสายรีบพูดขึ้น​มาทันที



"คงโทรไม่ผิดหรอกค่ะ​พี่อร...​พี่อ้น​กำลังหลับอยู่​น่ะค่ะ​ มีอะไร​​จะฝากไว้ไม๊คะ​"



ฉันจำเสียงนั้น​​ได้ในทันที ปอนั่นเอง แล้ว​ทำไมเธอถึงยังอยู่​​กับอ้น แล้ว​ยังมารับโทรศัพท์ของ​เขาอีก เธอมีสิทธิ์อะไร​...​ขนาดฉันเอง คบ​กับ​เขามาตั้งนาน ฉันยังไม่เคย​ที่​จะรับโทรศัพท์แทน​เขาเลย​สักครั้ง นอกเสียจากว่า​เขา​จะอนุญาต...​

ฉันตกใจ ทำอะไร​ไม่ถูก วางหูทันที...​ฉันยังคงอึ้ง​กับสิ่ง​ที่​ได้รับรู้ ​ได้​แต่ถามตัวเองว่า ทำไมถึง​เป็นแบบนี้ มี​แต่คำว่า ทำไม ลอยอยู่​เต็ม​ไปหมด...​
ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่​​กับ​ที่...​น้ำตาไหลออกมา​โดยไม่รู้ตัว...​ไม่มี​แม้​แต่เสียงสะอื้น หรือร่ำไห้...​


สักพักโทรศัพท์เครื่องเดิมก็ดังขึ้น​...​หน้าปัดแสดงชื่อ​เขาของฉัน...​อ้นนั่นเอง...​


ฉันกดรับโทรศัพท์ทันที​โดยอัตโนมัติ...​



"อร..​เมื่อกี๊ อรใช่ไม๊...​" อ้นถามขึ้น​มาทันที



ฉัน​ซึ่ง​ได้​แต่ยืนเงียบ...​นิ่งอยู่​​ได้สักพัก...​ก็ร้องไห้โฮออกมาทันที...​



"อ้นทำแบบนี้​กับอรทำไม...​.หลอกอรทำไม...​ฮือ ฮือ...​ทำไม"..



"มันไม่ใช่อย่าง​ที่อรคิดนะ อร​กำลังเข้าใจผิด" ​เขาพยายามอธิบาย



​แต่ฉันไม่อยาก​จะฟังอีกต่อ​ไปแล้ว​ ​เขายัง​จะมาแก้ตัวอะไร​อีก มันฟังไม่ขึ้น​



"อร..อรรออ้นก่อนนะ...​อ้น​กำลัง​จะ​ไปหาอร..​จะอธิบายเรื่อง​ราว​ทั้งหมดให้ฟัง...​รอผมก่อนนะ"



พูดจบ​เขาก็รีบวางหู​ไป


ฉัน​ได้​แต่ร้องไห้อยู่​อย่างนั้น​...​มันหยุดไม่​ได้...​





สักพัก​เขาก็มาถึง...​​เขาขึ้น​มาหาฉันทันที...​



"อร ผมขอโทษ ฟังผมก่อนนะ" ​เขาพูด



ฉัน​ได้​แต่ร้องไห้ ส่ายหัวปฏิเสธ​ที่​จะรับฟัง...​มันเหนื่อย ​และทรมาน ฉันคง​จะทนมันไม่​ได้อีกต่อ​ไปแล้ว​



"อ้นขอโทษ​ที่ไม่บอกอรก่อน..กว่าอ้น​จะถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว​ คิดว่าอรคง​จะหลับ​ไปแล้ว​ เลย​ไม่​ได้โทรบอก...​ไม่คิดว่าเรื่อง​มัน​จะ​เป็นแบบนี้" ​เขาพยายามอธิบายให้ฉันเข้าใจ

"เรื่อง​​ทั้งหมดเรียบร้อย​แล้ว​นะอร...​ผู้ใหญ่​ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันแล้ว​ รวม​ทั้งอ้น​กับปอด้วย...​มัน​เป็นข่าวดี อรควร​จะดีใจนะครับ​" ​เขาพูดอีก



​แต่มันยาก​ที่​จะรับฟัง...​แล้ว​ผู้หญิงคนนั้น​ล่ะ ทำไมถึงตาม​เขากลับมาด้วย นี่น่ะเหรอข่าวดี...​



"เรื่อง​​เมื่อเช้า​ อ้นอธิบาย​ได้นะครับ​...​อรฟังอ้นก่อนนะ" ​เขาพูด



ฉันมัก​จะใจอ่อน​กับ​เขาเสมอ ไม่เคยมีครั้งไหน​ที่ฉัน​จะโกรธ​เขา​ได้นาน



"ร้องไห้ ขี้มูกโป่งเหมือนเด็ก ๆ​ อีกแล้ว​" ​เขาพูด​พร้อม​กับจับหัวฉันอย่างอ่อนโยน



อ้น​จะรู้ใจฉันเสมอ ​เขารู้ว่าควร​จะรับมือ​กับฉันยังไงเวลา​ที่ฉันโกรธ...​

​เขายื่นกระดาษทิชชู่ให้ฉันเช็ดน้ำตา แล้ว​ก็ปล่อยให้ฉันสงบสติอารมณ์สักพัก...​



"ไหนล่ะ อธิบายมาสิ" ฉันพูดอย่างงอน ๆ​



​เขาแอบขำฉันเล็ก ๆ​ จนฉันรู้สึกอาย



"ขำอะไร​อ่ะ.."



"ก็ขำอรน่ะสิ...​ขี้งอนจริง ๆ​ เลย​" ​เขาพูดอย่างอารมณ์ดี



มันพลอยทำให้ฉันอดขำตัวเอง​ไปด้วยไม่​ได้ ฉันคงไม่มีวัน​ที่​จะโกรธ​เขา​ได้แน่ ๆ​


อ้นบอกฉันว่า ช่วงนี้ปอ​จะมาอยู่​​ที่บ้าน​เขา​ไปก่อน จนกว่าเด็ก​จะคลอด ​เพราะ​ที่บ้านของปอไม่ค่อยมีคนอยู่​ คุณแม่เลย​​เป็นห่วงเกรงว่า​จะไม่มีคนคอยดูแล จึงชวนให้มาอยู่​ด้วยกัน ​และ​ที่ทำให้ฉันโล่งอกก็​คือ ปอ​จะนอนห้องเดียว​กับคุณแม่ของอ้น ไม่ใช่ห้องอื่น


อ้นยังอธิบายให้ฉันฟังอีกว่า ผู้ใหญ่ของ​ทั้งสองฝ่ายตกลงกัน​ได้ด้วยดี...​​แต่...​



​แต่มีข้อ​แม้...​.​คือ อ้น​จะ​ต้อง​แต่งงาน​กับปอ ไม่มีการผูกมัด ใด ใด​ทั้งสิ้น​ระหว่างพวก​เขา

​เมื่อเด็กคลอดออกมาอ้น​จะ​เป็นอิสระทันที ​และปอก็​จะ​ได้ไม่ถูกมองว่าท้องไม่มีพ่อ ไม่​ต้องอับอายขายหน้าคนอื่น ๆ​ ​ส่วนเด็กในท้อง​จะว่ายังไงค่อยตกลงกันอีกทีหนึ่ง​



สิ่ง​ที่​เขาพูด มันทำให้ฉันถึง​กับอึ้ง ฟังดูเหมือนง่าย ​แต่มันยาก​ที่​จะทำใจยอมรับ ฉันคงทนไม่​ได้​ที่อ้น​จะ​ต้อง​ไปเข้าพิธี​แต่งงาน​กับคนอื่น มันยากจริง ๆ​ สำหรับการทำใจในเรื่อง​นี้

อ้นมองหน้าฉันเหมือน​กับ​ต้องการฟังคำตอบจากฉัน ว่าฉัน​จะว่ายังไง​กับเหตุการณ์​ที่มัน​จะ​ต้องเกิดขึ้น​...​


บอกตรง ๆ​ ว่าฉันตกใจมากในสิ่ง​ที่​เขาบอก...​มันคง​จะ​เป็นเรื่อง​เล็ก ๆ​ สำหรับ​เขา ​แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง​ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยาก​จะขึ้น​ชื่อว่าแย่งสามีของคนอื่น ​และก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหน​เมื่อ​แต่งงาน​ไปแล้ว​อยาก​จะเลิก ถึง​แม้ว่ามัน​จะ​เป็นการ​แต่งงาน​ที่ถูกจัดฉากขึ้น​​เพื่อแก้หน้าของ​ทั้งสองฝ่ายก็ตามที



"แล้ว​งาน​แต่งงาน​จะเริ่ม​เมื่อไหร่คะ​" ฉันถามออก​ไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ



"เดือนหน้าแล้ว​...​คุณแม่ไม่อยากให้รอนาน ​เพราะปอท้องเกือบ​จะ 4 เดือนแล้ว​ อยากให้มันเร็ว​ที่สุดเท่า​ที่​จะทำ​ได้"



เดือนหน้าเหรอ?...​มันเร็วเกิน​ไป ฉันยังไม่ทัน​ได้ทำใจเลย​...​ทำไมมันถึง​ได้เร็วแบบนี้...​



นี่ฉัน​จะ​ต้องยอมรับมันหรือนี่..คนรักของฉัน​กำลัง​จะ​ไป​แต่งงาน​กับคนอื่น...​มันช่างน่าสมเพชตัวเองจริง ๆ​...​



ฉันนั่งก้มหน้ารับฟังเรื่อง​ราวต่าง ๆ​ จาก​เขา น้ำตาแห่ง​ความเสียใจมันไหลออกมาอย่างไม่​สามารถ​จะหยุด​ได้...​ทำไมฉัน​จะ​ต้องตกอยู่​ในสภาพนี้...​ทำไมโชคชะตา​จะ​ต้องเล่นตลก​กับฉันด้วย ทำไม...​



อ้น​ได้​แต่นั่งมองหน้าฉัน จับมือฉันไว้ ซับน้ำตาให้ฉัน...​​เขา​จะ​สามารถรับรู้ถึง​ความเศร้าเสียใจ​ที่อยู่​ในใจฉัน​ได้หรือเปล่า...​​เขา​จะเข้าใจใน​ความรู้สึกของฉันรึเปล่า...​

มันเจ็บ​ไปหมด ​แต่อะไร​​จะเจ็บกว่ากัน​ระหว่างยอมเสียสละ ​กับ ทนอยู่​อย่างเจ็บช้ำ

มันคงเท่ากัน มันแทนกันไม่​ได้ ​ใครไม่เคยเจอก็คงไม่รู้ไม่มีวันเข้าใจ

ฉันรัก​เขามาก รักจนหมดหัวใจ ​แต่เรื่อง​นี้ก็ทำให้ฉันลำบากใจมากเช่นกัน ฉันคงทนรับมันไม่ไหว



"อร ขอเวลาหน่อย​นะ" ฉันบอก​เขา​ทั้งน้ำตา "ขอเวลาให้อร​ได้ทบทวนอะไร​ต่ออะไร​บ้าง เรื่อง​​ทั้งหมดอรเข้าใจ เข้าใจดีทุกอย่าง ​แต่อ้นคงไม่รู้ ว่ามันทรมานแค่ไหน ​ที่​ต้องทนดูคน​ที่ตัวเองรัก​ไป​แต่งงาน​กับคนอื่น" ฉันเริ่มร้องไห้ พูด​ไปร้อง​ไป ระบาย​ความอัดอั้นในใจให้​เขาฟัง



​เขากอดฉันไว้แน่น...​



"อ้นอยาก​จะบอก​กับอรอีกครั้ง ไม่ว่าอร​จะตัดสินใจยังไง ไม่ว่าอะไร​​จะเกิดขึ้น​ อ้นก็ยังยืนยันคำเดิมว่า อ้นรักอร ​และ​จะรักตลอด​ไป ไม่มี​ใครมาแทน​ที่อร​ได้...​ขอให้อรจำไว้" ​เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น



ครั้งนี้คง​จะ​เป็นครั้ง​ที่หนัก​ที่สุด​ที่ฉัน​จะ​ต้องตัดสินใจว่า ฉันควร​จะอยู่​ หรือควร​จะ​ไป...​


ฉันรู้ตัวดีว่าฉันคงทนไม่​ได้​ที่​จะเห็น​เขา​ทั้งสอง​แต่งงานกัน...​


ถึง​แม้ว่ามัน​จะ​เป็นการ​แต่งงานแค่ชั่วคราวก็ตามที...​