ฉันรู้สึกดี ​ที่ทำให้พี่หนึ่ง​มี​ความสุข ​เขาทำ​เพื่อฉันมามากแล้ว​ ฉันอยาก​จะตอบแทน​เขาบ้าง

ฉันเลือก​ที่​จะ​ไปอังกฤษ​กับ​เขา เลือก​ที่​จะคบ​กับ​เขาอย่างจริงจังในฐานะคน​ที่รู้ใจ ไม่ใช่​เพื่อนหรือพี่น้องเหมือนอย่าง​ที่แล้ว​มา


ฉันตัดสินใจคุย​กับคุณแม่ ลองเกริ่น ๆ​ ​กับท่าน ดูว่าท่าน​จะว่าอย่างไร ​จะอนุญาตหรือไม่

คุณแม่​กำลังง่วนอยู่​​กับการทำอาหารมื้อเย็นอยู่​



"แม่คะ​ มีอะไร​ให้อรช่วยไหมคะ​" ฉันถาม



"อ้าว...​ทำไมกลับเร็วจังล่ะวันนี้ แล้ว​หนึ่ง​มาด้วยไหมลูก" คุณแม่ถาม



"ไม่ค่ะ​ ​พอดีวันนี้พี่หนึ่ง​​เขามีธุระน่ะค่ะ​" ฉันบอก



"งั้นเหรอ" คุณแม่พูด​พร้อม​กับตักแกงส้มใส่ถ้วย แล้ว​ยื่นให้ฉัน​ไปวางไว้​ที่โต๊ะอาหาร



"แม่คะ​ ​ถ้าเกิดว่าอร​จะ​ไปต่างประเทศ​กับพี่หนึ่ง​ แม่​จะว่ายังไงคะ​" ฉันเกริ่นถาม



"แล้ว​อรอยาก​จะ​ไป​กับหนึ่ง​​เขาจริง ๆ​ หรือเปล่าล่ะจ๊ะ​" คุณแม่ย้อนถาม



"อร ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ค่ะ​ อรถึง​ได้มาถามแม่ดู ​ถ้าพ่อ​กับแม่เห็นสมควรอรก็​จะ​ไป ​แต่​ถ้าไม่เห็นด้วย อรก็​จะเชื่อค่ะ​" ฉันตอบตาม​ความจริง



"พ่อ​กับแม่คงไม่ขัด ​ถ้าอรตัดสินใจ​ที่​จะ​ไป พ่อ​กับแม่เชื่อใจลูกเสมอ อีกอย่างอรก็โตพอ​ที่​จะตัดสินใจอะไร​เอง​ได้แล้ว​​โดย​ที่ไม่​ต้องมารอคำอนุมัติจากพ่อแม่" แม่พูด



ฉันเข้า​ไปกอดแม่ด้วย​ความรัก ฉันคง​จะไม่กล้าทำให้ท่าน​ทั้งสอง​ต้องผิดหวังในตัวฉัน​เป็นแน่ ใน​เมื่อท่านไว้ใจ ​และเชื่อใจในลูกสาวของท่านขนาดนี้



"ว่า​แต่อรแน่ใจแล้ว​เหรอลูกว่าอรอยาก​จะ​ไป​กับหนึ่ง​​เขาจริง ๆ​" แม่ถาม​พร้อม​กับลูบหัวฉันเบา ๆ​



"อรยังไม่แน่ใจหรอกค่ะ​ ​แต่อรคิดว่าอรควร​จะ​ต้องตัดสินใจเสียที พี่หนึ่ง​ดี​กับอรมาก อรไม่อยากทำให้​เขา​ต้องเสียใจค่ะ​" ฉันบอก​กับแม่​ไปตามตรง



"อรจ๊ะ​ ​ความรัก​กับการตอบแทน​ความรัก มันไม่เหมือนกันนะลูก แม่อยากให้อรตรองดูอีกทีก่อนตัดสินใจ แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่ หรือ​ใคร​ต้องมาเสียใจในภายหลัง หนึ่ง​​เขาก็​เป็นคนดี ​เขา​ต้อง​เป็น​ที่พึ่งให้​กับอร​ได้แน่ ๆ​ แม่เชื่ออย่างนั้น​ ​และไม่ว่า​จะยังไง แม่ก็​จะเชื่อในการตัดสินใจของอรนะลูก" แม่พูด



ฉันกอดแม่แน่น รู้สึกมี​ความสุขมาก​ที่ฉันมีครอบครัว​ที่ดีแบบนี้

​แต่ฉันก็อดกังวลเรื่อง​พี่หนึ่ง​ไม่​ได้ อย่าง​ที่คุณแม่พูด ฉันอยาก​ไป​กับ​เขาจริง ๆ​ หรือเปล่า ฉันไม่​สามารถตอบ​ได้ จริงอยู่​มันคง​จะน่าตื่นเต้นไม่น้อย​ที่​จะ​ได้​ไปลอง​ใช้ชีวิตอยู่​ในต่างประเทศ

ฉันเคยใฝ่ฝันเสมอว่า​ถ้ามีโอกาส ฉันก็อยาก​จะลอง​ไป​ใช้ชีวิตอยู่​ในต่างแดนดูบ้าง ​แต่ทำไมใน​เมื่อโอกาสนี้มาถึงจริง ๆ​ ฉันกลับลังเล



วันนี้ครอบครัวของเราอยู่​กัน​พร้อมหน้ารวม​ทั้งเจ้าโอม ​และใยอ้อมน้องชาย​กับน้องสาวตัวแสบ ​ที่นาน ๆ​ ​จะกลับบ้านเร็วกันสักที ​โดยไม่​ได้นัดหมาย เหมือนคุณแม่​จะรู้ ถึง​ได้ทำ​กับข้าวไว้หลายอย่าง พวกเราคุย​ไปพลาง ทาน​ไปพลาง หัวเราะกัน​ไปอย่างมี​ความสุข


ฉันคง​จะ​ต้องเหงามากแน่ ๆ​ ​ถ้าฉัน​จะ​ต้อง​ไปอังกฤษ​กับพี่หนึ่ง​จริง ๆ​ ​จะ​ต้องจากพ่อแม่พี่น้อง​ไปอยู่​คนละทวีปขนาดนั้น​ ​แต่ก็ใช่ว่าฉัน​จะ​ไปอยู่​​ที่นั่นเลย​เสีย​เมื่อไหร่ เราคง​จะ​ไปกันแค่ 2 ปี รอจนกว่าพี่หนึ่ง​​จะเรียนจบ แล้ว​เราก็​จะกลับมา​แต่งงานกัน ​ถ้าไม่มีอะไร​เปลี่ยนแปลง


​ระหว่าง​ที่อยู่​​ที่นั่น ฉันก็คง​จะ​ต้องหาอะไร​ทำไม่อยากอยู่​เฉย ๆ​ พี่หนึ่ง​บอกว่า​จะฝากฉันให้​ไปทำงาน​ที่ร้านอาหารของ​เพื่อน​เขา​ที่ลอนดอน ก็ดีเหมือนกัน​จะ​ได้Make Money ​ไปในตัว







ฉันโทรหาจอย​กับน้อต ชวนพวก​เขามาทานอาหารเย็นกัน ​และ​จะ​ได้คุยปรึกษากัน เผื่อว่า​ใคร​จะมี​ความคิดเห็นดี ๆ​ ​กับเรื่อง​นี้


เรานัดเจอกันหลังเลิกงาน​ที่ร้านอาหารแถว ๆ​ ​ที่ทำงานของฉัน


วันนี้จอยมาคนเดียว เธอดูผอมลงอย่างเห็น​ได้ชัด ​และดูไม่สดใสเหมือน​เมื่อก่อน



"รอนานไม๊จ๊ะ​" จอยถามฉัน



"ไม่หรอก อรก็เพิ่ง​จะมาถึง​เมื่อสักครู่" ฉันบอก​เพื่อน



"แล้ว​พี่หนึ่ง​ล่ะ" จอยถาม ​พร้อม​กับมองหา



"เดี๋ยวพี่​เขา​จะตามมาทีหลังจ้ะ​ ​พอดีมีธุระด่วนน่ะ" ฉันบอก​เพื่อน



"พี่หนึ่ง​นี่ดีจังเลย​นะ เสมอต้นเสมอปลาย น่าอิจฉาแกจัง" จอยพูดหน้าเศร้า



"แล้ว​น้อตล่ะจอย ไม่มาด้วยเหรอ อรบอกแล้ว​นี่นาว่ามีเรื่อง​​จะคุยด้วย เบี้ยว​ได้ไง"



"ฉันตัดสินใจแล้ว​อร ฉัน​จะเลิก​กับน้อต" จอยพูดเรียบ ๆ​



"หา..อะไร​นะ ทำไมล่ะ ก็คุยกันดีแล้ว​ไม่ใช่เหรอ" ฉันถามน้ำเสียงตกใจ



"ฉันไม่อยากบังคับใจ​เขา ฉันสงสาร​เขา" จอยพูดเสียงเศร้า



"เดี๋ยวอร​จะคุย​กับน้อตให้เอง ทำแบบนี้​ได้ยังไง ไหนว่าเข้าใจแล้ว​ไง" ฉันรู้สึกโมโหขึ้น​มาทันที



"มันไม่เกี่ยว​กับ​เขาหรอกอร ​เขาพยายามแล้ว​ ​แต่ฉันรู้ว่ายังไงมันก็ไม่เหมือนเดิม ฉันทนเห็น​เขา​ต้องอยู่​อย่างฝืนใจไม่​ได้หรอก บ่อยครั้งฉันเห็น​เขาเหม่อลอย สายตา​ที่​เขามองฉันมันไม่เหมือนเดิม ฉันรู้ ฉันคงฝืนใจ​ใครไม่​ได้" จอยน้ำตาไหล



ฉันลุก​ไปนั่งข้าง ๆ​ จอย ปลอบ​เพื่อนรัก ฉันเข้าใจ​ความรู้สึกแบบนี้ดี ฉันเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนย่อมรู้ดีถึง​ความรู้สึกเจ็บปวด​ที่​จะ​ต้องทนเห็นคน​ที่เรารัก ​ไปรักคนอื่น ไม่มีประโยชน์​ที่​จะฝืนใจใน​เมื่อคนมันหมดใจ ไม่มี​ใครมี​ความสุข ทุกคน​ต้องทนอยู่​อย่างกล้ำกลืนฝืนทน



"ฉันรู้สึกผิด​ที่เห็นแก่ตัวเก็บ​เขาไว้ข้างกาย ​ทั้ง ๆ​ ​ที่ใจของ​เขามี​แต่ผู้หญิงคนนั้น​ ฉันรู้ว่า​เขา​จะ​ต้องอดทนแค่ไหน​ที่พยายามเก็บงำ​ความรู้สึกนั้น​ไว้ ไม่ให้ฉันรู้ ฉัน​จะปล่อย​เขา​ไป อร ฉัน​จะปลดปล่อย​เขา" จอยร้องไห้โฮ



ฉันพูดอะไร​ไม่ออก ​ได้​แต่กอด​เพื่อนไว้ ฉันคงทำ​ได้ดี​ที่สุดแค่นี้ ​แม้ว่าฉัน​จะอยากช่วยเธอแค่ไหนก็ตาม


เรื่อง​ของ​ความรักไม่มีคำว่าผิด​และถูก ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนิน​ไปตามครรลองของธรรมชาติ ​ถ้าเราเพียง​จะมองมันอย่าง​เป็นกลาง ​โดยไม่มีอคติ เราก็​จะเข้าใจมัน​ได้อย่างถ่องแท้ ฉันคิดแบบนั้น​



จอยรู้สึกดีขึ้น​ หลังจากร้องไห้มานาน เราเริ่มสั่งอาหารมาทานกันจอยคง​จะหิว เธอทานเยอะ​เป็นพิเศษ


ฉันรู้สึกดี​ที่เห็นจอยทาน​ได้ ​แต่หลังจากวันนี้ เธอก็คง​จะ​ต้องทำใจ​ไปอีกหลายวัน ฉันรู้ดี มันไม่ใช่​จะทำกัน​ได้ง่าย ๆ​ ภายในวัน หรือสองวัน ​แต่ไม่ว่า​จะยังไงเธอก็​จะผ่านพ้นมัน​ไป​ได้ในไม่ช้า เหมือนอย่าง​ที่ฉันเคยก้าวผ่านมันมาแล้ว​ มันอาจ​จะเจ็บมากจนเกือบ​จะทนไม่​ได้ในตอนแรก ​แต่มันก็​จะค่อย ๆ​ เบาบางลง​ไปตามกาลเวลา



"อร แล้ว​แกคิดดีแล้ว​เหรอ ​ที่​จะ​ไป​กับพี่หนึ่ง​" จอยถามฉัน



"ฉันตัดสินใจแล้ว​" ฉันบอกจอย​ไปตามตรง



"แล้ว​อ้นล่ะ รู้เรื่อง​นี้หรือยัง" จอยถาม



คำถามนี้ทำให้ฉันถึง​กับเงียบ​ไป ฉันยังไม่​ได้บอกเรื่อง​นี้​กับ​เขา ​เขาเองก็เงียบหาย​ไปไม่ติด​ต่อมาเลย​ตั้งแต่วันนั้น​



"ฉันยังไม่​ได้ขอบคุณอ้นเลย​ ​ที่ช่วยฉันในวันนั้น​ น้อตบอกว่า​ที่​เขายอมกลับมาหาฉัน ก็​เพราะคำพูดของอ้น ​แต่​เขาไม่บอกว่าอ้นพูดอะไร​​กับ​เขา บอก​แต่เพียงว่า อ้น​เป็นผู้ชาย​ที่ดีคนหนึ่ง​ ถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มเห็นด้วย ​แต่มันก็คงไม่สนิทใจเท่าไหร่ ก็​เพราะเรื่อง​​ที่​เขาทำ​กับแกไว้นั่นล่ะ" จอยพูดตรง ๆ​



ฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าอ้น​เป็นคนไม่ดี หรือ​เป็นคนเลวเพียงแค่​เพราะ​เขานอกใจฉันหรอก คนเราผิดพลาดกัน​ได้ เพียง​แต่ว่า​ความผิดพลาดของ​เขามันไม่ให้โอกาสให้​เขา​ได้แก้ไข นอกจาก​ต้องยอมรับมันอย่างเดียวเท่านั้น​



"เฮ้อ ​แต่ก็ดีแล้ว​ล่ะ ​ที่แกเลือกพี่หนึ่ง​ ​จะ​ได้ไม่​ต้องมานั่งปวดหัว​กับเรื่อง​เก่า ๆ​ อีกไง" จอยพูด



ฉันพยักหน้าตอบเธอ ​แต่ในใจของฉันมันกลับลังเล สับสน มากกว่าเดิม ทำไม ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน







พี่หนึ่ง​มาถึงแล้ว​ ​เขามา​พร้อม​กับช่อดอกไม้ช่อใหญ่



"สำหรับอรครับ​" ​เขายื่นมันให้​กับฉัน



"​เนื่องในโอกาสอะไร​คะ​ " ฉันถาม



"ทายสิจ๊ะ​" ​เขายิ้ม



ฉันส่ายหน้า ทำหน้างง ฉันไม่รู้จริง ๆ​...​



"คุณพ่อไม่บังคับพี่ให้​แต่งงาน​กับแจนแล้ว​ นั่นแสดงว่าท่านอนุญาตให้เรา​แต่งงานกัน​ได้ อรดีใจไหมครับ​" ​เขาบอกอย่างดีใจ



​แต่ฉันสิ ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจเลย​ ​ทั้ง ๆ​ ​ที่มันก็​เป็นเรื่อง​​ที่ดี



เรา​ทั้งสามคนนั่งทานข้าวกันสักพักก็กลับ พี่หนึ่ง​​ไปส่งจอย​ที่บ้านก่อน



"อร ​เป็นอะไร​หรือเปล่าครับ​ เห็นนั่งเงียบมาตลอดทาง" พี่หนึ่ง​ถาม



"อร คิดอะไร​นิดหน่อย​น่ะค่ะ​" ฉันบอก​เขา



"ท่าทางอรดูเหมือนไม่ดีใจเลย​นะ ​ที่เรา​แต่งงานกัน​ได้แล้ว​" พี่หนึ่ง​พูดน้ำเสียงน้อยใจ



"เปล่านะคะ​ ​คืออร​กำลังคิดเรื่อง​ของจอยอยู่​น่ะค่ะ​" ฉันบอก​เขา



"อรนี่​เป็น​เพื่อน​ที่ดีจริง ๆ​ เลย​น๊า" ​เขาจับหัวฉันเบา ๆ​ อย่างอ่อนโยน



ฉันโกหก จริง ๆ​ แล้ว​ฉันไม่​ได้​กำลังคิดเรื่อง​ของจอย ​แต่ฉัน​กำลังคิดเรื่อง​ของเราต่างหาก


ฉันไม่รู้ว่าพี่หนึ่ง​​ไปพูด​กับคุณพ่อของ​เขายังไง ​แต่​ถ้าเกิดพี่หนึ่ง​​จะมาขอฉัน​แต่งงานตอนนี้ ฉัน​จะทำยังไง ฉันแค่อยาก​จะลองคบ​กับ​เขาแบบจริงจังดูก่อน ยังไม่​ได้คิดถึงขั้น​แต่งงาน



ถึงบ้านแล้ว​ พี่หนึ่ง​จูบฉันเบา ๆ​ ​ที่หน้าผาก



"หลับฝันดีนะครับ​ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน" พี่หนึ่ง​บอก



ฉันพยักหน้ารับปาก​เขา โบกมือให้​เขา ยืนส่ง​เขาจนลับตา


ถึงขนาดนี้แล้ว​ ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย​ว่า ฉัน​จะยัง​ต้องคิดมากอีกทำไม ก็ใน​เมื่อฉันตัดสินใจเลือก​เขาแล้ว​ ไม่ช้าก็เร็วเราก็​ต้องอยู่​ด้วยกันอยู่​ดี ฉันควร​จะดีใจเสียมากกว่า ​ถ้า​เขา​จะรีบมาขอฉัน​แต่งงาน



"อร" มีเสียงหนึ่ง​เรียกฉันจากด้านหลัง



อ้น! นี่​เขามาทำอะไร​อยู่​แถวนี้