​ได้เมลล์มาฉบับ​นึง อ่านแล้ว​ชอบมาก อ่านแล้ว​อยากกลับ​ไปหาหนังสือสมัยเด็กๆ​ กลับมาอ่านใหม่อีกที

ยังจำกัน​ได้หรือเปล่า จากบทเรียนสมัยประถมอ่ะ มานี...​มานะ...​​และผอง​เพื่อน



​จะมี​ใครสักกี่คน​ที่ทราบว่าตัวละครหลายๆ​ตัว แท้​ที่จริงแล้ว​มีนามสกุลปรากฎในเรื่อง​ด้วย เช่น มานี มีนามสกุลว่า รักเผ่าไทย, ปิติ พิทักษ์ถิ่น, วีระ ประสงค์สุข, ดวงแก้ว ใจหวัง​และชูใจ เลิศล้ำ

ภาพประกอบในเรื่อง​มีคนวาด​ทั้งหมด 3 ท่าน หนึ่ง​ในนั้น​ ​คือ คุณเตรียม ชาชุมพร นักวาดการ์ตูน​และนิยายภาพชื่อดังแห่งชัยพฤษ์การ์ตูน ​ซึ่ง​ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์​เมื่อเกือบสิบปี​ที่แล้ว​



ครูประจำชั้น​ที่ปรากฎในเรื่อง​มี 2 คน ​คือ คุณครูไพลิน ​เป็นครูประจำชั้นตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปี​ที่ 1 ถึง ปี​ที่ 3 อีกคน​คือ คุณครูกมล ​เป็นครูประจำชั้นตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปี​ที่ 4 ถึงปี​ที่ 6

แบบเรียนนี้ไม่​ได้มีเฉพาะเรื่อง​ราวของเด็กๆ​ เท่านั้น​​แต่ยังมี​พระเอก​กับนางเอกด้วย ​ซึ่งก็​คือ เกษตรอำเภอ​ที่ชื่อว่า "ทวีป" ​และคุณครู "ไพลิน" สองหนุ่มสาวพบกันครั้งแรก​เมื่อคราวไฟไหม้ตลาด เด็กๆ​ ​เป็นตัวเชื่อมให้​ได้รู้จัก​และ​แต่งงาน ​ทั้งคู่มีลูกสาวด้วยกัน 1 คน



​โดยปกติแล้ว​หมา​กับแมวมัก​จะ​เป็นคู่อริกันเสมอ ​แต่ในแบบเรียนเล่มนี้ "เจ้าโต" ​กับ "สีเทา" หยอกเล่นกันด้วย​ความ​เป็นกันเองเหมือนไม่มีพรหมแดนแห่ง​ความ​เป็นศัตรู

ครั้งหนึ่ง​ "ปิติ" เคยถูกสลากออมสิน​เป็นเงินจำนวน 1 หมื่นบาท​ ​ซึ่งเงิน​ส่วนนี้​เขา​ได้นำ​ไปซื้อลูกม้าตัวใหม่​และตั้งชื่อให้ว่า "เจ้านิล" ​ซึ่งทดแทนเจ้าแก่​ที่ตาย​ไป

นอกจากเนื้อเรื่อง​​ที่สนุกน่าติดตามแล้ว​ ใน​ส่วนท้ายของแบบเรียนยังมีประมวลคำศัพท์
​ที่อธิบาย​ที่เข้าใจง่าย​และเหมาะสมสำหรับเด็ก ยกตัวอย่างเช่น
ภรรยา (พัน-ระ-ยา) หมายถึง ผู้หญิง​ที่อยู่​กิน​กับผู้ชาย
ผัว หมายถึง ชาย​ที่มีผู้หญิงอยู่​กินด้วย

"เจ้าจ๋อ" ลิงของวีระ​เป็นลิงแสม ชอบถอนขนลูกไก่ ​และยังเกลียดกลิ่นกะปิ

วีระจัด​เป็นเด็ก​ที่ค่อนข้างอาภัพ พ่อของ​เขา​เป็นทหาร​และตายในสนามรบตั้งแต่วีระยังอยู่​ในท้อง ​ส่วนแม่ของ​เขาก็ตรอมใจตายตามพ่อ​เขา​ไปหลังจาก​ที่คลอดวีระ​ได้ 15 วัน ชีวิต​ทั้งหมดของวีระจึงอยู่​​กับลุงตั้งแต่เกิด



"เพชร" มีบ้านเกิดอยู่​​ที่จังหวัดอุบลราชธานี

​ส่วนบ้านเกิดของ "ดวงแก้ว" อยู่​​ที่จังหวัดสุพรรณบุรี

บทบาท​ของ "จันทร" ​ที่คน​ส่วนใหญ่จำ​ได้​คือ เด็กหญิง​ที่มีขาพิการ ​แต่มี​ใครทราบบ้างว่า
ในตอนท้ายของเรื่อง​ เธ​ได้รับคัดเลือกให้ร้องเพลง "​ความฝันอันสูงสุด" ​และยังอ่านทำนองเสนาะเฉพาะ​พระพักตร์​พระบาท​สมเด็จ​พระเจ้าอยู่​หัว จน​ได้รับ​พระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าให้แพทย์หลวง รับตัว​ไปรับการผ่าตัดขา​ที่กรุงเทพฯ จนหาย​เป็นปกติ



ในงานกาชาดของจังหวัด ห้องของครูกมลนำขนมออกขาย​เพื่อ​เอากำไร ​โดยตั้งชื่อขนมเสียใหม่ ​ซึ่งแสดงถึง​ความช่างคิดของผู้ประพันธ์ดังนี้
กล้วยฉาบ ตั้งชื่อว่า เหรียญทองชวนลิ้ม
ข้าวเม่าหมี่ ตั้งชื่อว่า สาวน้อยเลือกคู่
ทองม้วน ตั้งชื่อว่า ม้วนเสื่อนางพญา
ทองหยอด ตั้งชื่อว่า น้ำค้างทอง
ถั่วอบเนย ตั้งชื่อว่า ถั่วอบโอชา
ขนมกง ตั้งชื่อว่า ล้อรถ​พระอาทิตย์

"ชูใจ" อยู่​​กับย่า​และอามาตั้งแต่เล็ก ​โดย​ที่เธอไม่รู้ราบละเอียดใดๆ​เกี่ยว​กับพ่อ​และแม่แท้ๆ​ ของเธอเลย​ ​ความจริงก็​คือ พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ชูใจอายุ 1 ขวบ ​ส่วนแม่ก็อาศัยอยู่​ต่างประเทศ ในตอนท้ายของแบบเรียน แม่ของชูใจบินกลับมารับให้ชูใจ​ไปอยู่​ด้วยกัน ​แต่ชูใจเลือก​ที่​จะอยู่​​กับย่า​ซึ่งเลี้ยงตนมาตลอดตั้งเด็ก



นอกจากเรื่อง​​ที่ "เจ้าแก่" ตาย​จะ​เป็นตอน​ที่เรียกน้ำตาของเด็กๆ​แล้ว​ ยังมีตอนหนึ่ง​​ซึ่งเศร้าไม่แพ้กัน นั่น​คือ "แม่จ๋า" ​เป็นตอน​ที่แม่ของเพชร "เพชร" ตาย​เพราะถูกงูกัด ขณะ​ไปเก็บหน่อไม้

"มานะ" ​เป็นเด็กเรียนดี ​และ​เป็นคนเดียวในเรื่อง​​ที่​ได้​ไปเรียนต่อระดับมัธยมศึกษา​ที่กรุงเทพฯ

​ส่วน "มานี" ตอน​ที่เรียนอยู่​ชั้นประถมศึกษาปี​ที่ 6 ​ได้รับคัดเลือกให้​เป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียน





แล้ว​...​เราก็​ได้พบกัน

(มานะ มานี พ.ศ. 2544)

รัชนี ศรีไพวรรณ

แพทย์หญิงมานี รักเผ่าไทย ออกจากห้องคนไข้คนสุดท้าย​เมื่อเวลา 16.55 น. พยาบาล​ที่รออยู่​หน้าห้องรายงานว่า มีสุภาพสตรีคนหนึ่ง​มาคอยพบอยู่​​ที่ห้องพักร่วมสองชั่วโมงแล้ว​

มานีรู้สึกตื่นแต้นจนแทบระงับไม่ไหว เธอขอบใจนางพยาบาลคนนั้น​พลางถอดเสื้อคลุม​และส่งเครื่องมือแพทย์ให้ แล้ว​รีบเข้า​ไปล้างมือในห้องน้ำ​ที่อยู่​ใกล้​ที่สุด มานีรู้ดีว่าสุภาพสตรีคนนั้น​​คือชูใจ ชูใจ​เพื่อนรัก​ที่ไม่​ได้พบกันเลย​ตลอดเวลา 17 ปี ​แม้​จะ​ได้ส่งข่าวคราวโทรศัพท์ถึงกัน​และ​ได้เห็นภาพถ่ายอยู่​เสมอ ก็ไม่ดีใจเท่า​จะ​ได้พบกันในวันนี้

​เมื่อเรียนจบชั้นประถมปี​ที่ 6 แล้ว​ พ่อของมานีก็ส่งเธอ​ไปเรียนต่อระดับมัธยมศึกษา​ที่กรุงเทพมหานครเช่นเดียว​กับมานะ ​ส่วนชูใจเรียนต่อ​ที่โรงเรียนประจำอำเภอ แล้ว​​ทั้งสองก็ไม่​ได้พบกันอีกเลย​​เพราะย่าของชูใจเสียชีวิต แม่ของชูใจมารับเธอ​ไปอยู่​ด้วย​ที่เพิร์ธ ประเทศออสเตรเลีย

พ่อเลี้ยงของชูใจ​เป็นประธานบริษัทเครื่องหนัง​ที่ร่ำรวย ​เขา​เป็นหมันจึงรักชูใจเหมือนลูกแท้ๆ​ ของ​เขา ชูใจมีชีวิต​ที่สุขสมบูรณ์ เธอเรียนต่อด้านการออกแบบเครื่องหนัง​และทำงานในบริษัทของพ่อเลี้ยงนั่นเอง ​และ​แต่งงาน​กับลูกชายรองประธานบริษัท​ซึ่งทำงานอยู่​ด้วยกัน วันนี้ชูใจมีโอกาส​ได้กลับมาประเทศไทย ​เพื่อ​ไปร่วมฉลองพิธีการ​แต่งงานของปิติ​ที่จังหวัดลำปางในอีกสองวัน​ที่​จะถึงนี้

ปิติเรียนสำเร็จจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ​ได้พบ​กับเจ้าสาวของ​เขา​ระหว่างเรียนด้วยกัน เจ้าสาวของปิติ​เป็นลูกสาวชาวสวนผู้มั่งคั่งของจังหวัดลำปาง



​เมื่อมานีผลักบังตาเข้า​ไป สุภาพสตรี​ที่นั่งกระวนกระวายอยู่​โผเข้ามากอด ​ทั้งสองกอดกันแน่นหัวเราะพลางร้องไห้พลางด้วย​ความดีใจสุดขีด

"มานีจ๋า ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน"

"ฉันก็เหมือนกันจ้ะ​ ชูใจ เธอน่า​จะชวนปีเตอร์มาด้วย" มานีพูดถึงสามีของชูใจ

ชูใจคลายวงแขนออก จ้องมอง​เพื่อนรัก​ทั้งๆ​​ที่น้ำตายังนองหน้า

"ปีเตอร์เหรอจ๊ะ​ ​เขาอยากมา​จะแย่ ​แต่ตอนนี้ไม่ว่าง คราวหน้ามานี​แต่งงาน ฉันพา​เขามาด้วยแน่ ๆ​"

มานีหัวเราะ ​ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ชูใจ​และตนเอง จูง​เพื่อน​ไปนั่ง​ที่เก้าอี้



"ฉันคงไม่มีวันนั้น​หรอกจ๊ะ​"

"อะไร​กัน? เธอน่ะ​ทั้งสวย ​ทั้งดี จันทร​เขาเล่าให้ฟังหมดแล้ว​ล่ะ"

"อ้าว ​ไปพบจันทร​กับเพชรมาแล้ว​เหรอ นี่เธอมานานแล้ว​ซี ไหนว่า​จะนอนพักซักงีบ เครื่องลง​เมื่อตีสี่ไม่ใช่เหรอ"

"​ใคร​จะ​ไปงีบลงล่ะจ๊ะ​ หัวใจมันร่ำร้องอยากพบ​เพื่อน ๆ​ อา​กับอาสะใภ้​ไปหาฉัน​ที่โรงแรม​เมื่อแปดโมง ฉันก็เลย​มา​กับอา ​ไปบ้านอา ​ไปกราบคุณแม่ของเธอ คุณพ่อยังไม่กลับจากทำงาน ​ไปบ้านปิติเจอ​แต่แม่ของปิติเหมือนกัน แล้ว​ก็​ไปบ้านจันทร​กับเพชร ร้านของ​เขาใหญ่โตดีนะ น้าของ​เขาก็มอบให้จันทร​กับเพชรดูแลร้าน ลูกคนเล็กของ​เขาน่ารักนะ อีกสองคน​ไปโรงเรียนเลย​ยังไม่​ได้พบ ​ถ้าฉันไม่มีทาง​จะมีลูก​ได้ ฉัน​จะขอลูกของจันทร​ไปเลี้ยง ไม่รู้​เขา​จะให้หรือเปล่า"

ชูใจคุยจ้ออย่างมี​ความสุข



"คงให้นะ ​เพราะจันทร​กับเพชรก็รัก​และไว้ใจชูใจมาก เออ...​.เสียดายครูไพลิน​กับคุณอาทวีปย้าย​ไปอยู่​​ที่อื่นเสียแล้ว​ เธอเลย​ไม่​ได้พบ"

"นึกถึง​ความหลังแล้ว​มี​ความสุขจัง ​ถ้าย่ายังอยู่​ก็ดีนะ ยายของปิติก็เสียแล้ว​ พี่มานะอกหักแล้ว​ยังหาใหม่ไม่​ได้เหรอจ๊ะ​ ติดยศพันตรีแล้ว​ไม่ใช่หรือ กลับมาเยี่ยมบ้านบ่อยไหม
แล้ว​พี่​เขา​จะกลับลำปาง​กับเราไหมจ๊ะ​"

มานีหัวเราะเบาๆ​ "พี่มานะ​เขามีคนรักใหม่แล้ว​ ​แต่ไม่รู้​จะ​แต่งงานกัน​เมื่อไหร่ อาจ​จะ​ได้พาปีเตอร์มาเร็ว ๆ​ นี้ก็​ได้นะ วันนี้วันศุกร์พี่มานะมาไม่​ได้ พรุ่งนี้​เขา​จะมา​แต่เช้า​ ​ไป​กับเราด้วย"

"พี่วีระซินะ น่าสงสาร คนดีๆ​ไม่น่า​จะ​เป็นอย่างนี้เลย​" ชูใจรำพึงอย่างสลดใจ

"​เขามีภรรยาไม่ดีจ๊ะ​ เลย​กลาย​เป็นคนขี้เมาหยำเป เสียสติ เลอะเลือน เพชร​ต้องดูแลลุง​กับป้าแทน เพชร​เป็นคนดีมาก ฐานะของ​เขาดีทีเดียว น้องๆ​ ​ได้เรียนสูงๆ​ ทุกคน"

"ตอน​เขา​กับจันทร​แต่งงานกัน ไม่มี​ใครบอกฉันเลย​" ชูใจตัดพ้อ

"​เขาไม่ยอมให้บอกจ๊ะ​ มีสตังค์แล้ว​​จะพาลูกๆ​​ไปเยี่ยมเธอเอง"

"ขอให้จริงเถอะ เธอก็เหมือนกัน บอกว่า​จะ​ไป ​จะ​ไป ไม่เห็น​ไปสักที" ชูใจควักค้อน "เพิร์ธน่ะน่าอยู่​น่าเ​ที่ยวนะ ฉัน​ไปเ​ที่ยวมาหลายแห่งแล้ว​ ไม่ชอบใจเท่าเพิร์ธเลย​ ฉันชอบ​ไป​ที่บุญ​ที่วัดโพธิญาณ​กับแม่บ่อยๆ​ บางทีพ่อก็​ไปด้วย พ่อเลี้ยงของฉัน​เป็นพุทธศาสนิกชน​ไปแล้ว​รู้ไหม"



มานีหัวเราะชอบใจ "ชูใจยัง​ใช้ภาษาไทย​ได้ดีอยู่​นะ จาก​ไปตั้งสิบกว่าปีแล้ว​"

"ฉันพูดภาษาไทย​กับแม่เสมอ ​แต่เรื่อง​เขียนนี่สิ ​ต้องขอบใจมานี​ที่เขียนจดหมายถึงฉันอยู่​เรื่อยๆ​ ทำให้ฉัน​ได้อ่าน​และเขียนภาษาไทย ไม่ลืมภาษาไทย พจนานุกรม​ที่เธอส่ง​ไปให้น่ะ ฉัน​ใช้อยู่​เสมอเวลาเขียนจดหมายถึงเธอ ม่ายงั้นคงเหมือน​กับโคลงโลกนิติ​ที่ว่า อักขระห้าวันหนี เลย​จ๊ะ​"

"ชูใจหิวไหมจ๊ะ​" มานีถามด้วย​ความ​เป็นห่วง

"ไม่หรอกจ๊ะ​ ก่อนมาหาเธอ จันทร​เขาทำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ให้ทาน อร่อยจังเลย​ ไม่​ได้ทานนานแล้ว​"

"เย็นนี้เราก็​จะ​ไปทานข้าว​ที่บ้านจันทร เธอ​จะกลับ​ไปค้าง​ที่โรงแรมหรือเปล่าจ๊ะ​"

"เรื่อง​อะไร​?" ชูใจค้อน "ฉันเตรียมกระเป๋ามาแล้ว​ นอน​กับเธอ พรุ่งนี้เราก็​ไปลำปางกันเลย​ เพชร​เขา​จะขับรถพา​ไป ​แต่ทางโรงแรม​เขาบริการเอง"

"ปิติคงตื่นเต้นดีใจมากนะ นี่คง​จะอยากมาหาพวกเราเต็มแก่ ​ถ้าไม่ติดว่า​จะ​ต้อง​เป็นเจ้าบ่าว"



"ฉันโทร​ไปหา​เขาแล้ว​" ชูใจพูดยิ้มๆ​

"ดีใจมากเลย​ เสียงเอะอะโล้งเล้งตามเคย นี่เดี๋ยวคงโทรมาหาพวกเรา"

"​ถ้าเช่นนั้น​ เรา​ไปบ้านจันทรกันดีกว่านะ" มานีพูดพลางลุกขึ้น​หยิบกระเป๋าถือ

"เดี๋ยว​จะวานให้รถโรงพยาบาล​ไปส่ง ฉันไม่มีรถ ​ใช้​แต่จักรยาน"

"ไม่​ต้องหรอกค่ะ​ ท่านรองผู้อำนวยการผู้แสนมัธยัสถ์ ฉันมีรถตู้ของโรงแรมมาส่ง​และคอยรับ​ใช้อยู่​ตลอดเวลา ตามคำสั่งของแด๊ด.เอ๊ย...​ของพ่อ พ่อจองโรงแรมให้​และสั่งให้โรงแรมบริการทุกอย่าง ของฝากเธอก็อยู่​ในรถ ฉันมีกระเป๋าถือเก๋ๆ​ ​ที่ฉันออกแบบเองมาฝากเธอด้วยล่ะ"

"เฮ้อ...​คนมีสตังค์ล่ะก็ เนรมิตอะไร​​ได้ทุกอย่างนะ" มานีพูดยิ้มๆ​

"ชดเชย​กับ​ที่ฉันเคยลำบาก​เมื่อเล็ก ๆ​ ไงล่ะ แหม คิดถึงย่าจังเลย​"

​ทั้งสองเดินเกี่ยวก้อยคุยกัน​ไปยัง​ที่จอดรถ ​ซึ่งมีรถคันหรูของโรงแรมมีชื่อจอดอยู่​

"เธอสั่งงานไว้เรียบร้อย​แล้ว​หรือ ​จะพักร้อนตั้งอาทิตย์เชียวนะ เห็นจันทรบอกว่าเธอ​เป็นหมอ​ที่​เอาใจใส่ห่วงงานมาก ​แม้​จะมีตำแหน่ง​เป็นถึงรองผู้อำนวยการแล้ว​ก็ตาม คน​ทั้งอำเภอรักเธอ ชอบเธอมากนี่ ​เมื่อตอนโรคฉี่หนูระบาด​เขาว่าเธอไม่​ได้หลับ​ได้นอนเลย​นี่ใช่ไหมจ๊ะ​"

"จ๊ะ​ ตอนนั้น​แย่หน่อย​ หมอ พยาบาล เหน็ดเหนื่อยกันทุกคน ตอนนี้ค่อยยังชั่ว ​ถ้าเธอมาตอนนั้น​ หรือปิติ​แต่งงานตอนนั้น​ ฉันคงลำบากใจเหมือนกัน"



​เมื่อ​ทั้งสองขึ้น​รถเรียบร้อย​แล้ว​ รถคันงามก็ออกจากโรงพยาบาลมุ่ง​ไปสู่ตัวเมือง มานี​กับชูใจนั่งคุย​ไปตลอดทาง สม​กับ​ความรัก​ความคิดถึง​ที่มีต่อกัน มิตรภาพอันอบอุ่น​เมื่อเยาว์วัยหวนกลับมาสู่หัวใจของคน​ทั้งสอง ชูใจมอง​เพื่อนรัก แล้ว​พูดเบาๆ​ว่า

"แล้ว​เราก็​ได้พบกันนะ มานี ​แต่อีกไม่กี่วันเราก็​ต้องจากกัน"

"แล้ว​เราก็​จะ​ได้พบกันอีกไม่ใช่่หรือชูใจ ตราบใด​ที่เรายังมีชีวิตอยู่​ เราก็​จะ​ได้พบกันแน่นอน"

"แน่นอนจ๊ะ​ มานี เรา​จะ​ได้พบกัน"

ชูใจตอบ​พร้อมยิ้มอย่าง​เป็นสุข​เมื่อนึกถึงเวลาแห่ง​ความเบิกบาน​ที่​จะ​ได้อยู่​​กับเพื่นรักตลอดสัปดาห์นี้...​



แล้ว​...​.เราก็​ได้พบกัน