แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่อง​ไปทั่วท้องฟ้าในยามเช้า​...​

​และมันทำให้ผมเริ่ม​ที่​จะมองเห็นทุกสิ่งรอบๆ​ตัวอีกครั้ง...​

เสียงคำรามของบางสิ่งในคืน​ที่ผ่านมา​ได้จางหาย​ไปนานแล้ว​...​

ผมมอง​ไปรอบๆ​​ซึ่งดูเหมือนว่าทุกอย่างยังคงไม่มีอะไร​เปลี่ยนแปลง...​

การมาของบางสิ่งใน​ความมึด​เมื่อคืนนี้ ทำให้ผมแน่ใจว่า​ที่นี่​ต้องมีทางเข้าออก​ที่ใด​ที่หนึ่ง​..

ผมค่อยๆ​ลุกขึ้น​ยืน แล้ว​นึกทบทวนถึงทิศทาง​ที่ของเสียงรอยเท้า​เมื่อคืน ผมเดิน​ไปเริ่อยๆ​จนมาหยุด​ที่ผนังด้านหนึ่ง​ ​ซึ่งดูเหมือนว่ามันชันเกินกว่า​จะปีนออก​ไป​ได้..

ผมเชื่อแน่ว่า เสียงรอยเท้า​เมื่อคืน​ได้เดินจาก​ไปจากทางนี้...​

ผมเอื้อมมือ​ไปสัมผัสผนัง...​.

โอ้...​ นี่มัน​คืออะไร​กันนี่...​

มือของผมทะลุเข้า​ไปในผนัง...​ เหมือน​กับว่าผม​กำลังจับสายลม​ที่ว่างเปล่า...​

ผมค่อยๆ​ยืนหน้าทะลุเข้า​ไปมองในผนัง..

อีกฝากหนึ่ง​ของผนัง​เป็นทางแคบๆ​เล็กๆ​สายหนึ่ง​...​

ผนังนี่​คือภาพลวงตา!!!...​ ผมคิดด้วย​ความงุ่นงง...​

แล้ว​ผมรีบก้าวเท้าเดินทะลุผ่านเข้า​ไปในผนังลวงตานั้น​อย่างไม่รอช้าทันที...​

เส้นทางเล็กๆ​นี้เหมือน​จะ​เป็นทาง​ที่มุ่งตรง​ไปสู่ยอด​เขา...​

​และดูเหมือนว่ามัน​จะวน​เป็นวงกลม...​

​แต่ผมก็ยังคงเดินคลำทาง​ไปเรื่อยๆ​อย่างไม่ลดละ...​

ผมปีนหินก้อนแล้ว​ก้อนเล่า...​ ขึ้น​​ไปตามทาง​ที่เหมือน​จะไม่มี​ที่สิ้นสุด...​

ตลอดทางผมพยายามคลำผนังด้านข้าง​ไปเรื่อยๆ​ เผื่อว่ามัน​จะมีทางลวงตาอีก ​แต่ก็ยังไม่พบ...​

ลมเย็น​ที่ไหลผ่านซอก​เขาพักเข้ามาปะทะหน้าผมจนหน้าของผมชา​ไปหมด...​

ข้างนอกของ​ที่นี่คง​จะปรกคลุม​ไปด้วยหิมะแน่ๆ​...​ผมคิด...​

ทาง​ที่คดเคี้ยว วกวน ​และลาดชัด ทำให้หลายๆ​ครั้งผม​ต้องหยุดพัก​เป็นช่วงๆ​...​

หลังจากเดินมาประมาณ 3 หรือ 4 ชั่วโมง ใน​ที่สุดผมก็เห็นแสง​ที่ขาวลอดเข้ามาจากด้านหน้า...​

ตอนนี้ผนังถ้ำรอบด้าน กลาย​เป็นน้ำแข็ง​ไปหมดแล้ว​...​.

​ความหนาวเย็นกัด​ไปถึงกระดูกจนผมแทบ​จะก้าวขาไม่ออก...​

​แต่ทางออกด้านหน้าก็ทำให้ผมมี​กำลังใจเดินต่อ​ไป...​

​และแล้ว​ผมก็ปีนก้อนน้ำแข็งก้อนสุดท้าย ​และออกมายืน​ที่ปากถ้ำ...​.

ผมเงยหน้าขึ้น​มอง​ไปรอบๆ​​ที่นี่...​

​แต่แล้ว​ภาพแรก​ที่ผม​ได้เห็น มันทำให้ผมบอก​กับตัวเองว่า...​

นี่​คือ โลก...​​ที่ผมไม่รู้จัก...​

นี่​คือ โลก...​​ที่มีดาวบริวาร ๗ ดวง...​