วันนี้ธวัชขับรถออกจากบ้านมา​แต่เช้า​​เพื่อ​จะกลับเชียงราย​เขาขับรถมาด้วย​ความเร็วไม่สูงนัก​เพราะมีด่านตรวจวัดแอลกอฮอล์ ​และตรวจจับ​ความเร็วอยู่​ทุกหมู่บ้าน​เขาขับมาเรื่อยๆ​​โดยมีหูฟังเสียบอยู่​​กับหู​เขาฟังเพลงอย่างเพลิดเพลินธวัชฮำเพลง​ไปด้วย​เขาค่อยๆ​ขับอย่างไม่รีบร้อน เปลวแดดอุ่นๆ​มาปะทะหน้าทำให้คลาย​ความหนาวเย็นให้แก่ธวัชบ้าง บางทีขับผ่านต้นไม้ก็​ต้องรีบจับเสื้อกันหนาวไว้ให้แน่น​เพราะกลัวลมเข้ามาปะทะกายให้สะท้าน ฤดูหนาวปีนี้มาอย่างช้าๆ​​แต่ทวี​ความหนาวมากกว่าทุกปี​ที่ธวัชเคยประสบมาอาจ​เป็น​เพราะว่าปีนี้​เขา​ได้เข้ามาเรียน​ที่เชียงรายหรือเปล่าก็ไม่รู้​เพราะว่าเชียงราย​จะหนาวจัดทุกปี ธวัชเริ่มปรับตัวเข้า​กับบรรยากาศของเชียงราย​ได้แล้ว​​เพราะมาเรียน​ที่นี่เกือบปีละ ก่อนออกจากบ้านมา​เพื่อนๆ​​ที่บ้านของ​เขายื้อ​เขาไว้ให้อยู่​ฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ก่อน ​แต่ธวัชปฏิเสธด้วยเหตุผล​ที่ว่ามีการบ้านเยอะ​ต้องรีบเคลียเดี๋ยวมหาวิทยาลัยเปิดมา​จะส่งไม่ทัน ​ที่จริงแล้ว​การบ้านก็มีไม่เยอะหรอก​แต่​เป็น​เพราะ​เขาไม่อยาก​ที่​จะฉลองวันขึ้น​ปีใหม่​เขาอยากทำบุญมากกว่าจึงกลับมาอยู่​หอเฉยๆ​​เพื่อ​จะ​ไปทำบุญในวันขึ้น​ปีใหม่​กับรุ่นพี่
​ระหว่างทาง​ที่​เขาขับมอเตอร์ไซมา​เขาก็ทอดสายตัวมองดูอะไร​ต่อมิอะไร​มากมาย​​ทั้งสองข้างทาง มี​ทั้งภูเขา​ที่​เป็นธรรมชาติงามตา ร้านขายข้าวหลามริมทาง ร้านสายไหม ปูจักจั่นริมทาง ​เขาดูจนเพลิน ธวัชขับรถอย่างมีสติขับอย่างพอประมาณ​สามารถชมวิวสองข้างทาง​ได้ พอใกล้ถึงเชียงราย​เขา​ได้เจอภาพ​ที่ประทับใจ​ถ้า​ใครได​ต้องกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่​แน่ๆ​ ภาพนั้น​คืนมีพนักงานกวาดถนน​กำลังกวาดถนนอยู่​อย่างมี​ความสุข​เพื่อเตรียม​พร้อมไว้ให้​กับผู้​ที่สัญจร​ไปมา​ได้เห็นทัศนภาพของถนนเมืองเชียงรายนี้ว่ามี​ความสะอาดตา​และงดงามอย่างไรคนกวาดถนนมีอยู่​ประมาณ4-5คนช่วยกันกวดอย่างมี​ความสุขยิ้มแย้มให้กันอย่างจริงใจ​โดยไม่แสดง​ความเหน็ดเหนื่อยออกมาให้เห็นเลย​​ทั้งๆ​​ที่กวาดมาตั้งไกล​แต่นี้ไม่ใช่ประเด็น สิ่ง​ที่ทำให้ให้ธวัชซึ้งใจก็​คือมีเด็กตัวเล็กคนหนึ่ง​อายุประมาณ น่า​จะอยู่​สัก ป.2 เห็น​จะ​ได้ สวมหมวกซานตาครอส ช่วยผู้​เป็นแม่กวาดถนนอย่างสนุกสนานตามประสาเด็ก​ทั้งๆ​​ที่วันนี้โรงเรียนหลายๆ​โรงเรียน​เขาจับฉลากแลกของขวัญกันเด็กทุกคนควรมีชีวิต​ที่ดี​และ​ได้รับรางวัล คำชม บ้าง​เมื่อ​เขาทำอะไร​แล้ว​​เป็นการดี​เพราะเด็กทุกคน ​เมื่อเติบใหญ่ขึ้น​มา​เขา​ต้อง​เป็น​กำลังของชาติเด็กทุกคน​ต้อง​ได้รับการศึกษาอย่างเท่าเทียมกัน ​แต่​จะมีสักกี่คน​ที่มี​ความกระตือรือล้น​และแยกแยะสิ่งไหนควรไม่ควร​ได้​โดยไม่​ต้องให้​ใครมาสอน ​และ​จะมีเด็กสักกี่คน​ที่ยอมสละเวลาแห่ง​ความสนุกสนาน​เพื่อสร้างประโยชน์แก่คนอื่น​โดย​ที่ตน​ต้องเสียโอกาส​ที่ตนพึงมีพึง​ได้เหมือน​กับเด็กคนนี้​ที่​เอาเวลาแห่ง​ความสนุกนั้น​มาช่วยแม่​ซึ่ง​เป็นผู้มี​พระคุณของตนทำงาน​เพื่อสังคม​โดยไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค กล่าว​คือไม้กวาด​ที่เด็กน้อยคนนี้จับอยู่​ในมือมันอันใหญ่มาก​แต่เธอไม่เกี่ยงเลย​ เด็กคนนี้น่า​จะมี​ความคิดว่าการช่วยแบ่งเบาภาระให้ผู้มี​พระคุณมีโอกาสไม่มากกว่าการจับฉลากของขวัญกระมัง ​ถ้าเด็กๆ​ทุกคนหรือสักครึ่ง สัก​ส่วน ในสังคมของเราทุกคน​เป็นอย่างนี้เชื่อแน่ว่าประเทศของเรา​ต้องพัฒนาอย่างก้าวหน้าแน่ ​แต่​จะมีเด็กสักกี่คนล่ะ​ที่รู้จัก​พระคุณของผู้​ที่เลี้ยงตนมา บางคนปีใหม่ก็​ไปฉลอง​กับ​เพื่อนๆ​กินเหล้าเมายาปล่อยให้พ่อแม่​เป็นห่วง​โดยไม่นึกเลย​ว่าปีใหม่น่า​จะให้พ่อแม่ไม่ห่วงซักวัน​โดยการอยู่​​พร้อมหน้า​พร้อมตากันกินข้าวด้วยกันแลกเปลี่ยน​ความคิด​ซึ่งกัน​และกันไม่ใช่​ไปเตร็ดแตร่เ​ที่ยวบ้านโน้นดื่มบ้านนี้จนเมามายไม่รู้สติ​ถ้าไม่ประสบอุบัติเหตุก็ดี​ไป ​แต่​ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้น​ล่ะ ​ใครกัน​ที่​จะเสียใจ ไม่ใช่พ่อแม่หรือคนในครอบครัวของท่านเหรอ
อยากให้กลับมาคิดใหม่ว่าเราควรทำอะไร​ในวันปีใหม่​เพื่อให้เกิดสิ่งดีๆ​​กับเราละครอบครับ​ ​เพื่อ​ความสามัคคี​ความเข้าใจ​ความปรองดองในครอบครัว ในวันปีใหม่นี้ก็ขอให้คุณผู้อ่านทุกท่านจงทำ​แต่สิ่งดีๆ​​เพื่อชีวิต​ที่ดีตลอด​ไป​และก็ไม่ควรทำดีแค่ตอนดีใหม่เท่านั้น​ขอให้ทำตลอด​ไปตราบนานเท่านาน​เพื่ออนาคต​ที่ดีของท่าน​และคน​ที่​เป็น​ที่รักของท่าน สังคม ​และประเทศชาติ จึงฝากเรื่อง​เด็กน้อยผู้ถือไม้กวาดคนนั้น​ไว้ให้คิดด้วย