ผมชื่อ"เจ้าลายม์"

​เป็นรถจักรยานยนต์ยี่ห้อคาวาซากิ KSR สีเขียว รุ่นปี 2009

แปลกดีมั้ยล่ะ ชื่อผมสะกดเหมือน​จะ​เป็นภาษาไทยแท้ๆ​ก็ไม่ใช่ ภาษาต่างด้าวก็ไม่เชิง จริงๆ​ก็​เป็นอย่างนั้น​แหละ​

"ลุงตุ๋ย"เจ้านายผมให้เหตุผล​ที่ตั้งชื่อแบบนี้​เพราะมันมี​ที่มาจากหลายสาเหตุ

อย่างแรกเลย​ก็​คือตัวถังผม​เป็นสีเขียวมะนาวหรือ Lime ในภาษาอังกฤษ​ซึ่ง​เป็นสีเอกลักษณ์ของคาวาซากิ

​ส่วนเหตุ​ที่สอง ​ถ้า​ใคร​เป็นแฟนพันธุ์แท้ของคาวาซากิก็​จะดูออกว่า ลายสติคเกอร์​ที่ถังน้ำมัน​กับปีกดักลมข้างๆ​ มันไม่ใช่ลายเดียวกัน ลาย​ที่ปีกน่ะ​เป็นของแท้ติดมา​กับตัวผมตั้งแต่ออกจากโรงงานสีเขียว​ที่แฟนๆ​เรียกว่า"ลาย 5.5" ​ส่วนถังน้ำมันนั้น​​เป็นสีเขียว "ลาย 4" ผมเลย​มีเอกลักษณ์​ที่ไม่ค่อยเหมือน​เพื่อนร่วมรุ่นคันอื่นๆ​ ​คือมีถังน้ำมันสีเขียว​และปีกสีเขียว ​ทั้งๆ​​ที่ของ​เพื่อนร่วมรุ่น​จะ​เป็นปีกสีเขียว​และถังน้ำมันสีดำ ​และลายสติคเกอร์ก็เลย​ไม่เหมือน​ใคร

นี่​คือ​ที่มาของชื่อ"เจ้าลายม์ (Lime)"

วันนี้​เป็นวันอาทิตย์ต้นเดือนกันยายนกลางหน้าฝน ​แต่วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง​แต่เช้า​ เจ้านายผมจึงเห็น​เป็นโอกาสดี ​จะ​ได้พาผมออก​ไปวิ่งเล่นซะบ้าง ​เพราะตั้งแต่​ไปรับผมมาจากร้านในเชียงใหม่​เมื่อพฤศจิกายนปี​ที่แล้ว​ จนถึงวันนี้เจ้านายยังไม่​ได้พาผม​ไปเ​ที่ยวไกลๆ​ให้ฉ่ำปอดกันเลย​ อย่างเก่งไกลสุดก็ออกจากบ้าน​ที่หางดง ​ไปแยกแม่เหียะ มุ่งหน้า​ไปยังสะเมิงแล้ว​อ้อมหลังดอยสุเทพกลับมาทางแม่ริมหนึ่ง​ครั้ง ขึ้น​ดอยสุเทพไกลสุดแค่​พระตำหนักภูพิงค์ 2 ครั้ง, หางดง​ไปดอยหล่อแล้ว​อ้อม​ไปทางเวียงหนองล่อง สุดทาง​ที่บ้านโฮ่งครั้งหนึ่ง​, ​ไปซื้อ"จิ้นส้มหมก"หรือแหนมเผา​ที่น้ำพุร้อนแม่ออนครั้งหนึ่ง​ แค่นั้น​ละมั้ง​ที่​เป็นทริพยาวๆ​หน่อย​ นอกนั้น​ก็ออกวิ่งช่วงสั้นๆ​ตอนเย็น 10-20 กิโลหลังเจ้านายเลิกงาน ระยะเวลาร่วมสิบเดือน​ที่ผมมาอยู่​​กับ"ลุงตุ๋ย"เจ้านายใจดี ผมเพิ่ง​จะวิ่งบนถนน​ไป​ได้ 2,000 กม.เศษนิดๆ​เอง ​เมื่อเจ้านายออกไอเดีย​จะพาผมเ​ที่ยวทางไกลๆ​แบบนี้เลย​ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

กว่าเจ้านายผม​จะเสร็จจากภารกิจในช่วงเช้า​ ​ที่กะว่า​จะพาผมออกเดินทาง​ได้ตั้งแต่สายๆ​ มันก็​เป็นเวลาสายโด่งเข้า​ไปเกือบเพล กระเป๋าเก็บของท้ายรถผมเต็ม​ไปด้วยสัมภาระ มี​ทั้งเสื้อกันฝน เสื้อหนังกันหนาว ถุงผ้าจ่าย​กับข้าว กระเป๋ากล้อง น้ำดื่ม ​ส่วน GPS ปกติลุงตุ๋ย​จะ​เอาห้อยคอไว้​ถ้าฝนไม่ตก ​ถ้าฝนตกสัมภาระต่างๆ​​ที่ติดตัวลุงตุ๋ยก็​จะถูกถ่ายเทมาลงกระเป๋า​ทั้งหมดด้วย

ลุงตุ๋ยพาผมออกจากบ้านตอนเกือบ 11 โมง มุ่งหน้าหาข้าวเหนียวหมูปิ้งรองท้องไว้ก่อนแถวตลาดบ้านน้ำโท้งใกล้ๆ​บ้าน เหลือข้าวเหนียวเปล่าๆ​อีกครึ่งถุงพอกิน​ได้อีกมื้อถูกโยนลงไว้ในกระเป๋าท้ายรถอีกเช่นกัน

เจ้านายควบผมมุ่งหน้า​ไปตามทางหลวงหมายเลข 108 เชียงใหม่-แม่ฮ่องสอน จากบ้านแถวหางดง กว่าลุงตุ๋ยพาผม​ไปเติมน้ำมันเบนซิน 91 อาหารโปรดของผม​ได้ก็เลย​ตัวเมืองสันป่าตองจนเกือบถึงทุ่งเสี้ยว เดี๋ยวนี้น้ำมันเบนซิน 91 เพียวๆ​เริ่มหายากขึ้น​ ​ส่วนใหญ่​จะมี​แต่น้ำมันผมแอลกอฮอล์​ที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร ลุงตุ๋ยชำนาญเรื่อง​เครื่องจักรเครื่องยนต์ดีรู้ว่า​ถ้าเติมน้ำมันผสมแอลกอฮอล์ให้ผมแล้ว​​ใช้ไม่หมด ปล่อยให้ค้างอยู่​ในถัง​เป็นเวลานานๆ​ ก้นถังก็มีโอกาส​เป็นสนิม​ได้ ยิ่งลุงตุ๋ยเติมน้ำมันให้ผมที​ใช้​ไป​ได้ตั้งหลายเดือน แบบนี้​ถ้ามีแอลกอฮอล์ผสมอยู่​ในน้ำมันท้องไส้ผมมัน​จะแย่​เอาน่ะดิ

น้ำมันเต็มถังแล้ว​ออกเดินทางกันต่อ เรามาถึงแยกขึ้น​ดอยอินทนนท์​เอาตอนเกือบบ่ายโมง โอ้เอ้​ใช้​ได้เลย​นะ
แวะจ่ายค่าผ่านด่านเข้าเขตอุทยานแห่งชาติ ลุงตุ๋ยจอดรถล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา​จะจ่าย ฮ่าๆ​ คุณป้า​ที่ทำหน้า​ที่เก็บตังค์อยู่​ในบูธสปี๊คอิงก์ลิช​กับลุงตุ๋ย 555 "..Two hundred Baht.." เล่น​เอาลุงตุ๋ย​ต้องร้องบอก "..คนเมืองเหมือนกั๋น.." ป้าถึง​ได้บอก "..คนสี่ซิบ..รถซาวบาท​.." เค้าดูยังไงเห็นลุงตุ๋ย​เป็นคนต่างชาติ​ไป​ได้ ก็แก​แต่งตัวง่ายๆ​ตามปกติ เสื้อยืดคอกลมแขนสั้นตัวเดียว ห้อย GPS สีเหลืองไว้​ที่คอ กางเกงเดินป่าสีกากี รองเท้าหนังหุ้มข้อสีน้ำตาลก็แค่นั้น​ ใส่หมวกกันน็อกแบบเต็มหน้าสีดำ​และแว่นกันลมปิดบังอำพรางใบหน้าเหี่ยวย่น​และผมสีขาวบนศีรษะ​เอาไว้แบบนี้ละมั้ง นี่​ถ้าถอดหมวกกันน็อกออกมาตอนจ่ายตังค์ เค้า​จะถาม "..​เอายาดม​ไปตวยก่อลุง.."รึเปล่า?

โปรดติดตามตอนต่อ​ไป..