![]() |
![]() |
punei![]() |
...คุณเคยหรือไม่ ที่รู้สึกว่าไม่มีอะไรทำ รู้สึกว่าว่างจนต้องทำอะไรบางอย่างที่มันแปลกๆ...
คุณเคยหรือไม่ที่รู้สึกว่าไม่มีอะไรทำ
รู้สึกว่าว่างจนต้องทำอะไรบางอย่างที่มันแปลกๆ
อาการนี้อย่างนี้ผมเชื่อว่าเกิดขึ้นกับทุกคน
ผมจะเล่าสิ่งที่เคยทำในวันว่างๆของผมให้ฟัง
วันนั้นผมเบื่อมาก อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ
รู้สึกทุกอย่างมันน่าเบื่อเหลือเกิน
ผมก็เลยตัดสินใจออกไปข้างนอก
โดยครั้งนั้นตัดสินใจออกไปเซนทรัลปิ่นเกล้า
แต่ด้วยความที่เดินบ่อยมากจนไม่รู้จะเดินทำไมมีแต่ของที่เห็นเป็นประจำ
อีกอย่างผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะซื้อของอะไรเท่าไร
ตอนนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเบื่อยิ่งกว่าอยู่ห้างอีก
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจ
กลับบ้าน!
เพื่อไปอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอที่แสนเบื่อหน่ายเหมือนเดิม
แต่แล้วระหว่างขากลับผมรอรถเมล์แล้วผมก็เกิดไอเดียบางอย่าง
"อยากรู้ว่าชีวิตคนยืนรอรถเมล์เป็นอย่างไร"
ผมจึงยืนดูผู้คนรอบกายผมที่แออัดอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าเมเจอร์ปิ่นเกล้า
บางคนรู้สึกกระวนกระวายใจที่รถเมล์ยังไม่มา
บางคนเครียดเหลือเกินในการที่จะแย่งขึ้นรถเมล์ก่อนเพื่อที่ตัวเองจะได้นั่ง
บางคนเป็นคนใจเย็นหาที่นั่งเพื่อเฝ้ารอรถเมล์ของตัวเอง (ผมคิดว่ารถเมล์ที่เค้ารอคงมีน้อยเค้าจึงใจเย็นได้)
บางคนยืนคุยกับเพื่อน หรือหวานใจของเค้าอย่างเมามัน (จนบางครั้งเผลอคุยมากไปจนรถเมล์ที่ตนเองรอได้ผ่านไปแล้ว)
บางคนยืนมองนาฬิกา 1 รอบ 2 รอบ 3 รอบ 4 รอบ ........
การแต่งกายของผู้คนเหล่านั้นแตกต่างกันไป
แต่งกายในแบบฉบับของพวกเขา
แต่งกายให้เหมาะสมกับกาลเทศะของสถานที่จุดมุ่งหมายที่เค้าจะไป
แต่งกายให้ดูดี แต่งกายให้หนุ่มๆมอง แต่งกายให้หญิงสาวชื่นชม แต่งกายให้ตนเองสบาย
คนที่แต่งตัวหวาบหวิวก็กระวนกระวายใจต้องคอยระวังสิ่งที่เค้าไม่อยากให้เห็นโดยพยายามปิดตลอดเวลา
นี่แหละครับ ส่วนหนึ่งที่ผมได้เห็นผู้คนระหว่างรอรถเมล์
การเรียนรู้จากเวลาว่าง
ได้เห็นผู้คนมากมาย ได้รู้ว่ารถเมล์สายอะไรผ่านที่ไหน รถเมล์สายใดที่ผ่านบ่อยๆ และรถเมล์สายใดที่นานๆโผล่ทีนึง
นี่แหละความสุขเล็กๆในช่วงเวลาว่างของผม
แล้วคุณหละเคยทำอะไรอย่างนี้รึเปล่า

เมื่อวันที่ : 08 มิ.ย. 2551, 14.35 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...