ตรู๊ด..ตรู๊ด..



เสียงโทรศัพท์มือถือดัง​แต่เช้า​ ฉัน​ที่​กำลังนอนหลับสบายอยู่​ในผ้าห่มอุ่น ค่อย ๆ​ ลืมตาขึ้น​มา​เมื่อ​ได้ยินเสียงโทรศัพท์ มือไขว่คว้า​ไปยังโต๊ะข้างเตียง เอื้อมหยิบนาฬิกาปลุกขึ้น​มาดู



" 8 โมง ​ใครกันนะโทรมา​แต่เช้า​" ฉันรำพึง​พร้อม​กับลุกขึ้น​อย่างงัวเงีย​ไปรับโทรศัพท์​ที่อยู่​บนโต๊ะเครื่องแป้ง..หน้าปัดโทรศัพท์​กำลังกระพริบแสดงชื่อคน​ที่ฉันคุ้นเคย..



" อ้นเหรอ? โทรมา​แต่เช้า​เชียว" ฉันพูด​ไปอย่างอารมณ์ดี



"...​...​...​...​...​." ปลายสายเงียบสนิท



"อ้น...​ทำไมเงียบล่ะ" ฉันถามอย่างสงสัย



"เอ่อ..อร..เราเลิกกันเถอะนะ"



ฉันเงียบ​ไปชั่วขณะ อึ้ง​ไป​กับคำพูดของ​เขา บางทีหูฉันอาจ​จะเพี้ยน​ไปก็​ได้



"อ้นขอโทษ..อ้นมันไม่คู่ควร​กับอร"



ฉันยังคงเงียบ สับสน ไม่เข้าใจ ทำไม ในใจคิดวนอยู่​อย่างนั้น​



"มันเกิดอะไร​ขึ้น​คะ​" ฉันกลั้นใจถามอีกครั้ง



"อ้นคิดเรื่อง​นี้มานานแล้ว​นะ ถึงเวลาแล้ว​​ที่อ้นควร​จะพูด​ความจริง ไม่อยากให้อรเสียใจ ​ถ้ามารู้ทีหลัง" ​เขาเงียบ​ไปสักพัก แล้ว​ก็เริ่มพูดต่อ



"อ้นติดต่ออยู่​​กับผู้หญิงคนหนึ่ง​ ​เขา​เป็นรุ่นน้องของอ้นเองตอนมัธยม เราเจอกัน​เมื่องานเลี้ยงรุ่น ​เขารักอ้นมาก ​แม้​แต่เรื่อง​ของอร ​เขาก็รู้ ​แต่​เขาก็ไม่ว่าอะไร​ อ้นสงสาร​เขา อ้นขอโทษนะอร หวังว่าเราคง​จะ​เป็น​เพื่อน​ที่ดีต่อกัน​ได้นะครับ​"



อ้นแฟนคนปัจจุบันของฉัน​กำลังบอกเลิกฉัน เราคบกันมานานตั้งแต่่มหาวิทยาลัย สิ่ง​ที่ฉันเคยสงสัย ต่าง ๆ​ นา ๆ​ ​กำลัง​จะกลาย​เป็นเรื่อง​จริง...​


ใช่แล้ว​ฉันนึกออกแล้ว​ ​เขาเคยเปรย ๆ​ เรื่อง​ของผู้หญิงคนหนึ่ง​ให้ฉันฟังหลังจาก​ที่​เขา​ไปงานเลี้ยงรุ่นในวันนั้น​ ​แต่ฉันไม่ค่อย​จะ​ได้สนใจฟังเท่าไหร่ คิดว่าคงไม่มีอะไร​ ​เพราะ​เขาก็มัก​จะเล่าเรื่อง​อะไร​ต่อมิอะไร​ให้ฉันฟังอยู่​​เป็นประจำ


ตั้งแต่นั้น​มีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยน​ไป ถึง​แม้​จะไม่เด่นชัด ​แต่ฉันก็​สามารถสัมผัส​ได้ถึงมัน ​ความรัก​ที่จืดจางลง ฉันมัก​จะคิดอยู่​เสมอว่ามันไม่มีอะไร​หรอกเราคบกันมานาน มันก็​ต้องมีบ้าง ​ความเข้าใจเท่านั้น​​ที่​จะช่วยให้​ความรักคงอยู่​ ฉันมัก​จะเชื่อ​กับทฤษฎีนี้​ที่ผู้ใหญ่ หรือตามหนังสือต่าง ๆ​ มัก​จะบอกแบบนี้ ​และฉันก็เห็นด้วย​กับมัน


​ถ้าวันนั้น​ฉัน​ไปงานนั้น​​กับ​เขาก็คงดี ​ถ้าฉันไม่ติดทำthesis​ที่​จะ​ต้องส่งในวันรุ่งขึ้น​ ฉันคง​ไป เหตุการณ์นี้ก็คงไม่เกิด ไม่อยาก​จะเชื่อเลย​ว่า 5ปี​ที่เราคบกันมัน​จะจบลงเพียงแค่วันนั้น​​ที่ฉันพลาด​ไป แค่วันนั้น​ วันเดียว เท่านั้น​...​


ฉันเงียบ เงียบ เงียบสนิท ไม่มีเสียง ไม่มีแรง​แม้​แต่​จะอ้าปาก..ปากแห้ง หูอื้อ..ทำไมท้องมันถึง​ได้ปั่นป่วนแบบนี้ ใจเต้นรัวในอกอย่าง​กับ​จะระเบิด..



"ฮัลโหล ฮัลโหล อร ฟังอยู่​รึเปล่า"



ฉันตั้งสติ..สูดลมหายใจเข้าอย่างช้า ๆ​ กลั้นใจ



"ไม่​เป็นไรค่ะ​ อรเข้าใจ..แค่นี้แล้ว​กันนะคะ​" ฉันรีบวางหูอย่างเร็ว​ที่สุด ปล่อยโฮออกมา ร้อง ร้อง ร้อง มันอยู่​อย่างนั้น​



จบแล้ว​​ความรักของฉัน ทำไม​ต้อง​เป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ฉันเฝ้าถามตัวเองอยู่​อย่างนั้น​ว่าฉันทำผิดอะไร​ ไม่ดีตรงไหน เฝ้า​แต่คิด คิด คิด แล้ว​ก็โทษตัวเองอยู่​อย่างนั้น​



ลืมตาขึ้น​มาอีกครั้ง นี่ฉันหลับ​ไปตั้งแต่​เมื่อไหร่ จำไม่​ได้ แล้ว​ก็ไม่สนใจมันด้วย รู้​แต่ว่าตอนนี้ปวดหัวมาก ทำไมมันถึง​ได้ปวดแบบนี้นะ ทรมานจัง อยากให้มัน​เป็นแค่ฝัน​ไป น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว​ ฉันค่อย ๆ​ หลับตาลง อย่างช้า ๆ​ อยากหลับแล้ว​ไม่​ต้องตื่นขึ้น​มาอีกเลย​ ​ความเศร้าเริ่มวนเวียนเข้ามาอีกครั้ง


ฉันรีบลุกขึ้น​ สูดลมหายใจเข้า​ไปให้เต็มปอด แล้ว​บอก​กับตัวเองว่า ฉัน​จะ​ต้องเข้มแข็งแล้ว​เดินเข้าห้องน้ำ​เพื่อล้างหน้า กำจัดร่องรอยเจ็บช้ำ เผื่อมัน​จะหาย​ไป​พร้อม​กับสายน้ำ



สักพักโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมก็ดังขึ้น​อีกครั้ง..



"อ้น"ฉันเรียกชื่อของ​เขารีบวิ่ง​ไปรับโทรศัพท์ บางที​เขาอาจ​จะเปลี่ยนใจ



​แต่ชื่อ​ที่ปรากฏบนหน้าจอ​คือ จอย ​เพื่อนสนิทของฉันเอง
ยังไม่ทัน​ที่ฉัน​จะพูดอะไร​ เสียงปลายสายก็รีบพูดมาก่อนซะแล้ว​



"นี่ใย อร แกอยู่​ไหนเนี่ย..ฉันมารอแกนานแล้ว​นะ.."



"จริงด้วยสิ" ฉันรีบหัน​ไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง 10โมงกว่าแล้ว​ ฉันเผลอหลับ​ไปนานขนาดนั้น​เชียวเหรอเนี่ย



"ขอโทษที ​จะรีบ​ไปเดี๋ยวนี้จ้ะ​ ​พอดีมีเรื่อง​นิดหน่อย​ แล้ว​เดี๋ยว​จะเล่าให้ฟัง แค่นี้ก่อนนะ"



ฉันรีบตัดสายทันที ​เพราะรู้นิสัย​เพื่อนรักดี ไม่อยากฟังมันบ่น

วันนี้ฉันนัด​กับจอย​จะ​ไปช้อปปิ้งกัน หาซื้อชุดสวย ๆ​ สักชุด ​เพื่อ​ที่​จะใส่​ไปในงานเลี้ยงรับปริญญาของฉัน วันแห่ง​ความสำเร็จ​ที่ฉันรอคอย ไม่นึกเลย​ว่ามัน​จะ​เป็นวัน​ที่ฉัน​จะ​ต้องเศร้า​ที่สุดด้วย

ฉันรีบอาบน้ำ​แต่งตัว ​และออกจากบ้านด้วย​ความรวดเร็ว โชคดีจัง​ที่บ้านของฉันอยู่​ใกล้​กับสถานีรถไฟฟ้า..ฉันจึง​สามารถ​ไปถึง​ที่หมาย​ได้ในเวลาไม่นานนัก..
​ระหว่างทางปล่อยใจให้ล่องลอย​ไป คิดอะไร​เรื่อยเปื่อย มอง​ไปทางไหนก็เห็น​แต่คู่รัก จริง ๆ​ ก็ไม่​ได้มากมาย​อะไร​นักหรอก ​แต่ฉันให้​ความสนใจ​กับทุกคู่รัก​เป็นพิเศษ เหมือน​ต้องการ​จะตอกย้ำ​ความเจ็บปวด ให้มันยิ่งลึกลง​ไป

คิดถึงอ้นจัง ​เขา​กำลังทำอะไร​อยู่​ ​จะนึกถึงฉันบ้างไหม ​เขา​จะรู้ไหมว่าฉันเสียใจ คิด​ไปน้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้น​มาอีก จนฉัน​ต้องเหลือบสายตามองขึ้น​​ไปข้างบน ​เพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับ​ไปไม่ไหลออกมา..



"สถานีต่อ​ไป สยาม Next station Siam" เสียงจากพนักงานขับรถประกาศขึ้น​
ถึงซะทีนะ ป่านนี้ใยจอยคง​จะรอฉันแก่วแล้ว​ล่ะ..


นั่นไงใยจอย​กำลังยืนเท้าสะเอวมองมา​แต่ไกล คง​จะเตรียมตัวสวดฉันยกใหญ่​เป็นแน่ ​แต่ผิดคาด​เมื่อใยจอยเห็นหน้าฉันเธอกลับไม่พูดอะไร​ จอยคงเชื่อแล้ว​ล่ะว่าฉันมีเหตุผลจริง ๆ​ ก็แน่ล่ะตาบวมปูดถึงขนาดนั้น​



"มาช้า​ไปหน่อย​ ขอโทษนะจ๊ะ​" ฉันพูด​ไป​พร้อม​กับหัวเราะแหะ แหะ ตามนิสัยของฉันเวลา​ที่ทำผิด..



ใยจอยมองหน้าฉันเหมือนอยากถาม ​แต่ก็ไม่พูดอะไร​ น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว​ มันคงวนกลับมาหลังจาก​ที่มันไหลย้อนกลับเข้า​ไป ฉันกอด​เพื่อนไว้แน่น ร้องไห้โฮออกมา



"ฉันเลิก​กับอ้นแล้ว​ล่ะแก ฉันเลิก​กับ​เขาแล้ว​" พูด​ไปสะอื้น​ไป เวลานี้ฉัน​ต้องการ​เพื่อน​ที่สุด ​เพื่อน​ที่​พร้อม​จะปลอบใจ เข้าใจ



จอยพาฉัน​ไปนั่งในร้านโดนัทแห่งหนึ่ง​ ยื่นกระดาษทิชชู่ให้ แล้ว​ก็​ไปซื้อโกโก้เย็นของโปรดมาให้ เหมือน​ต้องการ​จะปลอบใจ



"​เป็น​ไป​ได้ยังไงแก ฉันไม่อยาก​จะเชื่อเลย​" ใยจอยโพร่งขึ้น​มา หลังจากเงียบ​ไปนาน คง​จะอัดอั้น อยากรู้เรื่อง​ราว จนฉันอดขำไม่​ได้​กับท่าทีของเธอ



"มัน​เป็น​ไปแล้ว​" ฉันพูด​ไป​พร้อม​กับดูดน้ำ​ไปด้วย ค่อยรู้สึกดีขึ้น​มาหน่อย​ อาจ​จะ​เป็น​เพราะสถาน​ที่ ผู้คนพลุกพล่าน เดินกันขวักไขว่ เสียงพูดคุย ทำให้บรรยากาศในขณะนั้น​ไม่เหมาะ​กับ​ความเศร้าเลย​สักนิด



ฉันเล่าเรื่อง​​ทั้งหมดให้จอยฟังอย่างละเอียด ตั้งแต่ต้น ตั้งแต่รับสาย ทุกคำพูด​ที่​เขาบอก​กับฉันอย่างไม่ผิดเพี้ยน ใยจอยตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ​ ​ซึ่งผิด​กับนิสัยของเธอ​ที่มัก​จะชอบแย่งพูดอยู่​​เป็นประจำ


จอย​เป็น​เพื่อนคนเดียว​ที่ฉันมัก​จะเล่าอะไร​ต่ออะไร​ให้ฟัง​โดย​ที่ไม่เขินอาย หรือตะขิดตะขวงใจ เธอ​เป็น​เพื่อนสมัยมัธยมของฉัน ​และ​ที่สำคัญเธอไม่เคยมีแฟนเลย​ ผิด​กับฉัน​ที่มัก​จะหวั่นไหว​ไป​กับคน​ที่มาชอบพออยู่​เสมอ

จอย​เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ตาโต หน้าตาจัดว่าน่ารักเลย​ล่ะ พูดเก่ง เรียนหนังสือเก่ง มั่นใจในตัวเอง อาจ​จะ​เป็น​เพราะเหตุนี้ล่ะมั๊ง​ที่​เพื่อนผู้ชายในห้องมัก​จะกลัวเธอ ​เพราะเธอมัก​จะชอบทำหน้า​ที่แทนคุณครูประจำชั้นอยู่​​เป็นประจำ ​แต่ถึงกระนั้น​เธอก็​เป็น​เพื่อน​ที่ดี​ที่สุดของฉัน ​สามารถปรึกษา​ได้ทุกเรื่อง​​แม้กระทั่งเรื่อง​ของ​ความรัก จอยมัก​จะพูดเสมอว่า



"ฉันเห็นแก​เป็นแบบนี้ทีไร ทำให้ฉันกลัว​ความรักทุกทีเลย​ ให้ตายสิ"



มันก็จริง ​ความรักของฉันมัก​จะจบลงด้วย​ความเศร้า ​ถ้านับครั้งนี้ ก็คง​จะครบ 3 ครั้ง​พอดี