ลองทบทวนตัวเองจากฟอร์เวริ์ดเมลดีดีฉบับ​นี้ดูหน่อย​​จะ​เป็นไร...​...​...​

...​Tomorrow never come...​

เราต่างมีวันนี้ นาทีนี้ ​และวินาทีนี้เท่านั้น​ หลายครั้ง​ที่เราบอก
​กับตัวเองว่า "พรุ่งนี้" พรุ่งนี้ค่อยทำ พรุ่งนี้ฉัน​จะรักเธอ
พรุ่งนี้ฉัน​จะฝึกสมาธิ พรุ่งนี้ฉัน​จะกินมังสวิรัติ
พรุ่งนี้ฉัน​จะเลิกบุหรี่ พรุ่งนี้ฉัน​จะขอโทษ​เขา พรุ่งให้อภัย
สารพัดสารพันพรุ่งนี้...​.

​แต่ พรุ่งนี้..ไม่เคยมาถึง ใน​ความ​เป็นจริง เราไม่​ได้มีชีวิตอยู่​​กับ
วันพรุ่งนี้ เรามีชีวิตอยู่​ในขณะนี้ ​กับห้วงเวลานี้เท่านั้น​
ไม่มี​ใคร​จะล่วงรู้​ได้เลย​ว่าเสี้ยววินาทีต่อจากนี้​ไปอะไร​​จะเกิดขึ้น​
หากห้วงยามนี้ฉันหลับตาลง ​และหลับ​ไปอย่างนิจนิรันดร์
คงมีหลายอย่าง​ที่ฉันพลาด​ไป ​และไม่​ได้ทำในชีวิต
หลายครั้งเรารอให้โอกาสมาถึง รอให้วันพรุ่งนี้มาถึง
​แต่โอกาสไม่มีวันมาถึง วันพรุ่งนี้ไม่เคยมาถึง
ทุกอย่าง​เป็นเพียงภาพลวงตา​ที่เราสร้างขึ้น​
ไม่เพียง​แต่เรา​กำลังหลอกตัวเอง ​แต่เรา​กำลังหลอกคนรอบข้าง
จริงแล้ว​ โอกาสอยู่​ในมือเราแล้ว​ตอนนี้ เวลานี้ โอกาสอยู่​ตรงนี้ตลอดเวลา
​และก่อน​ที่เรา​จะมาอยู่​ตรงนี้ด้วยซ้ำ

​พระพุทธเจ้าสอนเราให้อยู่​​กับ "ปัจจุบันขณะ"อาจารย์ศิลป์ พีระศรี พูดว่า
"พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว​"
"โอโช" บอกเราว่า "Why Tomorrow?,Why not now.!"
ใช่สิ ทำไม...​ทำไมไม่เดี๋ยวนี้! เราเคยลองถามตัวเองไหม
หาก​ได้มองกลับเข้า​ไปในชีวิต เราชอบ​ที่​จะผลัดวันประกันพรุ่งให้​กับตัวเอง​และชีวิต

จริงแล้ว​การผลัดวันประกันพรุ่ง​เป็นเพียงกลอุบายของจิต-​ที่ทำให้เรารู้สึกมี​ความหวัง
​แต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้เราพลาดโอกาส​ไป
ใน​ที่สุดเราก็​จะมาถึงทางตันของชีวิต ​คือ "​ความตาย" ​และ
สุดท้ายแล้ว​ก็ไม่มีโอกาสใดๆ​ หลงเหลืออีกเลย​ในชีวิต
ทำไมเราไม่ลองคิดว่า เราเหลือเพียงวินาทีสุดท้ายในชีวิต
เรา​กำลัง​จะตาย​ไปจากโลกนี้ หรือโลกนี้​จะแตกดับ​ไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
หากคิดเช่นนั้น​...​ชีวิตเราคง​จะเปลี่ยน​ไป​โดยสิ้นเชิง...​
เราคง​จะมีชีวิตอยู่​​กับ "ชีวิตจริงๆ​" ของเรามากขึ้น​
มากกว่า​ที่มีชีวิตอยู่​​กับบ้านหลังใหญ่ หรือหลังต่อ​ไป รถคันใหม่
หรือคันต่อๆ​ ​ไป หรือตัวเลข​ที่เพิ่มขึ้น​ หรือลดลงในธนาคาร
เก้าอี้ในสำนักงาน ตำแหน่ง​ที่วาดหวัง หรืออยู่​​กับการเข่นฆ่า
แย่งชิง​ความ​เป็นใหญ่ หรือการทำสงครามใดๆ​ ในโลก
คน​ส่วนใหญ่วางแผนการดำเนินชีวิตไว้ราว​กับว่า
ชีวิต​คือสิ่ง​ที่ออกแบบ​ได้ตายตัว ​และ​เป็นอมตะนิรันดร์
​เขาวางไว้ว่า​จะเรียนจบ​เมื่ออายุ 21 หลังจากนั้น​ทำงาน
เก็บเงิน​แต่งงาน​เมื่ออายุ 29 ​จะมีลูก​เมื่อ อายุ 32
แล้ว​ก็​จะปลดละวางตัวเองตอนอายุ 50
เสร็จแล้ว​ก็​จะเดินทางค้นหา​ความจริงให้​กับชีวิต หรือ​จะเข้าวัด
บ้างก็ว่า​จะเดินทางรอบโลก บ้างก็ว่า​จะพักผ่อนหา​ความสุขให้​กับชีวิต
​แต่เราแน่ใจ​ได้หรือว่า วันเหล่านั้น​​จะมาถึง
หรือคุณ​จะมีชีวิตอยู่​​ไปจนถึงวันนั้น​
ไม่หรอก...​มันไม่มี เรามีเพียงวันนี้ ​และวินาทีนี้เท่านั้น​
อย่าลังเล​ที่​จะทำอะไร​ หรือเติมสิ่งดีๆ​ให้ชีวิตเลย​
การพักผ่อนไม่ใช่​จะมี​ได้​เมื่อตอนปลดเกษียณ
ฮันนีมูนก็ไม่​ได้เกิดขึ้น​​ได้เฉพาะตอน​แต่งงานใหม่ๆ​
การ​จะบอกรัก​ใครสักคนก็ไม่ใช่บอกในวัน​ที่​เขาลาจากโลกนี้​ไปแล้ว​

หรือบางครั้งเราเองต่างหาก​ที่​จะจากโลกนี้​ไปก่อน​ที่​จะ​ได้บอกคำนั้น​​กับ​ใครสักคน
การค้นหา​ความจริงแห่งชีวิตก็เฉกเช่นเดียวกัน มันไม่มีป้ายบอก
วัน/เดือน/ปี ​ที่ผลิต ​และวันหมดอายุ
มันมีอยู่​จริงไม่ว่าเรา​จะมีอยู่​หรือไม่มีอยู่​ก็ตาม
มี​แต่ชีวิตเราต่างหาก​ที่มีวันหมดอายุ
หากวันนี้เราคิด​ที่​จะศึกษาหรือค้นหา​ความจริงแห่งชีวิต
​ความจริงก็​ได้เปิดออกอยู่​ตรงหน้าเราแล้ว​ อย่ารีรออีกเลย​
​เพราะพรุ่งนี้...​ ​จะไม่มีวันมาถึง