 แด่หนุ่มสาวผู้ร้าวราน |
|
| เรไร |
|
๏...ฉันก็คนเพียงคนหนึ่ง...................เคยเพ้อรำพึง ครุ่นคิดคะนึงมิวาย ๏...โดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย.....เมื่อหวังกลับกลาย สิ้นสลายรักร้างห่างลา ๏...จำทนโอดโอยโหยหา....................เก็บกลืนน้ำตา เหว่ว้านั่งเศร้าเฝ้าคอย ๏...ยากจักหลุดพ้นปลดปล่อย..............เลอะเลือนเลื่อนลอย กอดเก็บเจ็บช้ำคร่ำครวญ ๏...หวังว่าสักวันคืนหวน.....................กรุ่นกลิ่นอบอวล เชิญชวนความรักกลับคืน ๏...รอคอยเคียงคู่ขมขื่น....................เดียวดายหยัดยืน เริงรื่นอ่อนล้าโรยแรง ๏...เวลาบ่งชี้ชัดแจ้ง............................ใจเคยเคลือบแคลง พลันแสดงถึงความเป็นจริง ๏...ว่าในทุกสรรพสิ่ง............................ยากนักพักพิง แอบอิงจะฝากชีวี ๏...เวลาผ่านไปเร็วรี่...........................จากเดือนเป็นปี ไม่มีวันย้อนคืนมา ๏...ฉันแค่เป็นคนธรรมดา...................ผันผ่านเวลา รับรู้คุณค่าทรมาน ๏...อยากเล่าประสบการณ์...................เรื่องราวที่ผ่าน หนุ่มสาวร้าวรานจงฟัง ๏...ความรักก่อเกิดความหวัง...............แม้ว่าภินท์พัง อยู่ยั้งยืนสู้ต่อไป ๏...ชีวิตมิเป็นของใคร.........................ทั้งตัวและใจ สุขทุกข์ตัวเราเลือกเอง ๚ะ๛ |
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 22 ธ.ค. 2550, 23.17 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...