![]() |
![]() |
เล็ก โยธา![]() |
..." มาช้าไปครึ่งชั่วโมงทำไมมันโกลาหลได้เพียงนี้ " อนุสาวรีย์ชัยช่วงเวลาเย็นๆยามนี้ ทำให้ผมนึกถึง " ข้อง" หรือไม้ไผ่สานที่ชาวบ้านไว้ใส่ปลา เวลาวิดน้ำใ...
" มาช้าไปครึ่งชั่วโมงทำไมมันโกลาหลได้เพียงนี้ "อนุสาวรีย์ชัยช่วงเวลาเย็นๆยามนี้ ทำให้ผมนึกถึง " ข้อง" หรือไม้ไผ่สานที่ชาวบ้านไว้ใส่ปลา เวลาวิดน้ำในบ่อเพื่อจับปลา โดยแต่ละตัวพยายามกระแทกฝาข้องเพื่อตามหาอิสรภาพที่กำลังเหือดหายไปกับสายน้ำ ข้องขนาดใหญ่ของอนุสาวรีย์ยามนี้จึงดูโกลาหลยิ่งนัก คงต้องโทษคนขับรถตู้ที่ขับรถอย่างเชื่องช้าสบายอารมณ์กว่าจะเข้ากรุงเทพมาได้เพราะมัวละเลียดอยู่กับแผ่นซีดีพริตตี้งานมอเตอร์โชว์เมื่อปีกลายที่โชว์ลีลาขับขี่โดยไร้ยาน ด้วยความที่ไม่มียางอายกับนักศึกษาสาวคราวลูกที่นั่งอยู่ใกล้ๆเบาะหน้า นี่ถ้าแกเกิดออแกสซั่มชึ้นมาแล้วเอาเท้ากระทืบคันเร่ง ชนคันหน้าคงได้ต้องกระเด็นไปตามๆกัน
ลงจากรถได้ โดยไม่รอช้า ผมรีบที่จะตรงดิ่งไปยังคิวรถตู้ไปมีนบุรีทันทีเพื่อจะหนีข้องใส่ปลาที่น่าเวียนหัวนี้ซะที
" พี่เข้าไปต่อคิวที่ปลายเสาไฟฟ้าต้นโน้นเลยนะครับ "
ไอ้เสาไฟฟ้าต้นที่พี่เขาว่าน่ะ ถ้านับเอาคนที่เข้าคิวก็คงไม่ต่ำกว่า 50 คน ยิ่งแถวที่ต่อเลื้อยยังกับแม่งูโยกมาเป็นหางว่าวเอาเข้าจริงๆอาจะเฉียดร้อยเอาเลยทีเดียว ดูทุกคนดูท่ากระวนกระวายแบบเงียบๆยอมจำนนจะมีบ้างบางคนเหมือนกับสัมผัส สัญชาตญาณอะไรได้บางอย่าง แต่ผมไม่สนใจ จะด้วยว่าตัวเองอาจจะมีทางเลือกมากกว่าคนอื่น " Taxi ไงล่ะ "
โบกไปโบกมาคันแล้วคันเล่า ...กับคำตอบส่งคิวบ้างล่ะ ..... มาจากฝั่งธนบ้างล่ะ ฯลฯ ล้วนแต่หาคำปฎิเสธหวานๆ อย่างไม่ซ้ำกัน นี่ถ้าบอกกันตรงๆว่าไม่ไปจะดูดีกว่านี้นะ ผมยังคงเดินหน้าไปเรื่อยๆไม่คิดที่จะกลับไปเข้าคิว ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังห้างใกล้ เดินตากแอร์แก้เซ็ง แล้วปริศนาของความกระวนกระวายของคนที่รอคิวรถตู้ก็ให้คำตอบพร้อมกับฝนที่คกมาไม่ลืมหูลืมตา แต่ปลาในข้องก็ยังยืนเบียดกันริมชายคาเล็กๆ ไม่ปรารถนาที่จะลงไปเล่นน้ำแต่อย่างใด โชคดีที่เดินมาถึงประตูห้างพอดีประตูอัตโนมัติก็ตัดผมเข้ามาอีกโลกหนึ่ง
โลกแห่งความศิวิไลซ์ต่างกับช้องใส่ปลา ห้างสมัยนี้ดูลูกค้าแต่ละคนตั้งใจซื้อกันอย่างเอาเป็นเอาตายไม่เหมือนสมัยผมที่พอถามราคาแล้วอยากจะถามต่อว่าขายยกโหลหรือไง? ทำไมมันถึงได้แพงจับใจ นัก รองเท้าหนังผู้ชายแบรนเนมชื่อดังมา SALE ลดราคาคู่ละ 3-4 พันซื้อกันน่าตาเฉย 2-3 คู่ อยากจะบอกว่าที่บ้านต่างจังหวัดเขาคนมาจากโรงเกลือดูไม่ได้ต่างกันเลยคู่ละร้อย จะซื้อแต่ละคู่ยังคิดแล้วคิดอีก อาจะเป็นเพราะมาหลังๆมาเลือกที่จะใช้เงินให้น้อยลง เวลาของการหาเงินก็จะน้อยลงไปด้วย จะมีเวลาไปหาความหมายให้มันมากขึ้น เวลาก็เหลือน้อยเต็มทนถ้าไม่ติวกันตอนนี้จะสอบตกจากสวรรค์ลงนรกกันเลยทีเดียว
ผ่านร้านอาหารญี่ปุ่น Yayoi (ยาหย่อย) ร้านอาหารอายุนับร้อยปี ตอนแรกก็คิดว่าหน้าตาเราคงเหมือนชาวญี่ปุ่น ชักชวนเราเข้าร้านด้วยภาษาญี่ปุ่นอะไรไซ ๆนี่แหละ หลงดีใจ ทีไหนได้มันพูดกับคนไทยที่ผ่านหน้าร้านทุกๆคน คิดว่าจะไม่เข้าแต่ไม่รู้จะไปไหน ก็เดินเข้าไปกินมันงั้นๆไม่ได้ตั้งใจเพราะความตั้งใจจริงๆ อยากจะอดอาหารเย็นซักเดือนเพื่องานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายเดือนนี้ หุ่นที่อ้วนลงพุงจะได้ดูผอมเพรียว เพราะตั้งใจจะไปทำให้ใครบางคนเสียดายในตัวเราเพราะบังอาจปฎิเสธตัวเลือกที่ดีที่สุดในสายตาเรา เลือกมากจนครองโสดมาจนอายุปูนนี้ แต่ก็อดใจไม่ได้ด้วยเจ้าเมนูทงคัตสึ (ข้าวหน้าหมูทอด) เจ้านี่เขามีชื่อมาเป็นร้อยๆปีแล้ว กินแก้มกับLINE ในห้องเย็นๆดูดีกว่าไปยืนตากฝนรอคิวรถตู้เป็นไหนๆ
ผมละลายเวลาไปกับสายฝนอยู่ร่วม 2 ชั่วโมง กลับมาขี้นคิวรถตู้ที่เดิม เพราะไม่มีทางเลือก คิวยังคงยาวเหยียดเหมือนไม่มีใครคนไหนได้ขึ้นรถตู้ไปเลย สุดท้ายจำต้องฝืนใจไปต่อคิวอย่างเสียไม่ได้ เพราะไม่รู้จะกลับบ้านด้วยวิธีใด และแล้วปลานอกข้องอย่างผมก็ไม่ต่างอะไรกับปลาที่พยายามกระโดดกระแทกฝาข้อง ในขณะที่ตัวอื่นๆยอมจำนนนิ่งอย่างเงียบๆ ด้วยความฉลาดเพราะรู้ว่าถึงจะโดดกระแทกฝาข้องเพียงใดก็เสียเวลาเปล่า ไม่ต่างอะไรกับผมที่เสียเวลาเปล่าไปถึง 2 ชั่วโมง เพราะคิวรถตู้ที่ยาวเหยียดถึง 50 คนนั้น ด้วยรถตู้ที่ต่อคิวมารับคนทีเดียวถึง3-4 คันใช้เวลาไม่เกิน 5 นาที คิวที่ยาวเหยียดถึง50 คน ก็ได้คิวขึ้นรถตู้เข้าไปยัดทะนานในข้องใหม่ ต่อไปโดยไม่ได้ช้าอย่างที่คิดเลย ...........
เมื่อวันที่ : 03 มิ.ย. 2558, 11.02 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...