ค่ำคืนนี้ท้องฟ้า​ที่มืดมิด เต็ม​ไปด้วยดาวน้อยทอแสงระยิบระยับ เหมือน​เป็นการเต้นระบำของหมู่ดาวท่ามกลางอวกาศอันกว้างใหญ่

ของขวัญจากฟากฟ้า​ที่หาดู​ได้ยากนักสำหรับคนในเมืองอย่างเราเรา ของขวัญ​ที่​ได้มา​พร้อม​กับ​ความทรงจำดีดีของชนบทแห่งนี้ เราเหนื่อยกันมายาวนาน​และก็​จะคงเหนื่อยกันต่อ​ไป ​เพื่อนคนหนึ่ง​ในกลุ่มบอกว่า ​แม้เรา​จะเหนื่อยบ้าง ​จะท้อบ้าง ​แต่ตอนนี้​และหลายๆ​ครั้ง เรามัก​จะ​ได้ของขวัญดีดีจากสิ่งรอบข้างเสมอ วันนี้เรามอบของขวัญคืนธรรมชาติ ​และธรรมชาติก็คืนของขวัญให้เราเช่นกัน

ป่าผืนนี้​เป็นผืน​ที่เกือบ​จะ​เป็นป่าผืนเดียว​ที่ดูเหมือน​จะมี​ความสมบูรณ์ของธรรมชาติมาก​ที่สุด มีสัตว์ป่าน้อยใหญ่ดำรงชีวิตอยู่​ร่วมกัน​เป็นวัฎจักรของชีวิต ยามเช้า​ของวันแรกหลังจากเราเดินทางขึ้น​มาพักแรมในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูเขียว เรา​ได้รับของขวัญจากแสงแรกของดวงอาทิตย์ ​ที่ทอแสงทองตรงเกือบสุดขอบผา เราทุกคนลุกจาก​ที่นอนเกือบๆ​​จะ​พร้อม​กับแสงอาทิตย์​ที่​กำลังทำหน้า​ที่ของมันในวันนี้ อากาศ​ที่นี่เย็น​กำลังดี จนเราเกือบลืม​ไปว่าตอนนี้เราเ​ที่ยวป่ากันหน้าร้อนใช่หรือเปล่า นกน้อยหลายสายพันธุ์เริ่มทยอยบินออกจากรัง ฝูงนกท่ามกลางแสงตะวัน​ที่สาดส่องเหมือนนาฬิกาบอกให้พวกเรารู้ว่า หมดเวลาสำหรับการชมอาทิตย์แล้ว​

เวลาผ่าน​ไป พวกเราเก็บถุงนอน​ที่พกมาคนละถุง ​พร้อมๆ​​กับกระเป๋าใส่ขนมใบย่อมขึ้น​รถ ​เพื่อลงจาก​เขา หมดเวลาการชมธรรมชาติแล้ว​ ต่อ​ไปนี้​คือ งาน งาน​ที่เรา​ต้องรับผิดชอบ ...​..

วันนี้​เป็นวันแรก​ที่พวกเรา​ทั้ง 8 คน​จะ​ต้องเริ่มงานสำรวจ​ความ​ต้องการของน้อง​ที่โรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียน​ที่มีชั้นเรียนถึง ม.3 ​แต่ไม่มีห้องสมุด หรือ กระทั่งเครื่องคอมพิวเตอร์จากรัฐ​ที่​จะเข้ามาสนับสนุน เราจำภาพแรก​ที่เรา​ทั้งหมดหอบแฟ้มเอกสารลงจากรถ​พร้อม​กับขนมเล็กๆ​น้อยๆ​​ที่มีอยู่​ในกระเป๋าเป้ของ​แต่ละคน น้องตัวเล็กหันมามองพวกเราทีละคน เหมือน​กับสงสัยว่าคนพวกนี้​เป็น​ใครกัน แววตา​ที่หลากหลายมองมายังพวกเรา ครั้งแรก​ที่อาจารย์ใหญ่บอกแก่น้องๆ​เหล่านั้น​ว่า พี่ๆ​กลุ่มนี้ละ​จะมาทำห้องสมุดให้ ห้องสมุด​ที่​จะมีหนังสือนิทาน อ่านเล่น หรืออะไร​ก็ตาม​ที่ห้องสมุดควร​จะมี แวว​ที่มองมามีอะไร​หลายอย่างซ่อนอยู่​ จำ​ได้ว่ามีน้องตัวเล็กคนหนึ่ง​ น่า​จะประมาณป.4 เดินกล้าๆ​กลัวๆ​เข้ามาหาเรา ​พร้อมคำถาม​ที่ว่า "พี่ครับ​ผม​จะมีห้องสมุด ​ที่มีหนังสือดีดีอ่านจริงหรือครับ"
ครั้งแรก​ที่ฟังเหมือน​จะดูธรรมดาๆ​ ​แต่คำว่าหนังสือดีดี กลับทำให้เรานิ่ง​ไปพักใหญ่ ​พร้อม​กับตอบกลับ​ไปว่า " จริงสิครับ​พี่​จะ​เอาหนังสือสนุกมาให้อ่าน อยากอ่านไหมละ" แววตาของน้องเปลี่ยน​ไป มัน​เป็นแววตาของ​ความดีใจหรืออะไร​สักอย่าง ​ที่​ได้กลับมา​พร้อม​กับการพยักหน้าน้อยๆ​ ก่อน​จะจาก​ไป​พร้อมเสียงกริ้งบอกเวลาเข้าเรียน

​แต่คำว่า หนังสือดีดี ยังคงติดอยู่​ในใจเราเสมอ ผม​จะ​ได้อ่านแฮรี่ไหมครับ​ หนู​จะ​ได้อ่านนิทานไหมค่ะ​ ​จะมีเกมให้เล่นหรือเปล่าพี่ ล้วน​เป็นคำถาม​ที่เหมือน​กับอยู่​ในใจเราเสมอ...​..​เพราะ​เมื่อมองย้อนกลับมา​ที่ตัวเอง เราไม่เคย​ต้องมีคำถามเหล่านี้ น้องสาวตัวเล็กแทบ​จะไม่เคย​จะเอ่ยคำเหล่านี้ อาจ​เป็น​เพราะเรารู้ว่า​จะอ่านอะไร​ มีอะไร​บ้าง​ที่เราอยากทำ มีเงิน​ที่​จะซื้อหนังสือดีดี หลายๆ​เล่ม หรือมีโอกาสเข้า​ไปฝังตัวในห้องสมุดของโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย มีร้านหนังสือ​ที่แข่งๆ​กันหลายร้านให้เลือก มีโอกาสทางสังคมมากกว่าเท่านั้น​หรือ แล้ว​น้องเหล่านั้น​ละ ทำไมเค้าถึงไม่มี...​...​

จนในบางครั้งของการทำค่ายหนังสือ​ที่ผ่านมา เราก็​จะมองเห็นแววตาเดิมๆ​ซ้ำๆ​ ​ความกระตือรือร้นของการใฝ่รู้ การ​ต้องการโอกาสของการเปิดโลกกว้าง ไม่ว่า​จะ​เป็นเรื่อง​ราวของโลก​ที่ยุ่งๆ​ใบนี้ หรือโลกใบเล็กๆ​​ที่เราเรียกว่า โลกแห่งจินตาการ

​ความคิดเดิมๆ​ในมุมมองใหม่เริ่มเข้ามาในสมอง ​ความคิด​ที่รู้ว่าห้องสมุดมี​ความสำคัญ ​เป็นแห่งขุมทรัพย์อันมีค่า ​แต่เหตุไหนขุมทรัพย์จึงไม่กระจาย​ไปถึงน้องๆ​เหล่านั้น​

ฐานะทางการเงินน้อยกว่างั้นหรือ...​

แล้ว​ทำไมโรงเรียนจึงไม่มีห้องสมุด...​.

​เพราะอยู่​ในชนบทงั้นหรือ...​

แล้ว​งบ​ที่ลงมา​ไปไหน...​เหตุใดจึงไม่มี​ส่วนของขุมทรัพย์แห่งนี้

โอกาส​ที่ผู้ใหญ่หลายๆ​คนพูดถึง ไม่เคยเห็นลงมาจริงๆ​ สักครั้ง

หากลงมาแล้ว​ ทำไมไม่สานต่อ...​.การปกป้องขุมทรัพย์เหล่านี้ละอยู่​​ที่​ใคร...​..

พวกเรา นักศึกษาทำค่ายงั้นหรือ.. หรือจริงๆ​แล้ว​ ควร​จะ​เป็น​ใคร...​.

มีคำถามมากมาย​ ​ที่หาคำตอบไม่​ได้ ​และถึงตอบ​ได้ก็ไม่​สามารถแก้​ได้ แล้ว​จริงๆ​แล้ว​ ขุมทรัพย์ทางการศึกษาแห่งนี้สำคัญจริงๆ​ หรือ ในสายตาผู้ใหญ่ แล้ว​หนูละ ​จะโตมาอย่างไร ​เมื่อหนูไม่มีโอกาส​ได้​ใช้ขุมทรัพย์​ที่มีค่านั้น​เลย​...​.

ป.ล. เขียนไว้นาน นานก่อน​ที่​จะไขว่โอกาส ​เพื่อนำพาโอกาสกลับสู่สังคมเล็กๆ​​ที่ยิ่งใหญ่