 ชีวิตที่เลือกไม่ได้ กับ คำสาปแช่งของชายคนหนึ่ง |
|
| ฟ้าสีสวย |
...คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกได้ที่จะเป็นคนดีหรือคนชั่ว...
"ถ้าคนเลือกเกิดได้คงไม่อยากเป็นขอทาน ไม่อยากเป็นคนพิการ และไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นส่วนเกินของโลก ถ้าลองพลิกดูใหม่ในชีวิต ก็น่าจะรู้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่ขยะสังคมเลย เราไม่ควรดูถูกเขา เพราะสมัยก่อนถ้าเราไม่มีการพัฒนา ตอนนี้เราก็อาจจะเป็นขอทานไปทั้งโลกก็ได้"คุณลุงฉวางบอกกับเด็ก ๆ เด็กคนหนึ่งถามว่า "แล้วคุณลุง มีอะไรที่จะเล่าให้พวกเราฟังบ้างมั้ยครับ" คุณลุงฉวางบอก "มีสิ เกี่ยวกับเรื่องที่ลุงยกหัวข้อให้เลยเเหละ มันเป็นเรื่องจริงของผู้หญิงที่ชื่อพิกุล ที่ถูกลงหนังสือพิมพ์ติดต่อกันตั้ง 5 - 6 วันแน่ะ แล้วลุงก็ได้ไปเห็นกับตาของลุงเองด้วยนะ........แล้วก็เล่าต่อกันมาถึงผู้หญิงที่มีจิตใจที่ชอบดูถูกคน อย่างพิกุล" เด็กคนหนึ่งถามอีกว่า "แล้วมันเกิดตอนช่วงไหนเหรอครับ"
คุณลุงยิ้มบอกว่า "เดี๋ยวลุงจะเล่าให้ฟัง มันอยู่ในช่วง พ.ศ. 2481"
ระหว่างที่พิกุลเดินผ่านหน้าขอทาน จึงคิดแกล้ง เตะขันขอทานจนเเตก ขอทานร้องไห้เสียใจจับกระโปรงหญิงสาวไม่ให้เดินไป
"คุณ คุณต้องชดใช้ให้ผม คุณ คุณ"
พิกุลกระชากกระโปรงกลับ
"อี๋...อย่ามาแตะกระโปรงฉัน ไอ้ขยะ"
แล้วรีบเดินหนีไปปล่อยให้ขอทานเสียใจอยู่อย่างนั้น
ต่อมาเธอเห็นคนสูงอายุเดินเถือไม้เท้าขาเป๋ข้างหนึ่งจึงเดินชน
"ขอโทษนะ ไอ้เป๋"
หลานชายของคนพิการมาต่อว่า
"คุณอย่ามาว่าอาผมแบบนี้นะ ถึงอาผมจะขาเป๋ แต่ก็ยังเป็นคนดีไม่เหมือนคนอย่างคุณ"
"พวกขยะสังคม จะมาเทียบกับคนชั้นสูงอย่างฉันได้ยังไงกัน"
ชายหนุ่มเดินเข้าไปจะตบพิกุล พิกุลชี้หน้า
"อ๊ะ อย่านะ อย่า ผู้ชายรังแกผู้หญิงคนจะครหาว่าอะไร....."
ชายหนุ่มมือข้าง หดมือลง
"ไปซะ แต่ก่อนไปคุณต้องขอโทษอาผมก่อน"
"เรื่องอะไร"
"ได้คุณไม่ขอโทษอาผมใช่มั้ย........พ่อแม่พี่น้องดูผู้หญิงคนนี้เขาเดินชนอาของผมที่แก่มากแล้วก็ขาไม่ดี แล้วยังมาว่าอาผมเป็นขยะสังคม ไม่ยอมขอโทษ"
ทุกคนที่อยู่เเถวนั้นรุมด่า จนพิกุลอายมาก รีบเดินหนีไป
ที่บ้านพิกุล แม่ของพิกุลถามว่า
"ไงลูกไปเที่ยวนอกบ้าน เป็นยังไงบ้าง"
พิกุลหน้าเเหย่
"มีแต่พวกขยะสังคม ไอ้พวกขอทาน ไอ้พวกพิการ ทุเรศ"
แม่พิกุลบอก
"คนเรามันก็อย่างนี้ล่ะพิกุล"
พิกุลพูดเสียงดัง
"แล้วไอ้หลาน เหลินอะไรของไอ้เป๋บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ไปพูดให้คนมาด่าพิกุล.....คุณแม่คะพิกุลไม่ยอมนะคะที่มีคนมาด่า มาว่าพิกุล คุณแม่ต้องช่วยพิกุลนะคะ"
แม่พิกุลพยักหน้า
"ได้ลูก มาด่าว่าลูกสาวคนสวยของแม่ได้ยังไงกัน"
พิกุลกอดแม่หน้าเหี้ยม
วันหนึ่งพิกุลเจอชายหนุ่มคนเมื่อวาน เขาชื่อ เปรม พิกุลบอก
"สวัสดี หลานขยะ"
เปรมโมโห
"ขืนคุณด่าอาผมเป็นขยะอีกนะ ผมจะตบหน้าคุณจริง ๆ ด้วย"
พิกุลยิ้มกวน
"เหรอคะ ก็เอาสิ"
เปรมโกรธ
"ผมไม่ยุ่งกับคุณแล้ว.....แต่ผมจะขอสาปแช่งให้คุณต้องมาเผชิญเหมือน อาผม เหมือนขอทานผมบ้าง"
แล้วเดินหนีไป
อีก 1 ปี โรงงานของแม่พิกุลถูกคนทรยศและจับแม่พิกุลฆ่าตาย แล้วเผาโรงงาน แล้วขโมยเงินหนีไปหมด ทิ้งให้พิกุลกับคนอื่น ๆ ถูกไฟคลอก
แต่ดีที่พิกุลรอดมาได้ แต่ก็ต้องขาเป๋ เป็นขอทาน เธอนั่งขอทานไปร้องไห้เสียใจไปแล้วพูดว่า "คำสาปแช่งของ.......ของมันเป็นจริง"
แต่ระหว่างพิกุลข้ามถนน พิกุลก็ถูกรถชนตาย
ลุงฉวางเล่าจบก็ถามว่า "เป็นยังไง เด็ก ๆ จะทำตัวเหมือนพิกุลมั้ย"
เด็ก ๆ ส่ายหน้า คุณลุงบอกว่า "ถ้าพิกุลเป็นคนดี ถึงเปรมจะสาปจะเเช่งยังไงก็คงไม่เป็นไปอย่างที่พูดหรอกนะ" คุณลุงถามต่อ "แล้วได้ค่อยคิดอะไรบ้าง"
เสวา เด็กสาวยกมือขึ้น "ไม่ควรดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่าค่ะ"
คุณลุงฉวางปรบมือ "เก่งจริง ๆ แต่ขอให้ทุกคนจงจำไว้ ทุกคนก็เป็นคน เราไปว่าเขา เขาก็ไม่ยอม แล้วเวลาเขาว่าเรา เราก็ไม่ยอม ฉะนั้นอย่าดูถูกคน ดูที่นิสัยของเขาจะดีกว่านะ
เด็ก ๆ " เด็ก ๆ พูดเสียงเดียวกัน "ค่ะ / ครับ"
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 09 เม.ย. 2551, 12.12 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...