 ความทรงจำ(Memorial) |
|
| Fantasy |
...ถ้าหากวันไหน คนรักของคุณลืมคุณ คุณจะรู้สึกอย่างไร...........
เช้าที่สดใสของวันหนึ่ง'มีนา'นั่งอมยิ้มบนม้านั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ ของเธอ ถึงอากาศจะหนาวแต่แสงแดดก็ทำให้อบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง น้ำค้างบนยอดหญ้าส่องประกายราวกับเพชร มีนานั่งมอง ก็คิดถึงความรักที่เพิ่งจะเริ่มต้นของเธอ ประโยคบอกรักหวาน ๆ ที่'อณุชา'เพิ่งจะเอ่ยกับเธอเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้เธอพร้อมจะให้คำตอบแล้ว
"ขอโทษนะมีนา รอนานไหม?" เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกล อณุชาเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงข้าง ๆ เธอ ไอจาง ๆ ลอยออกมาตามลมหายใจของเขา
"มีอะไรจะบอกเราเหรอมีนา" เขาถามเธออีก เธอได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน
"ยังไม่บอกตอนนี้ดีกว่า.. ไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยณุชา" ณุชาไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็ต้องตามไป เพราะอยากรู้เรื่องที่เธอจะบอก ทั้งคู่เดินคุยกันมาเรื่อยจน ผ่านมาทางสวนสาธารณะ
"มีนาไม่กลับบ้านเหรอ" เขาถาม มีนานิ่งไปพักนึงก็ตอบว่า
"ที่เมืองไทยไม่มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ออสเตรียไม่มี นี่นา" ณุชายิ้มแล้วถามว่า
"อะไรบ้างล่ะ" มีนาไม่ตอบแต่ทำท่าเขินม้วนแทน
"มีนาตกลงว่าเรื่องที่จะบอกคืออะไร อย่าทำให้ค้างคาสิ" มีนาไม่ได้ฟัง แต่หันไปสนใจอะไรบางอย่างข้างถนนแทน
"ณุชาดูนั่นสิ" มีนาชี้ให้ดูต้นคริสต์มาสที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
"สวยจังนะ ณุชา เรามาแต่งต้นคริสต์มาสกันบ้างดีกว่าเนาะ" มีนาหันมาจับมือ ณุชาแล้วยิ้ม ณุชาล้วงเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อออกมา ยื่นให้มีนา
"งั้นให้นี่เป็นของขวัญคริสต์มาสละกัน" มีนาก็รับไปอย่างดีใจ
"น่ารักจัง.. มันสลักว่าอะไรน่ะ" มีนาถามพร้อมกับพยายามอ่านลายสลักนั้น
"ฟอร์ยู ฟอร์เอฟเวอร์ น่ะ" ณุชาตอบ มีนาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ สวมมันเข้าไปในนิ้วนางซ้าย แต่ก็ถูกคนวิ่งมาชนจากด้านหลัง จนแหวนกระเด็นไปกลางถนน และกลิ้งตรงไปยัง ช่องระบายน้ำของถนนอีกฟาก
มีนาหันไปมอง ณุชาที่กำลังถกเถียงอยู่กับคนที่มาชนอยู่ ก็ตัดสินใจวิ่งข้ามถนนตามแหวนไป ในเสี้ยวนาทีนั้นเอง........
"เอี๊ยดด.. โครม!!!!" เสียงรถชนเข้ากับอะไรบางอย่าง จนณุชาต้องรีบหันไปมอง มีนาที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้ ล้มลงนอนอยู่หน้ารถกลางถนน ใจของเขาแทบจะสลายเมื่อเห็นภาพนั้น....
.....
เสียงจ๊อกแจ๊กเบาๆของคนคุยกัน กับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ทำให้มีนารู้สึกตัว ความเจ็บปวดทั่วทั้งตัวส่งผลขึ้นมาทันที ผู้ชายคนหนึ่ง นอนฟุบหน้าอยู่ที่ปลายเตียงของเธอ พอเธอพยายามจะเรียก ก็ปวดที่ศีรษะขึ้นมาอีก
"โอยย..ย.. "เสียงของเธอทำให้เขาตื่นขึ้น และรีบเข้ามากอดมีนาอย่างดีใจ
"มีนา เธอปลอดภัยแล้ว ดีจังเลย รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันขอโทษที่ทำให้เธอถูกรถชน ฉันไม่ทันระวัง.. " เขาพูดอย่างดีใจ แต่มีนากลับไม่เข้าใจที่เขาพูด
"ฉันถูกรถชนเหรอ" ณุชาคลายกอดแล้วมองมีนาอย่างแปลกๆ
"ใช่ จำไม่ได้เลยเหรอ ที่มีนาไปเก็บแหวนไง" มีนาทำท่านึกออก แล้วเอามือกุมหัวตัวเอง
"แหวน?.... ฉัน ฉันชื่อมีนาเหรอ.. แล้วเธอ.. เป็นใครกันน่ะ " ประโยคนี้ทำให้ณุชาถึงกับช็อค
"ความจำเสื่อมชั่วระยะน่ะ" หมอแก่คนหนึ่ง เดินวนไปมา ตาก็จ้องมองเอกสารที่ถืออยู่ในมือ
"ชั่วระยะ?" ณุชาทำเสียงสงสัย หมอคนเดิมขยับแว่นนิดนึง แล้วตอบว่า "ใช่ สมองส่วนความจำได้รับการกระทบกระเทือน ทำให้ความจำบางส่วนหายไป แต่ไม่ต้องเป็นห่วง เธอจะหายแน่ อาจจะใช้เวลาซักหน่อย แต่ไม่นานักหรอก รอให้ร่างกายเธอคืนสภาพเป็นปกติเสียก่อน" รุชาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเศร้าใจ
เมื่อครบระยะหนึ่ง มีนาก็ออกมาจากโรงพยาบาล ณุชาพามีนาไปที่บ้านของเธอ แต่ประตูล็อคอยู่
"มีนากุญแจบ้านล่ะ" มีนาค้นดูในกระเป๋าซักพักก็ส่ายหน้าเบา ๆ
"งั้นรอตรงนี้นะ เดี๋ยวจะไปขอกุญแจสำรองมา" พูดจบณุชาก็เดินไปที่บ้านหลังข้าง ๆ
มีนามองดูบ้านเช่าของเธออย่างคุ้นเคย แต่เรื่องราวเกี่ยวกับ 'ผู้ชายที่ชื่อ อณุชา'
นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก พอพยายามคิดให้ออกเมื่อไหร่ ก็จะเจ็บจี๊ด ๆ ที่ศีรษะทันที
"เป็นอะไรเหรอมีนา" ณุชาเดินเข้ามาประคองทันที เมื่อเห็นว่ามีนาทำท่าจะล้มลง
"ม.... ไม่เป็นไรแล้วล่ะ" มีนาบอกแล้วแกะมือณุชาออกอย่างอาย ๆ ณุชาเลยเดินไป
ไขกุญแจ แล้วพามีนาเข้าไป มีนายังคงรู้สึกคุ้นเคยกับเครื่องใช้ต่างๆ ในบ้านเป็นอย่างดี
"ตั้งสองวันที่มีนาสลบไปน่ะ" ณุชาบอกแล้ววางของที่หิ้วมาด้วยลงบนโต๊ะ เปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศเข้ามา มีนานั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ลมหนาวพัดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระยะ ๆ ณุชาเดินมาเปิดโทรทัศน์ให้
"หิวมั้ย?" ณุชาก้มหน้าลงใกล้ ๆ ถาม แต่มีนาพยายามขยับห่าง
"ก็.... นิดหน่อย" ณุชาหยิบของสองสามอย่างจากในถุง เดินหายไปในครัว ซักพัก ก็เดินออกมาพร้อม กับอาหาร กระป๋องที่อุ่นไมโครเวฟ และ นมสดอุ่น ๆ วางไว้บนโต๊ะ กระจกหน้าโซฟาที่มีนานั่งอยู่ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"นายคงเป็นเพื่อนในมหาลัยของฉันสินะ " มีนาถาม
"อ.. เอ่อ.. " ณุชาลำบากใจ ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี ในสถานการณ์แบบนี้ เลยปล่อยให้เลยตามเลยไปอย่างนั้น
"นายลองเล่าเรื่องของฉันให้ฟังหน่อยสิ" ณุชายิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ที่เคยไปเที่ยวหรือทำอะไรร่วมกัน
"ที่ฉันรู้ก็มีแค่นี้แหละ ส่วนเรื่องที่เมืองไทย มีนาไม่เคยเล่าให้ฟังเลย" มีนายังคงมองหน้า ณุชารอฟังอย่างตั้งใจ
"ทำไมฉันถึงไปกับนายทุกทีล่ะ .. อย่างกับ.. อย่างกับเป็นแฟนกันแน่ะ" ณุชายิ้มพลางกลั้นหัวเราะ
"แล้วมีที่ไหนที่ฉันชอบไปบ่อย ๆ บ้างล่ะ นายรู้บ้างมั้ย" ณุชานึกอยู่พักนึงก็ตอบว่า
"โอเปร่าเฮ้าส์ งอแงให้ฉันพาไปทุกทีเลย แต่พอไปถึงก็เอาแต่เดินเล่นอยู่รอบ ๆ นานๆทีถึงจะเข้าไปดูละคร" มีนายิ้มกับเรื่องที่ได้ฟัง แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้
"ไว้วันหลังพาฉันไปได้มั้ย" มีนาจับมือณุชาอย่างไม่รู้ตัว
"อ๊ะๆ ใช่เลย แบบนี้แหล่ะ ที่ชอบทำบ่อยๆ " ณุชาพูดไปก็หัวเราะไป มีนารีบดึงมือกลับ ทำหน้างอน แล้วหยิบนมขึ้นมาดื่ม
"นาย ดึกแล้วล่ะ นายกลับไปนอนเถอะ วันนี้ขอบใจมากนะ" มีนาบอก ณุชาลุกขึ้นยืน และกำลังจะเดินออกไป แต่ก็อดห่วงมีนาไม่ได้ ซักพักก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก แล้วก็เดินไปสกิดมีนา
"มีนา... จำไม่ได้แล้วสินะ.... " ณุชาทำเสียงทุ้มต่ำ ทำให้มีนาอดขนลุกไม่ได้
"อะไรเหรอ"
"ก็เรื่องที่มีนาบอกว่าได้ยินเสียงแปลกๆทุกคืนไงล่ะ เห็นว่ามีเสียงคนเดินรอบบ้าน แล้วก็มีเสียงผู้หญิงร้องไห้ด้วยไม่ใช่เหรอ" ณุชาทำเสียงแบบเดิมอีก จนมีนาต้องค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้
"อย่ามาหลอกให้กลัวนะ.. ไม่เชื่อหรอก"
" ไม่เชื่อก็ตามใจ "ณุชาทำหน้าจริงจัง พูดจบแล้วก็เดินออกไป มีนากลับมาดูโทรทัศน์ก็เปิดเจอหนังสยองขวัญเข้าพอดี เธอรีบปิดโทรทัศน์ แล้วเดินไปที่หน้าบ้าน พอเปิดประตูออก ก็พบว่าณุชายืนยิ้มรออยู่ข้างนอก....
"นี่น่ะเหรอ โอเปร่าเฮาส์.. สวยจังเลย" มีนายืนสูดอากาศอยู่ที่เหล้กกั้นอย่างร่าเริง ณุชาก็ยืนมองดูอย่างชื่นใจข้างหลัง
"คนเค้ากำลังหลับสบายจะปลุกแต่เช้าทำไมก็ไม่รู้" ณุชาแกล้งบ่นอุบอิบให้มีนาได้ยิน
"ก็นายน่ะนอนเกะกะฉันนี่นา" มีนาหันมาว่า
"ก็เราจะนอนโซฟาก็ไม่ให้ นอนบนเตียงก็ไม่ให้บังคับให้นอนข้างล่างเตียงเองนี่นา"
"ช่วยไม่ได้นายมาหลอกให้ฉันกลัวเองนี่นา" มีนาเดินเข้ามาใกล้ แล้วเขย่งปลายเท้าโต้ตอบ ณุชานิ่งจ้องหน้ามีนาอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า
"หิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ" ณุชาบอก มีนาทำท่าค้อนไม่ตอบอะไร....
ทั้งคู่เลือกร้านอาหารใกล้ ๆ นั้น เมื่อทานอาหารเสร็จ ก้นั่งคุยกันต่อถึงความทรงจำของมีนา เธอเริ่มที่จะจำเรื่องราวบางเรื่องได้บ้างแล้ว แต่มีเรื่องเดียวเท่านั้น ที่ทำอย่างไรก้จำไม่ได้ ถึงแม้ว่า ทั้งคู่จะมานั่งทบทวนความจำที่ร้านอาหารเดิมทุก ๆ วัน เพราะเป็น ที่ ๆ อ๋อย ชอบมากที่สุดเป็นที่ ๆ ทั้งคู่คิดว่า จะทำให้มีนาจำอะไรได้บ้างถ้าได้มาที่นี่บ่อย ๆ ....
ต้นคริสต์มาส ถูกประดับประดาอย่างสวยงามด้วยหลอดไฟสี และของตกแต่งต่าง ๆ มีนานั่งจ้องมองมันอย่างเงียบ ๆ บนโต๊ะอาหาร มีอาหารและเครื่องดื่มสำหรับ ฉลองคริสต์มาสอยู่
"ทำไมตาบ้านั่นช้าจังนะ" มีนานั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะ สายตาก็มองไปยังนาฬิกาที่เข็มมันหมุนวนไปเรื่อย ๆ ไม่หยุด จนเวลาล่วงเลยไปนานแล้ว ณุชาก็ยังไม่มาซักที มีนาจึงตัดสินใจโทรหา
เสียงเมโลดี้เรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ ดังขึ้นใกล้ ๆ เสียงเพลงที่คุ้นหูมากๆ มีนาหันไปตามเสียงนั้นก็เห็นว่า ณุชายืนยิ้มอยู่ใกล้ ๆ
"เลทแค่นี้ ถึงขนาดต้องโทรตามเลยเหรอ " มีนาทำท่าจะโผเข้ากอดแต่ก็เปลี่ยนใจ
"นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก.. "
"เมอร์รี่คริสต์มาสจ้ะ " ณุชายื่นกล่องของขวัญให้มีนา ในใจก็เจ็บปวดลึก ๆ นี่เป็นของขวัญชิ้นที่สองแล้ว ถ้ามีนายังพอจำได้ มีนารับกล่องของขวัญไว้ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะพร้อมกับชวนให้ณุชานั่งด้วย
แล้วยื่นของขวัญให้บ้าง "เมอร์รี่คริสต์มาสเช่นกัน"
หลังจากการฉลองเทศกาลของทั้งสองจบลงทั้งคู่ก็นั่งคุยหันต่อที่โซฟา
" ณุชา เธอเชื่อเรื่องซานตาครอสมั้ย?" ณุชายิ้มแล้วตอบว่า
"ซานต้าปีนี้น่ะขี้ลืมนะ " มีนามองหน้าณุชาแล้วถามอีกว่า
"ถ้าเธอขอของขวัญจากซานต้าได้ เธออยากได้อะไร?" ณุชาเอาแต่ยิ้มแล้วตอบอีกว่า
" ซานต้าขี้ลืม ขอไปแล้วก็ไม่ให้คำตอบซักที ซานต้าลืมไปแล้วล่ะ" มีนามองค้อนณุชา
"อะไรของเธอน่ะ ทำอย่างกับน้อยใจซานต้าอย่างนั้นแหล่ะ ถามอย่างตอบอย่าง.... ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว" มีนางอนแล้วหันหลังใส่ณุชา
"อ๊ะ ดูนั่นสิ หิมะตกแล้ว" ณุชาสะกิดบอกมีนา จนมีนาต้องหันมาดูอย่างอดใจไม่ไหว ปุยสีขาวเล็ก ๆ ปลิวลงมานอกหน้าต่างมากมายม มันดูนุ่มและเบาปลิวไปกับแรงลม ไม่นานนักกระจกหน้าต่าง ก็มีไอน้ำมาเกาะจนมองไม่เห็นข้างนอก ณุชาขยับเข้าไปใกล้มีนา
"หนาวจังนะ" มีนาไม่ขยับหนีแล้วแต่กลับเอียงคอซบไหล่ณุชา "อื้อ หนาวจริงๆ"....
หิมะขาวโพลนเกาะตามขอบหน้าต่าง และบนพื้นถนนจนหนาในตอนเช้า อุณหภูมิลดลงกว่าทุก ๆ วันมาก มีนาตื่นขึ้นมาพบว่า ตัวเองนอนอยู่บนโซฟาโดยมีเสื้อโค้ทของณุชาคลุมตัวอยู่ มีนารีบลุกขึ้นมา มองหาณุชาซึ่งไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว มองเห็นก็แต่กระดาษโน้ต ที่โผล่ออกมาจากถุงเท้าที่แขวนประดับบนเตาผิง
เมื่อเปิดอ่านก็รู้ว่าณุชาทิ้งโน้ตเอาไว้ว่า " ขอโทษที่ไม่ได้บอกลานะ วันนี้เราต้องไปแคริฟอเนียกับทางบ้าน เราคิดว่าการจากไปเงียบ ๆ จะดีกว่าการบอกลาที่เจ็บปวด เมื่อคืนเราสนุกมาก หายเร็วๆ นะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"
มีนารีบหยิบเสื้อโค้ทมาใส่ มองนาฬิกาแล้วก็วิ่งออกไปทันที ณุชาโน้ตเวลาไว้ด้วย ตามที่โน้ตไว้นั้น คงยังไม่ได้ขึ้นเครื่องแน่นอน มีนาหยิบจักรยานมาปั่นอย่างร้อนรน โดยไม่ทันคำนึงถึงสภาพของเส้นทาง จากบ้านพักของมีนาไปยังสนามบิน ถึงจะไม่ไกลนักแต่ก็ใช้เวลาพอสมควร
มีนาปั่นมาจนถึงถนนที่เคยถูกรถชน ก็ล้มลงเพราะความลื่นของพื้นถนน มีนามองนาฬิกาพลางพยุงตัวลุกขึ้นยืน สายตาสังเกตเห็นวัตถุสีเงินสะท้อนแสงแดดอยู่ในหิมะนั้น..
ทางด้านณุชากำลังรอขึ้นเครื่องไปแคลิฟอเนีย ก็ใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่องเต็มที ในที่สุดเสียงประกาศของโอเปอเรเตอร์ก็ดังขึ้น เรียกให้ผู้โดยสาร สายการบินที่จะไปยังแคลิฟอเนียขึ้นเครื่อง
"ณุชา เดี๋ยวก่อน " เสียงนั้นทำให้ณุชาหยุดหันไปดู ทันทีที่หันไปตามเสียงเรียกมีนาก็โผเข้ากอดทันที
"คนบ้า คิดจะไม่ลากันเลยเหรอ " ณุชาโอบไหล่มีนาเบา ๆ มือข้างหนึ่งก็ลูบผมมีนาเบา ๆ
"ขอโทษนะ แต่เราไม่อยากบอกลาจริง ๆ " มีนาคลายกอดแล้วชูมีให้ดูแหวนที่นิ้วนาง
"ซานต้าไม่ได้ขี้ลืมนะ .. ซานต้าแค่มาสายเอง.. " ณุชามองดูแหวนนั้น ก็แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
"ทีนี้บอกเราได้หรือยังว่า วันนั้นมีอะไรจะบอกเรา " มีนาเองก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูณุชาเบาๆ ว่า " ฉันรักเธอ ... ฉันรักเธอเหมือนกัน "
ณุชายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ที่ไหลออกมาอาบแก้มของมีนา แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า
" งั้นรอเราได้มั้ย อีกสามเดือน เราจะกลับมาเมื่อเสร็จธุระ " มีนาพยักหน้ารับด้วยน้ำตา เสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศเรียกผู้โดยสารดังขึ้นอีกครั้ง มีนาผลักอกณุชาออกไป
" รีบไปสิ.. แล้วรีบกลับมาด้วยนะ " ณุชาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม แล้วหันหลังจะไปขึ้นเครื่อง แต่มีนาคว้ามือเอาไว้แล้วดึงมากอดอีกครั้ง ณุชาแสดงความรักด้วยการก้มลงจูบอย่างสุดซึ้ง เป็นการลาครั้งสุดท้าย....
เครื่องบินสายการบินแคลิฟอเนียพุ่งทยานขึ้นสู่ฟากฟ้า และบินหายไปลับตาของมีนาที่เฝ้ามองอยู่เบื้องล่าง ก่อนจะหันหลังกลับไปด้วยใจแห่งการเฝ้ารอ
" เอี๊ยดดด " เฟอร์รารี่สี่เหลืองอ่อนคุ้นตา ขับมาจอดตัดหน้ามีนา ทันทีที่กระจกเลื่อนลง มีนาก็ต้องแปลกใจที่เห็นคนขับ
" ณุชาไปบอกว่าจะไป.... " ณุชาเปิดประตูเชิญให้มีนาขึ้นรถแล้วพูดว่า
"พูดอะไรน่ะ มีนาหายแล้วทั้งที มันต้องฉลองกันหน่อยสิ.. เอ้าขึ้นมาสิ ไปร้านเดิมกันดีมั้ย? " มีนาก้าวขึ้นรถอย่างไม่ลังเล ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมความสุข
หิมะเริ่มตกอีกแล้ว เรื่องที่ได้เจอมาคงเป็นความทรงจำที่ดี ที่มีนาและณุชาจะร่วมกันเก็บมันไว้ ในใจส่วนที่ลึกที่สุดตลอดไปไม่มีวันลืม........
14 votes
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 21 ก.ค. 2546, 12.34 น.
คุณ fantasy คะ พญาไฟขอเสนอความเห็นค่ะ ว่า เรื่องที่เขียน น่าจะมีการจัดวรรคตอน การเว้นบรรทัด เพื่อให้อ่านง่ายขึ้นค่ะ