ตุ้มนาฬิกาบนผนังห้องแกว่ง​ไปทางซ้ายแล้ว​โยก​ไปทางขวา มัน​เป็นนาฬิกากลไกในกล่องไม้ขัดมันสีดำแบบโบราณ มีรูปสลักม้ายกขาข้างหนึ่ง​อยู่​ด้านบน เสียงลานคลายตัวเบาๆ​ ใน​ความเงียบ บนหน้าปัดสีโลหะมันวาวมีเข็มชี้​ไปยังเลขโรมันสองเข็ม ​เป็นเข็ม​ซึ่งเดินวนรอบแกน​โดยไม่เห็นว่ามันเดิน ตอนนี้หน้าปัดบอกให้รู้ว่า​เป็นเวลา ๒๒.๐๔ น.

ชาวโลก​ที่รับรู้เวลาจากนาฬิกาคุณปู่เรือนนี้มีเพียง-​เขา-คนเดียว

ท้องฟ้าภายนอกสว่างเรืองด้วยแสงไฟเมืองกรุง ลมเย็นจากแม่น้ำเจ้า​พระยาพัดโชยมา ​ถ้าสังเกต​จะเห็นกลีบดอกชวนชมบนกระถางสั่นพลิ้ว บนระเบียงแคบของห้องเช่าชั้น​ที่ ๒๑ เรา​จะเห็นจิตรกรหนุ่ม​กำลังกดโทรศัพท์หาหญิงคนรัก "หมายเลข​ที่ท่านเรียก ไม่​สามารถติดต่อ​ได้ในขณะนี้.." นี่​เป็นครั้ง​ที่สามแล้ว​ ​เขาเกลียดเสียงนี้

มัน​เป็นคอนโดฯเก่า สี​ที่​ใช้ทาระเบียงภายนอกซีด​และร่อน ​แม้​จะตั้งอยู่​ท้ายซอย​และห่างแม่น้ำ ​แต่​ความสูงของอาคารช่วยให้มองเห็นแม่น้ำ​ได้ หากมองบนลำน้ำขณะนี้​จะเห็นริ้วคลื่นเล็ก ๆ​ สะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ เรือบรรทุกทรายผูกติดกัน​เป็นขบวนเหมือนดุ้นไส้กรอก มีเรือยนต์ลำเล็ก​กำลังลากจูงไส้กรอกยักษ์ลอดสะพาน​ไปช้า ๆ​ บนสะพานดวงไฟสีแดงวิ่งไล่กัน​เป็นแถวข้ามฟาก​ไป สวน​กับดวงไฟสีขาวทยอยวิ่งกลับมา มองเลย​สะพาน​ไป​จะเห็นสายน้ำโค้งลับ​ไป​กับเงาทึมของหลังคาบ้านสลับ​กับแท่งตึกสูงทาบขอบฟ้าเรืองสีน้ำเงิน

สี่ทุ่มแล้ว​ ผู้คนจำนวนมากยังกลับไม่ถึงบ้าน

ชายหนุ่มผละจากระเบียงกลับเข้าห้อง แสงไฟบนเพดานสะท้อนผนังสีขาวให้​ความสว่างทั่วทุกมุมห้อง ภาพ-หน้ากาก- ​ที่วาดค้างไว้สงบนิ่งอยู่​บนขาตั้ง บนผนังด้านขวาแขวนภาพในชุดเดียวกัน​ที่วาดเสร็จแล้ว​ -แรงโน้มถ่วง- ​เป็นภาพเชือกขึงตึงบนลำคอมนุษย์​ที่เลือก​จะยุติวันเวลาของตัวเอง จิตรกร​กำลังสร้างภาพเขียนชุดเผชิญ​ความตาย แสดงเรื่อง​ราว​ที่ทุกคนไม่อยากเผชิญ​แต่หนีไม่พ้น

เสียง-ติ๊กต่อก-ดังท่ามกลาง​ความเงียบ ติ๊ก.. ต่อก.. ติ๊ก.. ต่อก..
ชายหนุ่มอยากรู้ว่าสาวิตรี​กำลังทำอะไร​อยู่​..

รีสอร์ต​ที่เพชรบูรณ์​กับ​เพื่อนอาจารย์กลุ่มใหญ่แย่งตัวคนรัก​เขา​ไปสามวัน เธอ​จะกลับวันนี้​และ​จะมาหา​เขาก่อนเข้าบ้าน ทำไมป่านนี้ยังมาไม่ถึง ทำไม​ต้องปิดโทรศัพท์ด้วย หรือว่า​จะเกิดอุบัติเหตุ

​ความคิดเรื่อง​อุบัติเหตุทำให้กระวนกระวายใจ ​เขากดโทรศัพท์อีกครั้ง "หมายเลข​ที่ท่านเรียก ไม่​สามารถติดต่อ​ได้ในขณะนี้.." กดเบอร์ทิ้ง Sawitree บนจอหาย​ไป 22:37 สว่างเรืองขึ้น​แทน​ที่

การถูกทิ้งให้วนเวียน​กับ​ความไม่รู้​เป็น​ความทุกข์ชนิดหนึ่ง​ ชายหนุ่มวิตก​ไปสารพัดคาดเดาสิ่ง​ที่อาจ​เป็น​ไปวน​ไปวนมา เธอหลบหน้าหรือเปล่า หรือว่า​กำลังอยู่​​กับผู้ชายอื่น..

หลอดฟลูออเรสเซนต์วงกลมบนเพดานเปลือยแสงสีขาวสว่างโร่ โคมแก้วสีขุ่น​ที่เคยห่อหุ้มกระจายแสงถูก​เขาถอดวางซุกอยู่​บนขดเชือกมุมห้อง จิตรกรเดินกลับมาคิดเรื่อง​งาน ภาพ -หน้ากาก- บนขาตั้งถูกทิ้งค้างมาแล้ว​หลายวัน มันใกล้เสร็จแล้ว​เหลือเพียงดวงตาใต้ช่องเจาะของหน้ากาก​ที่เว้นว่าง​เอาไว้ ​เขายังคิดไม่ออกว่า​จะวาดมันยังไง ยิ่งสภาวะชวนกลุ้มอย่างนี้ ​เขายิ่งคิดไม่ออก

ทุกสิ่งในห้องหยุดนิ่ง​และเงียบ ​เขา​ได้ยินเสียงติ๊กต่อกถนัดหูขึ้น​เรื่อย ๆ​ ห้องนี้เงียบเกิน​ไป

ก้าวเดิน​ไปโต๊ะคอมพิวเตอร์ลากเมาส์สะกิดโปรแกรมเพลงขึ้น​มาทำลาย​ความเงียบ จิตรกรเลือกเพลย์ลิสต์​ที่ชื่อ Beethoven sonatas เสียงเปียโนดังขึ้น​กลบเสียงนาฬิกา ท่วงทำนองเนิบช้าของมูนไลท์โซนาต้าท่อนแรกล่องลอยในทุกอณูของอากาศ ภาพบนจอเปลี่ยน​เป็นการเคลื่อนของเส้นสีวูบไหวตามจังหวะดนตรี ​เขาเดิน​ไปปิดสวิทช์ไฟ

​เขายืนอยู่​กลางห้อง​ที่โอบล้อมด้วย​ความมืด​และเสียงดนตรี มีแสงจันทร์ส่องผ่านระเบียงทาบพื้นห้อง บทเพลงอันเกิดจาก​ความรู้สึกของดุริยกวี​ที่มีต่อคนรัก​เมื่อสองร้อยปีก่อน ถ่ายทอดออกมา​เป็นท่วงทำนองของ​ความคิดถึงอย่างอ้างว้างกลางแสงจันทร์ คืนนี้​ความรู้สึกนั้น​ยังสำแดงตนอยู่​ในงานดนตรีของ​เขา

มีเสียงหวูดเรือดังแทรกมาให้​ได้ยิน จิตรกรหวนคิดถึงเมรุเผาศพ​เมื่อตอนบ่าย ​ความตายของ-กล้า-ทำให้ทุกคนหดหู่ใจ กล้าอายุยังน้อยถูกกระสุนปืนเข้ากระโหลกศีรษะ พวกนั้น​ไม่ควรยิง​เขา ​เขาออก​ไปชุมนุมกลางถนนเหมือนคนอื่น เหมือน​ไปร่วมงานมหกรรม ไม่​ได้คิดอะไร​ซับซ้อน กล้าไม่​ได้คิด​จะฆ่า​ใคร ​เขาจึงไม่กลัวว่า​จะมี​ใครคิดฆ่า​เขา

หลังจากวางดอกไม้จันทน์กันแล้ว​ เจ้าหน้า​ที่วัดกดออดไฟฟ้าเสียงดังก้อง​ไปทั่วบริเวณ มันทำทุกคนใจหายวูบ น้ำตา​ที่เอ่อคลอหน่วยร่วงพรู เสียงออดสัญญานดังยาวเกินอึดใจเหมือน​กับหวูดเรือ​ที่​เขา​ได้ยินตอนนี้ ย้ำเตือนให้รู้ว่าถึงเวลา​ที่ร่างของกล้า​จะถูกไฟเผา มนุษย์​ที่จับ​ต้อง​ได้​กำลัง​จะกลาย​เป็นควันสีเทาลอยขึ้น​บนท้องฟ้า ​เพื่อนรักคนหนึ่ง​หาย​ไปจากโลก กลาย​เป็นรูปถ่ายใส่กรอบแขวนบนผนัง


ท่วงทำนองเนิบช้าจากแกรนด์เปียโน ยังคงไต่บันใดเสียงขึ้น​ลงใน​ความเงียบ สาวิตรี.. เธอมัวทำอะไร​อยู่​?

มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น​บนจอคอมพิวเตอร์ จุดสีเหลืองจางเล็กๆ​ กลางจอเปลี่ยนรูปร่างกลาย​เป็น​ใครคนหนึ่ง​ก้าวเดินตรงออกมา ภาพเลือนรางอ้อนแอ้นค่อยชัดขึ้น​ มองเห็น​เป็นหญิงสาวในชุดนอนบางเบาสีเหลืองนวลมีใบหน้าสวมหน้ากากสีขาวเหมือนปูนปลาสเตอร์

ดนตรีเปลี่ยนท่วงทำนองกระชั้นขึ้น​ จังหวะเดินของหญิงนิรนามก้าวตามทำนอง ​และ​ที่สุดเธอก็ก้าวออกมาจากกรอบจอ ชายหนุ่มปิดเปลือกตารำคาญใจตัวเอง ภาพมายาแบบนี้เกิดขึ้น​อีกแล้ว​ ​เขาผละจากหน้าคอมพิวเตอร์​ไปเปิดตู้เย็น ตั้งใจ​จะคว้าขวดเหล้าในช่องฟรีซขึ้น​ดื่ม ​เพื่อให้ดีกรี​ความแรงของสุรากระตุ้นจิตใจให้ตื่นจาก​ความคิดฝัน ​แต่​เขาก็ชะงักมือไว้​เมื่อคิดถึงว่าหากมีกลิ่นเหล้า สาวิตรี​จะไม่ยอมให้เข้าใกล้ ​เขาเอื้อมหยิบขวดน้ำมาดื่มอัก ๆ​ แทน

ปิดตู้เย็นหันกลับมา ภาพหญิงนิรนามยังไม่หาย​ไปไหน ยังคงเยื้องกายร่ายรำทอดเงากลางแสงจันทร์ บทเพลงเปียโนรุกไล่เร็วขึ้น​ ชายหนุ่มเดินเข้าหา มายาภาพเบี่ยงกายหลบ​ไปด้านหลัง ​เขาหันกลับมา นางภูตยิ้มยั่วถอย​ไปมุมห้อง ​เขาตัดสินใจโถมตัวเข้าคว้าร่าง​ที่มองเห็นตรงหน้า นางภูตินิรนามเบียงตัวหนี​ไปด้านหลังอีก จิตรกรซวนเซเสียหลัก นางภูตยกมือผลัก​เขาล้มลง แขนฟาดโดนโคมแก้วสีขุ่นแตกบาดมือเลือดหยดบนกองเชือก

​เขาพยุงตัวขึ้น​นั่ง​กับพื้น ข่มใจคิดทบทวนการกระทำของตนแล้ว​​ต้องหัวเราะ​กับตัวเอง แผลแก้วบาด​ที่ฝ่ามือไม่ลึกนัก ​เขากดแผลห้ามเลือดจนหยุดแล้ว​หาปลาสเตอร์มาปิด

ยังไม่ทัน​ที่​เขา​จะคิดทำอะไร​ เสียงกุกกักตรงประตูก็ดังขึ้น​

ชายหนุมร้องออกมาด้วย​ความปิติ "สาวิตรี" ประตูห้องเปิดออกกว้างแสงสว่างจากทางเดินภายนอกสาดเข้ามาในห้อง

"ทำอะไร​มืดๆ​ คะ​" สาวิตรีส่งยิ้มทักทาย​พร้อม​กับก้าวเข้ามา ขณะหมุนตัวถอดรองเท้า​พร้อม​กับปิดประตู ​เขาเดินข้ามห้องตรงเข้า​ไปกอดเอวจากด้านหลังสูดดมเส้นผม ใน​ที่สุดเธอก็มาถึงเสียที ​ความทรมานจากการรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว​

หญิงสาวปล่อยให้​เขากอดจนพอใจ

"รอนานไหมคะ​" สาวิตรีแหงนหน้าช้อนสายตามอง​เขา ​โดยไม่พูดอะไร​​เขาพลิกร่างเธอหันมา ก้มลงจูบปาก​และรัดวงแขนกระชับขึ้น​ หน้าอกนุ่มแนบร่าง​เขา ริมฝีปากชื้นสนองตอบ​ความคิดถึงแก่​เขาอย่างเต็มใจ ​ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวปลาสนาการ​ไปสิ้น

"คิดถึงละซี้" หญิงคนงามผละออกส่งเสียงเย้า ​เมื่อเธอเห็นแอ่งน้ำใสเอ่อรอบดวงตา ก็รู้ว่าทำให้​เขาทรมานใจ สาวิตรีรู้สึกผิดจึงอธิบายเหตุผลต่างๆ​ให้ฟัง ไม่มีสิ่งใดซับซ้อนโทรศัพท์มือถือแบตเตอรีหมด มีการโอ้เอ้นอกรายการ​ที่ร้านสเต๊ค​ระหว่างทาง

"หิวมั้ย..น้องสาซื้อมาฝากพี่ด้วยนะ" เธอประคองกล่องโฟม​ที่ถือมาส่งให้

​เขารับกล่องโฟม​ไปเก็บในตู้เย็น "ขอบใจมาก คืนนี้ไม่หิวแล้ว​" หันมาสบตาหญิงอัน​เป็น​ที่รัก ดึงเข้ามากอดแล้ว​ก้มลงพูดใกล้หู "พี่หิว​แต่ตัวน้องสา กินเท่าไรก็ไม่เคยอิ่มเลย​"

หญิงสาววาบหวิว​เมื่อ​ได้ฟัง ภูมิใจ​ที่ตนมีอิทธิพลเหนือชายคนรัก จงใจกอดชายหนุ่มเบียดร่างแนบชิดขณะเอ่ยคำปฏิเสธ "คืนนี้ไม่ทันแล้ว​ น้องตั้งใจแวะ​เอาสเต๊คมาให้แล้ว​​จะกลับเลย​ ห้าทุ่มกว่าแล้ว​ น้องสา​ต้องกลับบ้าน"

​เขารู้กฏเกณท์เวลาดี อดเ​คืองไม่​ได้​ที่หญิงสาวมาช้า ช้าจนแทบไม่เหลือเวลาให้​เขาเลย​

สาวิตรีอยู่​​ได้ไม่นานก็รีบผละกลับ​ไป ​ทั้งเธอ​และ​เขาต่างรู้ว่าหากอ้อยอิ่ง​จะกลาย​เป็นเติมไฟให้กันจน​ต้องอยู่​เกินเวลาแน่ จิตรกรตาม​ไปส่ง​ที่ลานจอดรถ ยืนมองไฟท้ายสีแดงเคลื่อนห่างออก​ไป

ขึ้น​ลิฟท์กลับมาพบ​กับ​ความอ้างว้างในห้อง เบโธเฟนโซนาต้าเล่นมาถึงท่อนแรกของงานเปียโนหมายเลข ๘ "Pathetique" บทเพลงเปลี่ยนลีลา​ความคิดถึง​เป็นถ้อยวลีแห่งการปลอบประโลม การ​ได้พบหน้าคนรักเพียงไม่กี่นาทีสั่นคลอน​ความมั่นใจ ช่วงเวลาแห่งการรอคอยหลายชั่วโมงของผู้​เป็นทาส แลก​ได้เพียงห้านาทีของผู้​เป็นนาย ช่าง​เป็นทาส​ที่ไร้​ความสำคัญนัก

ชีวิตยัง​ต้องดำเนินต่อ​ไป ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นหยิบเหล้าขึ้น​ดื่มตรงขวด ฤทธิ์​ความแรงของสุรากำซาบลง​เป็นทาง กระตุ้นหัวใจสูบฉีดเลือด​ไปทั่ว ​ความซึมเซาจางหาย​ไป

ภาพสาวิตรีบิดร่างเปลือยเปล่าผุดขึ้น​ในห้วงคิด ส่งเสียงร้องครวญสั่นเครือ ในสายตาของจิตรกรนี่​คือ​ความงดงามของอริยาบทเร่าร้อนบริสุทธิ์ ช่วงขณะ​ที่โลก​ทั้งใบของสาวิตรี​กำลังทะยานขึ้น​สู่จุดสูงสุด เธอ​จะร้องครางน้ำเสียงสั่นออกมา​โดยมิอาจควบคุม ​เขาหลงรักเสียงจากริมฝีปากเผยอใต้ดวงตา​เป็นประกายเยิ้มในกรอบวงหน้างาม ทุกฉากตอนแจ่มชัดในห้วงคิด เธอ​จะอ้อยอิ่งส่งเสียงครางฮืออยู่​อย่างนั้น​ ร่างเปลือยห่อตัวคุดคู้​และผล็อยหลับ​ไปต่อหน้า ​เขาลุกขึ้น​มองภาพนั้น​จนจำ​ได้ติดตา นาฏกรรม​ความสุขของหญิงคนรักเกิดขึ้น​ซ้ำแล้ว​ซ้ำเล่าในห้องเช่าแห่งนี้

นี่แหละ​​คือภาพ​ความสุขของจิตรกรหนุ่ม ควรรู้ว่านาฏกรรมแห่งรักนี้ จุดหมายปลายทางเกือบทุกครั้ง ​คือการปรุงรักให้ฝ่ายหญิงสุขสมเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น​

อาจารย์สาวกึ่งกลัวกึ่งกล้า​กับ​ความสัมพันธ์มาตลอด เธอมิใช่คนเหลวไหล​และไม่อยาก​จะ​ได้ชื่อว่า​เป็นคนเหลวไหล ธรรมชาติของหญิงชายใกล้กันย่อมทำให้คน​ทั้งคู่เกี่ยวพันเกินเลย​ ​เขารักเธอ ​และไม่อยากเห็นคนรักรู้สึกผิดต่อแม่ ต่อ​พระเจ้าของเธอ

การเห็นหญิงอัน​เป็น​ที่รักผล็อยหลับอย่าง​เป็นสุขตรงหน้า ​คือ​ความสุขตามอัตภาพของ​เขา

​เขา​ได้ยินเสียงหวูดเรือดังขึ้น​อีก ลากยาวเหมือนเดิม​แต่ใกล้กว่าเก่า ​ความเศร้ายังอบอวลอยู่​ในทุกอณูของอากาศ ป่านนี้-กล้า-คง​ได้รู้ในสิ่ง​ที่คน​ทั้งโลกยังไม่รู้ แสงเรืองจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ดึงดูดสายตา​เขาให้หันมอง เงาร่างนิรนามเยื้องกายออกมายั่วเย้า​เขาอีกแล้ว​

จิตรกรเดินลากขา​ไปนั่งพิงกำแพงห้อง ปักหลักมองมายาภาพตรงหน้า นึกฉงนว่าทำไมหล่อน​ต้องสวมใต้หน้ากาก ​และมาเต้นยั่วยวน​เขาทำไมกัน นางภูตนิรนามเยื้องกรายร่ายรำราว​กับเพลินอยู่​​แต่ลำพังผู้เดียว เงาร่างนวลเนียนอยู่​ใต้อาภรณ์โปร่งบาง ​แม้​จะปิดบังบางสิ่งจากสายตา​ไป​ได้ ​แต่ปิดกั้นจินตนาการไม่​ได้เลย​ ลีลาการเคลื่อนไหวกระตุ้น​ความอยากเห็นมากขึ้น​อีก

แสงจากระเบียงส่องทะลุเนื้อผ้า​ต้องนวลเนื้อ ​แม้​จะเพียงบาง​ส่วน ​แต่จิตรกรผู้ปักหลักนั่งมองย่อมเห็นปรากฏการณ์เคลื่อนไหวของแสง​และเงา ​เขาย่อมเห็น​ความสั่นไหวเคลื่อนคล้อยของสิ่งนวลเนียนมีน้ำหนัก ตลอดจนแนวโค้ง​และเว้าของภูมิประเทศ เห็นบริเวณ​ที่เข้าลักษณะพื้นราบ​และปริมณฑลของ​ความงามทางอุดมคติ สายตาจิตรกรเห็นสิ่งน่าพิศวง​ทั้งหมดอันธรรมชาติ​ได้สร้างขึ้น​แล้ว​บนเรือนร่างของอิสตรี

​จะขัดตาก็ตรงหน้ากากขาวซีดไร้ชีวิตใบนั้น​

ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลง ​จะมีประโยชน์อะไร​​กับการปล่อยให้ใจรัญจวน​กับแสงเงาในอณูของอากาศ โซนาต้าหมายเลข ๘ ดำเนินมาถึงท่อนอดาจิโอ ท่วงทำนองดนตรีเปลี่ยน​เป็นเนิบช้าโศกเศร้ายอมจำนน ดุริยกวีกลั่น​ความสิ้นหวังในใจตน​เป็นโน้ตดนตรี

แสงจันทร์นวลส่อง​ต้องโคมแตก​และขดเชือกมุมห้อง จิตรกรหนุ่มนั่งหงายหน้าหลับตาพิงผนังห้อง สูงขึ้น​​ไปเหนือศีรษะ​คือภาพเขียน-แรงโน้มถ่วง- ต่ำลงมาบนพื้น​จะเห็น​เขานั่งชันเข่ามีเงาทาบ​ไปตาม​ความยาวของห้อง แสงเรืองบนจอคอมพิวเตอร์ยังคงเคลื่อนไหววูบวาบตามทำนองดนตรี

"​จะมัวนั่งหมดเรี่ยวแรงอยู่​ทำไมคะ​" เสียงใสคุ้นหูดังแว่วตามด้วยเสียงหัวเราะคิก

"อย่ามายุ่ง​ได้ไหม.." ​เขาลืมตา นางหน้าขาว​ที่มองเห็นนั้น​ดูอย่างไรก็​เป็นสาวิตรี ​เขาจดจำรูปร่างเธอ​ได้ทุกสัด​ส่วน ​ความนวลเนียนของผิวกาย ช่วงขาเรียวยาว เอวคอดบาง เหมือน​แม้กระทั่งหลุมสะดือ ​จะต่าง​ไปก็เพียงสีผิว​ที่ขาวผุดผาด ​และบางใสเหมือนว่าสายลม​จะพัดผ่านร่างเธอ​ไป​ได้

​เขาลุกขึ้น​เดินเฉียดภาพมายา​ไปเปิดตู้เย็น เสียงเพลงดำเนินต่อ​เนื่องมาจนถึงงานไวโอลินโซนาต้าเบอร์เก้า ขณะคว้าขวดเหล้าในช่องฟรีซขึ้น​ดื่มอึกใหญ่ ​เขานึกฉงน-นางมารร้ายทำไมพูด​ได้ด้วย- ดีกรี​ความแรงของสุราแล่นพร่านในช่องปาก ท่วงทำนองจากการเสียดสีของไวโอลินดังกระชั้นรุกไล่​ไปมา กลิ่นเหล้าหอมฟุ้งขึ้น​นาสิกทำให้ตาสว่าง หันขวับกลับ​ไปมอง นางภูตนิรนามยังอยู่​ ลองเอื้อมมือจับแขน​เขายิ่งประหลาดใจทีสัมผัส​กับตัวตนแห่งมายาภาพ​ได้ แถมยัง​ได้ยินเธอหัวเราะเสียงดังกว่าเดิมใส่​เขาอีก

"น้องชอบกลิ่นหอมของเหล้าค่ะ​" หล่อนทำเสียงยั่วเย้า "เวลาจูบปากกัน​จะหวานลิ้น..น้ำลายก็พลอย​จะหอม​ไปด้วย.. น้องชอบจริงๆ​ นะคะ​" ไม่เพียงพูดมายาภาพยังเดินเข้ามาใกล้จนแทบ​จะชิด

"เธอ​เป็น​ใครกันแน่"

"สาวิตรี​ที่ตามใจ​ได้ทุกอย่างไงคะ​"

"​ถ้างั้น..ถอดหน้ากากออก​ได้ไหม"

แทนคำตอบนางภูตถอยร่าง​ไปยืนกลางห้อง ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง มายาภาพไขว้มือผ่านใบหน้าวูบเดียว หน้ากากสีขาวก็หายวับ​ไป ​แม้อาภรณ์โปร่งบางก็ไหลลื่นหล่นลงพื้น​ไปด้วย

ภาพ​ที่เห็น​คือเรือนร่างผู้หญิงยืนเปลือยกายอาบแสงจันทร์ ชายหนุ่มตะลึงมองใบหน้าหญิงอัน​เป็นสุด​ที่รัก เรือนผมหยักศก​และลำคอตั้งตรง หัวไหล่งามกลมกลืน​กับช่วงแขนเรียว เอวคอดเว้ารับ​กับลาดสะโพกผาย จิตรกรไล่สายตาชื่นชมผลงานประติมากรรมจำแลง แสงจันทร์ส่อง​ต้องยอดทรวงอกอวบอิ่ม เห็นกลุ่มไหมหยิกหยอยใต้ลอนท้อง ​และนิ้วเท้าจิกบนพื้นห้อง

ชายหนุ่มเข้า​ไปตระกองกอดร่างคนรักในจินตนาการตน น้ำตาเอ่อท้นด้วย​ความรัก จิตรกรสูดดมเรือนผมหอมกรุ่น​ที่ซบนิ่งอยู่​​กับอก ลูบไล้ท้ายทอย​และแผ่นหลังด้วย​ความหลงไหล ​ความปรีดาสลาย​ความหนักอึ้งของโลก​ทั้งใบให้เบาหวิว ​เขารู้สึกเหมือนล่องลอยพ้นจาก​ความยุ่งเหยิง​ทั้งปวง

​แต่​ความสุขไม่​ได้อยู่​​กับ​เขานาน พักเดียวร่างในวงแขนก็อ่อนยวบไร้มวลลงทีละน้อย สาวิตรี​กำลังสลายร่างกลาย​เป็นไออากาศ จู่ๆ​ก็หายวับ​ไป​กับวงแขน ชายหนุ่มตกใจร้องออกมา "ไหนว่า​จะตามใจ​ได้ทุกอย่าง ทำไม​เป็นอย่างนี้"

"อย่ามัว​แต่ถาม.. คิดเองซะบ้าง" เสียงพูดสุดท้ายลอยมาให้​ได้ยิน

วินาทีนั้น​..ภาพดวงตาในรูปวาดหน้ากากก็ปรากฏขึ้น​ในห้องสมอง ​เขามองเห็นข้อสรุปแล้ว​ นี่​เป็นเรื่อง​ของ -มายาภาพ- ภาพวาดนี้​จะ​ต้องแสดงดวงตา​ที่เพิ่งประจักษ์​กับ​ความจริง ​เป็น​ความจริง​ที่เผยให้เห็น​ความลวง​โดยฉับพลัน


จิตรกรกระตือรือร้น​กับงานในทันที ​เขาเดิน​ไปเปิดสวิทช์ไฟให้แสงสว่างส่องทั่ว​ทั้งห้อง ปิดเสียงเพลงไวโอลิน​ที่รุกเร้าทำลายสมาธิ ​ทั้งห้องสว่างโร่​และเงียบสนิท จิตรกรหนุ่มหยิบพู่กันขึ้น​ผสมสีด้วย​ความปิติ

​เขาเขียนภาพร่างดวงตาหลายแบบ ทดลองผสมสีด้วยวิธีใหม่ ๆ​ จิตใจง่วนอยู่​​กับการคัดเลือกวิธีป้ายสี​เพื่อให้สิ่ง​ที่​เขามองเห็นใน​ความคิดเผยตัวออกมาบนผืนผ้าใบ มัน​จะ​ต้อง​เป็นดวงตา​ที่เพิ่งค้นพบ​ความจริงแบบฉับพลัน อาจ​จะ​เป็นแสงแห่ง​ความจริง​ที่สาดเข้าในคูหาแห่ง​ความลวง อาจ​เป็นเกลียวเชือกการรับรู้​ที่กว้านดึงผู้คนขึ้น​จาก​ความหลงผิดเบื้องล่าง หรือกระทั่งการเผชิญหน้า​กับ​ความจริงของโลกหลัง​ความตาย

​ถ้า​เขาวาด​ได้ดีพอ ผู้​ที่เห็นภาพนี้​จะถูกกระตุ้นให้ระลึกถึงประสบการณ์เชิงประจักษ์​ที่ลืมเลือน​ไปแล้ว​ หรือไม่เคยรู้มาก่อน ​เขาหวังว่าภาพ​จะทำหน้า​ที่ย้ำเตือนให้ระลึกถึงสิ่งอัน​เป็นอมตะจากการ​ได้เห็นดวงตานี้

ด้วยจิตใจ​ที่​เป็นสมาธิ​และ​ความถี่ถ้วนแบบนายช่างผู้​เป็นนายเหนือมือตน ใน​ที่สุด -หน้ากาก- ผลงานชิ้นสุดท้ายในภาพชุดเผชิญ​ความตายก็แล้ว​เสร็จ ​เขาป้ายพู่กันเก็บรายละเอียดรอบสุดท้าย แล้ว​ถอยออกมองภาพเสร็จสมบูรณ์นั้น​

จิตรกรหนุ่มผงะ​กับสิ่ง​ที่​เขาวาดเอง​กับมือ

ดวงตาใต้ช่องเรียว​ทั้งสองบนหน้ากากขาวซีด​ที่​กำลังมองสวนมายัง​เขานั้น​ ​คือดวงน้ำกลมใสบริสุทธิ์ใต้เงามืด--มองเห็นประกายม่านตา​กำลังเบิกกว้างอย่างตระหนก--ใต้เปลือกตาบางใส​ที่พยายามหรี่ลงเขม้นมองอย่างขัดแย้ง

เสร็จสมบูรณ์แล้ว​ ภาพชุด​ที่​เขาหมกมุ่นมาตลอดสองเดือนสำเร็จลงแล้ว​ในคืนนี้ จิตรกรถอนหายใจโล่งอก แปลกใจตัวเอง​ที่ไม่รู้สึกดีใจ ​เขารู้สึกว่า​งเปล่าในจิตใจ ไม่มีอะไร​หลงเหลือให้ทำอีกแล้ว​ ไม่มี​ความสนใจใดๆ​ เหลืออีก ไม่มีอะไร​เลย​

พินิจดูภาพด้วยการปล่อยใจ​ไป​กับสิ่ง​ที่เห็นอีกครั้ง ภาพดวงน้ำใสแจ๋วเบิกกว้างรบกวนจิตใจ​เขา แง่มุม​ความจริง​ที่​ได้รับจากนางภูตกลับมายังห้วงคิด การตระหนักว่าสาวิตรี​เป็นเพียงมายาภาพ​ที่​จะ​ต้องจาก​ไปทำให้​เขาใจหาย นี่​คือข้อเท็จจริงหรือการคาดการณ์​ไปเอง อะไร​​คือ​ความจริงกันแน่ ​เขาไม่รู้เลย​ ​แต่สิ่ง​ที่เกิดขึ้น​แล้ว​​คือ​ความไม่แน่นอน ​ซึ่งสั่นคลอนตัวตน​เขาอยู่​ขณะนี้

ยิ่งเพ่งมองดวงตาใต้หน้ากากจิตใจยิ่งหวั่นไหว ชายหนุ่มละสายตาจากภาพเดิน​ไปปิดสวิทช์ไฟ ​ความมืดเข้าปกคลุมห้องเหลือเพียงแสงจันทร์ส่องสว่างเข้ามาเหมือนเดิม ​แม้​จะมองไม่เห็นภาพแล้ว​ ​แต่ดวงตาเบิกกว้าง​ที่มองมานั้น​ยังติดตา​เขาอยู่​ ​ความมืด​และเงียบสงัดทำให้หู​เขา​ได้ยินเสียงนาฬิกาโบราณส่งเสียงติ๊กต่อกมาให้​ได้ยิน

​เขาคลิกเมาส์เปิดเพลงกลบเสียงนาฬิกา -Kreutzer- ไวโอลินโซนาต้าเบอร์เก้าในบันใดเสียงเอเมเจอร์เริ่มต้นบรรเลงกล่อมห้องอีกครั้ง เสียงไวโอลินอีดออดราว​กำลังครุ่นคำนึงแล้ว​เปลี่ยน​เป็นกระชั้นรุกไล่เสียงเปียโน ทุกวลีกรีดย้ำ​เป็นคำถามแล้ว​กระชากเสียงตอบตนเองด้วยเสียงเร่งเร้าสั้นๆ​ สลับ​กับการดีดสายกระตุก​เป็นช่วง วนเวียน​และคลี่คลายออก​ไปหลายลีลาจนอ่อนล้าเฉื่อยเนือย สักพักก็กลับมาตั้งคำถามซ้ำๆ​ อีก

-ชีวิตก็มีแค่นี้เอง บ่มเพาะ​ความปรารถนาขึ้น​มา ​และมีชีวิต​เพื่อสนอง​ความปรารถนานั้น​ แล้ว​ยังไงอีก..- ชายหนุ่มซึมซับ​ความไร้แก่นสารท่ามกลางเสียงดนตรีอลวน คิดถึงนางภูต​ถ้าโผล่มาคุยกันอีกหน่อย​ก็​จะช่วยคลายเหงา​ได้ ​เขามองแสงเรืองวูบวาบบนผนังตามจังหวะดนตรี​ที่สะท้อนออกจากจอคอมพิวเตอร์ นอกจากเงาตะคุ่มของขาตั้งรูปวาดบนพื้นแล้ว​ ​ทั้งห้องว่างเปล่า -หรือว่าเกิดมา​เพื่อ​ที่​จะตาย​ไป..ก็เท่านั้น​-

​ความตาย​คือ​ความสิ้นสุดเด็ดขาดจริงหรือ? โลก​ทั้งใบ​จะหายวับ​ไปหรือว่ายังมีโลกหลัง​ความตายรอเราอยู่​.. ทำไมคนเราจึงมีลางสังหรณ์บอกเหตุ.. แล้ว​โลกใน​ความฝัน​เป็นเพียง​ความคิด​ที่ล่องลอย​ไปใน​ความหลับไหลจริงหรือ? ทำไมเรื่อง​ราวในฝันบางครั้งจริงจัง​และมีรายละเอียดเหมือน​กับ​ได้เกิดขึ้น​จริง.. โลกในฝัน​เป็นสถาน​ที่เดียว​กับชีวิตหลัง​ความตายหรือเปล่า?

​ระหว่างครุ่นคิดระเรื่อย​ไปนั้น​ สายตา​เขาหยุดอยู่​​กับกองเชือกมุมห้อง กวาดสายตา​ไปยังรูป-แรงโน้มถ่วง- แล้ว​สลับกลับมายังกองเชือกอีกครั้ง ​เขาเกิดอยากรู้ว่าคนใกล้ตายรู้สึกอย่างไร อยากทดลองเข้าใกล้สภาวะนั้น​ด้วยตัวเอง ทันที​ที่คิด..จิตรกรเกิด​ความตื่นเต้นจนขนลุก​ไปหมด เดิน​ไปคว้าเชือก​ทั้งขดออกจากเศษโคมแตก แหงนมองตะขอเหล็ก​ที่เคย​เป็น​ที่แขวนพัดลมเพดานแบบเก่ากลางห้อง ทุกอย่างดู​จะ​พร้อม​ไปหมด ​เขาลากเก้าอี้พับมากางออก จัดการให้เชือกคล้อง​กับตะขอทิ้งปลายห้อยลงมา มันแข็งแรงดี

ชายหนุ่มตื่นเต้น​กับ​ความคิดนี้ อะนาดรีลีนหลั่งท่วมร่าง​เขา แค่ยืนคล้องคอไว้ในบ่วง แล้ว​งอเข่าปล่อยให้แรงโน้มถ่วงดึงลำคอไว้​กับเชือก ​เขาก็​ได้​ไปเยือนประตูแห่ง​ความตายแล้ว​ ​เอาแค่พอรู้หรือจับ​ความรู้สึกใกล้ตาย​ได้ก็หยุด เหยียดขายืนขึ้น​หรือเอื้อมมือยุดเชือกด้านบนไว้ก็​จะพาตัวเองออกมาจากอันตราย​ได้ ไม่น่ายาก

สิ่ง​ที่​ต้องทำก็เพียงกะ​ความยาวของเชือกให้ดี ​เขาไม่นึกกลัวเลย​รู้สึกตื่นเต้น​และสนุกจนแทบ​จะผิวปากออกมา พอผูกบ่วง​เป็นวงกลม​ได้แล้ว​​เขาพบว่าเชือกสั้น​ไป ​เขา​ต้องยืนบนเก้าอี้พับจึง​จะย่อเข่า​ได้ ​เขาปีนขึ้น​บนเก้าอี้พับขยับปมบ่วงใหม่ให้​ได้ระยะ​ความยาวเหมาะสมการแขวนคอบนเก้าอี้ ​เขาวัดระยะ​ความสูงอย่างรอบคอบ ไม่นานทุกอย่างก็​พร้อมสำหรับ​ความพิเรนทร์นี้

จิตรกรนึกถึงภาพตัวเองห้อยต่อง​แต่งอยู่​กลางห้อง ​เขาควร​จะเปลือยกายด้วยสิภาพ​ที่เห็นจึง​จะเร้าใจสมบูรณ์แบบ จิตรกรหัวเราะ​กับ​ความคิดพิลึกของตน ​เอาไว้​จะฆ่าตัวตายจริง ๆ​ ค่อยแก้ผ้าละกัน วันนี้แค่ทดลอง​จะแก้​ไปทำไม ​เขาเปิดตู้เย็นหยิบขวดเหล้ามากรอกจำนวนสุดท้ายในขวดลงคอ ครึ้มอกครึ้มใจมาก สมองปลอดโปร่งสบายใจอย่าง​ที่สุด ประสบการณ์คืนนี้อาจสร้างแรงบันดาลใจใหม่เอี่ยม ​เขาอาจ​จะเขียนภาพ​ความตายอีกแบบ​ที่ยังไม่เคยมี​ใครเขียนมาก่อนก็​ได้

จิตรกรขยับเก้าอี้พับให้​ได้ตำแหน่งใต้เส้นเชือก ก้าวขึ้น​ยืน​และจัดการให้ลำคอตัวเองแขวน​กับเชือกทันที ​ความสากของเชือกควั่นแบบนี้ระคายผิวเล็กน้อย เอื้อมสองมือยึดเส้นเชือกเหนือศีรษะไว้ก่อน​เพื่อ​ความปลอดภัย ​เขาสูดลมหายใจเข้าลึก​และยาว ตั้งสติเตรียมรับรู้สรรพสิ่งรอบตัว ​เมื่อ​พร้อมแล้ว​ก็ย่อเข่าปล่อยน้ำหนักตัวถ่วงลำคอทันที

​ความรู้สึกแรก​คือเชือกบาดคอจนเจ็บ เผลอปล่อยมือลงยุดเชือก​ที่ลำคอ ทำให้น้ำหนักตัว​ทั้งหมดดึงเชือกตึงเขม็ง ​ความเจ็บรอบลำคอไม่มี​ความหมาย​เมื่อลมหายใจขาดหาย​ไป ลิ้นถูกดันออกมาจุกปาก ​เขาตกใจยื่นมือไขว่คว้าอากาศ ​และแปลกใจว่าทำไม​เขายื่นมือขึ้น​เหนือศีรษะไม่​ได้ ร่างกาย​เขาดิ้นสะบัดหนีตายตามสัญชาตญาน ​และแทน​ที่​จะเหยียดขา ชายหนุ่มกลับดีดขาพยุงตัวเหมือนคน​กำลังจมน้ำ หลังเท้าข้างหนึ่ง​เตะพนักเก้าอี้ล้มพับลง​กับพื้น

​เขาหน้ามืด​เพราะขาดอ๊อกซิเจน อยาก​จะร้องก็ร้องไม่​ได้ เพียงไม่นานสติสัมปชัญญะก็ตกวูบลงสู่​ความเงียบ ​เขาแปลกใจ​ที่พบว่าขณะใกล้ตายประสาทสัมผัสละเอียดมาก ชายหนุ่ม​ได้ยินเสียงตัวเองหายใจฝืดดังชัด​แต่ไม่มีอากาศเข้ามาในช่องอก สายตาเบิกโพลงมองเห็น​แต่แสงสีขาว ​เขารู้สึกถึงสายลมพัดกรูเข้ามาสัมผัสผิวกาย ​ได้ยินเสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกท่ามกลางเสียงไวโอลินกระชั้นเร่งเร้า ทุกเสียงแจ่มชัดอยู่​ในหัว ​และก่อน​ที่​เขา​จะสิ้นสติ​ไปนั้น​ เสียงหวูดเรือก็ดังขึ้น​จากแม่น้ำ ​เป็นเสียงดังยาว​และชัดราว​กับเรือมาลอยลำอยู่​ในห้อง จิตรกรสะบัดตัวเตะขา​ไปมา​เป็นครั้งสุดท้าย สองมือคว้า​ความว่างเปล่าอีกครั้งก่อน​จะตกลงข้างกาย

จิตรกรหนุ่มขาดใจตาย​ไปอย่างง่ายดาย ชีวิตช่างเปราะบางยิ่งนัก บัดนี้ไวโอลินโซนาต้าดำเนินมาถึงท่อนฟินาเล่แล้ว​.. เรื่อง​ราวควร​จะจบลงเพียงนี้ เว้น​แต่ว่าเรา​จะตามดู​ความ​เป็น​ไปในห้องนี้อย่างมีจินตนาการอีกสักหน่อย​ เรา​จะเห็นนางภูตคนงามสวมหน้ากากขาวซืดเยื้องกายออกมายืนข้างเท้า​ที่แขวนต่อง​แต่งไร้ชีวิตของ​เขา ชั่วขณะนั้น​ผนังห้อง​ทั้งสี่ด้าน​จะล้มครืน​โดยไร้เสียง พื้น​และเพดานรวม​ทั้งเชือกก็​จะเลือนหาย​ไป เหลือไว้เพียงสองร่างลอยอยู่​กลางมหานครยามค่ำคืน

เรา​จะเห็นนางภูตจำแลงไขว้มือถอดหน้ากากขาวเหมือนปูนปลาสเตอร์ออก ​และนำมาสวมบนใบหน้าของจิตรกร ร่าง​เขา​จะกลับมาเคลื่อนไหว​ได้อีกครั้ง

เรา​จะเห็นดวงจันทร์ลอยดวงอยู่​หลังก้อนเมฆ เหนือประกายวิบวับของสายน้ำเจ้า​พระยาอันคุ้นเคย ​และ​จะเห็นว่านางภูตนิรนาม​ที่ยิ้มพรายเคียงข้าง​เขานั้น​ ช่างงดงามน่าหลงไหลไม่ต่าง​กับสาวิตรีหญิงอัน​เป็นสุด​ที่รักของ​เขาเลย​.