เกิดอะไร​ขึ้น​​กับจอย​และน้อต ทำไมใยจอยถึง​ได้ร้องไห้มากมาย​ขนาดนี้ เธอไม่เคย​เป็นแบบนี้มาก่อน เธอเข้มแข็งเสมอ ฉันต่างหาก​ที่มัก​จะร้องไห้ให้เธอ​ต้องคอยปลอบอยู่​​เป็นประจำ


ฉันพรวดพราดออกจากบ้านทันที ​เป็นห่วง​เพื่อน ไม่รู้ว่าเกิดอะไร​ขึ้น​​กับพวก​เขา คุณแม่ถึง​กับวิ่งตามออกมาถามว่า​จะ​ไปไหน ​แต่ฉันไม่มีเวลาอธิบายบอกเพียง​แต่ว่า​จะรีบกลับ


ฉันเรียกแทกซี่มาถึงหน้าบ้านของ​ทั้งคู่ ไฟหน้าบ้านปิด​ทั้ง ๆ​ ​ที่มันก็เกือบ​จะสองทุ่มแล้ว​ ​และไม่มีรถจอดอยู่​แสดงว่าน้อตไม่อยู่​บ้านจริง ๆ​


ฉันกดกริ่งตามมารยาท ​แต่ก็ไม่มี​ใครออกมาเปิดสักที ฉันเลย​ถือวิสาสะเดินเข้า​ไปในบ้าน โชคดี​ที่ประตูไม่​ได้ล็อก


ภายในตัวบ้านชั้นล่างยังคงมืดสนิท เหมือนไม่มี​ใครอยู่​ ฉันเรียกชื่อจอย​เป็นระยะ ระยะ ​แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ


ฉันรู้สึกใจคอไม่ดี รีบวิ่งขึ้น​​ไปชั้นบน พลันเห็นแสงไฟโทรทัศน์รอดออกมาจากห้องนอนของ​ทั้งคู่


ฉันรีบวิ่ง​ไป​ที่ห้องนั้น​ทันที ประตูเปิดแง้มอยู่​


ฉันเห็นจอยนั่งหลับอยู่​ตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์ มีอัลบั้มรูปงาน​แต่งงานวางกองอยู่​เต็ม​ไปหมด ​และโทรทัศน์ก็​กำลังฉายภาพงาน​แต่งงานของ​ทั้งคู่


ฉันเปิดไฟในห้องทันที ​พร้อม​กับเดินเข้า​ไปหาจอย



"จอย ทำไมอยู่​มืด ๆ​ แบบนี้เนี่ย ฉันตกใจหมดเลย​นะ นึกว่าเธอ​เป็นอะไร​​ไปซะอีก"



ยังไม่ทัน​ที่ฉัน​จะพูดจบ พลันสายตาเหลือบ​ไปเห็นกระปุกยาตกอยู่​ ​และมีน้ำหกอยู่​รอบ ๆ​ บริเวณนั้น​เต็ม​ไปหมด ฉันรู้ทันทีตามสัญชาติญาณว่า จอยกินยาฆ่าตัวตาย

ฉันตกใจมากรีบเขย่าตัวเธอทันที



"จอย ตื่นสิ จอย ทำไมทำแบบนี้" ฉันเรียกเธอ​ไปร้องไห้​ไป มันตกใจทำอะไร​ไม่ถูก

"จอย ตื่นสิ ตื่นเดี๋ยวนี้" ฉันเขย่าตัวเธออย่างแรง​เพื่อให้เธอฟื้น ​แต่เธอก็ยังคงหลับสนิท



ฉันยังคงพอมีสติอยู่​บ้าง รีบกดโทรศัพท์​ไปหาน้อตทันที ​แต่​เขาปิดเครื่อง

ฉัน​จะทำยังไงดี ฉันพยายามแบกจอยลง​ไปข้างล่าง​เพื่อ​ไปเรียกรถ ​และพาเธอ​ไปส่งโรงพยาบาล ​แต่ฉันก็แบกเธอ​ไป​ได้แค่หน้าห้องเท่านั้น​ก็หมดแรงซะแล้ว​


ฉันนั่งร้องไห้อยู่​อย่างนั้น​ มันทำอะไร​ไม่ถูก ไม่รู้​จะทำยังไงดี


สักพักมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น​ มันดังมาจากเครื่องของฉัน ฉันรับทันที



"นั่น​ใครคะ​ ช่วยด้วยค่ะ​" ฉันพูดด้วย​ความตกใจ



"อร นี่อ้นเองนะ เกิดอะไร​ขึ้น​"



"อ้นเหรอ อ้น ช่วยด้วย จอยแย่แล้ว​ อร​จะทำยังไงดี" ฉันบอก​ไปร้องไห้​ไป



"รออยู่​​ที่นั่นนะ เดี๋ยวอ้นรีบ​ไป ตอนนี้อรอยู่​​ที่ไหน" ​เขาถาม



"อยู่​บ้านจอยค่ะ​ อ้นรีบมาเร็ว ๆ​ นะคะ​ อรกลัว" ฉันบอก​เขา



อ้นรีบวางสาย ฉัน​ได้​แต่หวังว่า​เขาคง​จะมาทันเวลา


เกิดอะไร​ขึ้น​​กับจอย ทำไมเธอถึง​ได้คิดสั้นแบบนี้ ทำไม ฉันคิดอะไร​ไม่ออก รู้​แต่ว่าสาเหตุน่า​จะมาจากน้อต ฉันไม่อยาก​จะเชื่อเลย​ พวก​เขาเพิ่ง​จะ​แต่งงานกัน​ได้ไม่นาน ​และมันก็ไม่มีวี่แววมาก่อน



ฉัน​ได้ยินเสียงรถ อ้นคง​จะมาถึงแล้ว​ ฉันรีบวิ่งลง​ไปเรียก​เขาทันที



"อ้น ทางนี้ค่ะ​" ฉันตะโกนเรียก​เขา



อ้นรีบวิ่งขึ้น​มาทันที ​เขาตกใจ​ที่เห็นจอยนอนหมดสติอยู่​ตรงหน้าห้อง



"เกิดอะไร​ขึ้น​ ทำไมจอยถึง​เป็นแบบนี้" ​เขาถาม



"อรก็ไม่รู้ค่ะ​ มาถึงจอย​เขาก็​เป็นแบบนี้แล้ว​ ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้ก็ไม่รู้" ฉันพูด​ไปร้องไห้​ไป



"เรารีบ​ไปกันเถอะ" อ้นพูด ​พร้อม​กับอุ้มจอยขึ้น​รถพา​ไปส่งโรงพยาบาล



เรา​ไปโรงพยาบาล​ที่ใกล้​ที่สุด บุรุษพยาบาลรีบนำรถเข็นมารับจอยเข้าห้องฉุกเฉินทันที ​โดยมีฉัน​กับอ้นวิ่งตาม​ไปติด ๆ​



"​เป็นอะไร​มาครับ​เนี่ย" คุณหมอในห้องนั้น​ถามฉัน



"เธอกินยาหมดกระปุกนี่เลย​ค่ะ​คุณหมอ นี่ค่ะ​ ดิฉันพกมาด้วย" ฉันบอก​พร้อม​กับยื่นกระปุกยา​ที่จอยกินให้​กับ​เขา ฉันหยิบมันติดมือมาด้วยเผื่อว่า​จะช่วยอะไร​​ได้บ้าง



"ออก​ไปรอข้างนอกกันก่อนนะครับ​" คุณหมอบอก



ฉัน​กับอ้นออก​ไปรอหน้าห้องอย่างใจจดใจจ่อ ​ได้​แต่ภาวนาขออย่าให้จอย​เป็นอะไร​เลย​



"เกิดอะไร​ขึ้น​​กับจอยน่ะอร แล้ว​น้อตล่ะ" อ้นถามฉัน



ฉันเล่าเรื่อง​​ทั้งหมดให้อ้นฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ​เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้สาเหตุแน่ชัดว่าทำไม


อ้นฟังแล้ว​ก็เงียบ​ไป ไม่มี​ความคิดเห็นใด ๆ​ เรา​ทั้งสองคนนั่งเงียบกันอยู่​อย่างนั้น​ เฝ้ารอฟังอาการของจอยจากคุณหมอ


ฉันพยายามกดโทรศัพท์หาน้อตอีกครั้ง ​แต่​เขาก็ยังปิดเครื่องอยู่​เหมือนเดิม ฉันรู้สึกโกรธมาก​ที่ติดต่อ​เขาไม่​ได้ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้



คุณหมอออกมาแล้ว​ ฉัน​กับอ้นรีบเดินเข้า​ไปหาคุณหมอทันที



"​เป็นยังไงบ้างคะ​ คุณหมอ" ฉันรีบถาม



"ปลอดภัยแล้ว​ครับ​ โชคดีว่ายา​ที่รับประทานเข้า​ไปไม่​ได้มีอันตรายร้ายแรง ทางเรา​ได้ทำการล้างท้องคนไข้แล้ว​ สภาพร่างกายไม่มีอะไร​น่า​เป็นห่วง ​แต่สภาพจิตใจของเธอนั้น​บอบช้ำมาก คนไข้​ต้องการ​กำลังใจจากคนใกล้ชิด ​เพราะฉะนั้น​ตอนนี้อย่าเพิ่ง​ไปทำอะไร​​ที่​เป็นการรบกวนจิตใจคนไข้นะครับ​" คุณหมออธิบาย ฉันพยักหน้ารับคำคุณหมอ



ฉัน​กับอ้นเดินเข้า​ไปหาจอยในห้อง...​


จอยนอนอยู่​บนเตียง เธอยังไม่หลับ สีหน้าของเธอซีดเผือด สายตามองลอยออก​ไปไกล ​ที่มือมีสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง


ภาพนั้น​ทำให้ฉันเกือบ​จะน้ำตาไหล ฉันสงสาร​เพื่อนขึ้น​มาจับใจ มันมีอะไร​หนักหนาสาหัสถึงขนาด​เพื่อน​ที่เคยเข้มแข็งของฉัน​ต้องมาคิดสั้นแบบนี้


ฉันเดินเข้า​ไปลูบหัว​เพื่อนเบา ๆ​



"​เป็นยังไงบ้าง" ฉันถาม



"น้อตล่ะ" เธอถามฉัน สายตายังคงมองอยู่​​ที่เดิม



ฉัน​กับอ้นมองหน้ากัน ไม่รู้ว่า​จะตอบจอยยังไง



"น้อต​กำลังรีบมา จอยพักผ่อนก่อนเถอะ" อ้นพูด​เพื่อให้จอยสบายใจ



"หลับสักนิดนะจอย คุณหมอบอกให้พักผ่อนเยอะ ๆ​" ฉันเสริม



"​เขาไม่มาหรอก ฉันรู้" จอยพูด น้ำตาไหล



"ไม่​เอาน่าจอย น้อต​ต้องมาสิ ใจเย็น ๆ​ นะ" ฉันปลอบเธอ



"ฉันอยากตาย ฮือ ๆ​ ฉันอยากตาย" จอยก้มหน้าร้องไห้ สะอื้นจนตัวโยน



"อย่าพูดแบบนี้สิ จอย อย่าพูดแบบนี้" ฉันกอด​เพื่อนรักไว้แน่น ปลอบ​ไปร้องไห้​ไป​กับเธอ


จอยกอดฉันไว้แน่นเหมือนกัน เราสองคนต่างกอดกันร้องไห้

จอยร้องไห้ไม่ยอมหยุด ปากก็พร่ำบอกตลอดว่าอยากตาย ฉันสงสารเธอเหลือเกิน


ฉัน​จะทำยังไงดี ​จะช่วยจอย​ได้ยังไง ตอนนี้คน​ที่รู้เรื่อง​นี้ก็มี​แต่ฉัน​กับอ้นเท่านั้น​ ​ถ้าโทร​ไปบอก​ที่บ้านของจอย หรือน้อต ก็กลัวว่า​จะ​เป็นเรื่อง​ใหญ่ ทาง​ที่ดี​ที่สุดตอนนี้​คือ​ต้องติดต่อน้อตให้​ได้


ฉัน​กับอ้นมองหน้ากันอย่างอ่อนใจ เรา​จะทำยังไงกันดี ​จะตามหาน้อต​ได้จาก​ที่ไหน


จอยหลับ​ไปแล้ว​ เธอคง​จะเพลียมากจากฤทธิ์ยา ​ที่ก่อนหน้านี้คุณหมอ​ได้ให้ไว้​เพื่อ​ที่เธอ​จะ​ได้พักผ่อน



"เดี๋ยวอ้น​ไปตามหาน้อตให้เอง อ้นพอ​จะรู้จัก​เพื่อนของน้อตบางคน ยังไงก็ยังดีกว่าอยู่​เฉย ๆ​ ไม่ทำอะไร​" อ้นอาสา



"​จะดีเหรออ้น นี่มันก็ดึกมากแล้ว​นะ ​จะ​ไปตาม​เขา​ได้จาก​ที่ไหน" ฉันท้วง



"ไม่​เป็นไรหรอก อ้น​จะขับรถตระเวนถาม​ไปเรื่อย ๆ​ เผื่อ​ใคร​จะมีเบาะแส" อ้นยืนยัน



ฉันพยักหน้าเห็นด้วย​กับ​เขา ​แต่ก็ยังคิดอยู่​ว่าอ้น​จะ​ไปตามหาน้อต​ได้จาก​ที่ไหน การตามหา​ใครสักคนในเมืองใหญ่แบบนี้มันไม่ง่ายเลย​



"อ้น​ไปก่อนนะ อรอยู่​ทางนี้ก็ช่วยดูแลจอย​ไปก่อนแล้ว​กัน"



ฉันพยักหน้ารับคำ​เขา ฉันรู้สึกซาบซึ้ง​ที่วันนี้​เขามาช่วยฉัน ​ถ้าไม่​ได้​เขาจอยคง​จะแย่แน่ ๆ​

​เขายัง​เป็นอ้นของฉันคนเดิม คน​ที่มีน้ำใจ ​และเต็มใจ​ที่​จะช่วยเหลือฉันอย่างแท้จริง



"อ้นคะ​ ขอบคุณมากนะคะ​" ฉันเรียก​เขา ตะโกนบอก​เขาก่อน​ที่​เขา​จะเดินลับ​ไป



อ้นหันมายิ้มให้ฉัน มัน​เป็นรอยยิ้ม​ที่ฉันคุ้นเคย รอยยิ้ม​ที่มี​แต่​ความอบอุ่นให้​กับฉันเสมอ