​เมื่อผม​ได้อยู่​ตามลำพังสองคน​กับฝ้าย..น้ำตาของผมก็ไหลออกมาอีกครั้ง
ผมค่อย ๆ​ เอื้อมมือ​ไปแตะ​ที่แก้มของเธอ..มันเย็นชืด..ขนตางอนยาวหลับพริ้ม..ลมหายใจรวยริน
เธอ​เป็นคน​ที่ผมรัก..​และรักเธอเสมอมา
หลังจาก​ที่เรา​ต้องแยกจากกัน..ผมไม่​ได้ยินข่าวคราวของเธออีกเลย​
​แม้หัวใจ​จะโหยหา..​แม้​ความคิดถึง​จะมีมากมาย​ ​แต่ผมก็ทำ​ได้แค่เพียงเก็บกด​ความรู้สึกนั้น​​เอาไว้
การ​เป็นหนึ่ง​ในนักเรียนฝึกการรบพิเศษของกองทัพ..การถูกฝึกให้​เป็นสายลับทำให้ผม​ต้องทิ้งอดีต​ทั้งหมดของตัวเอง​เอาไว้..
สาเหตุ​ที่ผม​ต้องขึ้น​เหนือในครั้งนั้น​..ก็​เพราะ​กำลังติดตามขบวนการร้ายขนาดใหญ่ขบวนการหนึ่ง​
​แต่เดิมมัน​เป็นแค่พวกค้ายาเสพติดเท่านั้น​..​แต่แล้ว​อะไร​บางอย่างทำให้มันเริ่มเปลี่ยน​ไป
ในทางลับพวกเราสืบทราบมาว่า..มันติดต่อคบหา​กับกองโจร​ที่ภาคใต้อย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น​ทุกที
การก่อการร้าย​เป็นระยะ ๆ​ ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้..ดูเหมือนว่า​จะ​ได้รับทุนสนับสนุนจากขบวนการนี้อย่างลับ ๆ​
ผมขึ้น​เหนือ​ไป​เพื่อหาตัวหัวขบวนของมัน..ปลอมตัว​เป็นนักธุรกิจหนุ่มใจเสาะขี้เมา(จริง ๆ​ แล้ว​เรื่อง​ขี้เมานี่ไม่​ต้องปลอมเล้ย)ติดต่อค้าขาย"ข่าว"บางอย่าง​ที่พวกเราคิดว่าสำคัญสำหรับพวกมัน
​แต่แล้ว​ทุกอย่างก็พังทะลาย​เมื่อผมเกิดกินเบียร์มาก​ไปหน่อย​..ทำให้เสียหลักศีรษะ​ไปชนเต็มแรงเข้า​กับราวเหล็กของรถไฟขณะเบรคฉุกเฉิน..จนกลาย​เป็นเด็กทารกอยู่​ในขณะนี้..

สำหรับฝ้ายเอง..​เมื่อเธอ​ไปเรียนญี่ปุ่น..เธอ​ใช้เวลาเรียนกี่ปีผมไม่รู้
เธอ​ไปเรียนอะไร​? เธอกลับมา​เมื่อไร? ทุกวันนี้เธอประกอบอาชีพอะไร​? ผมไม่รู้​ทั้งสิ้น
​แต่ในสายตาสายลับอย่างผม..พอ​จะคาดเดาอะไร​เกี่ยว​กับเธอ​ได้บางอย่าง
ท่วงท่าการต่อสู้..การ​ใช้ปืน ​ความ​สามารถในการขับรถ..การตัดสินใจอย่างทันถ่วงที..คล้ายเธอ​จะถูกฝึกมา​เพื่อการนี้ไม่น้อยเหมือนกัน
หรือเธอก็​เป็นหนึ่ง​ในสายลับ​ที่ทำงานให้​กับองค์กรหรือหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง​เหมือนผม..​และเธออาจ​จะพลาดท่าเสียที..เธอถึง​ได้ถูกจับมัดมาขังไว้ในโกดังแห่งนั้น​?
เสื้อผ้า​ที่เธอสวมใส่ ก็คล้าย​กับ​เป็นชุดทำงานพิเศษของหน่วยจารกรรม ​แต่มันไม่มีสัญลักษณ์ใด ๆ​ ให้ผมเห็น​ได้ว่าเธอสังกัดอยู่​หน่วยงานไหนเลย​..
ขณะ​ที่ผมนั่งน้ำตาไหลผสม​กับน้ำลาย​ที่ไหลไม่ยอมหยุด...​ขบคิดทบทวนเรื่อง​ราวอยู่​นั้น​..ปรอท​ที่เสียบคาไว้​ที่ปากของเธอ..ก็ลดระดับต่ำลงจริง ๆ​
ลำตัวของเธอเย็นยิ่งขึ้น​..ผมพยายาม​ใช้สองมือเล็ก ๆ​ เขย่าตัวเธอ
ไม่​ได้ผล..เธอคงไม่รู้สึกตัว..​แม้ผม​จะเขย่าเต็มแรงแล้ว​ก็ตาม
ให้ตาย..ผม​จะทำอย่างไรดี?..ฝ้าย​กำลังเข้าสู่อาการโคม่าจากสาเหตุร่างกายขาดเลือดอยู่​แล้ว​
การเขย่าให้เธอรู้ตัวทำ​ได้แค่เพียงให้ตัวเธอสั่นนิดหน่อย​เท่านั้น​..ผมไม่มีเรี่ยวแรง​ไปกว่านั้น​..
ผม​จะทำอย่างไรให้หัวใจของเธอสูบฉีดเลือด​ที่มีเหลืออยู่​น้อยในตัวเธอให้แรงขึ้น​..​เพื่อให้เลือด​ไปเลี้ยงสมองของเธอ​ได้เพียงพอ
มีดผ่าตัดเหล่านั้น​ยังวางอยู่​ใกล้ ๆ​ หากผมทำให้เธอเจ็บ เธอ​จะรู้สึกตัวหรือไม่?
ไม่น่า​จะ​ได้ผล ประสาทรับรู้ทางภายนอกของเธอคง​จะเฉื่อยชา​ไปตามสมอง​ที่เริ่ม​จะขาดเลือดหล่อเลี้ยง
สิ่ง​ที่ผม​ต้องทำก็​คือ..ทำอะไร​ก็​ได้ ให้เกิดเสียงดัง​ที่สุด
ใช่สิ..เสียงดังกระทันหัน​จะเข้า​ไปกระตุ้นทุกอย่างในร่างกายของเธอ​ได้ ไม่ว่า​จะ​เป็นสมองหรือหัวใจ
แล้ว​อะไร​ล่ะ? ​ที่ผม​จะทำให้เกิดเสียง​ได้??
อะไร​???
+++

ห้อง​ที่รกด้วยสิ่งของ​ที่วางระเกะระกะนั้น​ไม่มีอะไร​ให้ผม​ใช้​ได้เลย​
หม้อกระทะไหตุ่ม​ที่​จะตีให้ดังให้แตกก็ไม่มี
หันซ้ายหันขวา..คลานต้วมเตี้ยม​ไปมาจนฝุ่น​ที่พื้นห้องติดก้นติดมือดำปื๋อ..ก็ยังไม่มีวิธี​จะช่วยชีวิตของฝ้าย​ได้
ทุกวินาทีมีค่า..ในใจผม​ได้​แต่ภาวนาขอปฏิหาริย์มาช่วย
แล้ว​ผมก็เจอกระเป๋าใบหนึ่ง​..คล้ายกระเป๋าเจมส์บอนด์สีดำ
มันวางอยู่​ซ่อนอยู่​ใต้โซฟา​ที่ฝ้ายนอนอยู่​นั่นเอง
ผมรีบคลานเหมือนลูกหมาเจอนมแม่..หัวซุกหัวซุนมุดเข้า​ไป​ที่ใต้โซฟ้านั้น​
ลากมันออกมา..นั่งน้ำลายไหลมองมันอยู่​ครู่หนึ่ง​..ด้วย​ความรู้สึกประหลาด
กระเป๋าชนิดนี้..​เมื่อชาติ​ที่แล้ว​ผมเห็นมาบ่อยครั้ง
​แต่ละครั้งสิ่งของ​ที่บรรจุอยู่​ในนั้น​..ล้วน​แต่คาดไม่ถึง​ทั้งสิ้น
บ้างก็มีธนบัตรบรรจุอยู่​เต็ม..เหมือนในหนัง​ที่พวกค้ายาเสพติดเปิดโชว์​เพื่อแลก​กับเฮโรอิน​ที่​จะ​ต้องถูกชิม​โดยคนใดคนหนึ่ง​เสมอ
บ้างก็​เป็นอาวุธประสิทธิภาพสูง..​ที่​พระเอกหรือตัวโกง​จะ​ต้อง​เอาออกมาประกอบกันให้เห็น​จะ ๆ​ กลัวคนดู​จะประกอบไม่​เป็นก่อน​จะ​เอา​ไปยิง​ใครบางคน
​และบ้างก็​เป็นระเบิดเวลา..​ที่​เมื่อเปิดขึ้น​มาปุ๊บ..​จะ​ต้องเห็นตัวเลขนาฬิกา​กำลังเดินถอยหลัง​ไปเสียทุกที
บัดนี้..กระเป๋าลักษณะเดียวกันนั้น​มันวางอยู่​ตรงหน้าผม..ผม​ซึ่ง​เป็นเด็กอายุไม่ถึงขวบ..น้ำลายยืดเต็มหน้าอก..​ทั้งฉี่​ทั้งอึ๊หมักอยู่​เต็มผ้าอ้อมคนนี้..
ในนั้น​มันมีอะไร​?

การช่วยชีวิตฝ้าย​เป็นเรื่อง​​ที่รีบด่วน​ที่สุด
ผมหวังว่าในกระเป๋าใบนี้​จะมีอะไร​​ที่ช่วยฝ้าย​ได้
กระเป๋ามีระหัสล็อค..​แต่มันห้ามอดีตสายลับมือหนึ่ง​ของกองทัพอย่างผมไม่​ได้
​ใช้หูแนบชิด..ค่อย ๆ​ เลื่อนปุ่มระหัสนั้น​..ไม่นานมันก็ลั่นเป๊าะ
กระเป๋าเผยอขึ้น​เล็กน้อย..มือเล็ก ๆ​ ของผมค่อย ๆ​ เปิดมันขึ้น​
สิ่ง​ที่ปรากฎตรงหน้า..ทำให้ผมตาเหลือกค้าง
มันมาอยู่​​ที่นี่​ได้ยังไง??
...​...​

เงินสดใบละพันจำนวนนับสิบปึก..เรียงกันอยู่​ในนั้น​อย่างเรียบร้อย​..
กลิ่นธนบัตรใหม่เอี่ยมลอยเข้าจมูก..มัน​เป็นกลิ่นเดียว​กับ​ที่ผม​ได้กลิ่น​เมื่อตกอยู่​ในถุงเงิน ขณะถูกเจ้าโจรปล้นมา​โดย​ที่ไม่รู้ว่ามีผมอยู่​ในถุงนั้น​ด้วย
ให้ตายเถอะครับ​..คุณ ๆ​ ยังจำ​ที่ผมพูดถึงหมายเลขของธนบัตร​ได้ไหม? มันมีหมายเลขในหมวดเดียวกัน​กับปึกธนบัตร​ที่ผมงับมันด้วย​ความหิวในตอนนั้น​!!
มันมาอยู่​ในบ้านเจ้าแว่นนี่​ได้อย่างไง?? หรือ​เขา​จะมี​ส่วนในการปล้นครั้งนี้? หรือ​เขาเองนั่นแหละ​​ที่​เป็นผู้วางแผนการณ์​ทั้งหมด?
​แต่ผมไม่มีเวลา​จะขบคิดเรื่อง​นี้..อย่าง​ที่บอก การช่วยชีวิตของฝ้าย​เป็นเรื่อง​​ที่เร่งด่วน​ที่สุด
โชคดี​ที่ในกระเป๋าใบนั้น​มีปืนพกเล็ก ๆ​ วางอยู่​ด้วย
ปืนขนาดจุดสองสอง..เล็กพอ​ที่ผม​จะถือไว้ในอุ้งมือ​ได้
เสียงปืน​จะช่วยดึงให้สติของฝ้ายกลับมา
ผมปลดเซฟล็อคด้วยการทุบมัน​กับขอบไม้ของโซฟา
หันปลายกระบอกปืน​ไป​ที่หน้าต่าง
เหนี่ยวไก..
แหะ..มันแข็งเกิน​ไป​ที่เด็กอย่างผม​จะทำ​ได้
ผมออกแรงเต็ม​ที่..ไม่​ได้ผล..นิ้วของผมไม่มีแรง​ที่​จะทำอย่างนั้น​
เชือกมัดของเส้นหนึ่ง​ถูกผมแกะออกมาจากกล่อง ผูกปืนไว้​กับขาโซฟา
มันแน่นหรือเปล่าไม่รู้ ​แต่ผมก็พยายามรัดให้ตึง​ที่สุดแล้ว​
ปลายเชือกอีกด้านหนึ่ง​ผมร้อยผ่านโกร่งไก..แรงกด​กับแรงดึงย่อมไม่เท่ากันอยู่​แล้ว​
แรงกดของเด็กทารกอย่างผม ไม่​สามารถเหนี่ยวไกปืน​ได้ ​แต่​ถ้า​เป็นแรงดึง..มันอาจ​จะ​ได้ผล
ผมถอยตัวเอง​ไปให้ไกลจากปืนมาก​ที่สุด..หมอบคุดคู้ แล้ว​ออกแรงดึงเต็ม​ที่
"เปรี้ยงงงงงงง"
++++

จริง ๆ​ แล้ว​ผมเล็งปลายกระบอกปืน​ไป​ที่หน้าต่าง
​แต่​เมื่อผมออกแรงดึง ปลายกระปืนกลับกดลงต่ำด้วย​เพราะผมมัดด้ามปืนไว้ไม่แน่นพอ
กระสุนพุ่งลงพื้น แฉลบขึ้น​กระทบฝา..แฉล่บอีกที​ไปสร้างรูโหว่อยู่​​ที่ประตูห้องน้ำ ​และมันก็คง​จะสิ้นฤทธิ์ฝังตัวอยู่​ในนั้น​
เสียงปืนดังพอ​ที่​จะทำให้ฝ้ายรู้สึกตัว..
ร่างกาย​ที่คง​จะถูกฝึกมาอย่างดี จึงแข็งแกร่งกว่า​ที่คิด
เธอผวาชันตัวลุกขึ้น​..มองซ้ายขวาอย่างตื่นตระหนกในทันที​ที่เสียงปืนดังขึ้น​
​และคงรู้ถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง เธอยกมือกุมบาดแผล​ที่หัวไหล่​ซึ่ง​ได้รับการรักษาแล้ว​
สีหน้ายังคงซีด..หากอาการตื่นงงดู​จะมีมากกว่า
แล้ว​เธอก็เห็นผม..​ซึ่ง​กำลังอ้าปากหัวเราะอย่างไม่มีเสียงด้วย​ความดีใจอยู่​​พอดี
"หนู...​"
ผม​ใช้มือสองของตบเข้าหากัน..ปรบมือให้​กับตัวเอง​ที่เก่งเหลือเกิน..
"เกิดอะไร​ขึ้น​นี่..ฉันมาอยู่​​ที่นี่​ได้อย่างไง?"
ผมเล่าเหตุการณ์ให้หล่อนฟังอย่างละเอียด
"อือ..อา..แอ่..อ่อ.."
​แต่ดูเหมือนเธอ​จะฟังรู้เรื่อง​..หรือไม่เธอก็ฉลาดพอ​ที่​จะปะติดปะต่อเรื่อง​ราว​ได้ด้วยตัวเอง
เธอพยักหน้าช้า..ขณะหัน​ไปรอบตัวอีกครั้ง
​แต่​เมื่อเธอเห็นกระเป๋า​ที่เต็ม​ไปด้วยเงินใบนั้น​..อีก​ทั้งปืน​ที่ยังส่งควันกรุ่นอยู่​​ที่ขาโต๊ะโซฟา เธอก็ถึง​กับอุทานออกมา
"หนูทำ​ได้ยังไง??"
ผมก็​ได้​แต่หัวร่อร่าปากแบะน้ำลายเยิ้มให้​กับเธอ
...​..

ฝ้ายยังคงมีทีท่าเหนื่อยอ่อน ​แม้เธอ​จะมีร่างกายเข้มแข็งอย่างไรการเสียเลือดมากมาย​จนเกือบทำให้เธอช๊อคขณะสิ้นสติ ​ซึ่ง​แม้หัวใจ​จะสูบฉีดเลือด​ได้แรงขึ้น​​เนื่องจากเกิดเสียงดังอย่างกระทันหัน ก็ใช่ว่าเธอ​จะลุกขึ้น​เดินเหิน​ได้เหมือนปกติในทันที
เธอคงหน้ามืด..ผมเห็นเธอล้มตัวลงนอน​ไปอีกครั้ง..ใบหน้าซีดเผือด..เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ​ ผุดตามไรผม​และปลายจมูก ริมฝีปากแห้งจนเห็นรอยยับย่น..เธอพึมพำขอน้ำ
อ๋า..ผม​จะหาน้ำมาเธอ​ได้จากไหน?
ผมเองตอนนี้ก็หิวนม..​และ​ความง่วงงุนก็​กำลังเข้าครอบงำทุกขณะ
ร่างกาย​ที่​เป็นเด็ก..มัน​กำลังเรียกร้องในสิ่งอัน​เป็นธรรมชาติของทารก นั่น​คือการกิน​และการนอน..
มัน​เป็นสิ่ง​ที่ผมฝืนไม่​ได้..​แต่มันไม่น่า​จะมาเกิดขึ้น​ในตอนนี้เลย​..
"น้ำ..ฉันหิวน้ำเหลือเกิน.." ฝ้ายส่งเสียงแหบพร่ามาอีกครั้ง..
ผมเริ่มเคลื่อนไหว..ตา​ที่ปิด​ไปแล้ว​ครึ่งหนึ่ง​ถูกบังคับให้เลิกขึ้น​อีกครั้ง..
โอย..ทำไมมันหนักอย่างนี้??

​เป็นเวลานานเท่าใดแล้ว​นี่​ที่เจ้าแว่นออก​ไป..​เขาบอกว่า​จะ​ไปแจ้งตำรวจ​ที่หน้าปากซอยนี่เองไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงนานขนาดนี้?
ผมคิดถึง​เขา..​เพราะผมรู้ตัวเองว่าผมไม่มีเรี่ยวแรงพอ​ที่​จะช่วยฝ้าย​ได้อีกแล้ว​..
การขนของเข้าบ้านของเจ้าหมอนั่น..คง​เป็น​ไปอย่างรีบด่วน ขนมากองสุม ๆ​ กัน​เอาไว้​โดยยังไม่จัดให้เข้า​ที่เข้าทาง..
​เขาคง​จะ​ต้องหิวน้ำบ้างล่ะ..น่า​จะมีขวดน้ำวางอยู่​ตรงไหนสักแห่ง..
ผมคลานต้วมเตี้ยม​ไปทั่วบ้าน..ขณะ​ที่ร่างกาย​ต้องการพักผ่อนอย่างหนัก..
ฝ้ายเงียบเสียง​ไปแล้ว​..เธอคงเพลียจน​กำลัง​จะสิ้นสติ​ไปอีกครั้งก็​ได้
ผมหยุดคลานด้วย​ความเหนื่อยแทบขาดใจ..หากไม่เจอน้ำภายในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้..ผมคง​จะหลับลง​ไป​โดยห้ามตัวเองไม่​ได้..​และ​เมื่อนั้น​..ฝ้ายก็คง​จะแย่แน่ ๆ​
น้ำลายเริ่มหยุดจากปากของผมแล้ว​..มันคงไหลจนหมดบ่อ..หรือไม่ต่อมน้ำลายก็เริ่มขาดน้ำมาหล่อเลี้ยง..
ผมชักตาลาย..หันมองรอบ ๆ​ ตัวอีกครั้ง..
แล้ว​ผมก็เจอมันจน​ได้..ขวดน้ำขวดหนึ่ง​..เปิดฝาทิ้งไว้วางอยู่​ชิดกำแพงด้านหนึ่ง​ของห้อง
มันตั้งอยู่​ใกล้ ๆ​ กระป๋องเบียร์..กระป๋องสีขาว..มีสิงห์สีทองยืนยกขาข้างเดียวอยู่​ด้วย
เหมือนปาฏิหาริย์ เรี่ยวแรงของผมไม่รู้มาจากไหน..คลานปรู๊ดเดียวก็ถึง
ผมคว้าขวดน้ำขึ้น​มาก่อน..มองกระป๋องเบียร์นั้น​ด้วยอาการชั่งใจ..
ยกขึ้น​ดู..มีติดก้นอยู่​เกือบครึ่ง..
"รอเดี๋ยวนะฝ้าย..ขอป๊อบอายกินผักขมก่อน.."
ผมบอก​กับตัวเองแล้ว​ยกเบียร์ขึ้น​ซด..
"เอิ๊กซ์.."
...​...​.

จำ​ได้ว่าก่อนผมหลับ..ภาพสุดท้ายก็​คือผม​กำลังจิ้มขวดน้ำเข้า​ไปในปากของฝ้าย..
เธอ​จะกินมัน​ได้หรือเปล่าผมไม่รู้..สิ้นแรงผลอยหลับ​ไปตรงนั้น​..
ผมหลับ​ไปนานเท่าใดไม่รู้​ได้..มารู้สึกตัวอีกทีก็ด้วย​เพราะ​ความหิว..
ผมลืมตา..เอ..ทำไมมันมืด..​ต้องปิดตาอีกทีแล้ว​ลืมอีกครั้ง
แหะ..ยังมืดเหมือนเดิม..
ผมขยับตัว...​รู้สึกเหมือน​กำลังอยู่​ในอ้อมกอดของ​ใครก็ไม่รู้
มันนุ่ม ๆ​ อุ่น ๆ​ ​และยังไม่รู้ว่า​เป็นอ้อมกอดของ​ใคร
​และแล้ว​ก็รู้สึกเหมือนผม​จะถูกกอดกระชับมากยิ่งขึ้น​..​พร้อม​กับเสียงกระซิบเบา ๆ​ ​ที่ริมหู
"อย่าร้องนะ..​ได้โปรด.."
​เป็นเสียงของฝ้าย!!
ผมพยายามมองรอบตัว..​เมื่อสายตาชิน​กับ​ความมืดก็รู้ตัวว่าอยู่​ใน​ที่อับ ๆ​ ​ที่หนึ่ง​ ขนาดไม่ใหญ่นัก..อากาศแทบไม่มีหายใจ
​และ​เมื่อ​ได้ยินเสียงปิดประตูรถ​พร้อม​กับการไหวเยือกของตัวเอง..ผมก็รู้​ได้ทันทีว่าผมอยู่​​ที่ไหน​กับฝ้าย
กระโปรงท้ายรถนั่นเอง!!
+++++