 แพ้น้ำตา |
|
| เรไร |
|
มองเห็นเธอเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย น้ำตาปรอยคิดคำนึงถึงความหลัง เจ็บทั้งกายหัวใจไร้พลัง สิ้นความหวังรักพรากจากอุรา เฝ้ารอคอยคืนวันเหมือนฝันค้าง รักเลือนลางห่างหายใจโหยหา พบเพียงความหม่นคว้างทางน้ำตา เจ็บปวดปร่าเท่าใดใจกลับจำ อยากจะลืมใจเจ้ากรรมกลับจำได้ ณ ห้วงในความรู้สึกลึกถลำ ต้องเคว้งคว้างเงียบเหงาใครเขาทำ เก็บความช้ำหดหู่เพียงผู้เดียว อยากขอร้องสักหนให้ทนหน่อย ลืมเศร้าสร้อยท้อแท้อย่าแลเหลียว ทุกสิ่งย่อมผันแปรแน่นักเทียว จะยึดเหนี่ยวสิ่งใดทำไมกัน เพียงยินยอมพร้อมเจ็บอีกสักหน จงอดทนวิปโยคที่โศกศัลย์ อย่าจมกับความทุกข์อยู่ทุกวัน จงหวาดหวั่นครั้งสุดท้ายในชีวี ปล่อยน้ำตาเพื่อชะชำระล้าง ความอ้างว้างข้างในให้หน่ายหนี เปิดหัวใจเพื่อรักอีกสักที อาจจะมีบางใครได้เข้ามา |
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 13 ก.ค. 2550, 09.37 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...