วันเจ็ด

ปีใหม่ก็เก่า​ไปสองเดือนกว่าแล้ว​ พ่อเองพลอยเก่า​ไปด้วย คิดว่า​จะทำอะไร​ใหม่ ๆ​ ต้อนรับปีมันก็ลงเอยเหมือนปีก่อน ๆ​ ​คือคิด​แต่ไม่​ได้ทำ ตั้งใจ​แต่ไม่​ได้ทำ ​ที่ว่าตั้งใจนั้น​คง​เป็นว่าตั้งใจแบบไม่มีอะไร​มาจี้ให้ทำ ไม่ใช่เรื่อง​เร่งด่วนเหมือนการตื่นเช้า​​ไปทำงาน คิด​เอาเองว่าคงไม่ใช่เพียงพ่อคนเดียว​ที่คิดแบบนี้​และลงเอยแบบนี้ คน​ส่วนใหญ่ก็คง​เป็นแบบนี้ คำตอบ​ที่เดา​ได้​คือก็พวกเรายัง​เป็นปุถุชนอยู่​นั่นเอง

ลูกคงไม่เข้าใจคำว่าปุถุชนนี้ พ่อขออธิบายเท่า​ที่​จะทำ​ได้ ให้รายละเอียดเท่า​ที่​จะให้​ได้ ​เพื่อลูก​จะ​ได้เข้าใจ​ความหมายของคำนี้ ปุถุชน​คือคน​ที่มากด้วยกิเลส คนนี้นับรวม​ทั้งหญิง​และชาย ขยาย​ความของคำว่ากิเลส​คือ​ความรู้สึก​ที่ใฝ่ต่ำจากใจของเราเอง พูดแล้ว​ก็เหมือนฟัง​พระท่านเทศน์ พูดรวมให้ลงตัวก็ว่าพ่อเองนั้น​ยัง​เป็นคน​ที่ตัดอะไร​ไม่ขาด ยังมีโลภ โกรธ หลง ยังอยาก​ได้ อยากมี อยาก​เป็น เหมือนพวก​ที่ยังมีกิเลส​ทั้งหลาย ​แม้​จะไม่จัดอยู่​ในจำพวกกิเลสหนา ​แต่ก็ยอมรับว่าอยู่​ในจำพวก​ที่มีกิเลส เห็นอะไร​​ที่มันหลอกล่อ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ​และใจก็ทนไม่ค่อย​ได้ ระงับ​ความรู้สึกไม่ค่อยอยู่​ หรือพยายามระงับแล้ว​​แต่มันก็ไม่อยู่​ นี่​คือสันดานของคนมีกิเลส หรือปุถุชน ดังนั้น​การ​จะทำอะไร​อย่าง​ที่คิดว่า​จะทำมันก็ทำไม่​ได้เสมอ​ไป ​เพราะมันทนไม่​ได้ ระงับไม่อยู่​ อยากทำ​แต่บังเอิญมีอะไร​มาขวางหน้า​ที่ยุติการคิด การทำนั้น​อย่างหมัดเดียวหลับกลางอากาศ นี่จึง​เป็นคำตอบ​ที่ค่อนข้างยืดยาวว่า คิดว่า​จะทำ ​แต่ใน​ที่สุดก็ไม่​ได้ทำอย่าง​ที่คิด​และตั้งใจ ​เพราะพ่อยัง​เป็นปุถุชนคนเดินดินนั่นเอง

อะไร​ใหม่ ๆ​ ของพ่อนั้น​อาจ​จะไม่เหมือนคนอื่น หรืออาจ​จะ​เป็นของเก่า ๆ​ ​ที่คนอื่นเคยทำมานานแล้ว​ เคยคิดว่า​จะบันทึกไดอารี่อย่างต่อ​เนื่อง เก็บเรื่อง​ราวของชีวิตทีละวัน สานต่อ​เป็นอาทิตย์ ​เป็นเดือน ​เป็นปี ​เพื่อบอกเล่าเรื่อง​ราวของปีนั้น​ เริ่มต้น​ได้ไม่กี่วันก็เกิดเบื่อหน่าย ใจไม่​เอา เห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าการบันทึกไดอารี่ ​ที่เหลือจึงมีเพียงบันทึกร้าง เคยบอกตัวเองว่า​จะออก​กำลังกายให้​เป็นนิสัย ใน​ที่สุดก็​ได้ออกเฉพาะวันหยุด ​แต่ก็ยังถือว่าดีกว่า​ความคิดเรื่อง​การบันทึกไดอารี่ หากไม่มีแม่มา​เป็นตัวลุ้นมันก็คง​เป็นหุ้น​ส่วน​กับไดอารี่อย่างไม่​ต้องสงสัย ตั้งใจว่า​จะไม่​ใช้บัตรเครดิตซื้อของ​ที่ไม่จำ​เป็น กิเลสมันก็ผลักหลังให้รูดบัตรอย่างหน้าด้าน ๆ​ บางทีพ่อก็เคยคิดว่า​เมื่อไร​จะบรรลุมรรคผล ​จะ​ได้ไม่มี​ความ​ต้องการอะไร​อีกต่อ​ไป คิด​ไปคิดมาก็อด​เป็นห่วงลูก​และแม่ไม่​ได้ จึง​ต้อง​เอาเรื่อง​บรรลุมรรคผลโยนทิ้ง​ไปก่อน

พ่อคิดว่าคง​ได้บันทึกถึงลูกอย่างต่อ​เนื่อง ​แต่​เอาเข้าจริง ๆ​ มันก็ต่อไม่ค่อย​เนื่อง คง​ต้องยกแม่น้ำหลายสิบสายเข้ามาอ้าง สายหลักคง​ต้องยกให้สายกิเลส ​เพราะมัวหลงอย่างอื่นว่าสำคัญกว่าการ​ได้บันทึกถึงลูก มันพาไหลข้ามน้ำข้ามทะเล ขึ้น​​เขาลงห้วย เหนื่อย
นั่นแหละ​จึง​จะมีโอกาสเข้ามาบันทึกทักทายลูก ก็มัน​เป็นแม่น้ำกิเลส คุมมันก็ไม่​ได้ ​เพราะใจเรายังไม่หนักแน่นพอ

สองเดือนผ่าน​ไป หากยังไม่​ได้ทำอะไร​มาก อีกสิบเดือนก็มากพอ​ที่​จะทำอะไร​มากมาย​หากใจจดจ่ออยากทำ พ่อชอบตัวเองอย่างหนึ่ง​ในเรื่อง​การ​เป็นคนไม่ท้อแท้ ​เป็นคนชอบลุย ทำนองไม่ถึงเส้นชัยไม่เลิก นิสัยนี้​เป็นมาตั้งแต่เด็ก เคยคิดว่า​แม้ขาดนิสัยอื่นๆ​ ​ไป หากยังเหลือนิสัยนี้เพียงอย่างเดียว ชีวิตก็คงไม่เดือดร้อน ตั้งแต่จบโรงเรียนประถมจนถึงวันนี้หาก​เป็นนักมวยก็เรียกว่าชก​โดยไม่มีพี่เลี้ยง การดิ้นรนต่อสู้ตั้งแต่เด็กทำให้พ่อเข้าใจว่าคนเรานั้น​​เมื่อทำอะไร​อย่างจริงจัง โลก​จะเข้าข้างเราเสมอ สิบเดือน​ที่พ่อตั้งใจว่า​จะจริงจัง มันก็คงมากพอ​ที่​จะหลอมโลกให้มาเข้าข้าง​ได้ สองเดือนผ่าน​ไป ​แม้ดูเหมือนนักมวย​ที่ชกไม่เต็ม​ที่ ​แต่ก็ยังเหลืออีกสิบยก แพ้ชนะ​ต้องคอยดูกัน​ไป เพียงสองยกชี้ขาดไม่​ได้

วันนี้มีเรื่อง​บ่นให้ลูกฟัง​กับการเตะถ่วงของพ่อเอง นิสัยนี้จำไม่​ได้ว่า​เป็นมาตั้งแต่​เมื่อไร​และ​เป็นมาอย่างไร อยู่​ ๆ​ มันก็เข้ามาพักอาศัยอยู่​​กับพ่อ พยายามนะว่าหากมีอะไร​​ที่ทำ​สามารถทำ​ได้เลย​วันนี้ก็​จะทำ ​แต่​เอา​ไป​เอามาก็ทำเฉยเหมือนมันไม่มี​ความสำคัญ ​ต้องปล่อยให้มันจวนเจียนเกิด​ความสำคัญมากขึ้น​จึงทำ เรื่อง​ผลัดวันประกันพรุ่งนับมะเร็งร้ายตัวหนึ่ง​​ที่พ่อสู้รบ​กับมันมาอย่างต่อ​เนื่อง ​แม้มัน​จะฮุกหมัดซ้ายขวาจนพ่อแพ้น็อคมาหลายต่อหลายครั้ง ปีใหม่นี้​ได้รู้เชิงมวยมันแทบ​ทั้งหมด ​จะ​เอามันให้อยู่​หมัดสักปีให้มันเข็ดหลาบไม่กล้ามาท้าชิงเข็มขัดอีก ก็​เอาใจช่วยตัวเอง ​เพราะเรื่อง​อย่างนี้ไม่มี​ใครช่วย​ได้ ขึ้น​เวทีก็ตัวต่อตัวแล้ว​

ลูก​กำลังเรียนหนังสืออยู่​อย่างต่อ​เนื่อง พ่อจบโรงเรียน​และจบมาหลายโรงแล้ว​ ​แต่ก็ยังไม่สำเร็จสักที จบเพียงการศึกษา ​แต่การพัฒนาชีวิตพ่อว่าเรา​ต้องทำอย่างต่อ​เนื่อง มันไม่มีวันจบ ไม่มีวันสิ้นสุด ​เพราะคนเราทำให้ดีขึ้น​​ได้ทุก ๆ​ วัน ทำวันนี้ให้ดีกว่าวันก่อน อุปนิสัย​ส่วนตัวก็​สามารถทำให้ดีกว่าเก่า​ได้ ถึงดีแล้ว​ก็ทำให้ดียิ่ง ๆ​ ขึ้น​​ได้ นี่​คือโรงเรียนชีวิต​ที่ไม่มี​ใครมาให้ใบประกาศ เราให้ตัวเอง สอบใด้หรือตกผลมันชี้มา​ที่ตัวเอง ไม่จำ​เป็น​ต้องให้​ใครมาชูมือให้ พ่อจึงเกิด​กำลังใจว่าอีกเก้าเดือนกว่านี้หากตั้งใจทำให้ชีวิตนี้ดียิ่ง ๆ​ ขึ้น​ก็ยังไม่สายเกิน​ไป ​เมื่อมีลมหายใจในวันนี้ก็ถือว่าโชคดี​ที่สุดแล้ว​ ถึง​จะทำดีก่อนนอนเพียงนาทีเดียวก็ยังถือว่าไม่สาย ​เพราะพรุ่งนี้ไม่มี​ใครรับประกันว่า​จะ​ได้ตื่นลืมตาดูโลกเหมือนวันก่อน ทุกนาทีของวันหนึ่ง​จึงมีค่า​และงดงามไม่แพ้กัน

บันทึกถึงลูกดูแล้ว​คล้ายบ่นให้ตัวเองฟัง ​แต่วันข้างหน้า​เมื่อ​ได้ย้อนกลับมาอ่านลูกอาจ​จะ​เป็นเหมือนพ่อในวันนี้ก็​ได้ นี่​คือชีวิต นี่​คืออารมณ์คน นี่​คือ​ความ​เป็นจริง

รักลูกเหมือนเดิม