​ความเสื่อมของอายุ​เป็น​ความเสื่อม​ที่ไม่มี​ใครหยุดยั้ง​ได้เลย​ ​แม้ในปัจจุบัน​จะมี​ความเจริญของเทคโนโลยีอย่างมากมาย​​ที่​สามารถสร้างสรรค์​ความ​เป็นชีวิตในลักษณะ​ที่​ต้องการ ไม่​จะ​เป็นรูปลักษณ์ภายนอกของคนสูงวัย ​ที่อยาก​จะหยุดวัยไว้ด้วย​ความสวยงามอย่าง​ที่ใจ​ต้องการ วิตามินสารพัดชนิดถูกผลิตขึ้น​มาให้เห็นเกลื่อนเมือง...​มีสาว-หนุ่ม ๒๐๐๐ปีให้เห็นในศตวรรษนี้ ​แต่...​ยัง​ได้เห็นผู้คนหลงลืม หรือถึงขึ้น​ป่วย​เป็นโรค​ความจำเสื่อมอยู่​มากมาย​ จน​เป็นเหตุให้มีผู้สูงอายุถูกทิ้งตามบ้านพักคนชราอยู่​ไม่น้อยเลย​ทีเดียว ​ทั้งบ้านพักคนชราของหน่วยงานราชการ ​และเอกชน

บ้านนอกของฉันคนแก่ทั่ว​ไป มักหลงลืมหรือจำอะไร​ไม่​ได้ ​ใครๆ​​จะพากันบอกว่า
"คนแก่ก็​เป็นอย่างนี้แหละ​นะ จำอะไร​ไม่ค่อย​ได้ หลงๆ​ลืมๆ​​ไปบ้าง เรียกว่า ​ใครขี้ลืมก็แก่แล้ว​"

​แต่ยายของฉันจดจำเรื่อง​ราว​และการดำเนินชีวิต​ที่ผ่านมา​ได้ดี ฉันคุย​กับยายบ่อยๆ​ ​และยายจำทุกเรื่อง​ราว​ได้ อ่านหนังสือสวดมนต์หรือหนังสืออื่น ๆ​ ​ได้ดี หู​ได้ยินชัดเจน จำลูกหลาน​ได้ทุกคน ​ความจำของยาย​เป็นเลิศจนยายตายทีเดียว วัน​ที่ยายตาย​พระมาบิณฑบาตตอนเช้า​ พอ​พระเดินกลับวัด แล้ว​ยายไอค็อกแค็กสองสามครั้งก็หมดลม ​ใครๆ​ บอกว่า "ยาย​เขามีบุญเยอะ ตายก็ยังตาม​พระ​ไป" ตอนนั้น​ฉันเรียนอยู่​ชั้นม. ๑ แล้ว​ ก็ร้องไห้ตามแม่บ้างพี่บ้าง ​แต่ไม่​ได้เศร้ามาก คง​เป็น​เพราะยังไม่​เป็นผู้ใหญ่พอ งานศพยายจัด​ที่บ้าน มีการสวดศพถึง ๗ คืน มีคนมางานของยายมากทีเดียว

พ่อ​กับยายไม่ค่อย​ได้พูดกันเท่าไหร่ แม่บอกว่าลูกเขย​กับแม่ยาย​เป็นอย่างนี้ ยายอยู่​เฉพาะ​ที่ของยาย พ่อก็อยู่​เฉพาะ​ที่ของพ่อ ไม่เคยก้าวก่ายกัน ฉันเลย​ไม่ค่อย​ได้เห็นยายคุย​กับพ่อเท่าไหร่

พ่อ​เป็นคนไข้​ที่เส้นเลือดในสมองแตก ​เพราะ​ความดันโลหิตสูงจากผลของการกินเหล้ามามาก ​และ​เป็นเหล้าโรงเสียด้วย พ่อ​ไปนอนโรงพยาลบาลเสียนาน ใส่สายอาหาร​และสายอะไร​อีกสารพัด จน​ใคร ๆ​ คิดว่า พ่อคงไม่​ได้กลับมา​เป็นคนเดิม​ได้อีก วัน​ที่พ่อเข้าโรงพยาบาล ​เพราะกินเหล้าแล้ว​ฟุป​ไป​กับโต๊ะในงาน​แต่งงานของพี่สาว​ที่​เป็นลูกของป้าคนโต หมอ​ที่โรงพยาบาลจังหวัด ส่งตัวพ่อ​ไปรักษา​ที่โรงพยาบาลพญาไทฉันยังเรียนอยู่​มหาวิทยาลัย​ที่ต่างจังหวัด​และทำงาน​ไปด้วย จึงโทรศัพท์มาถามพยาบาลเรื่อง​อาการของพ่อ​เป็นระยะๆ​ พอเคลียร์งาน​กับเรื่อง​​ที่มหาวิทยาลัยเสร็จก็มาเยี่ยมพ่อ ​ไปฝึกให้พ่อทำกายภาพ ​และพาพ่อออกจากโรงพยาบาล​ไปดูแล​ที่บ้าน พ่อดีขึ้น​เรื่อย ๆ​ ​แต่พูดไม่​ได้

หมอบอกว่า " พ่อ​จะ​เป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซีกนะ ​ต้องช่วย ๆ​ กันดูแล ทำกายภาพ ​จะ​ได้ฟื้นตัวเร็ว ๆ​ "

ลูก ๆ​ ​ได้​แต่หวังว่า พ่อ​จะดีขึ้น​​และ​เป็นปกติเหมือนเดิม ตั้งแต่นั้น​พ่อก็​ต้อง​ใช้ไม้เท้า พูด​ได้บ้าง​แต่ไม่ค่อยชัด ยกเว้นเวลาอารมณ์เสียแล้ว​ด่าเท่านั้น​ ​ที่​จะฟัง​ได้​เป็นคำ ๆ​ ฉันดูแลพ่อเพียงไม่กี่วันก็กลับ​ไปเรียน​และทำงาน​ที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม ​แต่ยังคงกลับ​ไปเยี่ยมพ่อในทุกๆ​ปีเท่า​ที่โอกาส​จะอำนวย หรือมีวันหยุดพิเศษติดต่อกันหลายๆ​วันพ่ออยู่​คนเดียว​ได้ในตอนกลางวัน ​เพราะลูก ๆ​​ต้อง​ไปทำงาน มีครอบครัวของพี่สาว ๒ คน ​กับน้องสาวคนสุดท้อง​ที่ไม่​ได้​แต่งงานอยู่​ดูแลพ่อ

พ่อขยัน​ที่สุดในสายตาของฉัน ​เพราะพ่อไม่เคยอยู่​นิ่ง​แม้​จะ​ใช้ร่างกาย​ได้เพียงซีกเดียว พ่อยังคงตักข้าวกินเอง ถอนหญ้ารอบๆ​ บ้าน ​และตามโคนต้นไม้ กวาดใบไม้ ไม่ว่าพ่อ​จะเห็นอะไร​รกพ่อก็​จะเก็บกวาดจนสะอาด​ไปทุก​ที่ พ่อ​เป็นคนไข้​ที่ดีเสมอ ไม่เคยงอแง ไม่เคยวุ่นวาย มีวินัย​กับตัวเอง กินยาง่าย ไม่เคยบ่น​ที่​ต้องกินยาทุกวัน ​ที่สำคัญพ่อจดจำกิจวัตรทุกอย่าง การจัดวางข้าวของในบ้านอะไร​อยู่​​ที่ไหน วางอย่างไร ลูกหลานคนไหนทำอะไร​อยู่​​ที่ไหน ชื่ออะไร​ มีอะไร​​เป็นของ​ใช้ของกินประจำตัว ​แม้​แต่เสื้อผ้าชุดไหน​เป็นของ​ใคร พ่อ​จะจำ​ได้​ทั้งหมด เรียกว่า ​ความจำ​เป็นเลิศ​ที่สุด

พ่อจดจำทุกเรื่อง​ราวของลูก ๙ คน​ที่มี จดจำรูปภาพของแม่ พี่ชายคนโต พี่สาวคนโต ​และน้องชายคนเล็ก​ที่จาก​ไปหลายปี​ได้ดีมาก พ่อไม่เคยลืมของ​ใช้ทุกชิ้นว่า​เป็นของ​ใคร ไม่น่าเชื่อว่า พ่อจดจำเสื้อผ้าของฉัน​ได้ทุกตัว ​ถ้ามี​ใคร​เอา​ไปใส่ พ่อ​จะแสดงอาการด้วยการชี้มือว่า สิ่งนี้​เป็นของ​ใคร พ่อรู้ว่า ลูกคนไหน​เป็นอย่างไร ทำอะไร​อยู่​​ที่ไหนบ้าง ​ทั้ง​ที่พ่อนอนป่วยมา ๑๐ กว่าปี พ่อเบิกบานทุกครั้งเราพี่น้องกลับมารวมกัน...​ นอกจากเรื่อง​ของลูกๆ​แล้ว​ พ่อยังจดจำ​เพื่อน​และญาติของพ่อ​ได้ดีอีกด้วย เวลา​ที่มีคนมาเยี่ยมพ่อ พ่อ​จะพยักหน้ารับรู้ว่า...​พ่อรู้นะว่า ​เขา​เป็น​ใคร พ่อจำ​ได้อย่างไรกันนะ ​กับรายละเอียดพวกนี้ ​แม้บางเรื่อง​ฉันเองยังลืม​ไปแล้ว​เสียด้วยซ้ำ

ฉันไม่ชอบเวลาเดียว​ที่พ่อเมาแล้ว​ของขึ้น​ แม่​เป็นคนบอกว่า " รีบหนี​ไปไกล ๆ​ ก่อน​จะถูกตีหัว ตอนนี้ของ​กำลังขึ้น​อยู่​" เหตุผล​เพราะพ่อ​จะกลาย​เป็นคนอื่น​ที่​จะทำร้ายแม่ ​และลูกคนอื่น จน​ต้องวิ่งหนี หรือว่ายน้ำข้ามคลอง​ไปเหมือนกัน ฉันเข้าใจ​เอาเองว่า "ลายสักตามตัวของพ่อคงทำให้ของขึ้น​...​"​เพราะพ่อมีรอยสัก​เป็นเสือเผ่น หนุมาน มังกร ​ทั้งหน้าอก ​และแผ่นหลัง เวลาพ่อเมาแล้ว​ของขึ้น​พ่อ​จะกระโดดลงมาจากบนบ้าน​ได้​โดยไม่เจ็บ บางครั้งโดด​ไปในลวดหนามก็ไม่เคยเห็นพ่อ​เป็นอะไร​ บางทีพ่อตกข้างทาง​เพราะ​ความเมา ​แต่ไม่เห็นพ่อมีรอยแผล​ที่ไหน นอกจากเสื้อผ้า​ที่ขาด​เป็นริ้วแบบไม่มีชิ้นดี

"รอยสัก" นี้คง​เป็นภูมิปัญญาของบรรพบุรุษ​ที่ฉันเคยสงสัยว่า ​เป็น​ไป​ได้อย่างไร แค่มีรอยสักทำไมคนเราทำอะไร​​ได้เหมือนไม่ใช่คน...​ฉันไม่เชื่อ​แต่ไม่เคยลบหลู่ แล้ว​คน​ที่มีรอยสัก​ส่วนใหญ่ดูหน้าตาน่ากลัว เหมือนคน​ที่​เป็นนักเลงในหนังโจรสลัด​ที่ฉันเคยเห็นเลย​ทีเดียว

ฉัน​ได้​แต่คิดว่า ​ถ้าฉันแก่อย่างพ่อทุกวันนี้ ฉัน​จะยังจำคนทุกคน​ได้เหมือนพ่อหรือเปล่านะ??? ​และฉันก็ยังคงฝัน​ที่​จะให้พ่อกลับ​ไปเดิน​ได้-พูด​ได้เหมือนเดิม ​ทั้ง​ที่รู้ว่า มัน​เป็น​ไปไม่​ได้ ​แต่มันก็​เป็น​ความหวัง​ที่หล่อเลี้ยงให้ฉันทำทุกอย่าง​เพื่อให้พ่อภูมิใจ อย่างน้อยพ่อ​จะ​ต้องจดจำ​ได้ว่า ฉัน​เป็นลูก​ที่ดี ​และรักพ่อมาก​ที่สุดเสมอมา ไม่ว่า​จะอยู่​​ที่ไหน ฉัน​จะเขียนจดหมาย ส่งการ์ด ส่งรูป​ไปให้พ่อเสมอ...​​ที่สำคัญฉันกอดพ่อทุกครั้ง​ที่เจอหน้าพ่อ ​ทั้ง​ที่พ่อไม่ชอบเลย​ คง​เป็น​เพราะพ่อ​เป็นคนสมัยเก่ากระมัง???