เรื่อง​ราวดังต่อ​ไปนี้ผม​ได้รับมาจากE-mail FW: ครับ​ ภาษา​ที่​ใช้อาจ​จะไม่ค่อยสุภาพ กรุณาอย่า​ไปใส่ใจ ให้ดู​ที่เนื้อหาครับ​ ซึ้งกินใจมากกกก


ผู้หญิงคนหนึ่ง​...​. ​ที่​เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา



ผู้หญิงคนหนึ่ง​...​. ​ที่ดูๆ​แล้ว​ ก็ไม่ต่างอะไร​จากคนอื่น



ผู้หญิงคนนี้...​ธรรมดา ...​ ​แต่​ความ​เป็นคนของเธอ ...​ ช่างวิเศษนัก ...​



ผู้หญิงคนนี้ ...​ ผู้​ที่สอนให้กูรู้จัก​กับคำว่า "​ความรัก"
​ที่แสน​จะอบอุ่น ...​



กูไม่รู้ว่าเธอ...​ คนนั้น​เข้ามาในชีวิตกู​ได้อย่างไร ​แต่ตอนนี้
เธอก็หยิบยื่น​ความรักให้กูอย่างเพียงพอแล้ว​



พวกมึงมาลองทำ​ความรู้จัก​กับ "เธอ" ดูก็แล้ว​กัน...​



เรื่อง​ราวของเธอ ​เป็นอย่างไรกัน ...​ พวกมึงลองมาฟังกันดู





10 กรกฎาคม 2540



วันหนึ่ง​ในมหาลัย กู​ได้พบ​กับผู้หญิงคนนึง​โดยไม่​ได้ตั้งใจ
ขณะ​ที่กูเดินอยู่​ในโรงอาหารของมหาลัย ​เพื่อหาอาหารแดก..
​ซึ่งคนแม่งก็เดินขวั่กไขว่เต็ม​ไปหมด ​เพราะ​เป็นเวลาเ​ที่ยงตรง​พอดี..

​และด้วย​ความ​ที่ว่าคนเยอะมาก ทำให้กูเดิน​ไปชนไหล่เธอเข้าอย่างจัง...​
กูหันหน้าขวับ...​ ​ไป ​พร้อม​กับพูดคำว่า ขอโทษครับ​ผม...​.
เธอก็หันมามองกูเช่นกัน ​พร้อม​กับบอกกูว่า " ขอโทษนะคะ​ ศรไม่​ได้ตั้งใจค่ะ​
"

แล้ว​เธอก็โบกมือ ​พร้อม​กับหันหลังเดินจาก​ไป เธอ​เป็นคนสวย ผมยาว
ผิวขาวผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่ามอง​เป็นอย่างยิ่ง ​ความน่ารักของเธอ
​ต้องตาตรึงใจกูยิ่งนัก...​ กูรู้สึกประทับใจเธอยิ่งนัก " เธอชื่อว่าศร "

นี่​เป็นครั้งแรก ​ที่กู​ได้รู้จักเธอ กูรู้แค่ว่า เธอชื่อว่า " ศร "



​แต่กูก็ไม่​ได้สนใจอะไร​ ​เพราะนิสัย​ส่วนตัวกู
แทบ​จะไม่สนใจผู้หญิงอยู่​แล้ว​...​. ​แต่​กับคนนี้ กู ^_-...​ปิ๊ง...​-_^
เธอทันที ตั้งแต่แรกเห็น แล้ว​กูก็คิด " เอิ๊กส์ๆ​ๆ​ๆ​ หน้าตางั้น
สงสัยมีแฟนแล้ว​ด้วยแน่ๆ​เลย​ว่ะ เฮ้อ เหลวไหลว่ะกู " ...​
แล้ว​กูก็หัวเราะเบาๆ​ ​กับตัวเอง...​.

แล้ว​กูก็มองหาของแดกต่อ​ไป...​...​





24 กรกฎาคม 2540





สองสัปดาห์​ต่อมา​ต่อมา กูถูกอาจารย์
​ใช้ให้​ไปขนหนังสือกองเบ้อเร่อ​ที่ห้องสมุดมหาลัย
กู​ต้องยกกองหนังสือกองใหญ่ขึ้น​​ไปชั้นสองของห้องสมุด...​ กูก็ขนๆ​ๆ​​ไป
​แต่ด้วย​ความซุ่มซ่ามของกู กูเลย​ทำหนังสือกองใหญ่​ที่กูยกอยู่​

ล้มโครมลงมา ระเนระนาด เต็มบันได​ไปหมด " ไอ้ห่าเอ๊ยยย "
กูโพล่งออกมาด้วยอารมณ์เซ็งสุดตีน ​พร้อม​กับก้มลงเก็บหนังสือ...​



ตอนกู​กำลังก้มงกๆ​ ​เพื่อไล่เก็บหนังสืออยู่​นั้น​
กูก็​ได้ยินเสียงประตูห้องสมุดชั้นสองเปิดออก
​พร้อม​กับเสียงคน​กำลังเดินลงบันไดมา...​ กูเลย​เร่งเก็บหนังสือให้เร็วขึ้น​
​เพราะ​ถ้ากูไม่รีบ กองหนังสือมัน​จะขวางบันได ทำให้คนเดินลงบันไดไม่​ได้.

ขณะ​ที่กู​กำลังเก็บอยู่​นั้น​ กูก็เหลือบ​ไป
แล้ว​สิ่ง​ที่กู​ได้เห็นก็​คือ...​...​.



ผู้หญิงคนนึง ​กำลังก้มเก็บหนังสือด้วยท่าทางอิริยาบถ
คล้ายๆ​​กับ​ที่กู​กำลังทำอยู่​...​. ​เมื่อกูเหลือบขึ้น​​ไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้น​
กูก็ตกใจ...​. เธอ​คือ...​.
ศร...​.ผู้หญิง​ที่กูเดินชนเธอในโรงอาหารวันนั้น​นี่หว่า...​...​
กูนั่งมองเธอด้วยอาการงงงวย...​.

ประจวบเหมาะ ​พอดีเธอหันมาเห็นกูนั่งมองเธอ เธอก็พูดขึ้น​มาว่า " "
รู้แล้ว​ค่า ว่าคุ้นๆ​หน้าน่ะ ​แต่อย่าเพิ่งพูดอะไร​เลย​นะคะ​
มาช่วยกันเก็บหนังสือก่อนนะคะ​ เดี๋ยวคนเค้าเดินขึ้น​ลง
เค้า​จะเดินไม่​ได้กัน...​ รีบๆ​หน่อย​สิคะ​ เดี๋ยว​จะมีคนเดินมานะ ""



เสียงหวานๆ​ น่ารักของเธอสะกดกูซะนิ่ง​ไปเลย​ เธอเห็นท่าทางกูเอ๋อๆ​
เธอเลย​พูดขึ้น​มาอีกว่า "" แน่ะ...​ เหม่ออะไร​คะ​ ​เมื่อคืนนอนดึกเหรอ
บอกให้ดื่มกาแฟก็ไม่เชื่อ ฮิ ฮิ "" เธอพูด ​พร้อม​กับหัวเราะเสียงเล็กๆ​
น่ารัก​เป็นกันเอง มือเธอก็หยิบๆ​หนังสือ​ไป ​พอดีกูรู้ตัวว่า

กู​กำลังเก็บหนังสืออยู่​นี่หว่า กูก็เก็บต่อ แล้ว​​ระหว่าง​ที่เก็บ
กูก็เลย​ถามเธอว่า ชื่อ ศร เหรอ เธอตอบว่า ""ใช่ค่ะ​ อ่ะ รู้​ได้ไงอ่ะ""
กูก็เลย​บอกเธอ​ไปว่า ตอนเดินชนกันในโรงอาหาร เธอพูดบอกกูว่า ศรขอโทษ ไง
กูก็เลย​รู้ชื่อเธอ​ได้ แบบไม่ตั้งใจ กู​กับเธอ
ก็เลย​คุยทำ​ความรู้จักกันพอ​เป็นพิธี





เธอ​เป็นคนอัธยาศัยดี ​เป็นกันเอง ทำให้กู​กับเธอ
รู้สึกสนิทสนมกัน​ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก..
​เมื่อพอ​จะ​ได้รู้จักกันบ้างแล้ว​กูก็เลย​ถามเธอว่า ศร​จะ​ไปไหนล่ะ...​
เธอเลย​ตอบกูว่า ​จะ​ไปคาฟ (โรงอาหาร) ​ไปทานข้าว กูเลย​ถามเธอว่า อ่าว...​
ไม่​ไปทาน​กับ​เพื่อนล่ะ





เธอก็บอกกูว่า เธอ​เป็นคนไม่ค่อยมี​เพื่อน ไม่ค่อย​ได้ยุ่ง​กับ​ใคร
เธอไม่ค่อยชอบ...​ โอ่ว...​ เธอนิสัยคล้ายๆ​กูเลย​ กูก็ไม่ชอบยุ่ง​กับ​ใคร
เธอก็บอกกูอีกว่าเธอเห็นกูท่าทางเก็กๆ​แปลกๆ​ ​แต่ดูตลกดี
​คือเหมือนแกล้งเก็ก ว่างั้นเหอะ
เธอก็เลย​รู้สึกว่า​กูน่าสนใจน่าทำ​ความรู้จักด้วย ​เมื่อเธอพูดจบแล้ว​

เธอก็เลย​บอกกูต่อว่า "" งั้นเก็บหนังสือเสร็จแล้ว​
​ไปทานข้าว​เป็น​เพื่อนกันหน่อย​นะคะ​ "" กูก็ตบปากรับคำ​ไป
​เมื่อเก็บหนังสือเสร็จ กูก็เลย​​ไปนั่งทานข้าว​กับเธอ
เราก็​ได้คุยกันสนุกสนานพอสมควร
ทำให้​ความใกล้ชิดสนิทสนม​ระหว่างกู​และเธอ...​.. เพิ่มมากขึ้น​​ไปอีก

​และอีกอย่าง​ที่​ได้รับรู้ ​ระหว่าง​ที่คุย​กับเธอ​ที่โรงอาหาร ก็​คือ
เธอ...​.ยังไม่มีแฟน...​...​ กูอยาก​จะดีใจกระโดดตัวลอย ​แต่กูก็ทำไม่​ได้
..ศร​จะรู้บ้างมั๊ย...​
ว่าเธอ​กำลังรินน้ำรดให้ต้นไม้ต้นเขียวสดใสในใจของกู
ค่อยๆ​งอกขึ้น​มาช้าๆ​อย่างสวยงาม...​...​





หลังจากนั้น​มา กู ​กับ ศร ก็เริ่มสนิทกันขึ้น​เรื่อยๆ​ ด้วย​ความ​ที่ว่า
กู​เป็นคนอัธยาศัยดี ​ส่วนเธอก็​เป็นกันเองมากๆ​ ​ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ​
จนนักศึกษาคนอื่นๆ​ เริ่มมอง ​และล้อเลียนว่า กู ​กับศร ​เป็นแฟนกัน...​
​แต่​ทั้งกู​และศร ก็ไม่​ได้สนใจอะไร​...​. ​แต่จริงๆ​ กูก็แอบดีใจนะ...​.



...​...​ต้นรักในใจของกู ​กำลัง​จะกลาย​เป็นต้นกล้าเขียวชอุ่ม
แตกกิ่งก้านสาขาแข็งแรงออกมาเรื่อยๆ​ ...​...​...​


1 ปี ผ่าน​ไป...​...​..



...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​...​



10 สิงหาคม 2541





หนึ่ง​ปีผ่าน​ไป กู ​กับ ศร ตอนนี้​เป็น​เพื่อนสนิทกันมาก
​แต่​ความรู้สึกกูก็ไม่​ได้เปลี่ยนแปลงหรอกนะ...​..
กูยังรักผู้หญิงคนนี้อยู่​ ชอบตั้งแต่ครั้งแรก​ที่เห็น...​. ใช่ กูรักศร
แล้ว​ 1 ปีกว่าๆ​มาแล้ว​ ​ที่กู​ได้รู้จักเธอ...​. มันถึงเวลาแล้ว​ล่ะ
​ที่กู​จะบอกรักเธอ...​.. ​แต่กูก็ไม่รู้ ว่ากู​จะบอกยังไงดี

กูก็เลย​วางแผน​จะชวน ศร มางานวันเกิดกู ​ที่กูจัดให้ตัวกูเองคนเดียวมาตลอด
วันนี้ วัน​ที่ 10 สค. วันเกิดกู 25 สค. ...​.อีก 15 วัน ใช่...​..
กู​จะชวนเธอมา แล้ว​กูก็​จะ...​..บอก...​...​ ""ฮะๆ​ๆ​ๆ​""...​
กูคิดเองหัวเราะเองเหมือนคนบ้า ​แต่กูก็ฉุกคิดอีกว่า เอ่อ ...​.
​ถ้าเธอไม่รักกูล่ะ กูก็คง...​...​...​...​





"" เฮ้ยยย ช่างแม่งเหอะ"" กูตะโกนเสียงดัง​เพื่อตัดบทตัวเอง
​พร้อม​กับตั้งหน้าตั้งตา ทำการบ้านต่อ​ไป...​.





​ส่วน ศร หนึ่ง​ปีหลังผ่านมานี่ เธอป่วยบ่อยมาก เข้าโรงพยาบาลตกเดือนละ 1
ครั้ง...​ร่างกายทรุดโทรมจนดูไม่สวยเหมือน​เมื่อก่อน...​
เธอไม่สบาย​เป็นว่าเล่น...​ พอกูถามเธอว่า เธอ​เป็นไร
เธอก็​จะตอบกูเหมือนกันทุกครั้งว่า ""​เป็นแค่โรคประจำตัวธรรมดาน่ะ
ช่วงนี้วูบบ่อยเฉยๆ​ ไม่มีอะไร​หรอก ​เป็นมาตั้งนานแล้ว​

​แต่กูก็อด​เป็นห่วงเธอไม่​ได้ ​เพราะเธอดูโทรมลง​ไปมาก...​..
​แต่กูก็ไม่​ได้อะไร​มาก ​เพราะเธอย้ำกูบ่อยมากๆ​ ว่าเธอ​เป็นแบบนี้ประจำ
​เป็นอาการปกติของเธอ...​.





20 สิงหาคม 2541



วัน​ที่ 20 แล้ว​...​. อีก 5 วัน เท่านั้น​ ก็​จะถึงวันเกิดกู...​.
กูเลย​ตัดสินใจบอกชวน ศร ​ไปว่า "" อีก 5 วัน วันเกิดเรานะ ศรจำ​ได้ป่ะ...​.
เธอตอบกูมาว่า...​...​...​..

""เอ้อ ใช่
ปี​ที่แล้ว​เราไม่​ได้จัดงานวันเกิดให้นี่นา​เพราะติดงานวุ่นวายกัน​ทั้งคู่...​
งั้น...​ ปีนี้ เรา​ไปจัดงานวันเกิดกันสองคนเนอะ ฮิฮิ
เรา​เพื่อนกันแค่สองคน.. วัน​ที่ 25 นี้ เธอขอพรจาก ศร ​ได้ 1 ข้อนะ...​
ในฐานะ​ที่​เป็น​เพื่อน​ที่ดี​กับศร มาตลอดศร​จะให้พรเธอ 1 ข้อออออ ศรสัญญา
ว่าศร​จะมางานวันเกิดเธอให้​ได้นะ...​. ""





...​พูดจบเธอก็หัวเราะคิกคักเหมือนเดิม...​. กู​ได้​แต่มอง
แล้ว​ก็แอบชื่นชมเธอในใจว่า 1 ปี ผ่านมาแล้ว​
​ที่​ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน...​ เธอยังสดใสเหมือนเดิม
​แม้ภายนอกเธอ​จะดูซูบโทรม​ไปบ้าง เธอก็ยังสวยน่ารักเหมือนเดิม
สำหรับกู...​. เฮ้อ ...​ ​แต่ไอ้คำว่า​เพื่อน นี่สิ กู​ได้ยินทีไร
ใจหายทุกที...​...​ ​แต่กูก็ไม่สนใจ





ผล​จะ​เป็นยังไงก็ช่าง วัน​ที่ 25 นี้ กู​จะบอกรักเธอให้​ได้ แล้ว​กู​จะรอดู
ว่านางฟ้าของกูคนนี้ ​จะให้พร​ได้ตาม​ที่กูหวังไว้รึเปล่า...​. """ศ ร รั ก
เ ธ อ น ะ "" คำนี้แหละ​ ข้อนี้แหละ​
​คือพร​ที่กูอยาก​ได้จากนางฟ้าของกู...​...​..​แต่ก็ไม่รู้
ว่ากู​จะสมหวังมั๊ย...​







21 สิงหาคม 2541



ช่วงสอบ...​..



ศรป่วย กลับ กทม. เข้าโรงพยาบาล​แต่เช้า​
กูก็คิดว่าเธอ​จะกลับมาช่วงบ่ายๆ​เย็นๆ​ เหมือนอย่าง​ที่เคย...​..
​แต่มันไม่ใช่...​.. วันนี้ เธอหาย​ไป...​.. เธอ​เป็นอะไร​รึเปล่า...​
กูก็​ได้​แต่คิด...​ ​และหวังว่า เธอคงไม่​เป็นอะไร​ กูก็​ได้​แต่ รอ รอ รอ
​และ...​. รอ





22 สิงหาคม 2541



เงียบ...​.. ไม่มีข่าวคราวอะไร​เลย​
กูเริ่มกังวลมากขึ้น​เรื่อยๆ​แล้ว​สิ...​...​ ศรหาย​ไปไหน โทร​ไป​ที่บ้าน
ก็ไม่มีคนรับ...​..





23 สิงหาคม 2541



...​...​...​...​.





24 สิงหาคม 2541





...​...​...​...​...​!!!!!!????? โทร​ไปบ้านศร คน​ใช้รับสาย บอกกูว่า
""คุณหนูศร ป่วยหนัก นอนอยู่​โรงพยาบาลค่ะ​ คุณพ่อคุณแม่ของคุณหนู
ก็อยู่​​ที่นั่นกันหมด"" ไม่​ได้แล้ว​ พรุ่งนี้ สอบเสร็จกู​จะบึ่งกลับ
กทม...​. ทันที





25 สิงหาคม 2541



สอบเสร็จแล้ว​.. เหนื่อยมากๆ​ ​เมื่อคืนไม่​ได้นอน ​เพราะนอนไม่หลับ...​





วันนี้เกิดกูแล้ว​ ศรยังโผล่มาสอบ...​.ไม่ดีแล้ว​ล่ะ...​.
สอบเสร็จตอนบ่ายกูรีบอาบน้ำ​แต่งตัว พก ซาวด์อเบาวท์คู่ชีพ ​พร้อมเทปเพลง
GUN N' ROSES คู่ชีพ ขึ้น​รถตะลุยมา กทม. ตรง​ไปยังโรงพยาบาล​ที่ ศร
รักษาตัวอยู่​ทันที

..กูรีบถามพยาบาลทันที ว่าศร พักอยู่​ห้องไหน...​. ​เมื่อรู้แล้ว​
ก็ก็รีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิต ตรง​ไป​ที่ห้อง​ที่ศร พักอยู่​ทันที...​.. ห้อง
418...​...​ กูรีบเปิดประตูเข้า​ไปทันที ด้วย​ความ​เป็นห่วง...​.



...​.ภาพ​ที่กูเห็น ทำให้กูแทบช๊อค...​...​. ศรนอนสวมชุดคนไข้สีขาว
มีท่ออ๊อกซิเจนต่อ เข้ามา​ที่ปาก สายระโยงระยางเต็มตัว​ไปหมด...​
ชีพจรเต้นอ่อนรวยระริน...​...​ พ่อแม่ของศรนั่งเฝ้าอยู่​ข้างๆ​
กูรีบสวัสดีพ่อแม่ศร แล้ว​ถามถึงอาการของศร...​

แม่ของศรน้ำตาไหลพราก ตาแดงก่ำ สะอื้นให้แทบขาดใจ เล่าเรื่อง​ของศร
ให้กูฟัง ​ส่วนพ่อศร นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา
น้ำตาหยดเลอะเสื้อสูทเต็ม​ไปหมด...​ เหมือน​จะทำใจแล้ว​ อยู่​ข้างๆ​
พอกู​ได้ฟังเรื่อง​จากแม่ของศร กูจึง​ได้รู้ว่า...​..





...​.ศร​เป็นมะเร็งหลาย​ที่ ภายในร่างกาย...​. ​เมื่อวานก็เพิ่งผ่าตัดมา
โอกาสรอด...​.. น้อยเต็มที...​.. ...​...​...​...​กูแทบ​จะบ้าตาย
ช๊อคตายตรงนั้น​...​...​ นางฟ้า...​.. ของกู...​. นี่มัน...​.
อะไร​กันวะ...​.!!!!????







​พอดี​ที่ศรลืมตาขึ้น​มา ศรจึงยกมือผอมซูบซีด ของเธอ
เคาะตรงขอบเตียง​เพื่อเรียกพ่อแม่ของเธอมา
แล้ว​เธอก็กระซิบพูดอะไร​บางอย่าง ผ่านท่อออกซิเจนมาอย่างอ่อนระโหย
ให้พ่อแม่เธอฟัง...​...​.. แล้ว​พ่อแม่เธอ...​. ก็พยักหน้าเรียกกูเข้ามาหา
บอกกูว่า ลูกศรเค้าอยาก​จะพูด​กับเธอ...​. ...​...​..กูไม่รอช้า
รีบเดิน​ไป​ที่เตียงทันที ...​.





กูหน้าเสีย ใจเสียเต็มทน เหมือนใจ​จะแตก​เป็นเสี่ยงๆ​...​ ​แต่ศรจับมือกูไว้
แล้ว​ศรก็ยิ้ม...​ กูก็จับมือศรไว้แน่นเช่นกัน...​.
เธอกระซิบผ่านหลอดออกซิเจน​ที่ครอบปากเธออยู่​ ​ได้ยิน​เป็นเสียงเบาๆ​
​ได้ใจ​ความว่า...​





"""" วันนี้ วันเกิดเธอนะ เธอ​จะทำหน้าตาแบบนี้ ไม่​ได้นะ วันเกิด
​เป็นวัน​ที่เจ้าของวันเกิด ​ต้องมีรอยยิ้มให้มากๆ​สิ ศรไม่​เป็นไรหรอก...​
ไม่​ต้องห่วง...​. แฮปปี้เบิร์ธ...​เดย์นะ ​ส่วนพร​ที่เธอ​จะขอ
เธอก็ขอมา​ได้เลย​...​. จับมือศรไว้แน่นๆ​ แล้ว​หลับตาอฐิษฐาน ...​.ด้วยกัน
​พร้อม​กับศรนะ...​. ​เอาล่ะ หลับตาอฐิษฐานสิคะ​ พร​จะ​ได้สมหวังไง..""""





กูยืนนิ่งมอง​ไป​ที่ศร จับมือศรไว้แน่น ศรก็ยิ้มมองหน้ากู
แล้ว​พยักหน้าบอกให้กูหลับตา อฐิษฐาน​พร้อมกัน​กับศร กูก็หลับตาลง...​...​.
น้ำตา...​ เริ่มรินออกมาจากดวงตา​ทั้งสองข้างของกู...​...​
แล้ว​กูก็รู้สึกว่า​ ศร​เอามืออีกข้าง จับกระดาษชิ้นเล็กๆ​ มาใส่ไว้ในมือกู
แล้ว​...​..บอกกูว่า เก็บไว้ให้ดีนะ นี่​เป็นของชิ้นแรก ​และชิ้นสุดท้าย
​ที่ศร​จะให้เธอ​ได้...​.



พอเธอพูดจบ เธอก็ยิ้ม...​. ​พร้อม​กับ​ที่ดวงตา​ทั้งสองของเธอ
ค่อยๆ​ปิดลง...​...​ มือ​ทั้งของศร ​ที่กุมมือของกูไว้ ค่อยคลายออก
...​...​​พร้อม​กับเสียงดัง ปี๊บบบบบ ยาว จากเครื่องวัดชีพจร
กูหัน​ไปมองเครื่องวัดชีพจร...​...​ จาก​ที่วัดคลื่น​ได้​เป็นหยักๆ​
ตอนนี้มันกลาย​เป็นเส้นตรง​ไปแล้ว​...​. พ่อแม่ของศร ตกใจมาก
ร้องเรียกหมอเสียงดัง กูทำอะไร​ไม่ถูก ยืนช๊อคอยู่​ตรงนั้น​...​



น้ำตากูไหล...​.ไหลออกมา...​.ไหลไม่หยุด...​.
ไหลจนแทบ​จะไหล​เป็นสายเลือด...​...​ ท้องฟ้าข้างนอก หม่นหมอง
สายฝนเริ่มโปรยปราย ราว​กับท้องฟ้า​ได้ร้องไห้ ​กับการจาก​ไปของเธอ





ซักพักหมอก็เข้ามา...​. แล้ว​บอกให้กู ​กับพ่อแม่ศร ออก​ไปรอข้างนอก
หมอ​ต้องรีบปั๊มหัวใจ​โดยด่วน กูก็​ได้​แต่ รอ รอ ด้วย​ความหวังว่า
หมอ​จะช่วยชีวิตศร​ได้ สำเร็จ ...​. ...​.. ...​...​...​ ...​...​.. ...​...​.
...​...​



ซักครู่ใหญ่ๆ​ หมอก็ออกมาจากห้องพัก ​พร้อม​กับก้มหัวส่ายหน้า...​.
แม่ศรร้องไห้ออกมาลั่นทันที ​แม้​แต่พ่อของศร ​ที่นิ่งเงียบมานาน ก็ร้องไห้
โฮ ลั่นเช่นกัน...​...​.





หมดแล้ว​...​.. ผู้หญิง​ที่ชื่อศร...​. นางฟ้าของกู...​..
​เพื่อนซี้คนเดียวของกู...​...​ คน​ที่กูรัก...​.. หมดแล้ว​...​. หมด...​...​.
หมด...​...​ หมด...​. ...​ .. .กูรู้สึกเหมือนหลุด​ไปอีกโลกหนึ่ง​
น้ำตากูไหลท่วมหน้า ​พร้อม​กับนึกถึงศร ​และอฐิษฐานบอกเธอว่า
"""ไม่​เป็นไรนะ ศร ​ถ้าเธอเหนื่อยมานาน เธอก็จงหลับให้สบาย
เธอไม่​ต้องเหนื่อย เธอไม่​ต้องทนลำบากอีกแล้ว​...​ ลาก่อน...​."""
กูอฐิษฐานอย่างยากเย็น ​เพราะทำใจไม่​ได้

...​...​...​...​ มันลำบากใจยิ่งกว่าอะไร​ๆ​ ในชีวิตกู​ทั้งหมด​ที่กูเคยเจอมา
...​

















คืนนั้น​กูกลับบ้านตอนตี4 มาพัก​ที่บ้านกู ใน กทม.
กูนอนนิ่งด้วยอาการช๊อค...​แน่นิ่ง ​แต่​พอดีกูนึก​ได้...​
กูเลย​กางกระดาษ​ที่ศรให้ไว้ออกมาดู
สิ่ง​ที่กู​ได้เห็นทำให้กูงุนงงยิ่งนัก...​...​.
มัน​เป็นกระดาษลายการ์ตูนน่ารัก แบบมีเส้นบรรทัด ในกระดาษ เขียนไว้ว่า "ก
ylno ว^or" ศรขออวยพรให้เธอสมหวัง​กับทุกๆ​เรื่อง​ในชีวิต...​. จาก ศร...​



"ก ylno ว^or" มัน​คืออะไร​...​.??? นี่เหรอ พร​ที่ศรให้กูมา
ก่อนเธอ​จะจากกู​ไป แบบไม่มีวันกลับ เธอทิ้งปริศนาอะไร​ไว้ให้กู...​.?





26 สค - 2 กย. 2541





งานศพของศร ถูกจัดอย่างเงียบๆ​ ไม่มีคน​ไปร่วมงานมากมาย​นัก...​...​...​
จบเรื่อง​...​. ของผู้หญิงคนนึง ของนางฟ้าของกูคนนึง ​ที่ชื่อศร
ไว้เพียงเท่านี้...​





เหลือแค่เพียง...​. กระดาษปริศนา ​กับข้อ​ความ "ก ylno ว^or"





...​...​...​...​...​...​...​..





25 สค. 2543





อีก 1 ปี ผ่าน​ไป...​..​กับวัน​ที่ปริศนาตัวหนังสือ "ก yluo ว^or"
ไขกระจ่าง...​...​









...​...​...​1 ปี แล้ว​ ผ่าน​ไปอีกแล้ว​ 1 ปี ​กับการจาก​ไปของศร...​.
พร​ที่กูไม่​ได้พูดขอ...​. คำตอบ​ที่ศรไม่ทัน​ได้อยู่​พูดบอก...​..



คืนนึงกูนั่งมองกระดาษ​ที่ศรให้กูมา ​เมื่อ 1 ปี​ที่แล้ว​
กู​เอากระดาษแผ่นนั้น​ ​ไปใส่เคลือบแล้ว​ใส่กรอบใสไว้ กูยังตี​ความไม่ออก
ว่ามัน​คืออะไร​...​...​ กู​ได้​แต่นั่งเศร้า
นั่งรำลึกถึงเหตุการณ์​ที่บาดหัวใจกูไม่รู้ลืม ​เมื่อ 1 ปีก่อน...​
กูยังไขปริศนาตัวหนังสือมานานครบปีแล้ว​...​..





ตัวหนังสือพวกนี้​คืออะไร​...​. กูนั่งน้ำตาไหล...​อยู่​คนเดียวในห้อง
นึกถึงศร ถึงคำอฐิษฐาน...​ กูหลับตานั่งนึกถึงศร แล้ว​กูก็อฐิษฐานว่า...​..
ศร...​. คำตอบ​ที่ศรให้เรามา มัน​คืออะไร​เหรอ บอกเราหน่อย​นะ...​..





แล้ว​ไม่รู้บังเอิญ หรืออย่างไร ลมก็พัดเข้ามาในห้องกู วูบใหญ่ๆ​
ทำ​เอากรอบใส่กระดาษ​ที่ศรให้กูมา ตกพื้น...​



กระดาษ​ที่อยู่​ข้างในกรอบ...​..พลิกกลับหัวขึ้น​มาอีกด้านนึง...​...​ "ก yluo
ว^or" ...​...​. น้ำตากู...​.ไหลออกมาทันที...​ ไม่รู้ว่า​จะเรียกว่าดีใจ
หรือรู้สึกอย่างไรดี...​. ​แต่.. นี่เหรอ สิ่ง​ที่ศร​ต้องการ​จะบอกกู
ก่อนเธอ​จะจากกู​ไป...​. ​แต่​เมื่อตัวอักษรปริศนานี้ไขกระจ่างออกมา​ได้

กูจึงรับรู้​ได้ ว่าพร​ที่กูขอเธอ ​ที่กู​ได้อฐิษฐานร่วม​กับเธอ...​
ก่อนเธอ​จะจาก​ไป มันสัมฤทธิ์ผล..มาตั้งแต่ตอนนั้น​แล้ว​
​แต่กูไม่เคยรู้เลย​...​.













ข้อ​ความนั้น​ก็​คือ...​...​..



" LOVE ONLY U "