 พัก |
|
| เรไร |
|
เศร้าสลด บทสุดท้าย มลายลง ใจเจ้าคง รวดร้าว ราวรุ่มร้อน แผลในใจ ฝากไว้ ในครั้งก่อน จะเว้าวอน ผู้ใด ใครไม่มี ถอดสลัก ความรัก ที่ปักแน่น ฝังความแค้น พยายบาท พิฆาตนี้ จะจดจำ คนทำ ช้ำฤดี ไม่ขอมี ดวงใจ มอบให้ใคร ปิดประตู ลงกลอน สั่งสอนจิต เพ่งพินิจ รักหวาน ที่สั่นไหว ที่แน่แท้ สิ่งนั้น แค่ฝันไป เหมือนดั่งไฟ สิ้นสลาย ละลายพลัน ปล่อยหัวใจ ผ่านผัน เพียงวันนี้ ดวงฤดี โศกตรม จมความฝัน หรือหัวใจ ไร้ค่า หาคู่กัน จึงปล่อยฉัน ทนสู้ อยู่ลำพัง โซเซซัด พลัดพราก จากรักขม เคยสุขสม หดหู่ ดูสิ้นหวัง พเนจร เกลือกดิน หมดสิ้นทาง เดินเคว้งคว้าง คนเดียว เปลี่ยวหัวใจ เห็นทะเล กั้นขวาง ทางข้างหน้า พักอุรา เอนกายลง คงพอไหว เหนื่อยอ่อนล้า ใจอ่อนแรง ไม่แข็งใจ กลางหาดทราย นอนดูดาว พราวนภา ให้คลื่นสาด ซัดกาย ให้หายทุกข์ ฤทัยสุข ทิ้งไว้ ใจอ่อนล้า เพียงแค่ได้ คืนพลัง หวังกลับมา เชิดชีวา ค้ำชู สู้ชีวี |
8 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 11 ก.ย. 2547, 09.16 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...