ฉันมายืนอยู่​หน้าบ้านพี่หนึ่ง​ด้วยใจกล้า ๆ​ กลัว ๆ​ มันคิดเยอะ​ไปหมด กลัว​ไปหมด มองเห็นไฟในบ้านยังไม่ปิด รถพี่หนึ่ง​ก็จอดอยู่​ในโรงรถ ทำให้แน่ใจว่า​เขาอยู่​​ที่บ้านแน่นอน

ฉันกดกริ่ง 1 ครั้ง รอสักพัก เหมือนไม่มี​ใครในบ้าน​ได้ยิน

ฉันกดกริ่งอีกหนึ่ง​ครั้ง ดูเหมือนว่า​จะยังไม่มี​ใครออกมาเปิด ฉันรู้สึกใจหายขึ้น​มาทันที รู้สึกเหมือนโดนปฏิเสธทางอ้อมยังไงยังงั้น

ฉันตัดสินใจ​จะกดอีกที​เป็นครั้งสุดท้าย ​ถ้ายังไม่มี​ใครออกมาเปิด ฉันคง​จะยอมปล่อยให้มัน​เป็น​ไป ป่วยการ​ที่​จะตามง้องอน ใน​เมื่อ​เขาไม่สนใจ​ที่​จะรับฟัง

ฉันกดกริ่งอีกครั้ง ฉันรอ รออยู่​อย่างนั้น​ ​แต่ก็ไม่มีทีท่าว่า​จะมีคนในบ้านออกมาต้อนรับ

ฉันรู้สึกผิดหวัง ไม่คิดเลย​ว่า​เขา​จะใจจืดใจดำ​กับฉัน​ได้ลงคอ ​ทั้งๆ​ ​ที่ฉันก็ส่งSMS​ไปบอก​เขาก่อนแล้ว​ ​ถ้า​เขามีกะใจ ​เขาก็น่า​จะรู้ว่าฉันมา คงไม่ปล่อยให้ยืนรอแบบนี้​เป็นแน่


ฉันเดินออกจากบริเวณนั้น​ ฉัน​กับ​เขาคง​จะไม่มีทางกลับ​ไปเหมือนเดิม​ได้อีก ใน​เมื่อ​เขาไม่คิด​จะให้อภัย ​ทั้ง ๆ​ ​ที่ฉันก็พยายามอย่างดี​ที่สุดแล้ว​​ที่​จะอธิบายเรื่อง​ราว ​แต่​เขาไม่คิด​จะรับฟังอะไร​​ทั้งสิ้น

ฉันรู้สึกเหมือน​กับตัวเองไร้ค่า นึกถึงคำพูดของ​เขาอีกแล้ว​ ฉันรู้สึกเสียใจมาก ​เขาคง​จะคิดว่าฉัน​เป็นผู้หญิงหลายใจ จับปลาสองมือ นี่ฉันดูแย่ขนาดนั้น​เลย​หรือยังไง

ฉันเดิน​ไปเรื่อย ๆ​ เดินออก​ไปหน้าหมู่บ้านด้วย​ความรู้สึกสิ้นหวัง ฉันไม่คิดเลย​ว่าเรื่อง​ราวมัน​จะ​เป็นแบบนี้

พี่หนึ่ง​ขับรถตามออกมาขณะ​ที่ฉัน​กำลัง​จะขึ้น​แท๊กซี่กลับบ้าน ​เขารีบจอดรถ ลงมาปิดประตูรถแท๊กซี่ พลางบอกคนขับรถแทนฉันว่าไม่​ไป


รถแท๊กซี่​ไปแล้ว​ ​แต่ฉัน​กับ​เขายังคงยืนอยู่​ตรงนั้น​ไม่พูดไม่จา

พี่หนึ่ง​จูงมือฉันให้ขึ้น​รถ​ไป​กับ​เขา

ยังไม่มีบทสนทนา​ระหว่างเรา พี่หนึ่ง​ทำหน้านิ่วตลอดทาง

​เขาขับรถเร็วมากจนฉันรู้สึกกลัว ถึงทางเข้าบ้านฉันแล้ว​ ​แต่พี่หนึ่ง​กลับขับเลย​​ไป



"พี่หนึ่ง​​จะพาอร​ไปไหนคะ​" ฉันถาม



​เขาไม่ตอบ ​แต่ยิ่งเร่งให้มันเร็วขึ้น​​ไปอีก

ฉันรู้สึกกลัวมากขึ้น​กว่าเดิม นี่​เขา​จะรีบขับ​ไปไหน ​เขาไม่เคยขับเร็วแบบนี้มาก่อน

มีรถมอเตอร์ไซด์คันนึง วิ่งตัดหน้ารถของ​เขา พี่หนึ่ง​หักหลบ​พร้อม​กับเหยียบเบรคเสียงดังลั่น ฉันร้องกรี๊ดออกมา ปิดตาแน่น อะไร​​จะเกิดมันก็คง​ต้องเกิด นี่ฉัน​จะ​ต้องมาตายแบบนี้หรือ ฉันคิดถึงพ่อ​กับแม่ขึ้น​มาทันที

รถจอดนิ่ง ​แต่ฉันไม่กล้าลืมตาขึ้น​มา ฉันกลัว ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา มือไม้สั่น​ไปหมด
​แต่ดูเหมือน​เขา​จะไม่สน ​เขาขับต่อ​ไป ​โดยไม่สนใจเลย​ว่า คนนั่งข้าง ๆ​ อย่างฉัน​กำลังกลัวมากมาย​เพียงใด



รถจอดสนิทแล้ว​ ฉันเงยหน้าขึ้น​มามองว่า​เขาพาฉันมา​ที่ไหน

ไม่อยากเชื่อเลย​ว่า​เขาพาฉันมา​ที่บ้านอ้น



"พี่หนึ่ง​พาอรมา​ที่นี่ทำไมคะ​" ฉันถาม​เขาด้วย​ความไม่เข้าใจ



"ทำไม อรกลัวหรือยังไง กลัวมัน​จะรู้เหรอว่าอรอยู่​​กับพี่" พี่หนึ่ง​ยอกย้อน



"อรแค่ไม่เข้าใจว่าพี่หนึ่ง​​จะพาอรมา​ที่นี่ทำไม อ้น​เขาไม่เกี่ยวนะคะ​ อร​กับ​เขา​เป็นแค่​เพื่อนกัน อรบอกพี่หนึ่ง​ตั้งหลายครั้งแล้ว​ ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย​" ฉันพยายามบอก​เขา



"ก็​เพราะเหตุผลนี้ไงพี่ถึง​ต้องพาอรมา​ที่นี่ อร​ต้องบอกเลิก​กับมันต่อหน้าพี่ พี่​จะ​ได้เชื่อในสิ่ง​ที่อรพูด" ​เขาพูดง่าย ๆ​



"พี่หนึ่ง​ ทำไมถึงทำแบบนี้คะ​ พี่หนึ่ง​ไม่ให้เกียรติอรเลย​สักนิด" ฉันพูดเสียงเครือ



"ก็ไม่ใช่​เพราะว่าพี่ให้เกียรติอรหรือไง มันถึง​ได้​เป็นแบบนี้ ​ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยถาม ไม่เคยสงสัย พี่เชื่อใจอรมา​โดยตลอด ​ถ้าพี่ไม่เห็น​กับตาในวันนั้น​ พี่ก็คงยังเชื่ออรอยู่​ ​โดยไม่รู้เลย​ว่าอรแอบคบอยู่​​กับมัน" พี่หนึ่ง​หน้าแดงด้วย​ความโมโห



"พี่หนึ่ง​คะ​ อรขอโทษ ​แต่วันนั้น​มันไม่ใช่อย่าง​ที่พี่หนึ่ง​คิดนะคะ​ อ้น​เขามาบอกลาอร ​เพราะ​เขารู้จากจอยว่าอร​จะ​ไปต่างประเทศ​กับพี่หนึ่ง​ มันก็แค่นั้น​เอง"



ฉันพยายามอธิบาย ​แต่ดูเหมือนพี่หนึ่ง​​จะไม่ยอมรับฟัง ​เขานั่งเฉย เหมือน​กับ​เป็นการยืนยันคำสั่งของ​เขา ฉันพยายามขอร้อง ฉันร้องไห้วิงวอน ​แต่​เขากลับท้าฉันว่า​ถ้าฉันบริสุทธิ์ใจจริง ๆ​ ทำไม​จะ​ต้องกลัว

พี่หนึ่ง​ไม่ไว้ใจฉันถึงเพียงนี้เชียวหรือ ใน​ความ​เป็นจริง ฉันไม่​ได้กลัว ​แต่ไม่อยากทำ ฉันไม่อยากทำให้อ้น​ต้องเสียใจอีก ​เขาเจ็บ​กับฉันมามากเกินพอแล้ว​ ฉันไม่อยาก​จะ​ไปตอกย้ำซ้ำเติม​เขา ​แต่มันก็เหมือน​กับ​เป็นการพิสูจน์ ไม่ใช่พิสูจน์​เพื่อให้พี่หนึ่ง​สบายใจ ​แต่​เป็นการพิสูจน์ตัวของฉันเองว่าฉันไม่​ได้​เป็นอย่าง​ที่พี่หนึ่ง​พูด ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหลายใจ ฉันไม่​ได้คิด​จะจับปลาสองมืออย่าง​ที่​เขาคิด

ฉันเดินลง​ไปจากรถทันที ​ไปหยุดยืนอยู่​หน้าบ้านของอ้นอย่างกล้า ๆ​ กลัว ๆ​ ใจนึงคิด​จะทำ ​แต่อีกใจไม่อยากทำ สับสนอยู่​อย่างนั้น​


ดูเหมือนคนในบ้าน​จะสังเกตุเห็นเอง ​และคน​ที่เดินออกมาก็​คืออ้นนั่นเอง



"อร นั่นอรใช่ไหม" ​เขาถาม​พร้อม​กับเดินเข้ามาใกล้ ๆ​



ฉันไม่ตอบ รู้สึกเหมือนหัวใจ​จะหยุดเต้น นี่ฉัน​จะทำจริง ๆ​ หรือ ฉันยังคงกล้า ๆ​ กลัว ๆ​


อ้นเดินมาเปิดประตู ​เขา​กำลัง​จะเดินออกมาหาฉัน ​แต่ก็​ต้องชะงัก​เพราะพี่หนึ่ง​รีบแสดงตัวลงจากรถ



"อร มีอะไร​หรือเปล่า ทำไมมาดึกดื่นป่านนี้" อ้นถามฉันอีกครั้ง



ฉันเริ่มร้องไห้...​



"อ้นคะ​ อร​จะมาบอกอ้นว่า ต่อ​ไปนี้ไม่​ต้องมาหาอรอีก ไม่​ต้องมายุ่ง​กับอรอีก หวังว่าอ้นคง​จะเข้าใจนะคะ​" ฉันบอก​เขาเสียงสั่น พูด​ไปพลางสะอื้น​ไปพลาง



​เขาเงียบ​ไปพักนึง



"​ถ้าอร​จะมา​เพื่อเรื่อง​แค่นี้ล่ะก็" ​เขาหยุด​ไป



ฉันเงยหน้ามอง​เขา ฉันเห็นแววตาผิดหวังของ​เขา นี่ฉัน​กำลังทำอะไร​ ฉันคง​จะบ้า​ไปแล้ว​แน่ ๆ​



"อรไม่​ต้อง​เป็นห่วง เรื่อง​แค่นี้เอง อ้นทำให้อร​ได้อยู่​แล้ว​ อรไม่​ต้องกังวลนะ กลับบ้านดี ๆ​ ล่ะ" ​เขาพูดเสียงเรียบ​พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ​



อ้นเดินกลับเข้า​ไปในบ้าน ​โดยไม่หันกลับมามอง น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด ฉันร้องไห้โฮ ทรุดตัวลง​ไปนั่ง​กับพื้น นี่ฉันทำอะไร​ลง​ไป ฉันไม่น่าเลย​ ฉัน​กำลัง​จะสูญเสีย​เพื่อน​ที่ดี​ที่สุดของฉัน​ไปแล้ว​ ทำไมฉันถึงทำแบบนี้​ได้ลงคอ


​ระหว่างทางกลับบ้านฉันนั่งเงียบ​ไปตลอดทาง ​แม้ว่าพี่หนึ่ง​​จะชวนคุยเรื่อง​โน้นเรื่อง​นี้ ​แต่ฉันไม่มีใจ​จะคุย​กับ​เขา​ทั้งนั้น​ ​เขาขอโทษฉันรับปาก​กับฉันว่าต่อ​ไปนี้​เขา​จะไม่ทำแบบนี้อีก ​เขา​จะทำตัวให้ดีกว่านี้ ​จะไม่ทำให้ฉันเสียใจ ​จะรัก​และเชื่อใจ ฯลฯ ​แต่ฉันก็ยังคงเงียบงัน





หลังจากวันนั้น​พี่หนึ่ง​พยายามทำดี​กับฉันมากขึ้น​ ​เขากลับมา​เป็นพี่หนึ่ง​คนเดิมแล้ว​ ​แต่ตัวของฉันเอง​ที่มันไม่เหมือนเดิม ฉันเฝ้า​แต่ครุ่นคิดถึง​แต่วันนั้น​ ภาพแววตาปวดร้าวของอ้นยังคงวนเวียนอยู่​ในใจของฉันตลอดเวลา ฉันรู้สึกผิด​ที่ทำแบบนั้น​ ไม่นึกเลย​ว่าฉัน​จะเห็นแก่ตัว​ใช้​เขา​เป็นเครื่องมือ​เพื่อให้ตัวเองสบายใจ​โดยไม่คำนึงถึงใจของ​เขา


วันนี้พี่หนึ่ง​มารับฉัน​แต่เช้า​ ​ทั้ง ๆ​ ​ที่​เป็นวันหยุด ​เขารีบมาบอกข่าวดี​กับฉันว่าทางมหาวิทยาลัยตอบรับ​เขาแล้ว​ให้ฉันเตรียมตัว เรา​จะเดินทาง​ไปในอีก 3 เดือนข้างหน้า



"อร ดีใจไหมครับ​ เรา​กำลัง​จะ​ไปกันแล้ว​นะ" พี่หนึ่ง​ถามขณะ​ที่ฉัน​กำลังคิดเรื่อง​ของอ้น



"อร ​ได้ยิน​ที่พี่พูดไหมครับ​" พี่หนึ่ง​ทัก



"พี่หนึ่ง​ว่าอะไร​นะคะ​" ฉันถาม



"เดี๋ยวนี้อรใจลอยบ่อยนะ มีอะไร​หรือเปล่า"



"ไม่มีอะไร​ค่ะ​ อรแค่คิดอะไร​​ไปเรื่อยเปื่อย" ฉันรีบแก้ตัว



พี่หนึ่ง​มองหน้าฉัน เหมือนอยาก​จะถามอะไร​ ​แต่ก็เปลี่ยนใจ



พี่หนึ่ง​พาฉัน​ไปทานข้าว​ที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งนึงย่านใจกลางเมือง เราทานกัน​ไปคุยกัน​ไป



"อร ​แต่งงาน​กับพี่นะครับ​" ​เขาพูดขึ้น​มาในขณะ​ที่ฉัน​กำลัง​จะตักอาหารเข้าปาก



ฉันเกือบ​จะสำลัก ตกใจ ​แต่ไม่กล้าแสดงอาการออกมามากนัก



"ไหนพี่หนึ่ง​บอกว่ากลับมาแล้ว​ค่อย​แต่งไงคะ​" ฉันถาม​เขา



"ใช่พี่เคยคิดแบบนั้น​ ​แต่พี่ไม่อยาก​เอาเปรียบอร ไม่อยากให้​ใครมาว่าอร​ได้ว่าอยู่​กันก่อน​แต่ง ถึง​แม้ว่าเราสองคน​จะบริสุทธิ์ใจก็ตาม พี่ปรึกษาเรื่อง​นี้​กับคุณแม่แล้ว​ ท่านก็เห็นด้วยว่าเราควร​จะ​แต่งงานกันซะเลย​ ​จะ​ได้ไม่มี​ใครมาครหา​ได้" พี่หนึ่ง​อธิบาย



ฉันเงียบไม่พูดอะไร​เลย​สักคำ



"อรไม่อยาก​แต่งงาน​กับพี่หรือครับ​" ​เขาพูดหน้าเศร้า



"ไม่ใช่แบบนั้น​นะคะ​ ​คือว่า อร.." ฉันอ้ำอึ้ง



"หรือว่าอรยังไม่ลืมเรื่อง​​เมื่อวันนั้น​ พี่ขอโทษนะครับ​ พี่สัญญาว่าต่อ​ไปนี้พี่​จะไม่ทำให้อร​ต้องเสียใจอีก อร​จะให้พี่ทำยังไงอรถึง​จะเชื่อ บอกมา​ได้เลย​พี่​จะทำตาม​ที่อร​ต้องการทุกอย่าง"



"ไม่ใช่แบบนั้น​นะคะ​พี่หนึ่ง​" ฉันรีบบอก



"​ถ้าไม่ใช่ แล้ว​อะไร​ล่ะครับ​" ​เขาทำหน้าเศร้า



ถึงตอนนี้ฉันกลับตอบไม่​ได้ ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึก​แต่เพียงว่ามันยังไม่อยาก​แต่ง ทำไมก็ไม่รู้ อัน​ที่จริงอายุของฉันก็ไม่น้อยแล้ว​ ​จะย่างเข้าเลข3 ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ​ถ้าไม่รีบ​แต่งตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าควร​จะ​ไป​แต่งตอนไหน ทำไมฉันถึงยังมัว​แต่เล่นตัวอยู่​อีก



"อร ก็แค่กลัวการเปลี่ยนแปลงน่ะค่ะ​ ไม่มีอะไร​หรอก" ฉันปลอบใจ​เขา



"งั้นอรก็เต็มใจ​ที่​จะ​แต่งงาน​กับพี่ ไชโย พี่​จะรีบบอกข่าวดีนี้​กับคุณแม่ พี่ดีใจจริง ๆ​ เลย​อร" ​เขาพูดน้ำเสียงดีใจ



พี่หนึ่ง​ดูมี​ความสุขขึ้น​มาทันที ฉันก็พลอยรู้สึกดี​ไปด้วย ​แต่ทำไมในใจของฉันมันถึง​ได้ไม่สุขตามหน้า​ที่ยิ้มแย้มก็ไม่รู้​ได้