อรุณรุ่ง...​..ทุ่งบัวตอง


" บ้าฉิบ...​..ข้าม​เขามาไม่กี่ลูก น้ำหมดซะแล้ว​ แล้ว​​จะ​เอาน้ำทีไหน มาตบตูดเหล้าวะ ? "
" ใจเย็น​เพื่อน ​เมื่อตะกี๊ข้าถาม​แม้ว​ที่เดินผ่านสวนกัน ข้าม​เขา​ไปอีก 2 ลูก อย่าว่า​แต่น้ำเลย​ เจอหมู่บ้าน เดี๋ยว​จะขอซื้อไก่​แม้วมาย่างให้​เพื่อนกินแกล้มเหล้า "
ภาคเรียนฤดูร้อนปี 1 ปี นั้น​ ผมจำ​ได้ว่า เราโกหกทางบ้านว่าลงเรียน ซัมเมอร์ ​จะ​ได้ไม่​ต้องกลับบ้าน​ไปช่วยงาน ก็อาศัยช่วงนี้แหละ​​ได้เ​ที่ยวป่าเ​ที่ยว​เขาตามใจอยาก ​แต่การเ​ที่ยวป่าของพวกเรา ค่อนข้าง​จะพิสดารหน่อย​ เหมือน​กับ ครั้งนี้ เกิดจาก​ความคิดไอ้ไก่ ​และไอ้อ้วน นักผจญภัย เทือก​เขาในเชียงใหม่ มันบุกมาหมดแล้ว​
" เฮ้ย...​​เพื่อนดูแผน​ที่นี่สิ ​เขาว่า​ถ้าเราเดิน​ไปตามทาง​แม้วเดิน เรา​สามารถขึ้น​ดอยสุเทพ ลัดเลาะ​ไปเรื่อย เราก็​สามารถ​ไปโผล่​ที่แม่ริม​ได้ เผลอ ๆ​แม่งออก​ไปโน่นเลย​...​. แม่ฮ่องสอน ​ถ้ามีเวลา ก็ภูเขามันติดกัน ​เป็นเทือก เผลอ ๆ​ พวกเราอาจ​จะเจอ เงิน​ที่โจรมันปล้นธนาคาร​ที่ท่าแพ เห็น​เขาว่ามัน​เอา​ไปฝังไว้บนภูเขา ไม่แน่นะโชคอาจ​จะเข้าข้างพวกเราก็​ได้ " จุดเริ่มต้นจากประโยคนี้ของไอ้ไก่นี่แหละ​ ​ที่ทำให้เรา​ต้องมาเดินตากแดดร้อนเปรี้ยง​และอดน้ำกันอยู่​อย่างนี้
พูดถึงไอ้ไก่ ตลอดเวลา​ที่ผมรู้จักมัน มันมีเอกลักขณ์ ประจำตัวก็​คือ ใส่ชุดทหาร​และเดินกอดขวดกินเหล้า​ไปตลอด ​แม้กระทั่งเวลาสอบ มันก็เคยขออาจารย์​เอาขวดเข้าห้อง​ไปด้วย มันบอกว่าไม่เห็นขวดเหล้าแล้ว​คิดอะไร​ไม่ออก อาจารย์บอกว่า ​ถ้าคุณไม่​เอาขวดเหล้าออก คุณ​ได้ออกจากมหาลัยแน่ ! ​และ​ถ้าคุณ​จะตามตัวมันล่ะ ไม่ยาก มีแค่ 2 แห่ง ​ที่​จะเจอไอ้ไก่ ​คือ ​ที่ริมทะเลสาบอ่างแก้วในมหาลัย ​และประตูเหล็ก ​(ซ่องโสเภณี)​ ผมไม่เคยเจอมัน​ที่คณะเลย​​ทั้ง​ที่เรียนคณะเดียวกันด้วยซ้ำ
ตกเย็น ตะวัน​กำลังลับขอบฟ้า ผมก่อไฟ ​และกางเต๊น หา ฟืนสำหรับผิงไฟยามดึก อยู่​บน​เขา ตอนแรกว่า​จะลง​ไปหมู่บ้านด้วยกัน ​แต่มาติดปัญหา ​ที่ ผมเดินล้ม จนขาผมดันแพลง ​เป็นไอ้เป๋นี่สิ เห็นควันไฟหมู่บ้านตีน​เขาแล้ว​ ผมว่าเดินขึ้น​ลง​ไปกลับ ไม่น้อยกว่า 10 กิโล​เป็นแน่ ขาเป๋อย่างผมเก็บแรงไว้พรุ่งนี้​จะดีกว่า
เกือบค่ำ...​. เห็นไฟฉายส่งมาลิบ มันสั่นมาสั่น​ไปยัง​กับผีกระสือ ...​...​...​อ๋อ ..ไอ้อ้วนเดิน หิ้วปีกไอ้ไก่ มา​แต่ไกล ถามไถ่ ​ได้​ความว่า ไอ้ไก่ เสือก​ไปกินเหล้าข้าวโพด มันคงคิดว่า ​เป็นเหล้าขาวบ้านเรามั๊ง คงแรงน่าดู นี่ระดับคอทองแดงอย่างไอ้ไก่ยังจอดเลย​ ผมเผลอทำหกราดกองไฟ ไฟลุกพรึบ ! ยัง​กับน้ำมันเบนซินอย่างไงอย่างนั้น​ คืนนั้น​ ผม​กับไอ้อ้วนเลย​นั่งทรมาน​กับลมหนาวกันสองคน คุยกันเรื่อยเปื่อย ​ได้ยิน เสียงมอเตอร์ไซค์วิบากเร่งเครื่องดังกึกก้อง ​เป็นระยะ ๆ​
" ดึกดื่นแล้ว​ แม่ง ยังเสี้ยนขับรถ​ไปประตูเหล็ก กันอีก" ไอ้อ้วนพูดยัง​กับ​เอาตัวมัน​เป็น​ที่ตั้ง ก็ไอ้อ้วนนี่แหละ​ สมัยเรียนด้วยกัน ​ที่ตี 1 มันมาเคาะประตู ชวน​ไป​เป็น​เพื่อน​ที่ประตูเหล็ก หน้าหนาวปีนั้น​หนาวมาก จำ​ได้ว่า ผม​เอาผ้าห่มคลุมตัวนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ฝ่า​ความหนาว ร่างกายทุก​ส่วนแข็ง​เป็นน้ำแข็ง ​แต่ของ​ที่อยากให้แข็งกลับ อ่อนปวกเปียกซะ นี่
เราเผลอหลับกัน ​ไปตั้งแต่​เมื่อไหร่ ไม่รู้ ผมมาสะดุ้งตื่น ตอนเกือบสว่าง ​และนอนไม่หลับอีกเลย​ เจ้า​ที่น่า​จะแรงเหมือนมีคนคอยจ้องเราตลอดเวลา กลัวก็กลัวนะ ​แต่ไม่กล้าปลุก​ใคร กลัวเสียฟอร์ม ​และถูกกล่าวหาว่า​เป็นมือใหม่
เช้า​แล้ว​...​..ไอ้ไก่ เดินงัวเงีย​ไปทำธุระ หลังกอไผ่ ห่างจากเต๊นพอควร สงสัย​จะปวดท้องหนัก เราเลย​ไล่มัน​ไปไกล ๆ​ เงียบ​ไปพักใหญ่ ​ที่มันหาย​ไป ตะโกนเรียกเท่าไรก้ไม่ตอบ จนผมกลับไอ้อ้วน ​ต้องเดินกัน​ไปตาม​เพราะ​เป็นห่วง ​และภาพ​ที่เรา​ได้เห็น...​...​ผมยังจำ​ได้จนถึงทุกวันนี้...​...​...​...​...​..
ดวงอาทิตย์​กำลังขึ้น​ยามเช้า​ ภาพ​ที่เห็น​เป็นภาพย้อนแสง ​เป็นเงาดำ ๆ​ ผมเห็นกลุ่มคนนั่งในท่า​กำลังเตรียมยิงปืน ​(แบบตอนเรียน รด. เลย​ )​ รอบรอบเต๊นซ์ เรา เกือบ 30 กระบอก​ได้ มีพุ่มดอกบัวตอง​เป็นฉากหลัง​เป็นเงาไหวๆ​ ไอ้ไก่ วิ่งแจ้นมา​พร้อม​กับผลักเราล้มลง​ทั้ง3 คน ปากก็พูดว่า...​...​ "เด็กมช.ครับ​...​...​เด็กมช.ครับ​" มันพูดซ้ำ ๆ​ อย่างไร้สติ
ชายในชุดพรางประมาณ 10 กว่า วิ่งกรูมาทางเรา ด้วยภาษาตะโกน​ที่ดัง จนเราฟังไม่รู้เรื่อง​ ตอนแรกผมคิดว่า เราคงถูกโจมตีด้วยกอง​กำลังอะไร​ซักอย่าง หรือว่าเราหลงมาในเขตแดนพม่า ซักพักเสียง เสียงนกหวีดดังขึ้น​ ​พร้อม​กับ ปลายกระบอกปืน​ที่ถูกกดทิ่มมา​ที่หัว งานนี้เห็นว่า​จะไม่รอด...​..​เป็นแน่แท้
เราถูกพยุงตัว ขึ้น​มา ชายคนหนึ่ง​เดินเข้ามา เห็น​เขาเรียกว่าผู้กอง เดินมาสมทบ
" ตำรวจ จริงด้วยว่ะ เรารอดตายแล้ว​"
"พวกลื้อเกือบตายด้วยตำรวจแหละ​ไม่ว่า ไอ้ห่า ทำให้พวกอั๊ว เสียเวลา นั่งล้อม​ทั้งคืน ​ต้อง​ไปเตะไอ้พ่อหลวง​แม้ว เสือกรายงานไม่ดูตาม้าตาเรือ นี่​ถ้าอั๊วไม่เป่านกหวีด พวกลื้อ​ได้มีพวงหรีดคนละพวงแล้ว​ ...​..ว่าไง ? จ่าโชค งานนี้เหลวอีกแล้ว​" เสียงผู้กองบ่น ​พร้อม​กับส่ายหน้า
"ผู้กอง ​ไปโทษสายเรา ก็ไม่​ได้ ก็พ่อหลวงรายงานมา รูปพรรณตรง ตามรูปพรรณพวกโจรปล้นธนาคาร​ที่ท่าแพทุกอย่าง มี 3 คน , มีใส่ชุดทหารสะพายเป้คนนึง อีกคนก็ขาเป๋ ยังดีนะ ​ถ้าบุกกัน​เมื่อคืน ล่ะรอดยาก คง​ต้องขุดหลุมฝัง กันแถวนี้แหละ​ ขืนปล่อย เรื่อง​​ไปถึงนักข่าว ล่ะ ยุ่งตายชัก ...​...​.. แล้ว​ผู้กองทำไมเป่านกหวีด แทน​ที่​จะยิงให้สัญญานตาม​ที่ตกลงกัน " จ่าโชค รายงานเสียงอ่อย
"ผมก็กะยิงก่อนแล้ว​ เครียด​จะตายชัก คราว​ที่แล้ว​ปะทะกัน เราเสีย​เพื่อน​ไป 2 นาย นี่​ถ้าไม่สังเกตุว่า พวกโจรไม่มี​ใครใส่แว่นเลย​ ​และไอ้ทหารเกณฑ์ขี้เมาไม่ช่วยล่ะก้อ ตายฟรีกันแน่...​." ผู้กองพูดเสร็จ ทุกคนก็พากันหัวเราะ ผมเองก็งง ไม่เห็นมีอะไร​​ที่ตลกเลย​ คนเพิ่งรอดตาย มันตลกตรงไหน?
ขากลับค่อนข้างสบาย ​เพราะนั่งรถตำรวจมา​โดยตลอดทาง จนลง​ที่ตลาดแม่ริม ​และต่อสองแถวเข้ามหาลัย ตลอดทางเราเจอด่านตำรวจ​เป็นระยะ ๆ​ รอบเทือก​เขานั่น​และ นี่เล่นปิดภูเขาจับตายกันเลย​หรือไง !
เรื่อง​มันผ่านมาก็เกือบ 20 ปี แล้ว​ ผมเพิ่งมาไขปริศนาคำพูดผู้กอง​ได้ตอนเลี้ยงรุ่น​เมื่อปี​ที่แล้ว​ เรื่อง​ ไอ้อ้วนใส่แว่นไม่เหมือนพวกโจร ​ที่ทำให้เรารอดกันมา​ได้นะ ผมเข้าใจ ​แต่ไอ้ทหารเกณฑ์​ที่ผู้กองพูดน่ะมันหมายถึง​ใคร หรือ​จะ​เป็นพวก​แม้ว​ที่นำทางตำรวจ ก็ไม่น่าใช่ เพิ่งมาเข้าใจผ่องแท้​เมื่อตอนเจอไอ้ไก่ มัน เฉลยคำตอบ ​ที่คิดไม่ถึงจริง ๆ​
" ข้ามีเรื่อง​​จะสารภาพถึงเรื่อง​ ตอน​ที่ตำรวจล้อมจับเราบน​เขานะ จริง ๆ​แล้ว​ข้าไม่​ได้​ไปขี้หรอก ข้าแอบ​ไปสำเร็จกิจช่วยตัวเองหลังกอไผ่ พูดแล้ว​ยังอายไม่หายเลย​ กลางวงล้อมข้าศึก พวกตำรวจ​ที่นั่งเตรียมเล็งยิงมาทางพวกเรา คงหัวเราะกันท้องแข็ง คลายเครียด จนมีสติ ​และ สังเกต​ได้ว่า ไม่มีโจร​ที่ใส่แว่น ข้าเอง ...​.. ทหารเกณฑ์​ที่ผู้กอง​เขาพูดถึงล่ะ...​..ก็บรรยากาศมัน​เป็นใจ...​จริง ๆ​ว่ะ​เพื่อน
.เราสามคนกอดคอหัวเราะกัน ดังกว่า​ที่คราวตำรวจหัวเราะกันเสียอีก นี่​ต้องขอบคุณทหารเกณฑ์ไก่...​..จริง ๆ​ว่ะ ​ที่พาพวกเรารอดตายมา​ได้