ผู้อ่าน​ที่รัก,

นิตยสารรายสะดวก​ ​และผู้เขียนยินดีรับฟัง​ความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดง​ความเห็น​ได้​โดยอิสระ ขอขอบคุณ​และรู้สึก​เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมี​ส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...​

จริงครับ​ กานต์ติ ​ความรู้สึกดีๆ​ เราอยาก​จะเก็บใว้ให้นาน​ที่สุด ​แต่มันก็ไม่​สามารถ อยู่​​กับเรา​ได้นานเหมือน​กับ​ความฝันดีๆ​​ที่เราอยาก​จะเก็บใว้ ​แต่ตอนเช้า​มันก็หนีเรา​ไป ตอนเราตื่น การ​ที่เรารัก​ใครสักคน อยู่​กะเรา​ได้สักพัก พอ​เขาเจอคน​ที่ถูกใจ ​เขาก็​ไป ​แต่พอ​เขาทุกข์ใจ หรือไม่สมหวังในรักนั้น​ ​เขาก็กลับมาหาเราอีก ทำไม ชีวิตมนุษย์ชาติ ​ต้อง​เป็นแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้เนอะ จริงอย่าง​ที่​พระพุทธเจ้าตรัสว่า ​ที่ใดมีรัก ​ที่นั่น มีทุกข์ ไร้สุข เกิดกรรม ​เอาละครับ​ ขออก​ความเห็นแค่นี้แหละ​ครับ​ เขียนมากเดี๋ยวน้ำตาใหล

​ความจริงโหดร้ายเสมอแหละ​
​และคำวิจารณ์ก็โหดร้ายไม่ต่างกัน
อย่าเศร้า​กับมันสิ

​แต่งานเขียนของกานติ​เป็นแบบประชดประชันในแบบ "อ่อนต่อโลก" นะ
อย่าคิดว่า​ความทุกข์​กำลังทับถม​ที่ตัวเธอคนเดียว
อย่าคิดว่าเธอแบกโลกนี้ไว้
อย่าเสียดสีตัวเองให้คนอ่าน​เขานึกดูแคลน

อย่าเผยแพร่งานเขียน ​ถ้ามันยังไม่ตกผลึก

ฝึกต่อ​ไปสาวน้อย ปรับปรุงอีกนิดหน่อย​เธอก็จรัสแสงกว่าดาวประจำเมือง