 ๏..ฤๅว่าเรา |
|
| เรไร |
|
๏..เรา..ใช้ชีวิตเลื่อนไหลไปตามโลก ไปตามโชคชะตาฟ้าลิขิต ตามกระแสเชี่ยวกรากลากความคิด ลืมถูกผิดชอบธรรมตามครรลอง เรา...คอยไขว่คว้าแก่งแย่งคอยแข่งขัน ตามห้ำหั่นในสิ่งชอบมาตอบสนอง อยากพบสุขสดใสไว้ครอบครอง เราจึงต้องกระเสือกกระสนทุรนทุราย เรา...แค่มองสิ่งยิ่งใหญ่เพียงชัยชนะ คือตรรกะไปถึงซึ่งจุดหมาย ต่างแข่งขันแย่งชิงทั้งหญิงชาย สิ่งสุดท้ายอะไรหรือคือรางวัล เรา...ก็เพียงแค่จดจำความสำเร็จ จริงหรือเท็จมิเที่ยงแท้แค่สุขสันต์ ที่เราเดินตามทางไม่ต่างกัน สุดทางฝันคงเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย ๏..เราต่างรู้ดีกว่าช่วงเวลาที่เดินไปในแต่ละนาที ........ของชีวิต เราค้นหา..เราไขว่คว้า..สิ่งใด...เราต่างรู้ ...............รู้ซึ่งจุดมุ่งหมาย.. ..........และปลายทางของความฝัน.... ..........มีเพียงสิ่งเดียวที่เราไม่อาจหยั่งรู้ได้...ว่า.. ที่ปลายทางของความฝัน .......อะไร หรือสิ่งใด....ที่รอคอยเราอยู่ ...ฉันไม่รู้.....เธอไม่รู้..และเราต่างไม่รู้...ว่าสิ่งใด ....ตราบที่ยังมีลมหายใจ...... ....ตราบที่หัวใจยังมีฝัน ....ตราบชีวิตวันนี้เพื่ออีกวัน ....หรือ..จนกว่าความฝัน....จะไม่มี |
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 21 เม.ย. 2551, 00.26 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...