ฟ้าแลบแปลบปราบ​เป็นทางยาวสว่างไสว ผสม​กับเสียงคำรามลั่นก้องสนั่น​ไปทั่วบริเวณ บางคนก็ยังตกใจ ​เมื่อฟ้าผ่าลงมาบริเวณไม่ไกลนัก บางคนก็​ได้ฟังจนชาชิน ฝนกระหน่ำลงมาเม็ดโตจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น​ ฝนตกหนักมาก​เป็นเวลาเกือบสองวัน น้ำไหลล้นฝั่งมาอย่างแรงมาก เสียงกระแสน้ำกระทบต้นไม้ อาคาร ดังสะท้านหัวใจน่ากลัวนัก

ฟ้าแลบแปลบท่ามกลางแสงสว่างเพียงชั่วแวบนั้น​​สามารถมองเห็นกระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากขาวโพลนระยิบ ผสมเสียงคำรามลั่นมิ​ได้ขาดสาย

ฟ้าแลบอีกครั้ง ...​..​สามารถมองเห็นสีน้ำขุ่นข้นเกือบ​เป็นสีแดง​พร้อมกิ่งไม้ ต้นไม้ไหลไล่กัน​ไปสู่​ที่ราบ

จากเสียงเสียดทาน​ที่เสาบ้านหนำไร่ถูกน้ำกระทบสะท้านสั่นอยู่​ตลอดเวลา

ทันใดนั้น​ หนำไร่ก็สะท้านสั่นอย่างแรง ​พร้อม ๆ​ ​กับมีเสียงกระทบเสาหนำไร่ ๆ​ ก็ล้มลง​ไปในน้ำ บังเอิญมีต้นไม้ใหญ่ลอยน้ำมา เจ้าของบ้าน​สามารถจับกิ่งไม้ต้นนั้น​​ได้ ​และเหวี่ยงโหนตัวขึ้น​​ไปบนกิ่ง​ได้ จับไว้แน่น

จากวินาทีแรก​ที่บ้านถล่ม เจ้าของบ้าน​คือสุธรรมยังไม่เห็นภรรยาของตนว่าอยู่​ตรงไหน อย่างไร เธอยังมีชีวิตอยู่​หรือไม่

สุธรรมพยายามชะเง้อดูภรรยาอัน​เป็นดวงใจ​ที่รัก ​จะเรียกชื่อ หรือตะโกนไม่มีเสียงตอบ ​ซึ่งขณะนั้น​ดังลั่นด้วยเสียงกระแสน้ำ​ที่ไหลอย่างปั่นป่วนเสียงกระทบของวัตถุต่าง ๆ​ ​จะ​เป็นต้นไม้ กิ่งไม้ เศษ​ส่วนของต้นไม้​ที่แตกหักออก​ไป เศษวัสดุต่าง ๆ​ จาก​ส่วนของอาคาร ​ที่ไหลปะปนมา

สุธรรมเห็นฝั่งสูงเด่นอยู่​ไร ๆ​ ท่ามกลางสายฝน​และฟ้าแลบผสมเสียงฟ้าผ่า จึงไต่​ไป​ที่ปลายกิ่ง​ที่ใกล้เนินมาก​ที่สุด ​เมื่อปลายไม้​ส่วนหนึ่ง​กระทบฝั่งหรือเนินดิน สุธรรมจึงกระโดดขึ้น​​ไปบนเนินเกือบ​จะไม่ถึง ​แต่เดชะบุญ​เขา​สามารถจับกิ่งไม้​ที่อยู่​บนเนินไว้​ได้ ต้นไม้ใหญ่​เมื่อมากระแทกเนินก็พลิกจมลง​ไปขณะลอย​ไป​กับกระแสน้ำ

"​ถ้าเรายังอยู่​บนต้นไม้คง​จะตาย​ไปเรียบร้อย​แล้ว​ ภรรยาของเราคง​จะเสียชีวิต​ไปแล้ว​ในขณะนี้ ดีนะ​ที่เราไม่​ได้จมน้ำตายตามเธอ​ไปด้วย" สุธรรมรำพัน​กับตนเอง ​เขาก็ยังอยู่​บนเนินดินจนกระ​ทั้งสว่าง

บนฝั่งตรงข้าม​กับเนินดิน​เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ​ ​ซึ่งน้ำ​กำลังไหลเชี่ยวกราก ​เขาอยู่​​กับชาวบ้านจำนวนหนึ่ง​ ​แต่​สามารถติดต่อ​กับพื้น​ที่​ส่วนมาก ​กับหมู่บ้านหนึ่ง​​ซึ่งมีบางหลังน้ำ​กำลัง​จะจมหลังคาบ้าน มีเหลืออยู่​เพียงไม่กี่หลัง หลายหลัง​ได้สูญหาย​ไป​กับสายน้ำ​ที่ไหลเชี่ยว

"มีบ้านอยู่​ในฝั่งตรงข้ามไม่กี่หลัง ​เป็นการเสี่ยง​กับการถูกดินโคลน​และน้ำพัดพา​ไป​ได้ มีหลายคนอยู่​บนหลังบ้าน เรา​จะ​เป็น​จะ​ต้องช่วย​เขา ก่อน​ที่น้ำ​จะหลากเพิ่มมาอีก ปล่อยไว้อย่างนี้อันตรายแน่"

"​จะช่วย​เขา​ได้อย่างไร" หนุ่มชาวบ้าน

"เรามีเชือกต่อกันให้ยาวพอ​ที่​ไปถึง​ที่นั้น​ให้​ได้"ลุง

"กระแสน้ำมันเชี่ยวนี่" คนในกลุ่มแสดง​ความคิดเห็น

"เราผูกปลายเชือกไว้​กับต้นไม้ใหญ่​ที่ไม่ล้ม ​และ​จะ​ต้องนำเชือก​ไปฝั่งตรงข้าม​ที่มีผู้คน​กำลังคอย​ความช่วยเหลืออยู่​ ช้าไม่​ได้แล้ว​" อาทร

"เรา​จะทำอย่างไร" หนุ่ม
"ผมอาสานำเชือก​ส่วนหนึ่ง​​ไป​ไปให้ถึง​ที่นั้น​ ท่ามกลางกระแสน้ำ​ที่เชียวอย่างนี้แหละ​" สุธรรม

"ทำ​ได้หรือ"

"ทำ​ได้ครับ​"

สุธรรมจึงนำปลายเชือกผูก​กับสะเอวของ​เขาแล้ว​เดินลงสู่น้ำ​ที่ลึก กระแสน้ำดึงร่างของ​เขาให้ลอย​ไปตามกระแสน้ำ บนฝั่ง​ต้อง​ใช้คนช่วยกันดึงเชือก ​เมื่อปล่อยเชือกยาวออก​ไป ​เขาก็ยิ่งไกลออก​ไป​กับกระแสน้ำมากขึ้น​ ขณะนั้น​ ​เขาจึงว่ายน้ำทางเฉียงทวนน้ำออก​ไปกลางกระแสน้ำ ​เขา​กำลังว่ายอยู่​​ระหว่างบ้านตรงข้าม​กับต้นไม้บนฝั่งเรา

"กลัว​เขา​จะหมดแรงเสียก่อน" คนหนึ่ง​บ่น

"​เอาใจช่วย​เขาหน่อย​ เรียกชื่อ​เขาดัง"

"สุธรรม ! สุธรรม ! สุธรรม !"

สุธรรมว่ายน้ำ​ไป​ได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อตนเอง หันมามองรู้สึกมี​กำลังใจดียิ่งขึ้น​ ​และพยายามว่ายใกล้เข้า​ไป เชือกก็ทอดยาวอยู่​กลางกระแสน้ำ แรงน้ำพยายาม​จะดึง​ไปตามกระแสน้ำ ตนเอง​ต้อง​ใช้​ความพยายามยิ่งขึ้น​

ทันใดนั้น​ต้นไม้​ที่ลอยน้ำมาก็กระทบ​กับเชือก​ที่ผูกตัว​เขาไว้​ที่สะเอว แรงกระแทกจึงกระชากให้สุธรรมจมน้ำ​ไป สุธรรม​สามารถกระเสือกกระสนขึ้น​มาเหนือน้ำ​ได้

สุธรรม​ได้ยินเสียงปรบมือเสียงโห่ร้องกึกก้อง​เมื่อถลันตัวขึ้น​มาเหนือน้ำ​ได้แล้ว​

​เขาลอยตัว​ไปตามกระแสน้ำ ระยะทางจากตำแหน่ง​ที่​จะ​ไปห่างออก​ไปอีกเยอะ​โดยไม่​ได้เจตนา นับว่า​เป็นโชคดี​ที่เชือก​สามารถออกจากต้นไม้นั้น​​ได้

สุธรรมพยายามว่ายเฉียงทวนกลับ​ไป​ที่เดิม มุ่ง​ไปหาเป้าหมาย ​ต้อง​ใช้เวลานานพอสมควร สุธรรมอ่อนแรงว่ายช้าลง ​แต่ก็​สามารถลอยตัวอยู่​​ได้ ​เขาพยายามจนกระ​ทั้งถึงอาคารนั้น​​ได้ ใกล้ ๆ​ มีต้นมะพร้าวยืนเด่นสง่าอยู่​ต้นหนึ่ง​ ​เขาจึงนำปลายเชือก​ไปดึง​กับต้นมะพร้าวให้มีระดับสูงกว่าผิวน้ำ ​และให้สูงกว่าฝั่งตรงข้าม​เพื่อสะดวก​ในการลากจูง

เสียงปรบมือแสดง​ความยินดีจากผู้​ที่ติดอยู่​บนหลังก็ก็ดังขึ้น​อย่างมี​ความหวัง​และมี​ความสุข จากฝั่งตรงข้าม​ที่จากมาก็ดังขึ้น​สะนั่นหวั่นไหวเช่นกัน

​เมื่อสุธรรมผูกเชือก​กับต้นมะพร้าวเสร็จ

"ผูกเสร็จหรือยัง" ฝั่งตรงข้ามตะโกนถามมา

"เสร็จแล้ว​" สุธรรมป้องปากตะโกน​ไป

ขณะนั้น​มีหนุ่มคนหนึ่ง​ชื่อสุนทร​พร้อมถุงสะพายหลัง​ได้ลงน้ำไต่เชือกตามสุธรรมมาจากฝั่งแรก ​เขาให้มือซ้าย มือขวาห้อยโหนตัวมาเรื่อย ๆ​ ​เมื่อใกล้​จะถึงเป้าหมายปลายทาง ขณะ​ที่สุนทรปรับมือดึงเชือกขยับตัวมาเรื่อย ปรากฏว่าห่อพลาสติก​ที่หลังของ​เขาห่อหนึ่ง​​ได้หลุดออกมา​และตกลงในกระแสน้ำ ​เมื่อ​เขาเห็นว่าถุงตกลงน้ำ​ไป จึงปล่อยมือหย่อนตัวลงน้ำ ว่ายตามห่อถุงนั้น​​ไปตามกระแสน้ำ จน​สามารถจับถุง​ได้ ​เขาก็ลอยห่าง​ไปจากเชือกพอสมควร จึงพยายามว่ายเข้า​ไปหาบ้าน เจอ​ที่ดิน​เป็นเนินสูง​สามารถยืนโต้น้ำ​ได้​และลุยน้ำขึ้น​มาจนใกล้​จะถึงบ้าน ​เป็นน้ำลึก​และเชี่ยวจึง​ต้องว่ายต่อจนถึง​ที่ติดอยู่​บนหลังคา​ได้ ​แต่เกือบ​จะสิ้นใจเหมือนกัน สุธรรม​ได้ช่วยพยุงสุนทรขึ้น​​ไปบนหลังคาปลดถุงหลังออก ​พร้อม​กับห่อถุงพลาสติก​ที่​เขาตาม​ไปเก็บมา​ได้

สุธรรมจึงเปิดถุงออกข้างในบรรจุอาหารสำหรับมื้อแรกของชาวบ้าน​ที่ติดอยู่​บนหลังคานี้

"พวกเรากินกันก่อนเกือบ​จะสิบโมงแล้ว​ ​จะไม่มีแรงไต่เชือก ตะลุยน้ำกลับบ้าน" สุนทรเสนอ

"ขอบคุณ" ​ทั้งหมดกล่าว​พร้อม ๆ​ กัน พวก​เขาจึง​ได้เริ่มต้นกินอาหารมื้อแรกกันอย่างเอร็ดอร่อย เริ่มหยอกล้อพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เหลือ​แต่​ความกังวลว่า​จะไต่ข้ามกระแสน้ำ​ไป​ได้หรือไม่เท่านั้น​

​เมื่อรับประทานอาหารกันแล้ว​ เริ่ม​จะเห็นประกายชีวิต ​ความอยู่​รอด ​แม้ฝน​จะตกอยู่​บ้าง ​แม้​จะเปียกบ้าง แห้งบ้าง

จากนั้น​มีคนนำรอกผูกติด​กับตะกร้าใบใหญ่มาผูกเชือกแขวนไว้​กับเส้นเชือก​ที่ขึงข้ามกระแสน้ำ​ระหว่างต้นไม้​กับต้นมะพร้าว ​และมีเชือกขนาดเล็กกว่าเส้นแรกผูกรอกไว้ปล่อยให้ปลาย​ทั้งสองข้างยาวกะประมาณว่า​สามารถดึงเชื่อกกลับ​ไปกลับมา​ได้ อาสาสมัครคนหนึ่ง​ลงน้ำไต่เชือกข้ามน้ำ​ไปฝั่งต้นมะพร้าว​พร้อม​กับดึงรอก ตะกร้า​กับเชือก อาหาร น้ำ ยาสามัญประจำบ้าน​ไปด้วย คนบนฝั่งก็จับปลายเชือกอีกเส้นหนึ่ง​ไว้ปล่อยให้รอกเลื่อน​ไปเรื่อยตามอาสาสมัครคนนั้น​ว่ายน้ำ​ไปตามเชือก จนถึงต้นมะพร้าว นำน้ำ​และอาหาร​ไปให้​เพื่อน​ได้ทาน ​เมื่อรับประทานกันเสร็จแล้ว​ จึงนำภาระ​และอาหาร​ที่เหลือใส่ตะกร้า ให้สัญญาณฝั่งตรงข้ามให้ดึงเชือกเส้นเล็ก

"ดึง​ได้เลย​"

"​ได้เลย​"

​เมื่อฝั่งต้นไม้ดึงตะกร้าออก​ไปมีชายชราคนหนึ่ง​​ได้เกาะตะกร้าลอยคอมาด้วย หลายคนช่วยกันดึงแย่งชิง​กับกระแสน้ำ​ที่เชี่ยวไม่นานก็​สามารถดึงตะกร้า​และคนมาถึง​ที่ฝั่ง​ได้อย่างปลอดภัย มีการโห่ร้องไชโยกันอย่างสนุกสนาน มีการรับขวัญกันอย่างรื่นเริง สมาชิกจำนวนหนึ่ง​​ได้นำสัมภาระออกจากตะกร้าจนหมด จึงกระตุกเชื่อให้สัญญาณให้ฝ่ายต้นมะพร้าวดึงเชือก ​เขาก็ดึงกลับ​ไปจนถึงต้นมะพร้าว ให้เด็กลงนั่งในตะกร้า​และมีชายคนหนึ่ง​เกาะตะกร้าให้สัญญาณฝ่ายต้นไม้ดึงเชือกนำคนกลับมาจนถึงฝั่ง

มีต้นไม้ลอยมากระทบบ้านทำให้หลังคาสั่นไหว ทุกคนต่างตกใจคิดว่าบ้านอาจ​จะพังลง​แต่ เดชะบุญ บ้านโดน​ส่วน​ที่​เป็นลำต้น​และหักสะบั้นกลางจึงไม่มี​ส่วน​ที่​จะเกี่ยวให้บ้านพัง​ได้ มันไหล​ไปด้านหลังไม่ผ่านเชือกเลย​

"เดชะบุญ​ที่ไม่โดน​ส่วนปลายของต้นไม้ มิฉะนั้น​บ้านพังแน่ ๆ​" คนหนึ่ง​อุทาน

เหตุการณ์นี้ทำให้คนดึงเชือกหวาดเสียวเช่นกัน ใจหายใจคว่ำ​ไปตาม ๆ​ กัน มีการขนทยอย​ไปเรื่อย ๆ​

เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น​ในขณะ​ที่​กำลังสำเลียงชายคนหนึ่ง​มากลางกระแสน้ำ มีต้นไม้ลอยมา บริเวณ​ที่ชายชราคนนั้น​นั่งอยู่​ในตะกร้า กิ่งไม้ชูเด่นเพียงกิ่งเดียวขนาดเท่าแขนตรงมายังเส้นเชือก​และตะกร้า

"น่ากลัวจัง ช่วยด้วย" ลุงตะโกน

ผู้ดึงเชือกฝั่งต้นไม้เห็นเหตุการณ์ไม่ค่อยดี จึงช่วยกันดึงอย่างแรง จึง​สามารถผ่านกิ่งก้านสาขาของต้นไม้มา​ได้ ​แต่​ส่วนหนึ่ง​ของกิ่งไม้ มาปะทะ​กับเส้นเชือกเกิดอาการสั่นสะท้านอย่างน่ากลัวจนเกือบทำให้ชายชราตกจากตะกร้าลงในน้ำ เดชะบุญท่าน​สามารถจับตะกร้าไว้แน่น ไม่หลุดหล่นลง​ไปในกระแสน้ำ

ด้วยแรงกระแสน้ำทำให้กิ่งไม้ดันเชือกให้ตึงมีลักษณะย้อยลงตามกระแสน้ำ​เป็นสามเหลี่ยม ​ถ้าช้า​จะทำให้เชือกขาด​จะ​เป็นอันตรายแก่ชีวิตของชายชรา​และพวก​เขาอีกด้วย

สุธรรมขอขวานจาก​เพื่อนบ้าน​ที่เหลืออยู่​อีกคนหนึ่ง​ ​พร้อม​กับเหน็บ​กับสะเอวตกระโจนลงน้ำ ​ไปจับเชือก​ได้ก็โหนตัว​ไปตามเชือกให้ถึงกิ่งไม้ให้เร็ว​ที่สุดเท่า​ที่​จะทำ​ได้ โชคดี​ที่มันอยู่​ไม่ห่างไกลนัก ประมาณ 2 นาที สุธรรมก็ถึง​ที่กิ่งไม้ดันเชื่อกอยู่​ เชือก​กำลัง​จะขาด สุธรรม​ใช้เวลาอันรวดเร็วนั้น​ฟันกิ่งไม้ในระดับต่ำกว่าเชือกหลายครั้งติด ๆ​ กัน จนกิ่งไม้ขาด​ส่วนใหญ่ของต้นไม้​ที่อยู่​ในน้ำก็​สามารถลอย​ไปตามกระแสน้ำ​ได้

ขณะ​ที่กิ่งไม้ขาดทำให้เชือก​ที่ตึงอยู่​ดีดกระตอนสะบัดอย่างแรงทำให้สุธรรมมือหลุดจากเชือกตกลงในน้ำอันเชี่ยว ​แต่เท้าของ​เขา​ไปกระทบ​กับเชือกเส้นเล็ก สุธรรมจึงกลับตัวให้หมุน​โดยสัญชาตญาณแห่งการอยู่​รอด ทำให้ปลายเท้าเกี่ยวเชือก​ได้ สุธรรมจำ​ต้องทิ้งขวาน ​เพื่อรักษาชีวิตไว้ ​เขาพยายาม​ใช้แรงโน้มตัวโต้กระแสน้ำมาจับเชือก ครั้งแรกไม่​สามารถจับเชือก​ได้ ทำให้กระแสน้ำพัด​เขาพุ่งตัวตรงออก​ไป ​ได้โอกาสก็แกรงหน้าท้อง​พร้อมออก​กำลังสุดชีวิต จึง​สามารถคว้าเชือกไว้​ได้ ​เขาจึงดึงร่าง​ไปตามเชือกเส้นใหญ่อย่างปลอดภัย ขณะเดียวกันลุง​ซึ่งตกลงในน้ำ​ได้รับการช่วยเหลืออยู่​​โดยอาสาสมัครชายฉกรรจ์ 3 คน​ไปช่วยไว้​และปลอดภัย

เหตุการณ์ผ่าน​ไปแล้ว​ทุกคนโล่งอก​ไป​ได้ มีหนุ่มอยู่​อีก 2 คนจาก​จะเดินทางกลับมาปรากฏว่า สุนทร ​เป็นคนสุดท้ายในการขนย้าย

สุนทรปล่อยเชือกเส้นเล็ก​พร้อมตะกร้าลูกรอก ​พร้อมตะโกนให้​เขาดึงกลับ​ไปจนถึงฝั่งอย่างเรียบร้อย​

สุนทรจึงแก้เชือกเส้นสุดท้ายออกจากต้นมะพร้าว ปล่อยให้ปลายเชือกไหล​ไปตามน้ำ สุนทรดึงเชือกให้ตึงขณะ​ที่น้ำ​กำลังพาสุนทร​ไปตามกระแสน้ำ สุนทร​ใช้มืออันทรงพลัง​ทั้งสองข้างสาวให้ตัวเองใกล้เข้ามา​และปะทะกันน้ำ​ที่ไหลเชี่ยวจนปวด​ไป​ทั้งร่างบางโอกาสมีเศษสิ่งมากระทบอย่างแรงจุกแน่นเกือบ​จะ​เป็นลม​แต่ก็​ต้องพยายาม

ขณะนี้สุนทร​กำลังโต้กระแสน้ำอยู่​ใกล้ฝั่งต้นไม้ อาศัยพื้น​ที่สูง​เป็นโคกอยู่​​ได้ช่วยต้านกระแสน้ำไว้ สุนทรจึงว่ายเข้าหาฝั่ง​ที่ลึกกว่าโคก​ที่ต้นไม้จน​เขา​สามารถเหยียบพื้น​ได้ ยังปล่อยมือจากเชือกไม่​ได้ ​ต้องโต้กระแสน้ำขึ้น​มาเรื่อยจนระดับน้ำแค่สะเอว

สุนทร​สามารถดึงเชือกตะลุยน้ำขึ้น​มาถึงฝั่ง​ได้ ​และ​ได้รับการต้อนรับด้วยการปรบมือเรียกชื่อ ​เป็นรางวัลแห่ง​ความอิ่มเอิบ​ที่สุดในชีวิต ​ซึ่งหา​ได้ยากมาก ​เป็นการ​ต้องรับอย่างจริงใจจาก​เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

"ท่านกำนัน สารวัตร ​ที่บ้านผม​เป็นอย่างไรบ้าง​" สุนทรทักทาย

"บ้านพังหมดพ่อแม่ลูกเมียมีชีวิตอยู่​"

สุนทรยืนสีหน้าสลด ครู่หนึ่ง​ก็​เป็นประกายสดใสทันที​เมื่อ

"พ่อ พ่อ ลูกอยู่​ทางนี้"

"สุนทร พ่อแม่ อยู่​นี้

"พ่อมาแล้ว​ลูก"

...​...​...​..