 ความรักครั้งสุดท้าย#20 |
|
| Anantra |
...พี่หนึ่งทำแบบนี้ทำไม และเพื่ออะไร หรือว่าที่ผ่านมาเขาแค่หลอกฉัน ไม่สิเขาอาจจะแค่คบฉันเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น...
ฉันนังนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่เข้าใจในเรื่องราว พี่หนึ่งกำลังจะหมั้นกับคุณแจน แต่เขาไม่เคยบอกอะไรฉันเลยสักนิด หนำซ้ำยังทำเหมือนกับว่าเขามีใจกับฉันมากมายพี่หนึ่งทำแบบนี้ทำไม และเพื่ออะไร หรือว่าที่ผ่านมาเขาแค่หลอกฉัน ไม่สิเขาอาจจะแค่คบฉันเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้นในช่วงที่คุณแจนไม่อยู่
แล้ววันนั้นที่เขาให้ฉันไปช่วยเลือกแหวนให้คุณแม่ นั่นก็คงไม่จริงอีก เขาคงจะซื้อมาเพื่องานหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้นครั้งนี้มากกว่า
"เอ้ากิน กินกันให้อร่อยนะ มื้อนี้ ตามสบายเลยทุกคน" คุณพ่อเชื้อเชิญ
"คุณอรเป็นเพื่อนกับพี่หนึ่งหรือคะ ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมแจนไม่เห็นเคยรู้จัก" คุณแจนถามขึ้นมากลางวง
"เอ่อ คือ...อร..." ฉันตะกุกตะกัก มันนึกไม่ออกว่าจะบอกว่าอะไร
"อร เขาเป็นเพื่อนกับน้อตน่ะ แจนจะถามทำไม" พี่หนึ่งตอบแทนทันที
" แหม แจนก็แค่สงสัยน่ะค่ะ เพราะส่วนใหญ่เพื่อนพี่หนึ่งแจนจะเคยเห็นหน้าเกือบทุกคน" เธออธิบาย
เกือบทุกคนเลยหรือ แสดงว่าเธอจะต้องสนิทสนมกับพี่หนึ่งมาก อย่างน้อยที่สุดก็คงมากกว่าฉันแน่ ๆ เพราะเพื่อนพี่หนึ่งแต่ละคน ฉันแทบจะไม่เคยรู้จักเลยสักคน
คุณพ่อคุณแม่มองหน้ากัน แต่ก็ไม่พูดอะไร ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทานเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แจนจะสั่งอะไรเพิ่มก็ตามสบายเลยนะ เห็นบ่นหิวมาตลอดทาง" คุณพ่อถาม พร้อมกับเรียกหาเมนูให้คุณแจน
ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ควรมาที่นี่ นอกจากจะเป็นส่วนเกินแล้ว ยังเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีก ฉันรู้สึกโกรธพี่หนึ่งที่พาฉันมาที่นี่ในวันนี้ เขาทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ เลย
"ทานนี่สิอร อร่อยนะ อรต้องชอบแน่ ๆ" พี่หนึ่งพูดพลางคีบอาหารให้ฉัน
ฉันหันไปมองหน้าเขาตาเขียว เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันโกรธ แต่เขาก็ทำเป็นเหมือนไม่รับรู้ ยังคงคะยั้นคะยอให้ฉันทานนู่น ทานนี่ อยู่ตลอด
แล้วนี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมในใจมันถึงได้ร้อนรนนัก จริง ๆ มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด พี่หนึ่งจะหมั้นกับใคร หรือแต่งกับใคร ก็ในเมื่อฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขามากเกินไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งแค่นั้นนี่นา
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ยังรู้สึกโกรธพี่เขาอยู่ดีนั่นแหล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องมานั่งเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้
"เอ่อ คือ อร ต้องขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกออกไป เสียงดังฟังชัด ทำให้ทุกคนหยุดทาน หันมามองฉันเป็นตาเดียว
"ตอนนี้เลยหรือจ๊ะ ทานให้อิ่มก่อนสิ แล้วค่อยไป" คุณแม่ท้วง
"คือพอดีอรมีธุระด่วนน่ะค่ะ จะต้องรีบไป ขอบคุณมากนะคะ" ฉันยังยืนยันคำเดิม
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่หนึ่งทำท่าจะลุกตามฉัน
"ไม่เป็นไรค่ะพี่หนึ่ง อรไปเองได้ พี่หนึ่งไม่ต้องลำบากหรอกนะคะ" ฉันบอกเขา พร้อมกับหยิบกระเป๋าเตรียมพร้อม
"ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันยกมือไหว้ลาทุกคน และรีบเดินออกมา
ฉันรู้สึกโล่งอกที่ออกมาได้ ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย ทำไมนะทำไม พี่หนึ่งต้องพาฉันมาด้วย ไม่เข้าใจเลย เขาคิดอะไรของเขานะ
"โอ๊ย" ฉันชนกับใครคนนึงเข้าอย่างจัง
"ขอโทษนะครับคุณ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ" ผู้ชายคนนั้นพยุงฉันลุกขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร" ฉันบอกเขา
"อร " เขาเรียกชื่อฉัน เสียงคุ้น ๆ เหมือนเคยรู้จัก ฉันเงยหน้ามองเขา นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอกับเขาที่นี่
"อ้น อ้นมาทำอะไรที่นี่" ฉันตกใจ ที่เจอเขากระทันหัน แบบไม่ทันตั้งตัว
"พอดีผมมาพบลูกค้าที่นี่น่ะ แล้วอรล่ะ" เขาถามฉันกลับ
"เอ่อ คือ อร มา...." ฉันจะบอกว่าอะไรดีเนี่ย
"อร ๆ รอพี่ก่อน" พี่หนึ่งตะโกนเรียกฉัน แต่ไกล อ้นมองไปตามเสียงนั้น เขาคงรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ ฉันแอบเห็นสีหน้าผิดหวังของเขา
"เขาคงมาแล้ว งั้นอ้นขอตัวก่อนแล้วกัน ดีใจที่ได้เจออรนะครับ" อ้นบอกฉัน
"เดี๋ยวสิอ้น คืออร....." ฉันกำลังจะบอกเขาว่าฉันก็ดีใจนะ ที่ได้เจอเขาในวันนี้
"อร...ทำไมออกมาแบบนี้ล่ะ ไม่เห็นอรบอกพี่เลยว่ามีธุระ" พี่หนึ่งถามฉันทันที
"อร มีธุระจริง ๆ ...พี่หนึ่งกลับเข้าไปเถอะค่ะ" ฉันบอกเขาโดยไม่มองหน้า
"ไม่เอาน่าอร พี่รู้ว่าอรกำลังโกรธพี่ เรื่องนี้พี่อธิบายได้นะ เข้าไปกันเถอะ" พี่หนึ่งดึงมือฉันให้กลับเข้าไป
"ไม่ค่ะ อรไม่ไป" ฉันดึงดัน แต่ดูเหมือนพี่หนึ่งจะไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูด เขายังคงดึงมือฉันให้กลับเข้าไปกับเขา
"ขอโทษนะครับ แต่คุณไม่ควรทำแบบนี้" อ้นเดินเข้ามาขวาง
พี่หนึ่งมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่เขาก็ปล่อยมือจากฉันทันทีเช่นกัน
"อร พี่จะขอถามเป็นครั้งสุดท้ายนะว่า จะไป หรือ ไม่ไป" พี่หนึ่งทำเสียงดุ เขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย
ฉันเงียบ มันยังลังเล ใจนึงก็ไม่อยากกลับเข้าไป อีกใจนึงก็เกรงใจไม่อยากให้เขาโกรธ เพราะดูท่าทางเขาจะโกรธมาก ๆ ซึ่งเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆ
"เราไปกันเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งอรเอง" อ้นจูงมือฉันเดินไปจากบริเวณนั้น ฉันเดินตามเขาไป แต่ก็ไม่วายหันไปมองพี่หนึ่ง ฉันเห็นเขายืนกำหมัดแน่น และก็หันหลังเดินกลับไปทันที โดยไม่หันมามองฉันอีกเลย
พอมาถึงหน้าโรงแรม ฉันปล่อยมือจากอ้นทันที...
เขาหันมามองฉันซึ่งกำลังยืนก้มหน้าอยู่ เราสองคนยืนเงียบอยู่สักพัก
"อร อยากกลับเข้าไปกับเขาหรือครับ" อ้นถาม
"เปล่า อรไม่ได้อยากจะกลับเข้าไป" ฉันตอบจากใจจริง
"แล้วอรเป็นอะไร..." เขาถาม
"เปล่า อรไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณอ้นมากนะคะ อรคงต้องขอตัวก่อน" ฉันรีบตัดบท
"เดี๋ยวสิ อร" อ้นรีบเดินเข้ามาดึงมือฉันไว้ "เราจะไม่พูดคุยกันซักหน่อยเลยเหรอ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนที่ดีต่อกัน" เขาบอกฉัน
มันทำให้ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้ ฉันไม่เถียงว่าฉันก็อยากที่จะพูดคุย ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับเขาเหมือนกัน แต่ว่ามันจะดีเหรอที่เราทำแบบนี้
อ้นพาฉันไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เราพูดคุยกันมากมายถามถึงครอบครัวของกันและกัน ถามถึงเพื่อน ๆ ที่เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย จนมาถึงเรื่องของเรา เขาถามฉันถึงเรื่องพี่หนึ่ง
"ตอนนี้อร กำลังคบกับคนนั้นอยู่ใช่ไหม" เขาเกริ่นถามเสียงเบา
"คนนั้นน่ะ คนไหน" ฉันกวน
"ก็ผู้ชายคนตะกี้ไง" เขาตอบปนยิ้มเล็ก ๆ
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ มันทำให้อ้นถึงกับก้มหน้า
"เขาดีกับอร ไม๊" เขาถามฉันเสียงเศร้า
ฉันพยักหน้าอีกครั้งแทนคำตอบ ฉันรู้ว่ามันไม่ควรที่จะพูดอะไรเลย มันไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น
"เมื่อกี้ดูเหมือนเขาจะโกรธอรมากเลยนะ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า" เขาถามฉันอีกครั้ง
"เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ เป็นเรื่องธรรมดา" ฉันบอกเขา แต่ฉันไม่ได้เล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟัง มันน่าอายเกินไปที่จะบอกเขา ให้เขาเข้าใจว่าฉันกับพี่หนึ่งรักกัน อย่างนั้นน่าจะดีที่สุดแล้วสำหรับเรา
"แล้วอ้นล่ะ ได้ลูกชายหรือลูกสาว แล้วตอนนี้กี่ขวบแล้ว น่ารักไม๊" ฉันถามเรื่องของเขาบ้าง
"ลูกชายน่ะ ชื่อน้องอาร์ท ตอนนี้ก็เพิ่งจะขวบกว่า ๆ ซนมากเลยนะ แล้วก็พูดเก่งมากด้วย" อ้นเล่าให้ฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูเขาจะมีความสุขเวลาที่ได้พูดถึงลูกชายของเขา
"อรว่าน่าจะซนเหมือนพ่อแหล่ะเนอะ" ฉันแกล้งเย้า เขาหัวเราะอย่างร่าเริง
"แล้วเมื่อไหร่จะมีอีกคนล่ะ" ฉันถาม
มันทำให้เขาถึงกับนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร ฉันไม่น่าถามเลย บรรยากาศเลยกลายเป็นตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง
"อรก็น่าจะรู้นี่ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ผมไม่ได้รักเขา" อ้นโพล่งขึ้นมา
ฉันมองหน้าเขา ไม่นึกว่าเขาจะพูดมันออกมา ฉันเห็นน้ำตาของเขาคลอที่ขอบตาทั้งสองข้าง เหมือนเขาพยายามจะกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา
"อ้นเลิกกับเขาแล้ว เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว"
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 30 พ.ค. 2549, 12.37 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...