สวัสดีครับ​ทุกท่าน หลังห่างหายจากการเขียนในนิตยสารนกน้อย​ไปนาน เหตุ​เพราะผม​ต้องออก​ไปสู่ชีวิตการทำงาน การทำงาน​ที่ขึ้น​ตรง​กับการเขียนข่าวประชาสัมพันธ์ต่างๆ​ ​ที่ทำให้รู้สึกตนเอง​ต้องเปลี่ยนแนวทางเขียน​ไป ผมเริ่มเขียนทุกอย่างอยู่​ในรูปแบบตามกรอบในสิ่ง​ที่มีคนคอยบอกคอยสอนว่าควร​จะ​เป็น​ไปในรูปแบบใด ​เมื่อมีสิ่งใดเปลี่ยนสิ่งนั้น​ย่อม​เป็น​ไป ผมไม่กล้า​ที่​จะเขียนบท​ความในนี้อีก ​เพราะมันรู้สึกว่า​เขียนไม่​ได้อย่างเดิมจริงๆ​ หลายๆ​ครั้ง​ที่ผมย้อนกลับ​ไปอ่านงานเขียนของผมอยู่​เดิมนั้น​ ​ความรู้สึกของสีสันแห่ง​ความคิดเต็ม​ไปด้วยไฟอันแรงกล้า​ที่​จะเขียน ​ที่​จะท้าทายกรอบ ​แม้​แต่บทกวี​ที่ผมไม่เคยคิด​จะเปลี่ยนแปลง​เพื่อทำให้สัมผัสกัน เพียง​ต้องการสื่อมุมเล็กๆ​ของผมว่า บางครั้งอาจไม่จำ​เป็น​ต้องอ่านบทกวี​ที่สัมผัสด้วยภาษาเพียงอย่างเดี่ยว ​แต่เรา​ต้องสัมผัสภาษาด้วยใจเรา

บางครั้งอาจสื่อมิ​ได้​เพราะฝืนทน
บางทีอาจสื่อไม่​ได้​เพราะฝืนใจ
ใจพร่ำบอกอยากบอกกล่าว
ตอบแนวทาง​ที่ฉัน​เป็นในตอน​ที่ฉันมี

ครับ​ ผม​กำลังควานหาแนวทาง​ที่ตนเองอยาก​จะก้าว​ไป​เป็นอีกขั้นหนึ่ง​ โชคดีเหลือเกิน​ที่ผมเลือก​ที่​จะเปลี่ยน เปลี่ยนสถาน​ที่ทำงาน ​แต่ตำแหน่งเดิม โชคดีอีกครั้ง ผม​ได้​ได้ทำงาน​กับนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ ผู้​ที่สอนให้ผมรู้ว่า เราไม่จำ​เป็น​ต้องเขียนภาษาให้มันยาก เช่น "คำว่า ศิลปิน คุณไม่จำ​เป็น​ต้องเขียน ​เพราะคำว่าศิลปิน มันแทบไม่มี​ความหมาย คนไทยเขียน​เพื่อ​ความเท่ ​แต่ไม่ยอมเขียนว่า ศิลปินทำงานอะไร​อยู่​ ​เป็นนักดนตรี ​เป็นนักเขียน ​เป็นนักพูด นักวาดรูป ทุกอย่างนี้รวม​กับคำว่าศิลปิน สู้เราเขียน​ไปตรงๆ​ ยกย่องคนนั้น​ด้วยภาษา​ที่ตรงๆ​ มัน​จะทำให้งานนั้น​มีคุณค่ามากยิ่งขึ้น​" นี่​คือ​ความคิดของนักเขียนผู้นั้น​ ​ที่ผมเรียบเรียงมา​เป็นถ้อยคำให้ท่าน​ได้อ่านกัน

ตั้งแต่นั้น​ผมจึงคิด​ได้ ​และมี​ความ​ต้องการ​ที่​จะกลับมาเขียนในสิ่ง​ที่​ความคิดผม​จะทำอีกที ถึง​แม้ว่า​จะกลัวว่าไม่ดีพอ