![]() |
![]() |
รันนรา![]() |
...ในที่สุดก็เช้าจนได้.. กี่โมงไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าฉันปวดหัว ใครเอาค้อนมาทุบหัวฉันฟะ? โอย..น้ำก็หิว..คอก็แห้ง สงสัยไอ้น้ำปลาเมือคืนแน่เลย..เข็ดแล้วฉัน...
ในที่สุดก็เช้าจนได้..กี่โมงไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าฉันปวดหัว
ใครเอาค้อนมาทุบหัวฉันฟะ?
โอย..น้ำก็หิว..คอก็แห้ง
สงสัยไอ้น้ำปลาเมือคืนแน่เลย..เข็ดแล้วฉัน
ตู้เย็นจ๋า..วันนี้ทำไมอยู่ไกลฉันจังเลย..
อูย..
..........
เด็กสาวลุกขึ้นจากที่นอน โซเซไปหาตู้เย็น
ใช้กำปั้นเคาะหัวตัวเองสองสามที..แล้วก็เกาหัวแกรกแกรก
หยิบขวดน้ำขึ้นกรอกใส่ปาก..ล่อเสียเกือบหมดขวด
แล้วถอนหายใจดังเฮือก..
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่กระจก
"เฮ้ย.."
อุทานเสียงลั่น..ตาเบิกค้าง กำปั้นยัดปาก
ตกใจแทบสิ้นสติ
.....
ฉันโป๊!!
เกิดอะไรขึ้นนี่? เสื้อผ้าของฉันไปไหน? ใครเป็นคนถอด??
จ๊าก!!
.......
เธอถลาไปที่เตียงทันที..รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว สีหน้าแตกตื่น
สมองหมุนติ้วเพื่อพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
.......
ฉันเมา..
แล้วไง?..ใช่สิ..นาทมาส่ง..
แล้วไง?..ใช่สิ..แล้วไง?
ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย..!!
ตายแล้ว! นาทขึ้นมาส่งฉันถึงห้องหรือเปล่า?
ไม่นะ..ไม่จริง!!
.....
เธอแต่งตัวลวกที่สุดในชีวิต
เสื้อยืดแขนยาว..กางเกงหลวมโพรก
"ไอ้นาท..เอ็งตาย.."
ปากก็คำรามราวจะกินเลือดกินเนื้อคนที่ถูกเรียกชื่อ
"เสียแรงที่ฉันไว้ใจ..นายทำกับฉันได้..."
ฮึ่ม..
......
วันนี้เป็นวันหยุด..ทุกวันอาทิตย์ห้าสหายนอคลับจะต้องมารวมตัวกันที่บ้านของพี่น้องฝาแฝด
ทั้งห้ารวมตัวกันตั้งวงดนตรี ต่างก็ใฝ่ฝันจะเป็นนักดนตรีที่มีชื่อ..อย่างน้อยการประกวดในงานฉลองครบการก่อตั้งโรงเรียนในเดือนหน้านี้..พวกเขาก็ขอให้ได้มีชื่อ
แม้จะมีชื่อแค่ว่าได้ประกวด..พวกเขาก็พอใจแล้ว
เนเน้เดินหน้าคว่ำพรวดพราดเข้ารั้วบ้านของนาทและหนุ่มโดยไม่กดกริ่ง
เธอรู้ว่าสองพี่น้องอยู่กันแค่สองคนไม่มีใครอื่น..บ้านหลังนี้พ่อแม่ของเขาเช่าไว้ให้เมื่อต้องมาเรียนที่นี่
พอถึงประตูก็ทุบโครม ๆ ๆ ไม่ยั้งมือ
....
"โว้ย..พอแล้ว..จะพังประตูหรือไงน่ะ.." เป็นเสียงตะโกนมาจากในบ้าน
เนเน้ไม่ตอบ..หน้ายิ่งคว่ำยิ่งขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงของหนุ่ม น้องชายของนาท
รอได้สักวินาทีเดียว เธอก็รัวกำปั้นลงไปที่ประตูอีก
จังหวะเดียวกันประตูนั้นก็เปิดพลั่วะ
กำปั้นเลยทุบหน้าแงของหนุ่มพอดี
เขาร้องจ๊าก
"เฮ้ย..เธอเป็นอะไร..ยังเมาไม่หายอีกเหรอนี่.."
"นาทอยู่ไหน?"
เสียงของเนเน้น่ากลัวมาก..
"อยู่ข้างบน..ยังไม่ตื่น เรานัดกันบ่ายสามไม่ใช่หรือ? นี่มันเพิ่งสิบโมงเช้า"
เนเน้ไม่สนใจ..เดินลงส้นขึ้นบันไดไปข้างบนทันที
เด็กหนุ่มร่างสูง..หัวฟูเพราะเพิ่งตื่น..งัวเงียขยี้ตาออกมาจากห้องนอน
"อะไรกัน..ไฟไหม้?"
เน้เนยืนท้าวสะเอวตรงหน้า..มองหน้าเขาด้วยดวงตาวาววับ
เขาเพ่งมอง ด้วยเพราะสายตาสั้นเลยทำให้เขาต้องหยีตา
"อ้าว..เน้..วันนี้ทำไมมาเร็ว?"
เนเน้ไม่ตอบในทันที..เปิดประตูห้องของเขาแล้วดันตัวเขาเข้าไป
"เรามีเรื่องต้องคุยกันซะแล้ว.."
นาทได้แต่ร้องเอ็ดตะโรด้วยความงุนงง ส่วนหนุ่มที่เดินตามมาด้วยนั้นถึงกับตลึงงัน..
มองเนเน้และพี่ชายของตัวเองวับหายเข้าไปในห้องสองต่อสองด้วยดวงตาที่มากกว่าความตกใจ
นี่มันอะไรกัน??
......
เมื่อคืนนี้นาทไปส่งเนเน้..
กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบตีสาม
ผับกับบ้านของเธออยู่ไม่ไกลกันนัก เธอถึงได้รู้จักกับพี่เจ้าของร้านจนสามารถหลบการตรวจบัตรเข้าไปนั่งฟังเพลงได้
ใช้เวลาไปกลับไม่น่าจะเกินชั่วโมง..
หรือว่าทั้งสอง..??
หนุ่มหยุดคิด..เขาไม่กล้าคิดต่อไป
คอตก..แล้วเดินลงบันไดไปเงียบ ๆ
ตรงเข้าหาห้องซ้อมดนตรีของเขา..
.......
ภายในห้อง..นาทสวมแว่นแล้ว..
ดวงตาคมถูกบดบังไปอย่างหน้าเสียดาย
หากใบหน้าคมสัน..จมูกโด่ง..ทำให้เขาจัดเป็นเด็กหนุ่มที่รูปหล่อทีเดียว
เขากำลังเอามือป้องหู..ฟังเสียงเนเน้กระซิบ
"อะไรนะ?"
เนเน้หน้าแดง..กระซิบอีกครั้ง
"เมื่อคืนฉันโป๊"
นาทหัวเราะก๊าก
"แล้วเธอมาบอกฉันทำไม?"
"ฉันอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงได้โป๊?"
สีหน้าจริงจังนั้นทำให้นาทชะงักกึก..
"เธอหมายความว่ายังไง?"
เนเน้เม้มริมฝีปาก
"ฉันเมา"
"ใช่..เมามาก..อ้วกตั้งแต่หน้าหอจนถึงห้องนอน"
"แล้ว?"
"สกปรกไปทั้งตัว"
"แล้ว?"
"ฉันก็ไปเรียกแม่บ้าน..ให้มาช่วยดูแลเธอหน่อย"
"อะ.." เนเน้เริ่มติดอ่าง
"รู้ไหมว่าป้าคนนั้นบ่นว่าอะไรบ้าง..อยากฟังไหม?"
"หมายความว่า แม่บ้านเป็นคนถอดเสื้อผ้าฉันล่ะสิ?"
"ถ้าเธอไม่ถอดเอง..ป้าเขาก็คงจะถอดให้..แล้วเธอคิดว่ายังไงไม่ทราบ ยัยบ๊อง!"
เนเน้ทำหน้ากะเรี่ยกะราด..แกว่งสองแขนไปมา
"ป่าว.."
"เปล่าอะไร?..แล้วนี่เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง"
"แหะ..รู้.." เธอเสียงอ่อย
"และผู้ชายคนนั้นก็กำลังโป๊อยู่.."
หญิงสาวตาเหลือก..ใช้กำปั้นยัดปาดตัวเองอีกครั้ง
นาทยืนคุยกับเธอโดยมีกางเกงในบ๊อกเซ่อใส่อยู่เพียงตัวเดียว
เนเน้ตาลีตาเหลือกออกจากห้องนั้นได้เร็วกว่าขาเข้าเป็นสองเท่า
มายืนหอบหายใจพิงประตูด้วยหัวใจที่เต้นตึก ๆ
....
ตาย..ยัยเฟอะเอ๊ย..
แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะนี่
เขาไม่ได้เป็นคนถอดเสื้อผ้าฉันสักหน่อย..หอสตรีที่เราพักจะปล่อยให้ผู้ชายขึ้นไปได้ยังไง
ตาย ๆ ๆ ๆ ด้วยความตกใจแท้ ๆ เลยทำให้คิดไปไม่ถึง
ตาย ๆ ๆ ๆ
......
หนุ่ม..เด็กหนุ่มหน้าคมสันไม่แพ้พี่ชาย..คว้ากีตาร์ตัวโปรดขึ้นมาเล่นเบา ๆ
แม้จะไม่ตั้งใจจะเล่นให้เป็นเพลง แต่มันกลับเป็นเมโลดี้ที่หวานและเศร้าในเวลาเดียวกัน
หนุ่มชอบเนเน้มาตั้งแต่เด็กแล้ว
เขาและพี่ชาย และเพื่อนหญิงอีกสามคน..สนิทสนมกันมาตั้งแต่ตอนป.สอง
นาทมักทำตัวเป็นพี่ใหญ่เสมอ..ในขณะที่เขาก็คอยแหย่คอยแกล้งเพื่อน ๆ ด้วยความสนุกสนาน
เขายังจำได้ดีในตอนนั้น
เขากับพี่ชายมีเรื่องทะเลาะกับไอ้อ้วนตัวเกเรของโรงเรียนคนหนึ่ง
มีการท้าต่อยกันตัวต่อตัว..พี่นาทกับมัน
ใช้ที่ว่างหลังโรงเรียนเป็นเวทีต่อสู้..
มันสู้พี่นาทไม่ได้..มันเรียกพรรคพวกของมันให้ช่วยกันรุม
เขาเข้าไปช่วยพี่นาท แต่ถึงอย่างนั้นก็สู้หกรุมสองไม่ไหว
เขาสองคนถูกซัดลงไปกองกับพื้น
แล้วเด็กผู้หญิงสามคนก็โผล่มา
คนที่กระโดดกัดไอ้อ้วนเป็นคนแรก คือเนเน้
ทั้งหยิกทั้งข่วนเป็นพัลวัน
เนยนั้นได้แต่ตะโกนขอความช่วยเหลือ
ส่วนนิ่มกระโดดถีบใครคนหนึ่งหัวคะมำลงไป
นับแต่นั้น..เขาทั้งห้า..ก็เป็นเพื่อนกัน
นับแต่นั้น..เขาก็เก็บความประทับใจในตัวเนเน้ไว้ตลอดมา
แต่ความเป็นเพื่อน..ทำให้เขาไม่กล้าบอกกับเธอ
เนเน้มองเห็นว่าเขาเป็นเพื่อน..ที่เจอหน้ากันทีไรมักจะทะเลาะกันเสมอ
นั่นเป็นเพราะเขามักชอบจะแหย่เธอ บางทีก็เอาตัวแมลงหน้าตาแปลก ๆ ไปวางไว้บนไหล่ของเธอ
เขาชอบดูเธอร้องกรี๊ด ๆ กระโดดโลดเต้นเป็นกุ้งตัวเล็ก ๆ ถูกน้ำมะนาว
บางครั้งเขาก็แอบอยู่มุมตึก..พอเธอเดินมาก็กระโดดแฮ่เข้าใส่เธอ
เขาชอบอาการตกใจจนตาเหลือกของเธอ
แม้ว่าจากนั้น เขาจะต้องวิ่งหนีเธอจนเหนื่อยหอบเหงื่อเต็มไปทั้งตัวก็ตาม
เขาทั้งห้าเรียนจบประถม..และเลือกที่จะมาสมัครมาเข้าเรียนโรงเรียนนี้ด้วยกัน
แม้ว่าคุณพ่อคุณแม่ของเขาและนาทจะไม่เห็นด้วย..ฐานะทางบ้านที่ค่อนข้างดีทำให้ท่านอยากจะให้เขาทั้งสองได้เข้าเรียนโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดที่มีชื่อมากกว่า
เขาและพี่ชายต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก..กว่าจะอ้อนได้สำเร็จ
คุณพ่อกับคุณแม่ต้องมาเช่าบ้านหลังนี้ให้เขาสองคน เพราะบ้านของเขาอยู่ในเมืองที่ต้องเดินทางไกล
ทั้งนี้ก็เพราะด้วยเหตุผลเดียว..เขาทั้งสองคนอยากจะมาเรียนที่เดียวกันกับเพื่อนทั้งสามนั่นเอง
ในโรงเรียนมัธยมสหศึกษาแห่งนี้
.....
ความเป็นเพื่อนในวัยเด็ก..กลับกลายเปลี่ยนแปลงเมื่อก้าวเข้าสู่วัยรุ่น
คนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่เขารู้สึกชอบเนเน้ยิ่งขึ้นทุกที
ท่าทางที่เฮี้ยวไม่เลิก..สู้ทุกอย่างที่ขวางหน้า กล้าทำกล้าคิดผิดผู้หญิงคนอื่น ๆ นั้นทำให้เขาชอบ
แม้เธอจะไม่ห้าวเท่ากับนิ่ม..ที่นับวันจะมีน้อง ๆ ผู้หญิงเข้ามารุมมากขึ้นในฐานะขวัญใจของพวกเขา แต่เขาก็รู้ว่าเนเน้เป็นคนเข้มแข็ง
เขาชอบผู้หญิงที่เข้มแข็ง..
โดยเฉพาะผู้หญิงที่เข้มแข็งและมีดวงตาที่แววาวอย่างเนเน้
เขาชอบจริง ๆ
.......
เขามารู้ตัวอย่างจริงจังว่าชอบเนเน้เข้าให้แล้ว ก็เมื่อเนเน้นำเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งในโรงเรียนเดียวกันมาปรึกษาในกลุ่ม
ผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นพี่ชั้นมอปลาย..เป็นคนที่ป๊อบปู่ล่าที่สุดในโรงเรียน
นิ่มกับเนยนั้นวี๊ดว๊ายกันใหญ่ ต่างสนับสนุนให้เนเน้ไปบอกความในใจกับเขาคนนั้น
ส่วนพี่ชายของเขาก็ได้แต่หัวเราะ..และคอยให้คำแนะนำกับเธอว่าผู้ชายจะชอบอะไรและไม่ชอบอะไร
ส่วนเขา..อารมณ์บูดขึ้นมาซะเฉย ๆ อย่างไม่มีเหตุผล และรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ ในช่องอก
"เธอว่าเค้าหล่อไหม?" เนเน้ถามเขาในวันหนึ่ง ด้วยดวงตาที่ชวนฝัน
ขณะนั้นทั้งหมดกำลังเรียนอยู่ฉันม.สาม
ทุกคนล้วนเติบโต ทั้งร่างกายและจิตใจ
เนยยิ่งโตยิ่งสวย..ยิ่งเรียบร้อยอ่อนหวาน
นิ่มยิ่งโตยิ่งเป็นผู้ชาย..ถ้าใส่กางเกงมาโรงเรียนได้คงทำไปแล้ว
ส่วนเนเน้..เธอมีอะไรมากกว่านั้น
เธอยิ่งโตยิ่งมีเสน่ห์ เสน่ห์จากอะไรเขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน
"หน้าเหมือนดักแด้"
จำได้ว่าเขาบอกเธอไปว่ายังงั้น
เนเน้ชะงักกึก
"แน้..อย่ามาว่าพี่เค้าอย่างงั้นนะ..จะให้หน้าเหมือนตัวตืดยังเธอรึไงล่ะ..ดีซะอีก..พอโตขึ้นเขาก็จะกลายเป็นผีเสื้อที่แสนหล่อ.."
"อ้วก"
"อิจฉาเขาล่ะสิ..ตัวเองไม่มีผู้หญิงมารุมตอมเหมือนเค้าชะม้า??"
เขาโกรธจี๋ขึ้นมาทันที เดินทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี
"เดี๋ยวสิ..จะรีบไปตามควายที่ไหนล่ะนั่น แซวแค่นี้ก็โกรธด้วยเหรอ..หมอนี่สงสัยโตขึ้นต้องหัวล้าน ขี้ใจน้อยชะมัด เพื่อนฝูงกันแซวเล่นก็ไม่ได้..ฯลฯ"
เป็นเสียงบ่นที่แว่วตามหลังมา
+++
ความคิดของหนุ่มมีอันต้องหยุดชะงักลง..เมื่อคนที่เขากำลังนึกถึงเดินทำหน้าตาแปลก ๆ เข้ามาในห้องซ้อมดนตรี
ห้องนี้แยกส่วนกับตัวบ้าน..บุด้วยรังไข่(หมายถึงรังที่ใช้ใส่ไข่)ทั้งสี่ด้านเพื่อเก็บเสียง ภายในห้องวางเรียงรายไปด้วยเครื่องเล่นต่าง ๆ ทั้งคีย์บอร์ด กลองชุด กีตาร์ เบส มีแม้กระทั่งกลองทอม
หนุ่มกำลังนั่งอยู่บนแอมป์ขยายเสียงตัวหนึ่ง..
"เล่นต่อสิ..กำลังเพราะเลย"
เนเน้ทรุดกายลงนั่งตรงเก้าอี้ริมห้อง..ยกมือเท้าคางมองตาแป๋วมาที่เขา
หนุ่มกลับวางกีตาร์ลง
"คุยอะไรกับนาท?"
คำถามนั้นทำให้เนเน้หน้าแดง..เธอรู้สึกอายเหลือเกินกับความเปิ่นเฟอะของตัวเอง
"เปล่า.."
"แน่ใจรึ?"
"แน่สิ.."
"แล้วทำไมต้องแอบไปคุยกันสองต่อสอง.."
เด็กสาวยิ้มตาหยี
"ฟามลับ"
หนุ่มไม่ยิ้มด้วย
"เรื่องเมื่อคืน?"
เนเน้พยักหน้า..
"ช่าย.."
แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าของเขา
ตอนแรกบึ้งตึง ตาวาวหน้ากลัว
จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเจ็บปวด..มันออกมาทางแววตาของเขาจนสังเกตได้
แล้วก็เปลี่ยนเป็นฝืนยิ้ม..เดินเข้ามา
"ยินดีด้วย..ฉันน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอกับนาทชอบกัน.."
เนเน้ตกใจ พยายามเถียง แต่เขาไม่เปิดโอกาสเลย..
"เดี๋ยวฉันกับนาทจะออกไปข้างนอกกันหน่อย..เธอรอนิ่มกับเนยอยู่ที่นี่แล้วกัน.."
พูดจบเขาก็เปิดประตูออกไป
ทิ้งให้เธอเกาหัวแกรก ๆ อยู่คนเดียว
......
ไรฟะ?
ไอ้หมอนั่นมันหมายความว่าไง?
นาทกับฉันเนี่ยนะ ชอบกัน?
ฉันไปแสดงทีท่าว่าชอบนาทตอนไหน?
ก็แค่มีเรื่องต้องคุยกันสองต่อสอง และเป็นเรื่องเมื่อคืนนี้จริง ๆ
แค่เนี้ย..หาว่าฉันกับนาทชอบกันแล้ว?
ไอ้เบื๊อกเอ๊ย..สงสัยอ่านการ์ตูนมากไปมั้งเนี่ย.."
+++++
เด็กสาวยืนท้าวสะเอวทำหน้าย่นให้กับประตู
ก่อนจะเดินตรงไปที่คีย์บอร์ด
ไล่นิ้วพรมลงไปบนคีย์..เสียงเปียนโนดังขึ้นน๊องแน๊งตามอารมณ์คนเล่น
พักเดียวก็หมดอารมณ์
"เรื่องไรฉันจะรอ..ไปเดินเล่นดีกว่า"
+++++
สองพี่น้องต้องไปทำธุระในเมือง นั่นคือไปหาคุณพ่อกับคุณแม่
เดือนละสองสามครั้ง ที่ทั้งสองต้องไปเยี่ยมท่าน
การเดินทางใช้เวลาไปกลับแค่สองสามชั่วโมง กลับมาซ้อมดนตรีได้ทันอยู่แล้ว
ขณะอยู่ในรถบัส..หนุ่มไม่พูดไม่จา..เงียบขรึมไปจากเดิมจนพี่ชายรู้สึกแปลกใจ
แต่นาทก็ไม่ถาม..การเป็นคนพูดน้อยทำให้เขาไม่ค่อยจะชอบคุยอะไรกับใครเท่าไร
คว้านิตยสารเล่มโปรดขึ้นมาอ่าน..นั่งกันไปเงียบ ๆ
โดยนาทหารู้ไม่ว่า..ระหว่างเขากับน้องชาย..ปรากฏมีกำแพงไร้สภาพก่อตัวขึ้นแล้ว
ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย
++++
เนเน้..ไปเดินเล่น..
อำเภอที่เธออยู่ มีห้างสรรพสินค้ากับเขาเหมือนกัน
ในห้างมีร้านไอศกรีม ไอศกรีมที่เธอชื่นชอบ
ตอนนี้ยังไม่เที่ยงดี..เธอยังไม่หิวข้าว
เธอเลยเลือกไอ้ติมเป็นอาหารรองท้อง..เธอชอบบาบาน่าสปลิท
ที่เธอมักจะเรียกบานาน่าปริ๊ด ๆ
++++
ในร้านไอ้ติมแทบไม่มีโต๊ะว่าง..
เนเน้หันมองไปมา แล้วก็ห่อปาอุทานออกมาเมื่อเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่
"ยัยเนย..เธอมากินติมเหมือนกันรึนี่?"
เด็กสาวตากลมโต ผูกเปียสองข้าง..ปล่อยผมม้าน่ารักออกมาเล็กน้อย..อุทานด้วยความแปลกใจเช่นเดียวกัน
"เนเน้.."
++++
เมื่อวันที่ : 01 มิ.ย. 2549, 09.59 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...