ทำไมฉัน​จะ​ต้องพบเจอ​แต่​ความเจ็บช้ำมาตลอดนะ ​ทั้ง ​ทั้ง ​ที่ฉันก็รักพวก​เขาอย่างจริงใจ ​ความรัก​ที่คิดว่า​จะ​ไป​ได้ดีก็มัก​จะ​ต้องจบลงด้วยน้ำตา​และ​ความเสียใจทุกที​ไป


น้อต แฟนคนแรกของฉัน ​เป็นคนไม่หล่อ ​แต่​เขา​เป็นคนดี รักฉัน ดี​กับฉันทุกอย่าง คนนี้​เป็นคนเดียว​ที่ฉันเข้าใจเหตุผลว่าทำไมเราจึงเลิกกัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่รัก​เขาหรอกนะ ตรงกันข้ามฉันรัก​เขามาก ​เขา​เป็น​ความรักครั้งแรกของฉัน เค้าสอนให้ฉันรู้ถึง​ความเสียใจ สอนบทเรียนให้ฉันรู้ว่า "​ความรัก​คือ​ความเข้าใจ เห็นใจ ห่วงใย"


ตอนนั้น​ฉันยังเด็ก ยังรักไม่​เป็น ​ความรักของฉันตอนนั้น​​คือ​ความเห็นแก่ตัว มักคิดเสมอว่า ​ถ้า​เขารักเราจริง ​เขา​ต้องทนเรา​ได้ ​ต้องยอมเราทุกอย่าง ​โดยไม่คำนึงถึงเหตุผล ไม่ฟัง ไม่เข้าใจอะไร​​ทั้งนั้น​ ฉัน​ต้องถูกเสมอ


จนวันนึง​ความอดทนคงมี​ที่สิ้นสุด ​เขาบอกเลิกฉันอย่างไม่มีเยื่อใย ​เขาหมดรักฉันแล้ว​ ฉันเสียใจมากพยายามทำทุกอย่างให้​เขากลับมารักฉันอย่างเดิม ร้องไห้ คร่ำครวญ ​แต่มันคงสายเกิน​ไป ​เขาคงเบื่อหน่าย​กับนิสัยของฉันจนสุด​จะทานทน เฮ้อ..​แต่ช่างเถอะ ตอนนี้​เขาก็ยัง​เป็น​เพื่อน​ที่ดี​ที่สุดของฉันคนนึง บางครั้งฉันคิดว่าเราไม่ควร​ที่​จะรักกันเลย​ตั้งแต่แรก เราควร​ที่​จะ​เป็น​เพื่อนรักกันมากกว่า ตอนนี้เราเข้าใจกันมากกว่าตอน​ที่​เป็นแฟนกันซะอีก


น้อตมัก​จะบอกเล่าถึงนิสัยของฉันตอนนั้น​​ที่เรารักกันให้ฟังเสมอว่าฉันไม่ดียังไง ควรปรับปรุงอะไร​ ทำให้ฉันเข้าใจเกี่ยว​กับ​ความรักมากขึ้น​ รู้ว่าสิ่งไหน​ที่ควรทำ หรือไม่ควร นิสัยแบบไหน​ที่ผู้ชายไม่ชอบ อย่างเรื่อง​ของอ้น ฉันก็ไม่พลาด​ที่​จะ​ต้องปรึกษาน้อต ​แต่​เขาบอก​กับฉันว่าให้อดทน ​ถ้ายังไม่มีอะไร​ก็อย่า​ไปคาดคั้นหรือเซ้าซี้ ทำตัวให้เหมือนปกติ แล้ว​​เขา​จะเกรงใจ ฉันก็เชื่อนะ ​แต่ไหงมันกลาย​เป็นแบบนี้ล่ะ ฉันแอบหัวเราะเบา ๆ​


ฉันไม่โทษน้อตหรอกทฤษฎีนี้คง​ใช้​ได้​กับบางคนเท่านั้น​ ไว้​ถ้าว่าง ๆ​ ฉันคง​จะโทร​ไปบอกข่าวคราวนี้​กับน้อต ​เขาคงแปลกใจน่าดู อืม..​แต่อาจ​จะไม่จำ​เป็นก็​ได้ ใยจอยคงทำหน้า​ที่นี้แทนฉัน​ไปเรียบร้อย​แล้ว​ล่ะ..


​ระหว่างนั้น​ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น​มา ​ใครกันนะ โทรมา น้อตนั้น​เอง คิดไว้ไม่มีผิด คงรู้แล้ว​ล่ะจากใยจอย ฉันปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่​อย่างนั้น​จนดับ​ไป ไม่อยากรับ ไม่อยากคุย ตอนนี้ขอเวลานั่งคิดอะไร​เรื่อยเปื่อย​ไปก่อนดีกว่า ไม่มีอารมณ์​จะทำอะไร​​ทั้งนั้น​ ขอนั่งทบทวนวันเวลาเก่าๆ​ ขอปล่อยใจคิด​ไปถึงเรื่อง​ราวในอดีตก่อน


อรรถชัย แฟนคน​ที่สองของฉัน เราเจอกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง​ ฉันปิ๊ง​เขาตั้งแต่แรกเห็น ​เขา​เป็นคน​ที่จัดว่าหน้าตาดี รูปร่างสูง ผิวเข้มเหมือนนักกีฬา เราเรียนอยู่​ห้องเดียวกัน เรามัก​จะทำกิจกรรมร่วมกันเสมอ เจอกันทุกวัน แทบ​จะ​ใช้เวลาอยู่​ด้วยกันเกือบ​จะตลอดเวลาเลย​ก็ว่า​ได้ จน​เพื่อนๆ​ ในกลุ่มมัก​จะล้อเราว่า​เป็นปาท่องโก๋ เห็น​เขา​ต้องเห็นฉัน ​ถ้าคนอื่น ๆ​ ​ที่ไม่​ได้รู้จักเราก็​จะคิดว่า ฉัน​กับ​เขา​เป็นแฟนกัน ​เขามัก​จะหันมายิ้มให้ฉัน​ที่​กำลังอายหน้าแดงอยู่​เสมอเวลา​ที่โดน​เพื่อน ๆ​ ล้อ ​โดยไม่มีทีท่ารำคาญหรือปฏิเสธ เหมือน​จะยอมรับด้วยซ้ำ จนบางครั้งฉันก็อด​ที่​จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่​ได้ว่า ​เขาคงมีใจ​กับฉันบ้าง ใจเราคงตรงกัน


วันหนึ่ง​​เพื่อน ๆ​จัด​ไปเ​ที่ยวทะเลกัน เลี้ยงฉลอง​ที่ทำกิจกรรม​ได้สำเร็จลุล่วง​ไปด้วยดี เราสนุกสนานกันมาก เลี้ยงฉลองกัน ดื่มกัน ชัย​เป็นคน​ที่มี​ความ​สามารถหลายอย่าง ​เขามี​ความ​เป็นผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม ​เขามัก​จะ​เป็นศูนย์รวมของ​เพื่อน ๆ​ กิจกรรมทุกอย่าง​ที่สำเร็จลุล่วง​ไป​ได้มัก​จะมาจากฝีมือของ​เขา ​เขา​คือหัวเรือใหญ่ของกลุ่ม ​เพราะเหตุนี้ฉันเลย​ปลื้ม​เขามาก ​ทั้งรัก​และนับถือใน​ความ​สามารถของ​เขา


คืนนั้น​ทุก ๆ​ คนสนุกสนานกันมาก บางคนก็เมามาย เรานั่งร้องเพลงด้วยกันอยู้ข้างกองไฟ ไม่รู้ยังไง ไม่รู้ตอนไหน เหมือนทุก ๆ​ คน​เป็นใจ เหลือเราแค่สองคน ชัยดีดกีต้าร้องเพลงให้ฉันฟัง ฉันยังจำ​ได้ "รักเธอ​แต่เธอไม่รู้ มองก็มองหวั่น ๆ​ ในใจก็พลันนึกกลัว กลัวใจกลัวผิดหวังครั้งใหญ่" เราร้องด้วยกันจนจบเพลง มัน​เป็นช่วงเวลา​ที่ฉันมี​ความสุขมาก​ที่สุด


ชัยชวนฉัน​ไปเดินเล่น ฉันตอบตกลงทันที นั่น​เป็นครั้งแรก​ที่​เขาจับมือฉัน ตอนนั้น​ฉันตื่นเต้นมาก เราเดินกันมา​ได้สักพัก เกือบสุดหาด บริเวณนั้น​เงียบสนิท ไม่มีผู้คน ​ได้ยิน​แต่เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ลมทะเลพัดมาปะทะตัวฉัน จนรู้สึก​ได้ถึง​ความเย็น ฉันชวนชัยกลับ ​เพราะเราเดินมาไกลมากแล้ว​ ​แต่ชัยบอก​กับฉันว่า ​เขายังไม่อยากกลับ อยากอยู่​แบบนี้นานๆ​ ​กับฉัน ฉันหน้าแดงขึ้น​มาทันที ​แต่ก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เราเลย​นั่งเล่นกันอยู่​บริเวณนั้น​ ปราศจากการพูดคุยใด ๆ​ ชัยเอื้อมมือมาจับมือฉัน​ไปหอม ฉันอายมากไม่กล้าสบตา​เขา ​เขาโอบกอดฉัน มือไม้ลูบไล้​ไปตามร่างกาย ฉันหลับตาปี๋ด้วย​ความอาย ​แต่ก็ไม่ขัดขืน ปล่อยให้​เขาทำตามใจของ​เขา ทำไมนะฉันถึงยอมให้​เขาทำแบบนั้น​ ฉันคงรัก​เขามาก มากจนยอม​ได้ทุกอย่าง ยอม​แม้กระทั่งให้​เขาทำในสิ่ง​ที่ไม่ถูก​ต้อง...​อะไร​​จะเกิดก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันรัก​เขา รัก​เขา ฉันคิดแบบนั้น​ ใน​ที่สุดฉันก็​เป็นของ​เขาอย่างง่ายดาย..


หลังจากวันนั้น​เราก็สนิทกันมากขึ้น​ ​แต่ก็ยังทำตัว​เป็นปกติ ไม่มี​ใครล่วงรู้ถึง​ความสัมพันธ์ของฉัน​กับ​เขาในวันนั้น​ เราแอบมีอะไร​กันบ่อยขึ้น​ แทบ​จะทุกวันเลย​ด้วยซ้ำ ฉันมัก​จะบอก​เขาเสมอว่า "อรรักชัยนะ แล้ว​ชัยล่ะ?" ​เขามัก​จะกอดฉัน หอมแก้มฉันทุกครั้งเหมือน​เป็นคำตอบว่า​เขาก็รักฉันเหมือนกัน ​แต่แปลกตรง​ที่ว่า​เขาไม่เคยพูดคำว่ารัก​กับฉันเลย​ ฉันน่า​จะเอะใจ ​แต่ก็ไม่เลย​ ช่วงเวลานั้น​ฉันรู้​แต่ว่าฉันรัก​เขา รัก​เขาจนไม่คิดอะไร​มาก​ไปกว่าคำว่ารักเท่านั้น​


จนกระทั่งเวลาผ่าน​ไป เราขึ้น​ปีสอง ฉัน​กับชัยเลือกเรียนคนละสาขาวิชา ไม่ค่อย​ได้เจอกันตลอดเวลาเหมือน​แต่ก่อน​เพราะเวลาเรียนไม่ตรงกัน บางวันชัยไม่มีเรียน ฉันก็​จะโทรหา​เขาตลอด บางทีก็​จะ​ไปหา​เขา​ที่อพาร์ทเม้นท์หลังเลิกเรียน ​แต่เวลา​ที่​เขามีเรียนฉันก็มัก​จะมานั่งรอ​เขา รอเวลา​ที่​เขาเลิกเรียน แล้ว​ก็​ไปหาอะไร​ทานกัน ​ไปเดินเล่นกัน บางทีก็มาช่วย​เขาทำกิจกรรมของมหาลัยเล็ก ๆ​ น้อย ๆ​ ช่วงหลัง ๆ​ ฉันไม่​ได้​เป็นเด็กกิจกรรมแล้ว​ ​เพราะฉันเรียนหนัก ไม่มีเวลามากเหมือน​แต่ก่อน ​ถ้าวันไหน​ที่เราไม่เจอกัน ฉันก็​จะไม่พลาด​ที่​จะโทรหา​เขา รายงานให้​เขาฟังว่าฉันทำอะไร​บ้างวันนี้


ฉันมัก​จะนึกน้อยใจชัยอยู่​บ่อย ๆ​ ​ที่​เขาดูเหมือน​จะไม่กระตือรือร้นเหมือนอย่าง​ที่ฉัน​เป็น ไม่เคยโทรหาฉัน​เพื่อพูดคุยจีบกันยันสว่างเหมือนโฆษณา ​จะว่า​เขา​เป็นคนประหยัด​เพราะ​ที่บ้าน​เขาไม่​ได้ร่ำรวยก็คงไม่ใช่ ขนาดฉัน​เป็นฝ่ายโทรหา ​เขาก็มัก​จะขอตัววางก่อนอยู่​เสมอ บอกว่าง่วงนอนบ้างล่ะ กลัวฉันเปลืองบ้างล่ะ บางครั้งฉันแกล้งไม่โทรหา​เขา เผื่อว่า​เขา​จะโทรหากันบ้างก็ไม่มี สุดท้ายฉันก็​ต้อง​เป็นฝ่ายยอมแพ้โทรหา​เขาเองทุกที​ไป ​จะว่า​เขาไม่เคยโทรหาฉันเลย​ก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว ​แต่ก็นับครั้ง​ได้เลย​ ​แม้กระทั่งวันเกิดฉัน​เขายังจำไม่​ได้เลย​


นี่เรา​เป็นแฟนกันแน่เหรอ? หรือว่าฉันคิด​ไปเองฝ่ายเดียว บ่อยครั้ง​ที่ฉันสงสัยใน​ความสัมพันธ์ของเรา อยาก​จะถาม​เพื่อให้แน่ใจ​แต่ก็ไม่กล้า กลัว​เขา​จะหาว่าเรื่อง​มาก งี่เง่า ​ได้​แต่เก็บ​ความสงสัยนั้น​ไว้ ไม่กล้าคุย​กับ​ใคร​เพราะไม่มี​ใครล่วงรู้ถึง​ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของฉัน​กับ​เขา ฉันอาย รู้สึกผิด ​และไม่กล้าบอก​ใคร ​แม้​แต่​กับน้อต​ที่ปรึกษากิติมศักดิ์ หรือใยจอย​เพื่อนรัก จนถึงวันนี้เรื่อง​นี้ก็ยังไม่มี​ใครล่วงรู้ นอกจากฉัน​กับชัยแค่เราสองคนเท่านั้น​


​เพื่อน ๆ​ คนอื่น ๆ​ ก็​ได้​แต่คิดกัน​ไปเองว่าเรา​เป็นแฟนกัน ​เพราะเห็นเรามัก​จะ​ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่​บ่อย ๆ​ ​แต่ก็ไม่เคย​ได้ยินคำยืนยันจากปากของเราสองคน บางครั้งฉันอยาก​จะให้​เพื่อนโพร่งถามออกมาเลย​ว่าเราสองคน​เป็นแฟนกันหรือเปล่า ต่อหน้าฉัน​กับชัย อยาก​ได้ยินคำตอบจากปากของ​เขาเหมือนกัน ​แต่ก็ไม่มี​ใครเคยทำแบบนั้น​ คงคิดว่ามัน​เป็นการเสียมารยาท ​ได้​แต่แซวกัน​ไปต่าง ๆ​ นา ๆ​


ฉัน​กับชัยก็ยังคบกันเหมือนเดิม ทุกอย่างยัง​เป็นเหมือนปกติ เคย​เป็นยังไงก็​เป็นอย่างนั้น​ เคยไม่​เป็นยังไงก็ยังคงไม่​เป็นอยู่​แบบนั้น​...​เรื่อยมา...​จนวันหนึ่ง​ฉันยังจำ​ได้ดีถึงสีหน้าถอดสีของชัย ​ความจริง​ที่ฉัน​ได้รู้ ​ความเศร้า​ที่ฉัน​จะ​ต้องเผชิญ​กับมัน อีกครั้ง