รถตู้เคลื่อนตัวออกจากหัวหิน​ได้ไม่ทันไร...​เสียงปล่อยโฮจากสาวน้อยวัยกำดัดซัก15ก็หลุดรอดออกมาจากผ้าเช็ดหน้า​ที่ซับน้ำตาอยู่​ สักพักใหญ่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือก็ดังตัดบทขึ้น​มา มันคงดังอย่างนั้น​อยู่​สักครู่​และก็หยุด​ไป. ​เป็นอย่างนี้อยู่​3-4รอบ ไม่​ต้องเดาทุกคนในรถก็น่า​จะอนุมานเหตุการณ์ขึ้น​มา​ได้...​.สักครู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น​มาอีก​แต่คราวนี้​เป็นทำนองเสียง​ที่แตกต่างจากคราวแรก ตราวนี่เธอรีบรับ​และแล้ว​คำสบถต่างๆ​ก็พรั่งพรูออกมาจากปากสาวน้อย​ที่ไร้เรียงสา​พร้อม​กับเสียงดังแทบ​จะตะโกน
"มรึงก็รู้ไอ้บอยมัน​เป็นของกรูมึงทำอย่างนี้​ได้อย่างไร?อีเห้ "
ทุกคนบนรถพากันตกตะลึง​แต่ก็​ต้องทำเหมือน​กับ​เป็นหุ่นไม่รู้ไม่ชี้เหมือน​กับไม่​ได้ยินอะไร​?
สิ้นคำโทรศัพท์เครื่องนั้น​ก็​เป็นใบ้​ไปอีกนานจนผมผลอยหลับ​ไป
มาสะดุ้งอีกที​เมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องเดิมดังขั้นมาอีกทีด้วยทำนองเพลง​ที่แตกต่างอีกเช่นเคย
" เอกเหรอ?​กำลังคิดถึงอยู่​​พอดี ซักบ่าย3มารับเค้า​ที่อนุสาวรีย์หน่อย​สิ ทะเลาะ​กับคุณพ่อเบื่อๆ​เลย​อยากมาเดินเล่น. กลับมาจากเชียงรายตั้งแต่​เมื่อไหร่?เค้าติดธุระกัยคุณพ่อเลย​​ไปด้วยไม่​ได้เดี๋ยวเรา​ไปดูหนังกันนะ?...​.เสียงอ้อนนั้น​ช่างหวานต่างจากคำสบถ​เมื่อสักครู่ราว​กับซาตานจำแลงมา​เป็นนางฟ้า​ที่สดใส
เพียงช่วงเวลาไม่ถึงชั่วโมงเธอก็ปรับอารมณ์​กับมา​เป็นสาวน้อย​ที่ไร้เรียงสา​ที่เล่นละคร​ได้สมบทบาท​​โดยไม่แยแสต่อ​ใครต่อ​ใครในรถ​เอาเสียเลย​...​นะ...​แม่สมันน้อยมายาร้อยเล่มเกวียน