 จุดเริ่มต้น:วันที่ ๒ |
|
| ไร้ตัวตน |
...วันที่ ๒ แล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.. ไม่มีที่มา ไม่มีที่ไป ไม่มีทางออก มีเพียงแต่... ตัวฉัน เท่านั้น...
วันนี้....ผมค้นหาทางออกไปจากที่นี่ทั้งวัน...
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางออก...
โชคดีที่ผมพบกับเป้ใบหนึ่งที่อยู่ตรงปลายของทางเดิน ในนั้นยังพอจะมีอาหารอยู่บ้าง...
แนวเขาที่สูงเสียดฟ้าทั้งสองฝาก มันสูงเกินกว่าที่ผมจะปีนข้ามไปได้....
สิ่งเดียวที่พอจะมองเห็นได้มีเพียงท้องฟ้าที่ลอยอยู่เหนือแนวเขา....
ผมคงจะตกมาจากข้างบน...นั่นคือสิ่งที่ผมคาดเดา...
จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ดี...
สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกคุ้นเคยนั่นคือ ความเดียวดาย ความหนาวเย็น และ ความมึดในยามค่ำคืน.....
ผมล้มตัวนอนลงบนพื้นที่หนาวเย็น...อีกครั้ง...
สายตาผม เหม่อมองไปมาอย่างไร้จุดหมาย....
ผมคงทำได้เพียงแค่รอให้ใครซักคนมาช่วยกระมัง...
หรือไม่ก็คงนอนตายอยู่ที่นี่ อย่างนี้แหละ....
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 24 ก.ย. 2547, 11.16 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...