หัวใจแทบ​จะหยุดเต้น เหมือนทุกอย่างหยุดอยู่​แค่นั้น​ ฉันแทบไม่มีแรง​ที่​จะประคองตัวเองให้ยืนอยู่​​ได้ สิ่ง​ที่ฉัน​ได้ยินมัน​คืออะไร​กัน มัน​เป็นเรื่อง​จริง หรือผู้หญิงคนนั้น​จงใจ​จะแกล้งฉัน



"พี่อร พี่อร​ต้องช่วยปอนะคะ​..ปอไม่รู้​จะทำยังไงแล้ว​...​"



เธอคนนั้น​ยังคงพูดต่อ ร้องไห้ คร่ำครวญ อ้อนวอนให้ฉันช่วยเธอ ​และอื่น ๆ​ อีกมากมาย​​ที่เธอพยายาม​จะพูดให้ฉันเห็นใจเธอ...​​แต่หูฉันอื้อเกินกว่า​ที่​จะ​ได้ยินคำเหล่านั้น​

เธอ​จะให้ฉันทำยังไง ใน​เมื่อฉันก็เสียใจไม่แพ้เธอ ​ถ้า​ความเจ็บปวด เสียใจ​สามารถนับออกมา​เป็นตัวเลข​ได้ ​ความเจ็บปวดของฉันก็คงไม่น้อย​ไปกว่าเธอ อาจ​จะมากกว่าซะด้วยซ้ำ..

​แต่มันต่างกัน..ต่างกันตรง​ที่ว่าเธอ​กำลัง​จะมีลูก ลูก​ที่​เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ​เขาคน​ที่ฉันรัก


"แล้ว​...​​จะให้พี่ช่วยยังไง" ฉันถามออก​ไป คำถามโง่ ๆ​ ​ที่ฉันรู้คำตอบอยู่​แล้ว​ว่าฉัน
ควร​จะ​ต้องทำยังไง



"พี่อร ​ต้องเลิก​กับพี่อ้น...​นะพี่อรนะคะ​" เธอบอก กึ่งขอร้อง



"แล้ว​อ้นรู้เรื่อง​นี้หรือยัง" ฉันพยายาม​ที่​จะเข้มแข็งถามออก​ไป ​ทั้งๆ​ ​ที่ใจ​กำลัง​จะแตกสลาย



"รู้แล้ว​...​​แต่​เขาห้ามไม่ให้ปอบอกพี่ ​เขาไม่อยากให้พี่เสียใจ ​เขากลัวพี่​จะเลิก​กับ​เขา...​.นะพี่อรนะคะ​ หนูไม่รู้​จะทำยังไงแล้ว​"



นี่​เขารู้แล้ว​เหรอเนี่ย ​แต่ทำไมถึงไม่บอกฉัน ​เขาคิด​จะปกปิดฉัน​ไปถึง​เมื่อไหร่ แล้ว​​ถ้าฉันเกิด​แต่งงาน​กับ​เขา​ไปก่อน​ที่​จะรู้เรื่อง​นี้ มัน​จะ​เป็นยังไงต่อ​ไป ไม่ยุ่งวุ่นวาย​ไปกันใหญ่เหรอ...​

ฉันรู้สึกโกรธ​เขาขึ้น​มาทันที​ที่​เขาปกปิด​ความจริง ​เขาทำแบบนี้ทำไม ไม่นึกถึงใจฉันเลย​ ​เขาไม่มีสิทธิ์​ที่​จะมาทำแบบนี้​กับฉัน



"ปอไม่​ต้องห่วงหรอก..ยังไงพี่ก็​ต้องเลิก​กับ​เขา" ฉันพูดออก​ไป​ทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาตั้งแต่​เมื่อไหร่



"ขอบคุณมากนะคะ​พี่อร..ขอบคุณจริง ๆ​" เธอพูด​ไป สะอื้น​ไป



"ไม่​ต้องคิดมากนะ..เดี๋ยว​จะมีผลกระทบต่อเด็กในท้อง ทำใจให้สบาย"



ฉันพูดออก​ไปจาก​ความรู้สึกจริง ๆ​ จากใจ​ที่ปวดร้าว มันคง​จะ​เป็นสิ่ง​ที่ถูก​ต้อง​ที่สุด​ที่ฉันควร​จะทำ ฉันเข้าใจดีถึง​ความเจ็บปวด​ที่เธอ​ได้รับ มัน​เป็น​ความรู้สึกเดียวกัน​กับฉัน แตกต่างกันแค่เหตุ​และผลของมันเท่านั้น​

เธอเจ็บปวด​ที่​เขาไม่เลือกเธอ ​ทั้ง ๆ​ ​ที่เธอรัก​เขาจนหมดหัวใจ รักจนยอม​ได้ทุกอย่าง

​ส่วนฉันเจ็บปวด​ที่โดน​เขาหักหลัง หลอกลวงจนถึงนาทีสุดท้าย

ถึงตอนนี้ฉันเริ่มไม่มั่นใจแล้ว​ว่า อ้นอยาก​จะ​แต่งงาน​กับฉันจริง ๆ​ ​เขาอาจ​จะแค่อยากหนีปัญหา​ที่​เขา​เป็นคนก่อเท่านั้น​ ​แต่มันก็คงไม่สำคัญอะไร​อีกแล้ว​ล่ะไม่ว่า​เขา​จะตั้งใจหรือไม่ ถึงยังไงฉันก็​ต้องเลิก​กับ​เขาอยู่​ดี

ฉัน​จะบอกพ่อ​กับแม่ว่าอย่างไร ​เมื่อตะกี้ฉันเพิ่งยืนยัน​กับท่าน​ทั้งสองอยู่​เลย​ว่า ฉันมั่นใจ​ที่​จะ​แต่งงาน​กับ​เขา ​เขา​คือคน​ที่ฉันเลือกแล้ว​

ฉัน​ได้​แต่ร้องไห้ ร้องมันอยู่​อย่างนั้น​ มันคง​เป็นสิ่งเดียว​ที่ฉันทำ​ได้ตอนนี้





"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง...​...​." เสียงนาฬิกาปลุกดังมา​แต่ไกล เสียงค่อย ๆ​ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาจนฉัน​ต้องตื่น...​


วันนี้แล้ว​สินะ ​ที่อ้น​กับคุณแม่ของ​เขา​จะมาคุยเรื่อง​​แต่งงานของเรา งาน​แต่งงาน​ที่​เป็น​ไปไม่​ได้

ฉันบอกพ่อ​กับแม่ว่า​ถ้าอ้นมาถึงให้กลับ​ไปก่อน ​เพราะฉันไม่ค่อยสบาย ยังไม่​พร้อม​ที่​จะตกลงอะไร​​ทั้งนั้น​

แปลก​ที่พ่อ​กับแม่ยินยอม​แต่​โดยดี ​โดยปราศจากคำถามใด ๆ​ ท่านคง​จะรับรู้​ได้จากดวงตา​ที่บวมช้ำของฉัน

หลังจากนั้น​ฉันก็​เอา​แต่เก็บตัวเงียบอยู่​ในห้อง...​ร้องไห้...​ฉันคงทำ​ได้ดี​ที่สุดแค่นั้น​


อ้น​กับคุณแม่ของ​เขาคง​จะมาถึงแล้ว​ ฉันจำเสียงรถ​ได้ ​เขา​จะสงสัยไหมนะว่าทำไมฉันถึงไม่ลง​ไปพบ​เขา ​เขา​จะรู้รึยังว่าฉันรู้แล้ว​ เรื่อง​ของ​เขา​กับผู้หญิงคนนั้น​..

ฉันแอบมอง​เขาผ่านทางหน้าต่าง เห็นแม่เดินออก​ไปส่งพวก​เขา​ที่หน้าบ้าน ขอโทษขอโพย​เป็นการใหญ่

วันนี้​เขา​แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย​มากกว่าปกติ ​ส่วนคุณแม่ของ​เขาก็​แต่งตัวสวย ดูเนี้ยบ​ไปหมด ไม่ว่า​จะ​เป็นเสื้อผ้า หรือทรงผม พวก​เขาคง​จะให้เกียรติฉัน​และครอบครัว ทำให้มันถูก​ต้องอย่าง​เป็นทางการ

น้ำตามันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว​ ​ถ้าเรื่อง​ไม่​เป็นแบบนี้ ป่านนี้ฉันคง​จะนั่งเคียงคู่อยู่​​กับ​เขา นั่งฟังผู้ใหญ่​ทั้งสองฝ่ายตกลงพูดคุยกันถึงวันอันแสนสุขของเราสอง


ฉันแอบเห็นสีหน้า​ที่ผิดหวังของ​เขา ก่อนกลับ​เขาเหลือบมองขึ้น​มาทางหน้าต่างห้องนอนของฉัน ฉันรีบปิดม่านลงทันที ​เขาคงรู้ว่าฉันโกหกเรื่อง​ไม่สบาย แล้ว​​เขา​จะให้ฉันทำยังไงใน​เมื่อเรื่อง​มัน​เป็นแบบนี้ ฉันคง​แต่งงาน​กับ​เขาไม่​ได้

สักพักคุณแม่เดินเข้ามาในห้อง ฉันยังคงนอนร้องไห้อยู่​บนเตียง คุณแม่เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ​ ฉันลูบหัวฉันเบา ๆ​ อย่างอ่อนโยน ฉันโผเข้า​ไปกอดแม่​ที่ตัก ร้องไห้...​



"แม่ไม่รู้หรอกนะว่าลูกมีเรื่อง​อะไร​กัน คนเรา​ถ้าคิด​จะร่วมชีวิตกันแล้ว​ ​ต้องมี​ความอดทน ​และสิ่ง​ที่สำคัญ​ที่สุด​คือการให้อภัย แม่อยากให้เราคุยกันนะลูก การเงียบไม่ใช่การแก้ปัญหา​ที่ดี ลูกสองคนคบหากันมาก็นาน ​ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ยกโทษให้กันเถอะนะลูกนะ"



ฉันทำ​ได้อย่างเดียว​คือร้องไห้ ฉันไม่กล้าบอกแม่เรื่อง​​ที่อ้น​ไปทำผู้หญิงท้อง ไม่กล้าบอก​ใคร​ทั้งนั้น​

ฉัน​เอา​แต่เก็บตัวเงียบอยู่​ในห้อง เฝ้า​แต่คิดวก​ไปวนมาถึงเรื่อง​ราวของเรา มันเจ็บปวด มันทรมานเกินกว่า​ที่​จะรับไหว ทำไมเรื่อง​แบบนี้ถึง​ต้องมาเกิดขึ้น​​กับฉันด้วย ทำไมอ้นถึงไม่ยอมบอก​ความจริง​กับฉัน ​เขาทำแบบนี้ทำไม

ทุกอย่างมันค่อย ๆ​ ถูกเฉลยออกมาจาก​ความนึกคิดของฉันเอง หลายครั้ง​ที่​เขามาช้า คุยโทรศัพท์บ่อยขึ้น​ ​แต่ฉันไม่เคยเอะใจอะไร​ ช่วงหลัง ๆ​ ​ที่​เขาดูแปลก​ไป ดูเหมือนครุ่นคิดอะไร​บางอย่าง ​เขาคงคิดเรื่อง​ผู้หญิงคนนั้น​

​เขาคงไม่รักฉันแล้ว​ ​เขาถึง​ได้ทำแบบนี้ แล้ว​​ที่ผ่านมามัน​คืออะไร​ ​ความรัก​ความอบอุ่น​ที่ฉันสัมผัส​ได้ แววตาของ​ความห่วงใยจาก​เขา สิ่งเหล่านั้น​มันคงไม่จริง ฉันคงคิด​ไปเองฝ่ายเดียว


เสียงโทรศัพท์มือถือดังไม่หยุด มันดังติดต่อกันมาหลายรอบแล้ว​ ​แต่ฉันก็ปล่อยให้มันดังอยู่​อย่างนั้น​ ไม่รับ...​.มันไม่ใช่​ใครนอกจาก​เขา ​เขาคงอยาก​จะรู้ว่ามันเกิดอะไร​ขึ้น​

ฉันไม่อยากรับ ไม่รู้​จะพูดอะไร​ มันพูดไม่ออก มันคงไม่มีประโยชน์​ที่​จะคุย หรือปรับ​ความเข้าใจอีกต่อ​ไปแล้ว​ มันไม่มีทางอื่น...​

​เขายังคงพยายามโทรหาฉัน สลับ​กับส่งข้อ​ความ ​แต่ฉันไม่​แม้​แต่​จะเปิดอ่านหรือรับ...​

ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด เหมือน​กับเสียงโทรศัพท์​ที่มันก็ดังไม่หยุดเหมือนกัน มันเหมือน​จะขาดใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ฉันควร​จะทำยังไง บอกตรง ๆ​ ว่าฉันยังทำใจไม่​ได้ มันยังไม่อยากยอมรับ​ความจริง​ที่เกิดขึ้น​ มันเร็วเกิน​ไป ฉันไม่เคยเตรียมใจมาก่อนเลย​ ไม่เคย​แม้​แต่​จะคิดด้วยซ้ำ


เสียงโทรศัพท์เงียบ​ไปแล้ว​ อ้นคงหมด​ความอดทน​ที่​จะโทรหาฉันอีกต่อ​ไป ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้น​มาดู 43 missed call ​และ 12 Messages ทุกเบอร์ล้วนแล้ว​​แต่​เป็น​เขา ฉันค่อย ๆ​ กดอ่านทุกข้อ​ความอย่างช้า ๆ​...​


จนถึงข้อ​ความสุดท้าย...​


"​ถ้าอรไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผม​จะ​ไปหาเดี๋ยวนี้"



​ได้ยินเสียงรถของ​เขามา​แต่ไกล ฉันรีบ​ไปโผล่หน้าต่างมองดู ​เขาจริง ๆ​ ด้วย นี่​เขากล้ามาจริง ๆ​ เหรอเนี่ย

​เขามาถึงแล้ว​ ​และ​กำลังเดินเข้ามาในบ้าน...​

​ได้ยินเสียงคุณแม่บอกอ้นว่า ฉันไม่สบาย ​แต่อ้นก็ยังยืนยัน​จะขอพบฉันให้​ได้..
คุณแม่คงใจอ่อน ยอมให้​เขาขึ้น​มาหาฉัน...​



"อร ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมรู้นะว่าคุณโกหกเรื่อง​ไม่สบาย" อ้นพูดขึ้น​อย่างอารมณ์เสียทันที​ที่เห็นหน้าฉัน



"​เป็นอะไร​รึเปล่าอร ร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงของ​เขาอ่อนลงทันที ​เขาคงตกใจ​ที่เห็นว่าฉัน​กำลังร้องไห้



ฉัน​ได้​แต่เงียบ ไม่​แม้​แต่​จะมองหน้า​เขา..ไม่อยากให้​เขาเห็น​ความอ่อนแอของฉัน ​แต่น้ำตานี่สิ มันไม่ยอมหยุดไหล ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ..

อ้นเข้ามานั่งคุกเข่าข้าง ๆ​ ฉัน ​เขาคง​จะรู้แล้ว​ว่าเกิดอะไร​ขึ้น​ ​เขาถึง​ได้เงียบ​ไป ไม่ถามต่อ ​ได้​แต่นั่งเงียบ ๆ​ อยู่​ข้าง ๆ​ ฉัน



"อ้น เราคง​ต้องเลิกกันแล้ว​นะ" ฉันพูดขึ้น​มาก่อน



"ไม่นะอร ไม่นะ.. ยังไงอ้นก็​จะไม่เลิก​กับอร" ​เขารีบพูดขึ้น​มาทันที ​พร้อม​กับจับมือฉันไว้แน่น



ฉัน​ได้​แต่ร้องไห้ มันสะเทือนใจ เหมือนใจ​จะขาด ฉันรัก​เขามาก ไม่อยากเลิก​กับ​เขาเหมือนกัน ​แต่​เขา​จะให้ฉันทำยังไง ใน​เมื่อเรื่อง​มัน​เป็นแบบนี้



"ไม่​ได้หรอกอ้น...​อ้นยังมีภาระ​ที่​ต้องกลับ​ไปดูแล เชื่ออรนะ" ฉันพยายามทำใจแข็งพูดออก​ไป​ทั้งน้ำตา



​เขามองหน้าฉันอย่างวิงวอน ไม่อยากให้ฉันทิ้ง​เขา​ไป ​แต่มัน​จะมีทางไหน​ที่ดีกว่านี้อีก มันไม่มี...​



"อ้นไม่อยากเลิก​กับอร อ้นรักอร..อรอยู่​ข้าง ๆ​ อ้นนะ อย่าทิ้งอ้น​ไป" เสียงของ​เขาสั่นเครือ จับมือฉันไว้แน่น



"...​อยู่​​กับอ้นนะ อย่าทิ้งอ้น​ไป" ​เขา​กำลังร้องไห้ น้ำตาผู้ชาย ฉันเพิ่งเคยเห็น​เป็นครั้งแรก



อ้นคุกเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่​ตรงนั้น​ มันทำให้ฉันร้อง​ไป​พร้อม ๆ​ ​กับ​เขา มันเจ็บปวด​และทรมาน ​ที่​ต้องจากกัน​ทั้ง ๆ​ ​ที่ยังรัก...​มันเจ็บยิ่งกว่าอะไร​​ทั้งหมด



"อ้น...​อ้น​ต้องเข้มแข็งนะ...​​กำลัง​จะ​เป็นพ่อคนอยู่​แล้ว​...​อย่าร้องไห้" ฉันพูด​ไปสะอื้น​ไป...​



เราสองคนกอดกันร้องไห้อยู่​อย่างนั้น​...​มันคง​จะ​เป็นครั้งสุดท้าย​ที่ฉัน​จะ​ได้กอด​เขาแบบนี้ ​เขา​เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ​เขา​เป็น​ได้​ทั้ง​เพื่อน​ที่ดี​ที่สุด ​และก็​เป็นคนรัก​ที่ดี​ที่สุด ไม่อยาก​จะเชื่อเลย​ว่าเราสองคน​จะ​ต้องมาลงเอยแบบนี้ เหมือนฟ้าดินกลั่นแกล้ง บางทีฉัน​กับ​เขาอาจ​จะไม่​ได้เกิดมา​เพื่อคู่กัน ต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็ไม่มีทาง​เป็น​ไป​ได้



"อร...​รออ้นก่อนนะ อ้น​จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย​ เรา​จะ​ต้อง​ได้อยู่​ด้วยกัน ขอเพียง​แต่อรยังคงรัก ​และเชื่อมั่นในตัวผม"



อ้นดูจริงจัง จนฉันรู้สึกกลัว ฉันคิดไม่ออกเลย​จริง ๆ​ ว่า​เขา​จะทำยังไงต่อ​ไป ​ส่วนตัวฉันเองก็เริ่มลังเล...​.ใช่ฉันยังคงเชื่อมั่นในตัว​เขา ฉันรัก​เขามากเกินกว่า​จะตัดใจ ฉันไม่รู้ว่า​จะอยู่​​ได้ยังไง​เมื่อไม่มี​เขาอยู่​เคียงข้าง

ฉันควร​จะตัดสินใจยังไงดี มีแค่สองทางเท่านั้น​ ​คือ ให้โอกาส​เขาอีกสักครั้ง เผื่อทุกอย่างมัน​จะดีขึ้น​ แล้ว​ฉัน​กับ​เขาก็​จะ​ได้อยู่​ด้วยกัน ​กับตัดใจ​เพื่อ​ความถูก​ต้อง ​แต่ฉันคง​จะ​ต้องเสียใจ ไม่รู้ว่า​เมื่อไหร่​จะทำใจ​ได้ อาจ​จะตลอดชีวิต



"อ้นทำผิด​ไปแล้ว​ ​และอ้น​จะไม่ยอมทำผิดอีก​เป็นครั้ง​ที่สอง ขอเพียง​แต่อรให้อภัย...​กลับมา​เป็น​กำลังใจให้อ้นเหมือนเดิมนะครับ​" ​เขาจับมือฉัน มองหน้าฉันเหมือน​กับ​ต้องการคำตอบ สายตาของ​เขาแน่วแน่ ​ทั้ง ๆ​ ​ที่มันยังมีคราบน้ำตาติดอยู่​ ​แต่มันบ่งบอก​ได้ถึง​ความจริงใจ​ที่​เขามีให้​กับฉัน


ฉันพยักหน้าตอบ​เขา...​​ทั้ง ๆ​ ​ที่ในใจมันยังลังเล...​​แต่ฉันไม่​สามารถปฏิเสธ​เขา​ได้ ฉันรัก​เขามาก รักจนยอม​ได้ทุกอย่าง ​ความรักมันมีอิทธิพลเหนือทุกสิ่ง

ฉัน​ใช้​ความรัก​ทั้งหมด​ที่มีตอบตกลง​กับ​เขา..​ความรักอย่างเดียวจริง ๆ​

อะไร​​จะเกิดก็ช่าง รู้​แต่ว่าตอนนี้ฉัน​ต้องการ​เขา..​และ​เขาก็เลือกฉัน..เรารักกัน คงไม่มีอะไร​​จะมาขวางกั้น​ความรัก​ที่เรามีให้ต่อกัน​ได้...​