๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓, ๐๕.๒๒ น.

โปรดยอมรับ​ความจริงว่า ไม่มี​ใครสนใจ​จะอ่านสิ่ง​ที่เราเขียนหรอก เว้น​แต่ว่า​เขา​จะรู้ว่าการ​ได้อ่านดีกว่าไม่​ได้อ่าน ​และว่า​ไปแล้ว​ไม่เฉพาะ​กับสิ่ง​ที่เราเขียนเท่านั้น​ อะไร​​ทั้งหมดเลย​ ก็ไม่มี​ใครสนใจ​ใครด้วย มองดูแย่ใช่ไหม.. เปล่าเลย​ นี่​เป็นเรื่อง​ปกติ ก็ดูตัวเราเองสิ บอกออกมาเถิดว่า เราเองสนใจ​จะอ่านสิ่ง​ที่คนอื่นเขียนสักแค่ไหนเชียว ​และว่า​ไปแล้ว​อะไร​​ทั้งหมดเลย​ด้วย บอกออกมาเถิดว่า เราเองสนใจ​ใครอื่นแค่ไหนกัน

ยอมรับ​ความจริงเถิด นี่​เป็นเรื่อง​ปกติ

​เพราะทุกคนล้วน​กำลังยุ่งอยู่​​กับเรื่อง​ของตน ภาระหน้า​ที่ การดำรงอยู่​ให้​ได้ในสังคม ​ความรับผิดชอบ สองสามอย่างนี้ก็ทำให้พวก​เขาหมดแรงแล้ว​ เราไม่ควรเรียกร้องอะไร​ในจังหวะเวลา​ที่ไม่เหมาะสม ​และไม่ควรรอเวลา​ที่เหมาะสมด้วย ​เพราะมัน​จะไม่มีวันมาถึง

แล้ว​​จะทำไงดี เลิกเขียน?

​จะเลิกก็​ได้ หรือ​จะเขียนต่อก็​ได้ ว่า​แต่.. เรารู้หรือเปล่าว่าทุกวันนี้ ​ที่อยาก​จะเขียน ​และ​กำลังเขียนอยู่​นี้ เขียน​ไปทำไม?

ฉันเขียน​เพราะ​ต้องการอาชีพเลี้ยงตัว เขียน​เพราะเชื่อว่าสิ่ง​ที่ทำ​ได้ดี​ที่สุด​คือการเขียนหนังสือ บางทีฉันอาจ​จะ​เป็นไอ้พวกขี้แพ้ก็​ได้ ฉันอาจ​จะไม่กล้าเผชิญ​กับสังคม​โดยตรง ฉันอาจ​จะรู้ตัวว่าโง่กว่าคนอื่น ไม่​สามารถพูดจาตอบโต้ทันควัน​ได้จึง​ต้อง​ใช้วิธีเขียน​ซึ่งมีเวลาให้​ใคร่ครวญก่อน ​แต่มัน​จะมีประโยชน์อะไร​ การเขียนมันไม่สด ไม่ฉับพลันทันการณ์ เทียบแล้ว​ในบางแง่การเขียนสู้การพูดไม่​ได้เลย​

มองโลกในแง่ร้ายอีกแล้ว​ ปัญหาของฉัน​คืออะไร​กันแน่ นายไม่โง่สักหน่อย​ ​เอาเถอะ​แม้​จะไม่ถึง​กับปราดเปรื่อง ​แต่ไม่มี​ใคร​จะพูดว่านายโง่​ได้เต็มปากเต็มคำหรอก ปัญหาแท้จริงของนาย​คือการหลบเลี่ยง การไม่ยอมเผชิญหน้า​กับ​ความท้าทาย การไม่อนุญาตให้ตัวเองประสบ​ความสำเร็จ นายมันคนใจอ่อน ให้อภัยตัวเองอยู่​เรื่อย ดูอย่างการสูบบุหรี่ก็​ได้ อยาก​จะเลิกสูบก็ไม่เห็น​จะเลิกซักที บังคับใจตัวเองไม่​ได้แบบนี้ ​เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงเลย​ มัน​จะทำให้นายจมปลัก เหมือนควายแก่​ที่ลง​ได้นอนลงในโคลนตมเย็น ๆ​ ก็ไม่มีกะใจ​จะลุก​ไปไหนอีก

เดิน​ไปซื้อบุหรี่จากป้านางมาคาบอีกแล้ว​ ฉันควร​จะเขียนเรื่อง​ "ไอ้ขี้แพ้" ดีกว่า ​เพราะมีประสบการณ์ตรงมากมาย​ตลอดชั่่วชีวิตขี้แพ้ของฉัน อย่าโมโห มันเรื่อง​จริง มีสิ่งใด​ที่​เป็น​ความสำเร็จมั่งละ ง่ายสุด​คือการเลิกสูบบุหรี่ก็แพ้แล้ว​ เรียนหนังสือก็แพ้จบแค่ ม.ศ.๓ เจ็บปวดไหม ม.ศ.๓ มันน้อยมากจริงไหม แล้ว​สาเหตุ​ที่ทำให้เรียนน้อยก็​เพราะ​ความดื้อของตน ไม่มี​ใครห้ามไม่ให้เรียนสักหน่อย​ ​จะโทษพ่อ? น้อย ๆ​ หน่อย​ พ่อ​จะ​ไปรู้อะไร​ พ่อมาจากเมืองจีนระบบการศึกษาไทย​เป็นยังไง พ่อไม่รู้หรอก วัน ๆ​ พ่อ​เอา​แต่ทำงานงก ๆ​ เงิ่น ๆ​ หาเงินมาจุนเจือครอบครัว เอ็ง​เป็นลูกคนเล็ก แทบว่า​จะสบายกว่าพี่น้องคนอื่น​ทั้งหมด โดนว่าหน่อย​เดียวทำน้อยใจเลิกเรียน ก็สมควรแล้ว​​ที่​จะ​ต้อง​เป็นไอ้ขี้แพ้

ปุ้ยเคยบอกว่า เรา​เป็นคน​ที่ช่างหาเหตุผล เธอคงไม่รู้หรอกว่า ฉันมันพวกหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองนี่หว่า ตอนนั้น​ฉันเองก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้ก็ยังไม่รู้ ตอนนี้เขียนมันออกมาแล้ว​ก็ยอมรับเถอะวะ แม่ง​เอา​แต่หาเหตุผลเข้าข้างต้วเองอยู่​นั่นแหละ​

ขี้เกียจ? อืม.. เรามันมนุษย์ขี้เกียจคนหนึ่ง​รึเปล่า?

ไม่ใช่หรอก ขี้เกียจมัน​เป็นผลของการไม่กล้าเผชิญ​กับ​ความท้าทาย กลัวแพ้ กลัวว่าทำแล้ว​​จะไม่สำเร็จ ไม่ทำ​จะ​ได้ไม่แพ้ พอไม่ทำอะไร​จริงจังสักที ชีวิตนี้จึงกลาย​เป็นไอ้ขี้แพ้ ​แม้​จะไม่แพ้อะไร​อย่างชัดเจน​เป็นเรื่อง​ ๆ​ ​แต่รวม ๆ​ แล้ว​มันแพ้​ไป​ทั้งชีวิตเลย​ แย่กว่าอะไร​​ทั้งหมด

ซูโดกุ สอนอะไร​ละ มันสอนให้เผชิญ​กับการ​ต้องตัดสินใจเลือก ชีวิตก็เหมือนกัน ถึงวันหนึ่ง​หมากก็เข้าตาจน ไม่เหลือ​ความแน่นอนให้เลือก มัว​แต่คิด​ใคร่ครวญ​ไปก็เปล่าประโยชน์ ถึงเวลา​ต้องจิ้มแบบสุ่ม ก็​ต้องจิ้ม โชคดีก็ผ่าน​ไป​ได้ โชคไม่ดีผิดพลาด​ไป ​ความผิดพลาดนั่นแหละ​​เป็นตัวบอกหนทาง​ที่ถูกให้​กับเรา

แล้ว​​จะกลัวผิดพลาด​ไปทำไม

ยังไม่​ได้พูดถึง​ความล้มเหลวในชีวิต​แต่งงาน การทำให้คน​ที่รักเรา​ต้องเสียใจ การมองไม่เห็นค่าใน​ความรักของผู้อื่น การมีลูกแล้ว​ไม่​ได้เลี้ยงดูด้วยตนเอง การเลือกอาชีพ​ที่ไม่เคยทุ่มเททำ​ไปจนสุดทาง มีชีวิตวนเวียนอยู่​ใน​ความคิด ห่างไกลจาก​ความจริงของโลก ​และเ​ที่ยวโทษว่าโลกใบนี้มันแย่ โกรธแค้น​กับอะไร​ก็ไม่รู้เยอะ​ไปหมด เออ.. กูช่างโง่เสียจริง

ปีนี้อายุห้าสิบแล้ว​ ​จะบอกว่าไม่รู้จักโลกไม่​ได้แล้ว​ ​และตอนนี้​กำลังเริ่มต้นอาชีพใหม่อีกด้วย ครั้งนี้เอ็ง​ต้องทำให้สุดปลายทางให้​ได้ ปัญหาก็เห็นชัดแล้ว​ว่า อยู่​​ที่การเผชิญหน้า​กับมันด้วยมือเปล่า มีชีวิต​เป็นเดิมพัน

ไม่มีเวลาเหลือให้ฟุ่มเฟือยอีกแล้ว​ เอ็ง​ต้องตรากตรำ ​ความสำเร็จมันรออยู่​นานแล้ว​ เดินลุยเข้า​ไปหามันเสียที ทำเยอะ ๆ​ ผิดพลาด​ไปก็ยอมรับว่ามัน​เป็นเรื่อง​ปกติ ​และ​ความผิดพลาดนั้น​​จะบอกเราให้รู้​ความจริง มัน​จะบอกหนทาง​ที่ถูกให้เรา อย่าคิดว่าตัวเองรู้ ​เพราะเรายังไม่รู้อะไร​เลย​ ลงมือทำ ​และผิดพลาด ลุกขึ้น​มาทำอีก ​ถ้าผิดพลาดอีก ก็​ต้องลุกขึ้น​มาอีก

จนกว่า​จะทำสิ่งผิดพลาดครบจำนวนนะแหละ​ แล้ว​​ความสำเร็จ​จะเผยตัวออกมา

จงเชื่อเช่นนี้.