 (ไม่มีชื่อเรื่อง) |
|
| Fantasy |
...ผมเป็นช่างภาพ ผมชอบถ่ายรูปอะไรต่าง ๆ มากตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว... จนวันนึงสิ่งที่ผมชอบก็มาทำร้ายใจของผมเองจนเป็นแผลขนาดใหญ่.. แผลฉกรรจ์ในใจ......
ผมเป็นช่างภาพ ผมชอบถ่ายรูปอะไรต่าง ๆ มากตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว... จนวันนึงสิ่งที่ผมชอบก็มาทำร้ายใจของผมเองจนเป็นแผลขนาดใหญ่.. แผลฉกรรจ์ในใจ...ผมเรียนอยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่ง อยู่ในคณะที่มือขาดกล้องไม่ได้เลย ผมตระเวนถ่ายรูปข่าว รูปวิวทิวทัศน์ต่าง ๆ ทำงานพิเศษให้สำนักพิมพ์ พูดง่าย ๆ ก็คือ ผมเป็นช่างภาพอิสระ ถ่ายรูปนางแบบบ้าง
และงานแบบนี้ ก็ได้ดึงให้ผมได้เข้าไปรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อเมย์.. เธอเป็นนางแบบที่ไม่ได้โด่งดังมากนัก แต่ว่าบางคนก็อาจจะเคยเห็นเธอตามนิตยสารแฟชั่น มาบ้างแล้ว เธอเป็นคนที่หุ่นดี ผมดำขลับเป็นประกาย นัยน์ตากลมโต และเธอเป็นคนที่อัฒญาศัยดี ผมชอบเธอก็ตรงนี้ล่ะ
"เก่งวันนี้ว่างใช่มั้ย? ไปดูหนังกันเถอะ.." เธอมักจะโทรมาหาผมแต่เช้าเพื่อจะจวนผมไปเที่ยวด้วยกันแทบจะทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าผมตั้งหลายปีแต่เราก็คบกันมานานพอสมควรที่ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนเป็นแฟนกันได้แล้ว...
ก็ไม่ได้เสียหายใช่มั้ยครับ ดาราที่เป็นเด็ก ม.ต้น ก็ยังมีเลย.... ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนด้วยกัน ผมก็ชอบที่จะให้เธอเป็นนางแบบให้ รูปของเธอผมก็เก็บเอาไว้ที่ห้องตั้งหลายรูป ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เกินเลยไปมากนัก ถึงบางครั้งผมจะขอให้เธอเป็นนางแบบชุดว่างน้ำให้บ้างก็ตาม
"มีอะไรเหรอเก่ง.. หนังสนุกออก" เธอสะกิดถามผมมือก็กอดแขนขวาผมเอาไว้แน่น
"เปล่า... ไม่มีอะไร.. แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ" ผมตอบไปอย่างนั้นพลางยิ้มกลบเกลื่อน
"ไม่ต้องมาแกล้งยิ้มเลย เมย์ดูออกนะ" เธอทำเสียงดุผมกลับมาตากลมโตจ้องเขม็งมาที่ผมเธอทำแก้มป่องข้างหนึ่ง เหมือนจะบอกว่า 'โกรธนะถ้าไม่ยอมบอกกัน' สมกับที่เป็นนางแบบจริง ๆ อ่านรอยยิ้มแสร้ง ๆ ของผมออกด้วย
"ความจริง.... มีอะไรจะบอกเมย์น่ะ.. แต่เอาไว้ค่อยบอกดีกว่า" ผมพยายามรวบรวมความกล้าแต่ก็ไม่สำเร็จจอต้องพูดปัดไปก่อน คงต้องรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ 'การบอกรัก' ของผมถึงจะไม่ล้มเหลว..
"ไม่เอา... บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ.. อ๋อ..เดี๋ยวนี้ทำเป็นมามีความลับเหรอ... ฮึ!"
"เอาไว้ถึงวันนั้นก่อนสิ.." ผมตอบกลับทันที.. เมย์ปล่อยแขนผมแล้วก้าวเท้าไปยืนดักหน้าผมเธอยิ้มไม่พูดอะไรแล้วเดินลงบันไดห้างไป.. วันนั้นที่ผมว่าก็คือวันเกิดของเธอมันก็วันพรุ่งนี้เองแหล่ะครับ....
เสียงมือถือของผมดังขึ้นแต่เช้า ผมเองยังไม่ตื่นจากความฝันแสนหวานที่เพิ่งผ่านไป 'วันนี้วันเกิดเมย์' คำคำนี้กระชากตัวผมให้ลุกพรวดไปรับโทรศัพท์
"กว่าจะตื่นได้นะเก่งนี่... สู้เมย์ก็ไม่ได้ นอนแค่สามชั่วโมงก็ต้องตื่นมาทำงานต่อแล้ว" เสียงคุ้นหูดังมาจากปลายสายชะล้างความงัวเงียของผมไปซะหมด..
"เดี๋ยวสิเมย์... งานเหรอ?... แล้วที่นัดไว้ล่ะ" ผมพยายามลดความร้อนรุ่มใจลงแล้วทำเสียงปกติคุยกับเธอ..
"อื้ม.... งานด่วนน่ะ พี่ทีมงานติดต่อเข้ามาเมื่อกี้นี่เอง.. เอาไว้ซักทุ่มนึงเสร็จจากงานแล้วจะโทรหานะ ขอโทษด้วยนะ.. บายจ้ะ" ฑุดจบเธอก็รีบร้อนวางสายไป ผมเองก็ได้แต่ทำใจลุกขึ้นมาอาบน้ำในเช้าที่หนาวจนแทบจะมีหิมะตกลงมาแบบนี้
สองทุ่มครึ่ง.. ผมมานั่งอยู่ในร้านคอฟฟี่ชอพ ร้านที่เป็นจุดนัดหมายของเราตามที่ได้ตกลงกันไว้ รอเธอ... รอโทรศัพท์จากเธอ... แต่ก็ว่างเปล่าของขวัญที่ผมเตรียมมาให้ก็คงจะเฝ้ารอเธออยู่เช่นกัน แต่วันนี้วันพิเศษวันนี้ก็คงจะดูธรรมดาไม่แตกต่างจากวันอื่นๆ ... ถ้าที่ตรงนี้ไม่มีเธออยู่ด้วย ถ้าข้าง ๆ ผมไม่มีคนที่ไม่ได้มีความหมายแค่วันนี้อยู่ข้าง ๆ
ผมหยิบมือถือขึ้นมากะจะดูเวลาอีกที แต่มันกลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันอ่านเวลา ผมกดรับทันทีโดยไม่ทันมองหมายเลยโทรเข้า
"ไงเก่ง ว่างอยู่หรือเปล่า.." เสียงของผู้ชายทักก่อนขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป ผมเกือบเรียกเขาเป็นเมย์แล้วสิ "คุณณิวัฒน์เองเหรอครับ.... มีงานให้ผมทำเหรอครับ" ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่กลายเป็นคุณนิวัฒน์ช่างภาพนิตย์สาร 'OverDreams' แทนที่จะเป็นเมย์
"คราวนี้เป็นงานพิเศษไปทำแทนชั้นทีได้มั้ย บังเอิญมีธุระสำคัญน่ะ เธอเองก็เก่งเรื่องกล้องวีดีโออยู่นี่นา" เขาบอกผมอึกอักอยู่พักใหญ่
"ถ่ายวีดีโอเหรอครับ... จะให้ผมไปทำแทนคุณณิวัฒน์คงไม่ไหวมั้งครับ" ผมอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบ เสียงถอนหายใจเบา ๆ ลอดผ่านจากปลายสาย แล้วตามด้วยเสียงของคุณณิวัฒน์ "เธอนี่ช่างถ่อมตัวจริง ๆ คราวก่อนเจ้าของสตูดิโอชมเธอยกใหญ่เลยนะ มาลองดูอีกซักทีสิ งานคราวนี้ใหญ่ไม่เบานา.. ได้นางแบบม.ปลายมาร่วมถ่ายด้วยนะ" ผมลังเลเล็กน้อยมองหานาฬิกาของร้าน ดูเวลาครู่หนึ่งก็ตอบเขาไปว่า "คือ.. ผมนัดเพื่อนน่ะครับ เอ่อ... อีกซักพักก็คงมาแล้ว ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ งานหน้าผมจะชดเชยให้"
"ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวชั้นจะลองหาคนอื่น ๆ ดู แค่นี้ก่อนนะ" เขาตอบทันควันแล้ววางสายไป
ผมนั่งมองเข็มนาฬิกา เข็มวินาทีมันเดินวนไปรอบ ๆ มันชี้ไปที่ตัวเลข 1 ถึง 12 อยู่หลายครั้งจนในที่สุดผมก็ตัดสินใจโทรหาเมย์.. ผมกดโทรหาเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่มีการรับสาย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโทรไปหาคุณณิวัฒน์ "อ้าวเก่งว่าไง.. เปลี่ยนในแล้วใช่มั้ยล่ะ" เขาถามผมด้วยน้ำเสียงค่อนข้างพอใจ "ครับ.. เพื่อนผมบังเอิญ.. มาไม่ได้แล้วล่ะครับ " ผมโกหกไปแบบนั้นเพราะกล้วจะเสียหน้า "ฮะ ๆ เหมือนชั้นเลย ติดธุระงั้นเหรอ.. งั้นก็ฝากด้วยนะ เอ้อ สตูดิโอเดิมล่ะ อย่าลืมนะ" คุยจบผมก็รีบมุ่งหน้าไปยัง สตูดิโอทันที
ทีสตูดิโอนั้นมีเตียงนอนอยู่กลางวงล้อมของกล้องถ่ายวีดีโอ กับสปอตไลท์ที่ส่องสว่างจ้า คนที่อยู่ตรงนั้นมองกล้องกับช่างภาพแทบไม่เห็นเลยทีเดียว
ผมตั้งกล้องเสร็จก็มีผู้ชายเดินเปลือยอกเข้ามานั่งที่ปลายเตียง ช่างภาพสองสามคนที่มาถ่ายด้วยกัน ต่างก็เข้าไปคุยกับเขาอย่างสนิทสนมราวกับว่าเขาเป็นดาราดัง ก็คงไม่ได้ต่างกันมากมายนักหรอก ความดังของดาราทั่วไป กับดาราสตูดิโอใต้ดินแบบนี้น่ะ
ซักพักหนึ่ง นางแบบคนที่ว่าก็เข้ามา ทุกคนกลับไปประจำที่ตัวเอง ผมเองก็กลับไปดำเนินการเดินกล้องถ่ายวีดีโอทันที
..... ไม่มีใครรู้เลยซักคนเดียว ว่าตอนนี้ผมเจ็บปวดแค่ไหน นางแบบคนที่ว่านั้น คือ "เมย์" ผมมองเธอร่วมรักกับชายแปลกหน้าอย่างไม่ได้รู้สักขัดอะไรแม้แต่น้อย ผ่านเลนส์กล้องนั้น ผมรู้แล้วว่า ทำไมเธอถึงผิดนัดของเราครั้งนี้ ภาพนั้นถึงจะพร่ามัวเพราะน้ำตาของผมมันเอ่อล้นออกมาจนหยดผ่านปลายคางไป แต่ก็บาดลึกลงไปในใจของผมอย่างเจ็บปวด ถึงผมจะทรมานแค่ไหน ผมก็ทำได้แค่เพียง ถ่ายภาพนั้นต่อไป ............
ถ้าเป็นคุณล่ะ ระหว่างคนรักที่.... กับงานที่ เกี่ยวพันถึงอนาคตที่เป็นความฝันของตัวเอง...
คุณจะทำอย่างไร
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 28 ม.ค. 2547, 14.56 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...