" มาช้า​ไปครึ่งชั่วโมงทำไมมันโกลาหล​ได้เพียงนี้ "
อนุสาวรีย์ชัยช่วงเวลาเย็นๆ​ยามนี้ ทำให้ผมนึกถึง " ข้อง" หรือไม้ไผ่สาน​ที่ชาวบ้านไว้ใส่ปลา เวลาวิดน้ำในบ่อ​เพื่อจับปลา ​โดย​แต่ละตัวพยายามกระแทกฝาข้อง​เพื่อตามหาอิสรภาพ​ที่​กำลังเหือดหาย​ไป​กับสายน้ำ ข้องขนาดใหญ่ของอนุสาวรีย์ยามนี้จึงดูโกลาหลยิ่งนัก คง​ต้องโทษคนขับรถตู้​ที่ขับรถอย่างเชื่องช้าสบายอารมณ์กว่า​จะเข้ากรุงเทพมา​ได้​เพราะมัวละเลียดอยู่​​กับแผ่นซีดีพริตตี้งานมอเตอร์โชว์​เมื่อปีกลาย​ที่โชว์ลีลาขับขี่​โดยไร้ยาน ด้วย​ความ​ที่ไม่มียางอาย​กับนักศึกษาสาวคราวลูก​ที่นั่งอยู่​ใกล้ๆ​เบาะหน้า นี่​ถ้าแกเกิดออแกสซั่มชึ้นมาแล้ว​​เอาเท้ากระทืบคันเร่ง ชนคันหน้าคง​ได้​ต้องกระเด็น​ไปตามๆ​กัน
ลงจากรถ​ได้ ​โดยไม่รอช้า ผมรีบ​ที่​จะตรงดิ่ง​ไปยังคิวรถตู้​ไปมีนบุรีทันที​เพื่อ​จะหนีข้องใส่ปลา​ที่น่าเวียนหัวนี้ซะที
" พี่เข้า​ไปต่อคิว​ที่ปลายเสาไฟฟ้าต้นโน้นเลย​นะครับ​ "
ไอ้เสาไฟฟ้าต้น​ที่พี่​เขาว่าน่ะ ​ถ้านับ​เอาคน​ที่เข้าคิวก็คงไม่ต่ำกว่า 50 คน ยิ่งแถว​ที่ต่อเลื้อยยัง​กับแม่งูโยกมา​เป็นหางว่าว​เอาเข้าจริงๆ​อา​จะเฉียดร้อย​เอาเลย​ทีเดียว ดูทุกคนดูท่ากระวนกระวายแบบเงียบๆ​ยอมจำนน​จะมีบ้างบางคนเหมือน​กับสัมผัส สัญชาตญาณอะไร​​ได้บางอย่าง ​แต่ผมไม่สนใจ ​จะด้วยว่าตัวเองอาจ​จะมีทางเลือกมากกว่าคนอื่น " Taxi ไงล่ะ "
โบก​ไปโบกมาคันแล้ว​คันเล่า ...​​กับคำตอบส่งคิวบ้างล่ะ ...​.. มาจากฝั่งธนบ้างล่ะ ฯลฯ ล้วน​แต่หาคำปฎิเสธหวานๆ​ อย่างไม่ซ้ำกัน นี่​ถ้าบอกกันตรงๆ​ว่าไม่​ไป​จะดูดีกว่านี้นะ ผมยังคงเดินหน้า​ไปเรื่อยๆ​ไม่คิด​ที่​จะกลับ​ไปเข้าคิว ว่าแล้ว​ก็เดินตรง​ไปยังห้างใกล้ เดินตากแอร์แก้เซ็ง แล้ว​ปริศนาของ​ความกระวนกระวายของคน​ที่รอคิวรถตู้ก็ให้คำตอบ​พร้อม​กับฝน​ที่คกมาไม่ลืมหูลืมตา ​แต่ปลาในข้องก็ยังยืนเบียดกันริมชายคาเล็กๆ​ ไม่ปรารถนา​ที่​จะลง​ไปเล่นน้ำ​แต่อย่างใด โชคดี​ที่เดินมาถึงประตูห้าง​พอดีประตูอัตโนมัติก็ตัดผมเข้ามาอีกโลกหนึ่ง​
โลกแห่ง​ความศิวิไลซ์ต่าง​กับช้องใส่ปลา ห้างสมัยนี้ดูลูกค้า​แต่ละคนตั้งใจซื้อกันอย่าง​เอา​เป็น​เอาตายไม่เหมือนสมัยผม​ที่พอถามราคาแล้ว​อยาก​จะถามต่อว่าขายยกโหลหรือไง? ทำไมมันถึง​ได้แพงจับใจ นัก รองเท้าหนังผู้ชายแบรนเนมชื่อดังมา SALE ลดราคาคู่ละ 3-4 พันซื้อกันน่าตาเฉย 2-3 คู่ อยาก​จะบอกว่า​ที่บ้านต่างจังหวัด​เขาคนมาจากโรงเกลือดูไม่​ได้ต่างกันเลย​คู่ละร้อย ​จะซื้อ​แต่ละคู่ยังคิดแล้ว​คิดอีก อา​จะ​เป็น​เพราะมาหลังๆ​มาเลือก​ที่​จะ​ใช้เงินให้น้อยลง เวลาของการหาเงินก็​จะน้อยลง​ไปด้วย ​จะมีเวลา​ไปหา​ความหมายให้มันมากขึ้น​ เวลาก็เหลือน้อยเต็มทน​ถ้าไม่ติวกันตอนนี้​จะสอบตกจากสวรรค์ลงนรกกันเลย​ทีเดียว
ผ่านร้านอาหารญี่ปุ่น Yayoi ​(ยาหย่อย)​ ร้านอาหารอายุนับร้อยปี ตอนแรกก็คิดว่าหน้าตาเราคงเหมือนชาวญี่ปุ่น ชักชวนเราเข้าร้านด้วยภาษาญี่ปุ่นอะไร​ไซ ๆ​นี่แหละ​ หลงดีใจ ทีไหน​ได้มันพูด​กับคนไทย​ที่ผ่านหน้าร้านทุกๆ​คน คิดว่า​จะไม่เข้า​แต่ไม่รู้​จะ​ไปไหน ก็เดินเข้า​ไปกินมันงั้นๆ​ไม่​ได้ตั้งใจ​เพราะ​ความตั้งใจจริงๆ​ อยาก​จะอดอาหารเย็นซักเดือน​เพื่องานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายเดือนนี้ หุ่น​ที่อ้วนลงพุง​จะ​ได้ดูผอมเพรียว ​เพราะตั้งใจ​จะ​ไปทำให้​ใครบางคนเสียดายในตัวเรา​เพราะบังอาจปฎิเสธตัวเลือก​ที่ดี​ที่สุดในสายตาเรา เลือกมากจนครองโสดมาจนอายุปูนนี้ ​แต่ก็อดใจไม่​ได้ด้วยเจ้าเมนูทงคัตสึ ​(ข้าวหน้าหมูทอด)​ เจ้านี่​เขามีชื่อมา​เป็นร้อยๆ​ปีแล้ว​ กินแก้ม​กับLINE ในห้องเย็นๆ​ดูดีกว่า​ไปยืนตากฝนรอคิวรถตู้​เป็นไหนๆ​
ผมละลายเวลา​ไป​กับสายฝนอยู่​ร่วม 2 ชั่วโมง กลับมาขี้นคิวรถตู้​ที่เดิม ​เพราะไม่มีทางเลือก คิวยังคงยาวเหยียดเหมือนไม่มี​ใครคนไหน​ได้ขึ้น​รถตู้​ไปเลย​ สุดท้ายจำ​ต้องฝืนใจ​ไปต่อคิวอย่างเสียไม่​ได้ ​เพราะไม่รู้​จะกลับบ้านด้วยวิธีใด ​และแล้ว​ปลานอกข้องอย่างผมก็ไม่ต่างอะไร​​กับปลา​ที่พยายามกระโดดกระแทกฝาข้อง ในขณะ​ที่ตัวอื่นๆ​ยอมจำนนนิ่งอย่างเงียบๆ​ ด้วย​ความฉลาด​เพราะรู้ว่าถึง​จะโดดกระแทกฝาข้องเพียงใดก็เสียเวลาเปล่า ไม่ต่างอะไร​​กับผม​ที่เสียเวลาเปล่า​ไปถึง 2 ชั่วโมง ​เพราะคิวรถตู้​ที่ยาวเหยียดถึง 50 คนนั้น​ ด้วยรถตู้​ที่ต่อคิวมารับคนทีเดียวถึง3-4 คัน​ใช้เวลาไม่เกิน 5 นาที คิว​ที่ยาวเหยียดถึง50 คน ก็​ได้คิวขึ้น​รถตู้เข้า​ไปยัดทะนานในข้องใหม่ ต่อ​ไป​โดยไม่​ได้ช้าอย่าง​ที่คิดเลย​ ...​...​...​..