อ้นขับรถพาฉัน​ไป​กับ​เขา ​เขาบอกว่า​เขา​จะทำทุกอย่างให้เด็ดขาดเสียที ​เขาตัดสินใจแล้ว​ ​เขา​จะไม่ยอมให้​ความลังเลมาทำลาย​ความสัมพันธ์​ระหว่างเราอีกต่อ​ไป

​เขาขับรถออกมาไกลพอสมควร มัน​เป็นย่านชุมชนแถบชานเมือง ข้างทาง​จะ​เป็นทุ่งหญ้าสลับ​กับหมู่บ้าน ​ซึ่งในอนาคตแถวนี้น่า​จะเจริญ​ได้มากกว่านี้

​เขาเลี้ยวรถเข้ามาในหมู่บ้านหนึ่ง​ ​เป็นหมู่บ้าน​ที่มีผู้คนอาศัยอยู่​อย่างหนาแน่น ​แม้​จะ​เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ​ ​แต่ก็มีทุกอย่างครบวงจร ไม่ว่า​จะ​เป็น มินิมาร์ท ร้านทำผม ซัก อบ รีด หรือร้านอาหารตามสั่ง แทบ​จะมีทุกอย่างอยู่​ในนั้น​

​เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง​ ​ซึ่ง​เป็นบ้านทาวน์เฮ้าส์ สองชั้น ตกแต่งอย่างดีพอสมควร

ผู้หญิงคนหนึ่ง​เปิดประตูบ้านออกมาอย่างรวดเร็ว ท่าทางของเธอดีใจ​ที่เห็น​เขา ฉันรู้​ได้ทันทีเลย​ว่าเธอ​คือผู้หญิงคนนั้น​ "ปอ"

ถึง​แม้ว่าฉัน​จะจำหน้าเธอไม่ค่อย​ได้ ​เพราะเคยเห็นแค่ครั้งเดียว ​แต่ก็พอ​จะจำ​ได้บ้าง รูปร่างของเธอเปลี่ยน​ไปจากครั้งก่อน ดูแล้ว​เธอน่า​จะท้อง​ได้ประมาณ 3-4 เดือน



"พี่อ้น มาแล้ว​หรือคะ​" เธอพูดอย่างดีใจ ​พร้อม​กับเดินออกมาเปิดประตูรั้วให้​เขา



"อยู่​คนเดียวเหรอ ปอ..แล้ว​แม่​ไปไหน" อ้นถาม น้ำเสียงบ่งบอก​ได้ถึง​ความห่วงใย



อ้นคง​จะเคยมา​ที่นี่บ่อย ๆ​ ถึง​ได้รู้จักครอบครัวของเธอ​เป็นอย่างดี ​เขาปกปิดฉัน​ได้แนบเนียนจริง ๆ​ ฉันคง​จะไม่รู้เรื่อง​อะไร​เลย​ ​ถ้าเธอคนนั้น​ไม่บอกฉัน...​



"แม่ไม่อยู่​หรอกค่ะ​ เย็น ๆ​ คง​จะกลับ..พี่อ้นเข้ามาก่อนสิ" เธอเรียก​เขา



"ไม่ดีกว่า...​พี่มีเรื่อง​​จะคุยด้วย" อ้นพูด



อ้นเดินมาหาฉัน เปิดประตูรถ ​และจูงมือฉันลงมาจากรถ ​ความจริงฉันไม่อยากลง​ไป มันรู้สึกไม่ดี ​แต่ฉัน​จะทำยังไง​ได้

เธอคนนั้น​มองฉันอย่างตกใจ เธอคงนึกไม่ถึงว่าฉัน​จะมาด้วย เธอคงเสียใจมาก ฉันรู้ เธอคง​จะรู้สึกเหมือนกัน​กับฉันในครั้งนั้น​วัน​ที่ฉันเห็นเธอนั่งรถมา​กับอ้น


ฉันรู้สึกผิดขึ้น​มาทันที ไม่กล้าสบตาเธอ ไม่รู้ทำไม​ทั้ง ๆ​ ​ที่คนผิดไม่ใช่ฉัน เธอต่างหาก​ที่​เป็นคนมาทำลาย​ความรักของฉัน



"ปอ พี่อยากให้เรื่อง​ของเราจบลงซะที..พี่อร​คือคน​ที่พี่รัก ​และพี่คงไม่เปลี่ยนใจ" อ้นพูด



ฉันเห็นน้ำตาของเธอไหลออกมา เธอคง​จะเจ็บปวด ​แต่พยายาม​ที่​จะเก็บกดมัน​เอาไว้



"แล้ว​พี่อ้น​จะให้ปอ ทำยังไง.." เธอถาม



อ้น​ได้​แต่เงียบ ไม่พูดอะไร​ ​เขาคงยังไม่รู้คำตอบเหมือนกันว่า​จะทำยังไงต่อ​ไป



"แล้ว​ลูกของเราล่ะ...​พี่อ้นใจร้าย" เธอร้องไห้โฮออกมาทันที



ฉันรู้สึกสงสารเธอขึ้น​มาจับใจ น้ำตามันเอ่อขึ้น​มาคลอ​ที่เบ้าตา​ทั้งสองข้าง ​ถ้าฉัน​เป็นเธอ ฉัน​จะทำยังไง มันมืด​ไปหมด มองไม่เห็นทาง



"พี่​จะรับผิดชอบลูกทุกอย่าง ยังไง​เขาก็​คือลูกของพี่ ​แต่เรื่อง​ของเรามันคง​เป็น​ไปไม่​ได้ พี่อยากให้ปอเข้าใจ" อ้นพยายามพูด



"ทำไมพี่อ้นทำ​กับปอแบบนี้...​ทำไม...​ฮือ ฮือ..พี่อ้นใจร้าย" เธอทรุดลง​ไปนั่งกอง​กับพื้น ร้องไห้ปาน​จะขาดใจ



ฉันปรี่เข้า​ไปประคองเธอ กลัวว่าเธอ​จะล้มแล้ว​​เป็นอะไร​​ไป...​



"ไม่​ต้องมายุ่ง​กับฉัน...​" เธอพูดพลางผลักฉันออก​ไป ไม่ให้โดนตัวเธอ



"เธอนั่นแหล่ะตัวดี...​ไหนรับปากว่า​จะช่วยฉันไง...​เธอมันโกหก...​" ​และอีกหลาย ๆ​ คำ​ที่เธอต่อว่าฉัน



ฉันหน้าชาขึ้น​มาทันที มันรู้สึกละอายใจ คนในหมู่บ้านละแวกนั้น​เริ่มออกมายืนดู พวก​เขาคง​จะ​ได้ยินเสียง เลย​ออกมามุงดูกัน...​



"ปอ..หยุดเดี๋ยวนี้นะ" อ้นตวาดปอเสียงดังลั่น



"ปอไม่มีสิทธิ์​ไปว่าพี่​เขาแบบนั้น​นะ...​ขอโทษพี่​เขาเดี๋ยวนี้"



"ไม่..ปอไม่ขอโทษ...​ทำไมปอ​จะว่าไม่​ได้...​เธอมันคนหน้าเนื้อใจเสือ...​" เธอพูด ​พร้อม​กับชี้หน้าฉัน



"พี่อร​เขาไม่​ได้เกี่ยวอะไร​ด้วย..พี่ต่างหาก​ที่มันไม่ดี...​" อ้นพูด



"ไม่จริง...​มันนั่นแหล่ะ...​นังคนใจร้าย...​ฮือ ๆ​ ๆ​...​" เธอนั่งร้องไห้อยู่​ตรงนั้น​



ชาวบ้านแถวนั้น​เริ่มซุบซิบกัน บางคนทนดูไม่​ได้ถึง​กับพูดคำ​ที่ไม่น่าฟังออกมา...​
ฉันรู้สึกอายแทบ​จะแทรกแผ่นดินหนี...​ไม่เคยรู้สึกอะไร​แบบนี้มาก่อนเลย​...​

อ้นจับมือฉันไว้แน่น ​เขาคงรู้สึกผิด​ที่พาฉันมา​ที่นี่ รู้สึกผิด​ที่ทำให้ฉัน​ต้องมากลาย​เป็นคนเลวในสายตาคนอื่นแบบนี้



"​ถ้าปอพูดไม่รู้เรื่อง​แบบนี้...​เราคงไม่มีอะไร​​ต้องคุยกันอีกแล้ว​"



อ้นพูดพลางพาฉัน​ไปขึ้น​รถ ปล่อยให้ปอนั่งร้องไห้อยู่​ตรงนั้น​



"ไม่​เอาพี่อ้น...​อย่าทิ้งปอ​ไป...​พี่อ้น.." เธอร้องเรียก ​แต่ดูเหมือนอ้น​จะไม่สนใจ



​เขารีบขับรถออกมาจาก​ที่ตรงนั้น​​โดยเร็ว ไม่​แม้​แต่​จะหันกลับ​ไปมอง...​

ถึง​แม้สิ่ง​ที่​เขาทำ​จะ​เป็นการปกป้องฉัน ​แต่ถึงยังไงฉันก็ยังรู้สึกไม่พอใจ​เขาอยู่​ดี ลึก ๆ​ แล้ว​ฉันรู้สึกว่า​มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอคนนั้น​เลย​สักนิด มันอดคิดไม่​ได้ว่า ​ถ้าเรื่อง​แบบนี้เกิดขึ้น​​กับฉัน หรือ​ถ้าเปลี่ยนจากเธอมา​เป็นฉัน มัน​จะ​เป็นยังไง...​

​แต่​จะทำไง​ได้ใน​เมื่อเรื่อง​มัน​เป็นแบบนี้ มัน​เป็นกฎตายตัวอยู่​แล้ว​ในเรื่อง​ของ​ความรัก ​ต้องมี​ใครไม่คนใดก็คนนึง​ที่​จะ​ต้องเสียใจ เพียง​แต่ครั้งนี้คน​ที่โชคร้ายกลับไม่ใช่ฉัน

ฉันนั่งนิ่งอยู่​ในรถ​โดยไม่พูดอะไร​ อ้นก็เหมือนกัน ​เขาดูเหมือนครุ่นคิดอะไร​บางอย่าง ฉันแอบเห็นน้ำตาของ​เขารื้นอยู่​บนขอบตา ​เขาคงรู้สึกเสียใจในสิ่ง​ที่​เขาทำ ​แต่ก็สมควรแล้ว​ล่ะ ​เขาควร​จะ​ต้อง​ได้รับบทเรียนซะบ้าง



"อ้นขอโทษนะอร..อ้นไม่ควรพาอร​ไปด้วยเลย​" ​เขาพูด



ฉันไม่ตอบอะไร​ ถึง​แม้ฉัน​จะพอเข้าใจ​เขาอยู่​บ้าง ​แต่มันก็ยังรู้สึกโกรธอยู่​ดี



"แล้ว​อ้น​จะทำยังไงต่อ​ไป" ฉันถาม มันอยากรู้...​ว่าบทสรุป​จะ​เป็นเช่นไร



"อ้นก็ยังไม่รู้เลย​...​อ้นมันเลวมากเลย​ใช่ไม๊อร" ​เขาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ เหมือนสำนึกผิด



ฉันเห็นน้ำตาของ​เขาค่อย ๆ​ ไหลลงมา มันทำให้ฉันรู้สึกสงสาร​เขาขึ้น​มาจับใจ




"ไม่หรอกอ้น...​ไม่หรอก" ฉันเอื้อมมือ​ไปจับมือ​เขา​เพื่อให้​กำลังใจ




"อ้นมันไม่ดีเอง อ้นทำให้อร​ต้องเสียใจ ทำให้ปอ​ต้องมา​เป็นแบบนี้" ​เขายังคงพูดต่อ



ฉันคงทำ​ได้แค่รับฟัง ให้​เขาระบายสิ่งต่าง ๆ​ ​ที่อยู่​ในใจของ​เขาออกมา ​เขาบอก​กับฉันว่าครั้งแรก ​เขาตัดสินใจเลิก​กับฉัน ​เพื่อ​ไปรับผิดชอบปอเต็มตัว ​แต่​เขาก็ทำไม่​ได้ ​เขาเลิก​กับฉันไม่​ได้ ​เขารักฉัน ​เขาไม่​ได้รักปอ ​แต่ปอก็ไม่​ได้ผิดอะไร​ ปอ​เป็นคนดี รัก​เขาอย่างจริงใจ ​เขาต่างหาก​ที่​เป็นคนผิด

อ้นยังคงยืนยัน​ที่​จะ​แต่งงาน​กับฉัน ​แต่​เขาขอจัดการเรื่อง​ต่าง ๆ​ ให้เรียบร้อย​เสียก่อน ​เขาคง​ต้อง​ไปขอขมาครอบครัวของปอในสิ่ง​ที่​เขาทำ รอให้ลูกคลอดออกมา ให้ทุกอย่างลงตัวอีกสักนิด แล้ว​เราสองคน​จะ​ได้อยู่​ด้วยกัน​โดยไม่มีอะไร​คลางแคลงใจ



"รออ้นก่อนนะอร...​รอให้ทุกอย่างมันดีกว่านี้...​แล้ว​เรา​จะ​แต่งงานกัน" ​เขาพูด




"อร รอ​ได้ค่ะ​..อรเชื่อ..เรา​จะ​ต้อง​ได้อยู่​ด้วยกัน" ฉันพูด




"ขอบคุณมากนะอร...​ขอบคุณมาก" ​เขาพูด​ไป ร้องไห้​ไป




"ไม่​เอาน่าอ้น...​ร้องไห้อีกแล้ว​ เหมือนเด็ก ๆ​ เลย​" ฉันเช็ดน้ำตาให้​เขา




ไม่ว่าอะไร​​จะเกิดขึ้น​ ฉันก็​จะรอ...​ไม่ว่ามัน​จะนานแค่ไหน ​เพราะถึงยังไง ฉันก็คง​จะรัก​ใครไม่​ได้อีกแล้ว​ นอกจาก​เขา...​​เขาคนเดียว...​