 ฤๅเธอก็มีอยู่จริง?? #3 |
|
| รันนรา |
...ผมพูดอะไรไม่ออก.. เธอยิงคำถามตรงใจอีกแล้ว พอดีพนักงานมาเสริฟเครื่องดื่ม.. ผมคว้าแก้วของผมกระดกเข้าเต็มอึก..ส่วนเธอค่อย ๆ จิบ.. พริบตาเดียวหมดแก้ว...
ผมพูดอะไรไม่ออก..เธอยิงคำถามตรงใจอีกแล้ว
พอดีพนักงานมาเสริฟเครื่องดื่ม..
ผมคว้าแก้วของผมกระดกเข้าเต็มอึก..ส่วนเธอค่อย ๆ จิบ..
พริบตาเดียวหมดแก้ว
มากาเร็ตสีฟ้าอ่อน..ล้อมด้วยเกล็ดเกลือ..ประดับด้วยชิ้นมะนาวฝานบาง
มันหวานอมเปรี้ยว..หากแอลกอฮอล์ลมากเสียกว่าแม่โขงในปริมาณเท่ากัน
เธอจิบประสาอะไรกัน??
+++
"เมื่อคืนที่ฉันไปหานาย..ก็เพราะรู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่เคลียร์ระหว่างเราบางอย่าง?"
ผมเงียบ
"ฉันพบเขาในสถานที่อย่างนี้แหละ..หล่อ..แต่งตัวดี..ท่าทางสุภาพ.."
ผมกระดกแก้วในมืออีกครั้ง
"ฉันยอมรับที่เขาหน้าตาดี..แต่ฉันไม่ถึงกับปลื้มเขามากมาย..หากเขาเองต่างหากที่พยายามมาพบฉัน..จนในที่สุดเราก็คบกัน.."
เพลงยังคงดังลั่นอยู่อย่างนั้น..ดีที่เรานั่งอยู่ในส่วนที่ไม่ดังเท่าไรนัก..ผมพยายามเงี่ยหูเต็มที่
"ฉันไม่เคยแคร์ว่าฐานะเขาจะเป็นอย่างไร..ขอให้เขารักฉันจริง ๆ และขอให้เขามีความพยายามที่จะทำให้ชีวิตของตนเองดีขึ้น.."
เพลงดิ้นจบลงไป..พร้อมกับขึ้นอินโทรเพลง ๆ หนึ่งที่คุ้นหู
"ฉันช่วยเหลือเขาตลอด..แต่เขาไม่เคยช่วยเหลือตัวเอง..ปล่อยทิ้งวันเวลาให้ผ่านไปกับการเที่ยวสนุก..ฝากอนาคตของตัวเองไว้กับเพื่อนที่ต้องออกเงินเลี้ยงเขาตลอด.."
เธอกวาดสายตาหาพนักงานเสริฟ เมื่อเห็นก็กวักมือเรียก
"ฉันกระตุ้นเขาทุกอย่าง..ว่าชีวิตของคนต้องมีมากกว่าเรื่องนั้น..เขาต้องเรียนให้จบ..เขาต้องทำงาน..เขาต้องสร้างรากฐานของชีวิต..แต่ก็สูญเปล่า.."
พนักงานคนนั้นไม่เห็นว่าเธอเรียก..ก็คนเยอะออกขนาดนั้น..
เธอถามผมว่ามีไฟแช๊คหรือไม่..ผมบอกผมไม่สูบบุหรี่..เธอมองผมอย่างแปลกใจ
"ขี้เหล้าแต่ไม่สูบบุหรี่..เพิ่งเคยเห็นก็วันนี้แหละ"
แล้วเธอก็ลุกขึ้นไปโต๊ะข้าง ๆ
เธอกล้าพอที่จะไปขอยืมไฟแช็คจากใครคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก..จุดมันให้สว่างวูบ
พนักงานคนหนึ่งเข้ามาถาม..เธอบอกอยากได้บรั่นดี
"น้ำไม่ต้อง"
เรานิ่งงันกันอยู่อีกครู่..กระทั่งเพลงช้าเพลงใหม่เริ่มอินโทรขึ้น
เสียงกีตาร์บาดลึกหัวใจ..ทำนองของมันเนิบช้า..หากเนื้อหารวดร้าว
"ฉันกลายเป็นคนอย่างนี้..ได้อย่างไง..ฉันเห็นแก่ตัวใช่ไหม..ที่ทำอย่างงั้น.."
เพลง "คนไม่เจียม" ของพลพลนั่นเอง
เธอนิ่งซึม..แววตาตกวูบ..
"เพลงนี้เขาเคยบอกว่า..มันตรงกับใจเขามากที่สุด.."
เสียงทุ้มนุ่มของพลพลยังดังต่อไป
"จะพูดคำว่ารัก..เพื่ออะไร..ทั้ง ๆ ที่คนอย่างฉัน..ไม่ควรคู่เธอ..."
เธอมองแก้วเบียร์ในมือผม..ผมยื่นให้เธอ..
"แต๊งค์..วันนี้ฉันอยากเมา.."
++++
"กระทั่งวันหนึ่ง..ฉันต้องพูดกับเขา..ฉันต้องการความเชื่อมั่นในอนาคตของเรา..แต่สิ่งที่ฉันได้ยินกลับมา..มีเพียงแต่คำว่ารัก..เขาบอกว่าเขาให้ฉันได้เพียงหัวใจเท่านั้น..อย่างอื่นเขาให้ฉันไม่ได้.."
ดนตรีรัวจังหวะเพื่อรับท่อนสร้อยของเพลง..
"คำว่ารัก..แม้มันจะยิ่งใหญ่..แต่มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง..."
เธอสบตาผม..พูดด้วยเสียงที่ฟังแล้วหัวใจแหว่งวิ่น
"สำหรับผู้หญิง..ความรักมันไม่พอ..และยิ่งสำหรับฉัน..ถ้าเป็นนายนายก็ต้องรู้ว่ามันไม่พอ.."
"ความรักอย่างเดียวมันช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ!!"
+++++
ครอบครัวของเธอเป็นตระกูลเก่าแก่ของเมืองเชียงใหม่ ชาติตระกูลทำให้เธอเป็นที่คาดหวังของครอบครัว
"ฉันต้องปกปิดทางบ้านว่าคบกับเขา..ต้องโกหกทุกอย่างแม้ว่าฉันจะเป็นคนที่เกลียดคนโกหกมากที่สุด..ฉันว่าฉันให้เขามามากพอแล้ว..ฉันเลยถามเขาว่าฉันขอเลิกกับเขาได้ไหม"
"อย่าฉุดเธอไว้อีกเลย..ขอที..จับมือเธอไว้อย่างนี้..เพื่ออะไร..ปล่อยเธอให้หวนกลับฟ้า..ของเธอไป.."
เสียงเพลงช่างเข้ากับเรื่องราวของเธอนัก
เธอคงฟังเพลงไปด้วยและเล่าเรื่องราวของเธอไปด้วย เธอจึงบอกว่า
"ฉันคงเป็นดาวที่ต้องลอยขึ้นฟ้า..ยอมถูกผู้คนก่นด่าว่าเห็นแก่เงินและศักดิ์ศรีมากกว่าความรัก.."
บรั่นดีในมือถูกยกขึ้นอีกครั้ง..คราวนี้เธอดื่มไปอึกใหญ่..
"ฉันถามนายหน่อย..ผิดด้วยหรือที่ดาวจะต้องเห็นแก่ท้องฟ้า..ไม่ยอมลดตัวลงมาให้ฟ้าแปดเปื้อน..ผิดด้วยหรือที่ฉันต้องแบกหน้าตาของครอบครัวของฉันไว้เต็มทั้งสองบ่า..ฉันผิดด้วยหรือ??"
บรั่นดีแก้วนั้นเกลี้ยงฉาดไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ผมแอบกลืนน้ำลายด้วยความฝาดลิ้น..
++++
ผมปล่อยให้เสียงเพลงกล่อมเราทั้งสองไปอย่างเงียบงัน
สิ่งที่เธอบอกผมทำให้ผมต้องนิ่งคิด..
เหตุผลของเธอหากเป็นจริง..ก็เป็นเรื่องที่ใครก็โทษเธอไม่ได้
แต่ว่า..ใช่สิ..แต่ว่า..
"แล้วไงครับ..เมื่อดาวรู้ตัวว่าต้องกลับขึ้นฟ้า..ดาวก็ทิ้งดินไปเสียเฉย ๆ โดยไม่สนใจเลยหรือว่าดินจะเป็นอย่างไร..เจ็บปวดแค่ไหน..ทรมานแค่ไหน?"
ผมถามเธอไปในสิ่งที่ข้องใจ..เป็นคำถามเดียวกับที่ผมอยากจะถาม "แนน" ผู้หญิงคนที่ทิ้งผมไปคนนั้น
เธอไม่ตอบในทันที..ก้มมองแก้วบรั่นดีเปล่าตรงหน้า..แม้แสงจะมืดสลัว..มีเพียงแสงสีวับแวมสาดส่องมาตามจังหวะของสปอตไลท์ ผมก็ยังเห็นว่าสีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไปตามแอลกอฮอล์ลที่ดื่มเข้าไป
แล้วเธอก็สบตาผมด้วยสายตาระยับแสง
"มันก็คงเป็นความรู้สึกเดียวกับดาว..ที่ต้องเจ็บปวด..โหยหา..ทรมาน..ดีไม่ดีดาวจะเสียใจมากกว่าซะด้วยซ้ำ..เพราะดาวเป็นฝ่ายหักใจด้วยตนเอง.."
"จริงหรือ?..คนทิ้งกับคนถูกทิ้ง..ค่าความรู้สึกมันต่างกันมากนัก..คนทิ้งก็คงเหมือนตัดสินใจทิ้งของที่เคยรักที่หาค่าไม่ได้สักชิ้นหนึ่งไป..อย่างดีก็เสียใจไม่นาน..แต่คนถูกทิ้ง..คงจะเจ็บปวดเพราะถูกมองว่าไร้ค่าเสียแล้ว..ผมว่าความรู้สึกเสียใจมันต่างกันมากนัก.."
รอยยิ้มปรากฏตรงริมฝีปากของเธอ..เป็นรอยยิ้มที่ผมต้องรีบเบือนหน้าหนี..เธอน่ารักเกินไปซะแล้ว
"นายพูดเหมือนนักประพันธ์..แต่ต่อให้นายเป็นนักประพันธ์ชื่อก้องโลก นายก็ไม่สามารถจะถ่ายทอดความรู้สึกของคนที่ต้องยอมทิ้งหัวใจตัวเองไปด้วยเพราะความจำเป็นได้ทั้งหมดหรอก.."
"แต่ผมไม่เห็นคุณ..เอ้อ..น้ำจะเสียใจอะไรมากมายเลยนี่นะ.."
"เหรอ..นายอยากเห็นฉันนั่งร้องไห้เหรอ? นายอยากเห็นฉันดื่มเบียร์เหมือนกับอาบมันทั้งถังอย่างนายล่ะเหรอ..นายถึงจะเห็นว่าฉันเสียใจ?"
ผมอึ้ง..นั่นสิ..การเสียใจจำเป็นต้องแสดงออกเสมอไปหรอกหรือ?
ผมเอนไหล่พิงกำแพง..มองเธออย่างพินิจอีกครั้งหนึ่ง
ผู้หญิงคนนี้..ใครจะเชื่อว่าสามารถใช้ความสวยหวานปกปิดความใจเด็ดได้อย่างมิดชิดขนาดนี้..
เมื่อทบทวนในสิ่งที่เธอเล่ามา..มันก็ทำให้ผมเข้าใจขึ้นมาได้แล้ว..ที่เธอไปหาผมเมื่อคืนรวมทั้งการที่ชวนผมออกมาในวันนี้..ก็เพราะเธออยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังนั่นเอง
เธอต้องการจะบอกผมเพียงว่า..เธอก็มีหัวใจ..ความจำเป็นต่างหากที่ทำให้เธอต้องทิ้งคนที่เธอรัก..ไม่ใช่เรื่องของเงินหรือฐานะเพียงอย่างเดียวอย่างที่ผมเข้าใจ
ดูเหมือนเธอจะอ่านใจผมออก..รอยยิ้มอ่อนโยนประดับที่ใบหน้าของเธอ
"ฉันแค่อยากจะบอกนายว่า..นายไม่ใช่คนเดียวหรอกที่อกหัก..นายไม่ใช่คนเดียวหรอกที่ถูกทิ้ง..ยังมีคนอีกมากมายนักที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรัก..และที่สำคัญ.."
เธอมองตาผม..
"ความรักเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ.."
++++
ดึกพอสมควร..ที่เราสองคนพากันกลับบ้าน
น้ำดื่มไปอีกนิดหน่อย..กระนั้นเธอก็มีอาการเมาออกมาให้เห็น
ผมเองนั้นดื่มจนชิน..ต่อให้ดื่มมากกว่านี้ก็เชื่อว่าจะดูแลตัวเองและเธอได้..ผมบังคับตัวเองได้ดีแม้ในรถแท๊กซี่ที่เรานั่งหัวไหล่ห่างกันเพียงคืบ..
"รัน..นายไม่มีอะไรจะถามฉันมากกว่านี้หรือ?" เธอถามเบา ๆ ลมจากแอร์รถพัดไรผมที่ปิดแก้มขาวของเธอ
ผมเงียบ..กลิ่นหอมบางอย่างโชยเข้าจมูกของผม..มันเป็นกลิ่นที่ทำให้หัวใจผมสดชื่นกว่าที่เคย
"นายไม่สงสัยหรือว่าเมื่อคืนนี้ฉันไปหานายที่หอพักทำไม?"
ผมยังเงียบ..บอกตรง ๆ ว่าพูดอะไรไม่ค่อยออกในเวลานั้น..
เธอหันมา..พอรู้ว่าผมมองเธออยู่แล้วเธอก็หลบตาโดยเร็ว
"ฉันรู้ว่านายไม่ชอบหน้าฉันในทันทีที่ฉันบอกว่าฉันเลิกกับแฟนเพราะเขาจน..ฉันจึงไปหานายเพื่ออยากจะให้นายเข้าใจว่าคนแต่ละคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น.."
"ผมเข้าใจดี.." จำได้ว่าผมพูดไปอย่างนั้น..
"ฉันยังมีเรื่องที่จะให้นายช่วยอีกด้วย.."
"เรื่อง?"
"ช่วยบอกกับต่อเพื่อนของนายด้วยว่า..ตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใคร..และอีกเรื่องที่สำคัญกว่านั้น.."
เธอหันมาด้วยสีหน้าจริงจัง..
"นีเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด..ฉันเพิ่งเห็นเขามีความสุขเมื่อได้รู้จักกับนาย..ช่วยดูแลหัวใจเพื่อนของฉันด้วยนะ.."
++++
น้ำลงจากแท๊กซี่ตรงหน้าบ้านของต่อ..ผมไม่สามารถจะลงไปส่งเธอได้เนื่องจากเธอขอไว้
"ฉันว่าอย่าให้ใครรู้เลยว่าเราไปเที่ยวด้วยกัน..ขอบคุณสำหรับการเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับคืนนี้นะคะ.."
เธอเปิดประตูรถ..ก้าวลงไป..
ก่อนปิดประตูเธอก้มลงมองเข้ามา..
"ฉันอยากจะมีโอกาสพานายเที่ยวที่เชียงใหม่บ้าง..จะได้ไหม?"
ผมยังไม่ทันตอบ..แต่เธอก็ปิดประตูเสียก่อน
คำตอบจึงถูกกลืนลงคอที่ตีบตัน..
พร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบวาบด้วยลีลาการเต้นที่แปลกพิกล
ผมจึงรู้ตัวในเวลานั้นนั่นเองว่า..คนอย่างผม..ก็มีหัวใจอยู่เหมือนกันนี่นา..
++++
ผมกลับถึงหอพักด้วยหัวใจที่เต้นจังหวะแร๊พไม่หยุด
ผมหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้..ว่าผมเป็นอะไรไป
ทุกคราวเมื่อถึงห้อง..ความคุ้นเคยเก่า ๆ จะต้องวูบเข้าเกาะกุมหัวใจจนปริแตกรวดร้าวจากการสูญเสีย "แนน" ไปในครั้งนั้น
แต่วันนี้ไม่เป็นอย่างนั้น..ห้องที่เคยทึมทึบซึมเซากลับโปร่งโล่งแจ่มใสกว่าที่เคย..อารมณ์อยากฟังเพลงกระชากใจกลับเปลี่ยนเป็นอยากจะนั่งจมอยู่กับสิ่งอื่นมากกว่า
สิ่งนั้นคืออะไร?..ไม่นะ..ไม่ใช่..
ผมไม่ได้คิดถึงน้ำ..ผมไม่ได้ชอบเธอ
ดวงตาของเธอคงจะหวานไปหน่อย..รอยยิ้มของเธอออกจะน่ารักไปนิด..และตัวของเธอก็มีกลิ่นหอมดีด้วยล่ะ
เปล่านะ..ผมไม่ได้ชอบเธอ..
ผมทิ้งตัวลงนอนแผ่หราลงบนเตียง..เสียงของน้ำยังดังก้องหู
"ฉันอยากจะพานายเที่ยวที่เชียงใหม่บ้าง..จะได้ไหม??"
คำตอบเพิ่งจะหลุดรอดออกมาจากลำคอที่ตีบตันได้ก็วินาทีนี้เอง
"ได้สิครับ.."
+++++
ผมคงจะนอนอมยิ้มอยู่อีกนาน..ถ้าโทรศัพท์ไม่ดังขึ้น
ผมรับอย่างรวดเร็ว..น่าอายที่จะบอกว่าผมคิดว่าเป็นน้ำ
ไม่ใช่..เป็นนี..
ยัยเต้าหู้ยี้คนนั้น
"รันเหรอคะ..ไปไหนมาคะ?"
ผมอึกอัก..
"นีโทรฯ มาตั้งหลายรอบ..คงแอบไปเมาที่ไหนมาล่ะสิเนี่ย.."
ผมกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะ
"ยัยน้ำกลับมาแล้วนะคะ..เมามาเชียว..ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้.."
ผมหูผึ่ง..
"เปลี่ยนยังไงครับ?"
"น้ำไม่เคยเมา..แม้ตอนเลิกกับแฟนน้ำก็ไม่เคย..น่าแปลกที่วันนี้กลับเมา..แถมยังไปเมาคนเดียวซะด้วย..น่าเป็นห่วงจริง ๆ"
คำพูดของน้ำประโยคนั้นดังขึ้นในความรู้สึกอีกครั้ง
"นีเป็นเพื่อนสนิทของฉัน..ขอให้นายดูแลหัวใจของเธอให้ดีด้วยนะ.."
เสียงฮัลโหลดังมาเมื่อนีเห็นผมเงียบไป
"นีสนิทกับน้ำมากหรือครับ?"
"ครอบครัวเรามีบ้านติดกันค่ะ..เราคบกันมาตั้งแต่เด็ก..เรารักกันมาก.."
สิ่งที่น้ำบอกกับผมเป็นเรื่องจริง..ฉะนั้นสิ่งที่เธออยากให้ผมช่วยก็คงจะเป็นเรื่องที่เธอต้องการอย่างนั้นจริง ๆ
ผมเริ่มพูดไม่ออก..
"วันเสาร์หน้าเป็นวันเกิดของน้ำ..ต่อบอกว่าจะขึ้นไปเชียงใหม่ร่วมฉลองด้วยกัน..รันล่ะคะ..ไปได้ไหม?"
ผมตอบนียังไม่ได้..เสียงของน้ำที่พูดถึงต่อกำลังดังอยู่ในหัว
"ช่วยบอกเพื่อนของนายด้วยว่า..ฉันยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครในตอนนี้.."
นั่นแสดงว่าน้ำไม่ได้ชอบต่อเลย..
"ว่าไงคะ..รันไม่ว่างเหรอคะ..นีก็อยากให้รันไปด้วยนะคะ..นีจะพาเที่ยวให้สนุกเชียว.."
"ผมยังรับปากไม่ได้ครับ..เอาไว้ให้ผมคุยกับต่ออีกครั้งดีกว่า.."
"ต้องไปให้ได้นะคะ..นะ..นะ.."
"ครับ..ผมจะพยายาม"
"แล้วพรุ่งนี้รันจะมาส่งพวกเราที่สถานีรถไฟหรือเปล่าคะ?"
"ไปสิครับ.."
"ดีจัง.."
ผมวางหูจากนีไปด้วยหัวใจที่เต้นไปอีกจังหวะหนึ่ง..มันคล้ายจังหวะรุมบ้า..
ผมกำลังจะบ้าแล้วรึนี่???
+++++
เย็นวันรุ่งขึ้น พวกเราทั้งหกคนไปรวมตัวกันอยู่ที่สถานีรถไฟหัวลำโพง
ผู้คนบางตา..สถานีกว้างใหญ่..พวกเราขนสัมภาระขึ้นไปบนรถไฟก่อน..เหลือเวลาอีกนานกว่ารถไฟจะได้เวลาเคลื่อนขบวน
พวกเราเลือกที่นั่งแถวยาว..นั่งเรียงกันเป็นหน้ากระดาน
จะตั้งใจหรือเปล่าไม่รู้..ต่อนั่งติดกับน้ำ น้ำนั่งติดกับคุณหญิง(ไม่มีบทบาทอะไรเลยแฮะยัยคนนี้)คุณหญิงนั่งติดกับเพื่อนชาย(คงจะเป็นแฟนกันอยู่แล้วล่ะมั๊ง??)เพื่อนชายนั่งติดกับผม..และก็ผมนั่งติดกับยัยเต้าหูยี้..
มันเป็นปริยายอย่างไรก็ไม่รู้..ผมเองก็อยากรู้ว่าทำไมยายถึงต้องมาเกี่ยวด้วย..จะปริตามั่งไม่ได้หรือไง?
หรือว่า..บทที่ผมต้องเล่นอยู่นี้..ถูกกำหนดไว้แล้วโดยใครคนหนึ่ง..
ใครกัน??
++++
ตั้งแต่มาถึง..ต่อหอบดอกไม้มา 3 ช่อใหญ่ เขามักจะทำอะไรอย่างนี้เสมอ
เขายื่นช่อหนึ่งให้ผม..
"เอ้า..ช่อนี้ของเอ็ง..ข้าซื้อมาให้ตามที่เอ็งฝากแล้ว..เอ็งให้กันเองก็แล้วกัน.."
ผมงง..เบิกตามองเพื่อน..ผมไปฝากเขาซื้อตั้งแต่เมื่อไร?
ต่อขยิบตา..
ผมรับมาโดยยังงงไม่หาย..หางตาเหลือบไปเห็นนียืนยิ้มแก้มแทบปริ..ถึงได้เข้าใจว่าต่อทำอย่างนี้ทำไม
ช่อหนึ่งเขายื่นให้คุณหญิง..
"ที่ระลึกวันร่ำลาครับ..จะได้คิดถึงกันไง"
ส่วนอีกช่อหนึ่ง..จะด้วยอุปทานหรือเปล่าก็ไม่รู้..ผมว่าช่อนั้นมันสวยกว่า ใหญ่กว่า..
หญิงเรียบรับมาด้วยรอยยิ้มนิด ๆ ที่ริมฝีปาก เธอไม่สนใจว่าต่อจะพูดอะไร กล่าวขอบคุณเบา ๆ
ต่อหันไปทางเพื่อนชายคนเดียวที่มาจากเชียงใหม่คนนั้น..
"เรามันผู้ชาย..ดอกไม้มีไว้เด็ดอยู่แล้ว ฉะนั้นก็จงหาเอาเอง.." พูดจบเขาก็พากันหัวเราะ
ดอกไม้ช่อนั้นยังอยู่ในมือผม..
นียังยิ้มแก้มปริตาหยีมองหาลูกตาไม่เจออยู่อย่างนั้น..
ผมเห็นน้ำเมินไปทางหนึ่ง..
สีหน้าปรากฏบางสิ่งบางอย่างอันทำให้ผมต้องนิ่งขึงจังงังอยู่อย่างนั้น..
+++++
น้ำบอกกับผมเอง..เธอขอให้ผมช่วยดูแลหัวใจของนีให้ดีที่สุด..
ผมเองซึ่งยังไม่ได้รับปากเธอว่าจะทำอย่างนั้น..กลับรู้สึกสับสนขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้..
มันเป็นสีหน้าที่อธิบายได้ว่าอะไรทำให้เธอต้องไปดักรอที่หอพักของผมในคืนนั้น อะไรที่ทำให้เธอชวนผมเที่ยวในคืนถัดมา..อะไรที่ทำให้เธอแคร์ความรู้สึกของผมที่อาจจะเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน!!
และอะไร..ที่ทำให้เธอถามกับผมในคืนวานนั้นเป็นประโยคสุดท้ายว่า..ฉันอยากจะพาเธอเที่ยวที่เชียงใหม่บ้างจะได้ไหม?"
หรือน้ำมีใจให้ผมจริง ๆ ??
++++
ความรู้สึกบางอย่างจู่โจมเข้าจับหัวใจ..
มันดื่มด่ำ..ปิติ..เป็นสุข..
ในเวลาเดียวกันนั้นความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งก็กระชากหัวใจของผมให้ตกวูบอย่างรวดเร็ว..
ผมเคยมีความรู้สึกอย่างนี้..เมื่อวันหนึ่งผมรู้ว่า "แนน" ก็ชอบผม..
ผมซึ่งไม่มีค่าอะไรเลย..ผมซึ่งไม่อาจจะเปรียบกับเธอได้เลยในทุก ๆ ด้าน....ผมกลับได้รับรอยยิ้มแล้วถ้อยคำที่หวานลึกกินใจจากแนน..
ผมยังจำได้..ยังจำเศษกระดาษใบยับย่นเล็ก ๆ นั้นได้ดี..
แนนแอบใส่มือของผม..ขณะที่ผมขอตัวไม่ยอมไปร่วมงานสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ในวันหนึ่ง..
มันเป็นเบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอ..
เธอยิ้มให้ผม..เธอพูดเบาแสนเบา..
"โทรหาแนนนะ.."
++++
ในวินาทีนั้นทำให้ผมตัดสินใจได้..เมื่อผมรู้ใจตนเองว่าผมยังลืมความเจ็บปวดที่แนนทำกับผมไว้ไม่ได้
ความรู้สึกนี้แหละ..ที่เธอทำให้ผมทุ่มเทความรักให้กับแนนอย่างสุดชีวิต
แต่แล้วผลตอบแทนที่ผมได้รับ..กลับกลายเป็นความเจ็บปวด..ความทรมานอย่างแสนสาหัสที่ผมเผชิญมานับตั้งแต่เธอเดินจากไป
พอแล้ว..ผมเข็ดแล้ว..ผู้หญิงที่มีรักแท้..อาจจะมีอยู่บ้างแต่เธอยังไม่เกิดขึ้นมาในโลกนี้จริง ๆ
ดังนั้น..จากการที่ลังเลว่าจะยื่นช่อดอกไม้นั้นคืนให้เจ้าต่อเพื่อนของผมไป..หรือจะยื่นให้กับนีรนุชดี..ผมก็เลยตัดสินใจได้ในทันที
นียิ้มเห็นฟันขาว..รับช่อดอกไม้นั้นไปพร้อมกับพร่ำขอบคุณไม่ขาดปาก
"นึกว่ารันจะเก็บเอาไว้เองซะแล้ว..ขอบคุณนะคะ..มันมีความหมายกับนีมาก ๆ เลย."
เธอชื่นชมดอมดมดอกไม้ช่อนั้นอย่างเป็นสุข ทิ้งให้ผมยืนเปรี้ยวปาก..กวาดสายตาหาร้านขายเบียร์อยู่อย่างนั้น..
+++++
ผมกลับมานั่งข้างนีรนุชพร้อมกับเบียร์กระป๋องหนึ่ง..
ใครพูดคุยอะไรกันบ้างผมไม่รู้..ลิ้นกำลังริ้มรสความขมปร่าของเบียร์เข้มข้นกระป๋องนั้น
รู้แต่ว่านีคุยจ้อไม่หยุด..และคู่ที่นั่งอยู่ห่าง ๆ นั่นเจ้าต่อก็คุยเป็นต่อยหอยต่อยปู
อดแอบแปลกใจเล็ก ๆ อีกครั้งไม่ได้ว่า..เจ้าต่อผู้ทรนงและมีผู้หญิงมากมายอยู่ในกำมือให้บีบให้คลายอย่างเขาจะทุ่มเทความพยายามเพื่อจีบหญิงเรียบคนนั้นให้ได้ถึงขนาดนี้..
น้ำมีดีอะไรนักหรือ?
เบียร์ในมือสาดเข้าปากอีกครั้ง หูแว่ว ๆ ว่านีกำลังพูดถึงดอกไม้ของเมืองเชียงใหม่ว่ามันสวยอย่างไร
ผมพยักหน้าไปตามเรื่อง..แต่สมองขบคิดไปอีกเรื่อง
อย่างดีก็ตาหวาน..ผิวขาว..หุ่นดี....พูดตรงกับใจ..
อย่างดีก็ยิ้มสวย..อย่างดีก็มีอะไรที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีเท่านั้น..
ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย!!
แรกเจอชายก็ทำดีด้วย..ทำเป็นชอบเป็นรักบูชาความรักว่ายิ่งใหญ่..แต่เมื่อรู้ตัวว่าผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควรก็พร้อมจะสลัดทิ้งได้โดยง่ายราวกับสลัดรองเท้าให้ออกจากเท้าเมื่อก้าวเข้าบ้าน
เหมือนดอกไม้..เบ่งบานชูช่ออวดสวยอวดหอมหวานเพื่อล่อให้แมลงมาติดกับ..ได้จังหวะก็หุบงับกินเป็นเหยื่อสบายอารมณ์
ยิ่งคิดยิ่งยั๊วะ..ยิ่งคิดยิ่งแค้น
ผมควบคุมตัวเองไม่ได้..อยู่ ๆ ก็พูดขึ้นเสียงค่อนข้างดังโดยไร้เหตุผล
"ถ้าอย่างนั้นเมื่อถึงเชียงใหม่แล้วนีก็ทิ้งดอกไม้ช่อนี้ไปเสียก็ได้นะ..มันไม่มีค่าอะไรหรอกแค่ดอกไม้พื้น ๆ ที่นับวันจะรอวันเหี่ยวเฉา.."
ขยับจะพูดอะไรอีกหลายคำแต่เมื่อเห็นสีหน้าของนีแล้วก็รู้สึกตัว..
เธอหน้าเสีย..
"เปล่านะคะ..นีแค่อยากให้รันได้ไปเห็นดอกไม้เมืองหนาวว่ามันสวยอย่างไรเท่านั้น..รันอย่าเข้าใจผิดสิคะว่านีกำลังดูถูกดอกไม้ช่อนี้..ถ้ารันเข้าใจอย่างนั้นนีต้องขอโทษด้วยนะคะ..นีไม่ได้ตั้งใจ.."
"ปะ..ปล่าวครับ..ผมแค่.." ผมรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
"นีจะเก็บดอกไม้ช่อนี้เอาไว้ให้นานเท่านาน..นีบอกแล้วไงคะว่ามันมีความหมายกับนีมาก.."
+++++++
ประโยคนั้นของผมสร้างปฏิกริยาบางอย่างให้เกิดขึ้นแก่ใครบางคน..
ใครคนนั้นลุกขึ้น..เอ่ยขอตัวกับพวกเราเบา ๆ ว่าจะขึ้นไปเอาของบนรถ
ผมมองร่างของเธอเดินหายขึ้นโบกี้ไป..กระดกเบียร์ในมืออีกครั้ง
อะไรบางอย่างกระตุ้นให้ผมลุกขึ้นบ้าง..แต่แล้วผมก็นั่งลงตามเดิม..
ความสับสนของหัวใจทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
ไมตรีของน้ำที่มีให้..ทำไมผมถึงปฏิเสธไปได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้?
ความรู้สึกของเมื่อคืน..-ขณะที่ผมนอนอมยิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เราสองสนุกด้วยกันในเธคแห่งนั้น..วนเวียนกลับมาอีกครั้ง..
เหงื่อของเธอโทรมหน้า..กลิ่นหอมจากเรือนผมของเธอยังติดอยู่ที่จมูก
เราสนุกสนานด้วยกันเต็มที่ กับบทเพลงที่เร่งเร้า..กับเสียงกรี๊ดร้องของคนรอบข้าง
ยามเมื่อเพลงช้าสลับรอบมาอีกครั้ง..เราสองต่างฮัมเพลงตามไปด้วย..
เมื่อเพลงถูกใจถูกเปิด..น้ำตะโกนร้องออกมา..
"...เสียแรงที่รัก เสียแรงที่ไว้ใจ
ไม่นึกว่าจะทำได้ลงคอ
ช่วยตอบสักคำ ทำไมไม่รู้จักพอ
ทำไม ใจเธอถมไม่เคยเต็ม
เสียแรงที่หวง เสียแรงที่ทุ่มเท
ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรืออย่างไร
เธอทำอย่างนี้ ฉันจะมองหน้าใครได้
ทำไมใจเธอร้ายเหลือเกิน
ไม่เห็นกับตา ก็คงไม่เชื่อ
ไม่เจอกับตัว คงโง่ไปอีกนาน
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง
ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไร
ถึงแม้วันนี้ เราต้องตายจากกันไป
ยังไม่เสียใจ....เท่านี้เลย
ท่อนสุดท้ายของบทเพลง..ให้ตาย..ผมเห็นน้ำตาของเธอซึมออกมา..พร้อมกับเสียงร้องที่แหบหายลงคอ
"..ที่เสียน้ำตาวันนี้ ไม่ใช่เพราะเธอทิ้งฉันไป
แต่เสียใจที่ลืมเธอไม่ลง.."
เธอกระดกแก้วบรั่นดีรวดเดียวหมดแก้ว..
++++
"เขามีคนอื่นรึ?"
ผมยิงคำถาม..ดีเหมือนกันที่เราสองต่างเปิดใจให้กันและกันที่จะคุยถึงเรื่องนี้..ผมจึงถามในสิ่งที่อยากรู้โดยไม่ต้องมัวมาเกรงใจ
น้ำพยักหน้า..
"น่าอายไหมล่ะ..คน ๆ นั้นเป็นเพื่อนของฉันเองเสียด้วยซ้ำ.."
คำตอบนี้ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง..
เรื่องราวความรักของน้ำ..ซับซ้อนลึกล้ำเกินกว่าที่ผมคาดไว้มากมาย
"คราวนี้นายว่า..คนทิ้งกับคนถูกทิ้ง..ใครจะเสียใจมากกว่ากัน?"
เธอถามมา..ผมกลับตอบเธอไม่ได้
บางที..คนที่ถูกตราหน้าว่าทิ้งคนรัก..เขาหรือเธอคนนั้นอาจจะมีเหตุผลที่ใครคนอื่นยากจะเข้าใจก็เป็นได้
ผมเรียกพนักงานมาสั่งบรั่นดีให้เธออีกแก้วหนึ่ง..เป็นอย่างเดียวที่ผมพอจะทำได้ในเวลานั้น..
"คืนนี้เรามาดื่มกันดีกว่า..ให้กับความรัก..ที่เราทั้งสองเสียแรงทุ่มเทให้กับมันไป..และดื่มให้กับเขาคนนั้น..ที่เรายังลืมเขาไม่ลง.."
เธอยิ้ม..
"นี่เป็นคำพูดเดียวของนายที่ฉันฟังเข้าหูมากที่สุด.."
+++++
นั่นไม่ใช่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมลุกขึ้น..ตั้งใจจะตามเธอขึ้นไปเพื่อคุยอะไรบางอย่าง..
ขณะเราตัดสินใจกลับบ้าน..เธอเดินด้วยอาการเซเล็กน้อย..
"ไหวไหม?"
"ไหว..เมาแค่นี้เรื่องเล็ก" เธอตอบ..
แต่พื้นต่างระดับนั้นแม้จะเล็กกว่าเรื่องของเธอ..แต่เธอก็ถลาล้ม..ผมเข้าประคอง..
หลังของเธอแนบหน้าอกของผม..ผมดำขลับหอมกรุ่นซบอยู่ตรงหัวไหล่..ดวงตาหวานซึ้งมองผมด้วยความหมายที่ซ่อนเร้น..
นานเท่าใดไม่รู้ได้..ที่เราจ้องมองกันอย่างนั้น..
แล้วในที่สุดเธอก็พูดขึ้น..
"พาฉันกลับบ้านที..มีนายคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้..ที่ฉันไว้ใจ.."
+++++
ด้วยคำพูดนั้น..ด้วยความไว้วางใจที่เธอมีให้ผมนั้น..ทำให้ผมขยับตัวจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อหาทางไปคุยกับน้ำ..
ผมไม่แน่ใจว่า...ผมจะได้ขึ้นไปเชียงใหม่หรือไม่..ผมไม่แน่ใจว่า ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบเธอหรือเปล่า?
ในขณะที่หัวใจสับสนวุ่นวายอยู่อย่างนี้..จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ย่อมได้..แต่ว่า..หากความรู้สึกที่ดี ๆ ที่มีอยู่..ผมก็ควรจะดูแลและให้เกียรติมันเท่าที่จะทำได้
ผิดคาด..เมื่อเห็นผมขยับตัว..นีก็ขยับบ้าง
"งั้นนีไปเอาวิทยุมั่งดีกว่า..เหลือเวลาอีกตั้งนานกว่ารถไฟจะออก.."
นั่นทำให้ผมนั่งนิ่ง..
"รันจะไปไหนหรือคะ?"
"อ่า..ผมจะไปซื้อเบียร์เพิ่มน่ะคับ.." ผมรีบตอบ..หันไปทางเจ้าต่อเพื่อนรักที่ชะเง้อรอน้ำอยู่
"เอ็งจะเอาหรือเปล่า?..เดี๋ยวข้าซื้อมาฝาก"
เจ้าต่อส่ายหน้า
"เอ็งล่อคนเดียวไปเหอะ..ข้ายังไม่ได้อกหักอย่างเอ็งนี่หว่า.."
ผมลุกขึ้น..รู้สึกว่าในหัวใจกำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่าง
ไม่ใช่จากคำพูดของเจ้าต่อ..หากเป็นอะไรที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้
หรือนีจะรู้ว่า..ผมกับน้ำ..แอบมีความรู้สึกที่พิเศษเกินปกติต่อกัน เธอถึงได้ดักคอผมโดยบอกว่าจะขึ้นไปบนโบกี้เพื่อเอาวิทยุอย่างนั้น
ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจ..ก็เป็นคงฟ้าดินกำหนด..ความรู้สึกดี ๆ ของผมกับน้ำ..คงถึงจุดจบเพียงวันนี้..
ขอบคุณนะ..ที่ทำให้ผมหายเจ็บปวดไปได้บ้าง..
ขอบคุณที่ช่วยสร้างรู้สึกเปี่ยมสุข ให้กับชายที่ไร้หัวใจคนนี้..
ผมบอกกับเธอ..เสียงก้องเต็มหัวใจ
+++++
ร้านขายของชำตั้งอยู่ห่างไกลกับที่พวกเรานั่งรอกันอยู่ไกลพอสมควร
สองมือล้วงกระเป๋า..สมองครุ่นคิด..ทอดขาช้า ๆ เพื่อถ่วงเวลา
ในเวลาเช่นนี้ผมต้องการจะอยู่คนเดียว..ขบคิดคนเดียว..หรือไม่ก็นั่งเหงาคนเดียวเสียมากกว่า..
ผมซื้อเบียร์คราวเดียวสามกระป๋อง..กะว่าวันนี้คงจะต้องเมาอีกเช่นเคย..เมาให้กับหัวใจที่ยุ่งเหยิงของตนเอง
เสียงซ่าฟู่ดังจากปากกระป๋อง..ผมยกขึ้นรวดเดียวแทบหมด..
ผมบอกกับตัวเองไม่ได้ว่าคราวนี้ผมดื่มเพื่ออะไร..ทั้งที่ทุกครั้งผมเดิมเพื่อลืมแนน
ความตั้งใจเดิมของผมหายไปไหน? ความเข็ดหราบกับความรักของผมทำไมถึงหายไป?
ทั้งที่บอกกับตัวเองอยู่เสมอ..หัวใจของผมเต็มไปด้วยแนน..แนนคือคนที่ผมรักหมดหัวใจ..เมื่อไม่มีเธอ..ผมก็เป็นคนไร้หัวใจ..
ชีวิตของผมขาดแนนไม่ได้..เมื่อแนนไม่อยู่..ชีวิตของผมก็ไร้ค่า..
ผมเสียใจ..ผมร้องไห้..ผมฟูมฟาย..ผมเจ็บช้ำ..ผมทรมาน..มานับตั้งแต่แนนเดินออกจากชีวิตของผมไป..
แต่เมื่อน้ำเดินเข้ามา..พื้นที่หัวใจของผมที่คิดว่ามันสูญสลายไปแล้ว..มันกลับเบ่งบาน..เหลือพื้นที่พอที่จะเก็บเธอเอาไว้ได้อย่างไร?
ผมไม่เข้าใจตนเอง..ทำไมผมถึงเป็นคนหลายใจได้อย่างนี้??
ระยะเวลาเพียงสองเดือน..ผมถึงกับมีใจไปชอบคนอื่นได้เชียวหรือ?
แล้วคำมั่นสัญญาที่บอกกับตัวเองไว้ล่ะ..ว่าพอกันที..เข็ดแล้ว..สำหรับความรัก..พอกันที..กับความรู้สึกจอมปลอมที่ไม่จีรังยั่งยืน..ทำไมบัดนี้มันถึงได้คลอนแคลนไปได้..
เบียร์ในมือถูกดื่มอีกครั้ง..คราวนี้หมดกระป๋อง
ดวงตาหรี่ซึมเหม่อมองสวนหย่อมเล็ก ๆ ที่ตรงหน้า..น้ำพุพุ่งจากหมู่หินเป็นสาย..กระเซ็นกระจายไปแตะใบเฟิร์นชะอุ่มเขียวนั้นให้พริ้วไหว..
หรือใจชาย..คลายใบไม้เมื่อต้องฝน..กระดิกไหวไปได้ทุกทิศทาง
ผมไม่เชื่อ..ว่าผมจะเป็นคนอย่างนั้น..
แล้วน้ำล่ะ?..อะไรทำให้เธอมาสนใจผม
ผมไม่เชื่ออีกเหมือนกันว่าเวลาเพียงสองอาทิตย์..กับการพูดคุยที่แทบจะนับคำได้..จะทำให้เธอชอบผมขึ้นมา..
ผิดกับนี..เธอเป็นเงาแทบไม่ห่างจากผม..พูดคุยสร้างความสนิทสนมได้อย่างรวดเร็ว
มีเพียงคืนวานนั้นเท่านั้น..ที่ผมกับน้ำ..ได้พูดคุยกันมากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา
หรือเพราะหน้าตาของผม..เปล่าเลย..ผมรู้ตัวดีเสมอ..ผมไม่ใช่ผู้ชายรูปหล่อ..ร่างสูงหน้าขาวอย่างผมหากจัดเป็นคนหล่อคนขี้เหร่ในประเทศนี้ก็คงมีไม่ถึงร้อยคน..
แล้วอะไรทำให้เธอมาสนใจผม??
ผมมีเสน่ห์เพียงนั้นเชียวหรือ?
"หากนายกินเบียร์ต่างน้ำอยู่อย่างนี้..ฉันว่าฉันคงไม่ได้เจอนายที่เชียงใหม่แน่ ๆ"
ความคิดของผมชะงักค้าง..เสียงเรียบหวานอย่างนี้..ไม่มีคะไม่มีค่ะอย่างนี้..แม้จะทอดเสียงไม่ให้ห้วนแต่ก็แปลกหูเยี่ยงนี้..จะเป็นใครอื่นไปได้นอกจากน้ำ
เธอมายืนอยู่ใกล้ ๆ ผมตั้งแต่เมื่อไรผมไม่รู้ตัว..ในมือของเธอถือถุงขนมอยู่ด้วย
"นายคงจะตกถังเบียร์ตายไปเสียก่อน..ทั้งที่นายก็รู้ว่ามันช่วยให้นายลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วคราว..แต่นายก็ยังไม่เลิกกินมัน.."
"มันช่วยให้เวลาของผมเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วต่างหาก..เค้าว่ากันว่าเวลาเท่านั้นจะช่วยรักษาแผลใจไม่ใช่หรือ?"
น้ำหัวเราะ..ดวงต่อทอแววเศร้า
"ฉันเกลียดเวลา..เวลาพาความรักมาให้ฉัน..แล้วเวลาก็พรากความรักจากฉันไป.."
แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่อง
"รักษาตัวเองให้ดี..ฉันหวังว่าจะได้เจอนายที่นั่น"
"เพื่ออะไร?" ผมถาม..
"เพื่อ..เพื่อให้นายรู้คำตอบทุกอย่างไงล่ะ"
+++
น้ำจากผมไปแล้ว..
ในหัวใจของผม..มันดูว่างเปล่าอย่างไรพิกล..
การร่ำลาของเรา..มีเพียงสบตากันเท่านั้น..
ไม่มีแม้คำพูด..ไม่มีแม้การโบกมือลา..
รถไฟเคลื่อนตัวช้า ๆ ออกจากชานชาลา..เจ้าต่อโบกมือหยอย ๆ ให้เธอ
ผมเห็นเธอเพียงแต่ยิ้ม..ยกมือน้อย ๆ แล้วผลุบหายเข้าไปจนมองไม่เห็น
เจ้าต่อยังยิ้มค้างเมื่อหันมายังผม..
"ไป..คืนนี้เราต้องไปต่อกันอีกยาว..ฉลองความรักครั้งใหม่ของข้าโว้ย.."
ผมงง..
"หมายความว่า..น้ำกะเอ็ง.."
"อ๋าย.." เขารีบโบกมือ..
"ไม่ช่ายยังที่เอ็งเข้าใจ..น้ำยังไม่มีเยื่อใยอะไรให้ข้าเลยสักกะติ๊ด..แต่เอ็งเชื่อเหอะวะ..ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่ข้าตั้งใจ..รับรองยิ่งเสียกว่าเชื่อขนมแม่กิน.."
"รับรองว่า?"
"เธอเสร็จข้าแน่.."
ผมขยับปาก..รู้สึกไม่ชอบคำพูดนี้ของเขาเท่าไรนัก..
แต่แล้วก็พูดไม่ออก..เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่จริงจังของเขา
ต่อเป็นลูกเศรษฐี..พ่อกับแม่ของเขาบันดาลทุกอย่างให้เขาได้เพียงแค่การกระดิกนิ้ว
ชีวิตของเขาแทบไม่เคยพบกับความลำบาก..อีกทั้งหน้าตาของเขาก็จัดว่าหล่อเหลา..สูงโปร่ง..ยิ้มสวย..
คุณสมบัติที่โดดเด่นของเขาอีกข้อหนึ่ง..เขาเป็นคนใจกว้าง..อัธยาศัยดี..และเป็นคนที่จิตใจดี
เขาเหมาะที่สุดแล้วสำหรับใครก็ตาม..ที่คิดจะร่วมชีวิตกับเขา
หากเขาตั้งใจจะร่วมชีวิตกับใครคนนั้นก็จริง ๆ
อีกเพียงเทอมเดียวเท่านั้น..ต่อก็จะเรียนจบมหาฯลัย
เมื่อเขาเรียนจบ..ชีวิตของเขาก็พร้อมสำหรับการตั้งต้นชีวิตครอบครัว..
เขาคงมีงานที่รองรับเขาอยู่..ผู้หญิงคนที่เขาเลือก..ย่อมจะพบกับความสุขสบายอย่างแน่นอน
ตอนนี้เขาเลือกแล้ว..เขาเลือกจากหญิงรอบข้างที่เขาพาเที่ยวไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน
เขาเลือกน้ำ..ผมควรจะยินดีกับเธอใช่ไหม?
หรือผมควรจะบอกเขาในสิ่งที่เธอให้ผมช่วย..บอกกับเขาว่าน้ำยังไม่พร้อมที่จะมีใครในเวลานี้..
ปากผมหนัก..ผมไม่มีหน้าจะบอกกับเพื่อนรักของผมในตอนนี้จริง ๆ
ปล่อยให้เขามีความหวังต่อไป..ไม่แน่เหมือนกันว่า..เขาอาจจะทำให้น้ำพร้อมที่จะรับเขาเข้าไปในชีวิตของเธอก็ได้ในอนาคต..
ส่วนผม..เบียร์ยังเหลืออีกอยู่กระป๋องหนึ่ง..
เปิดมันขึ้นมา..ดื่มมันลงไป..แล้วก็เรอ..
"เอิ๊กซ์.."
"เอ็งไม่ต้องทำมาเปรี้ยวปาก..รับรองคืนนี้เอ็งได้กินเป็นถังแน่.."
ต่อกอดคอผมแล้วหัวเราะร่วน..
++++
คืนนั้น..ผมดื่มกับต่อจนดึกดื่น
แทบตลอดเวลาที่ต่อต้องรับโทรศัพท์..มีผู้หญิงหลายคนเพียรโทรฯ หาเขา
เขาปฏิเสธไปเสียทุกสาย..เหมือนแสดงให้ผมเห็นว่าเธอจริงจังกับน้ำตามที่พูดจริง ๆ
ผมดื่มหนัก..แต่เหมือนต่อจะดื่มหนักมากกว่า..
บทเพลงที่บรรเลงไปนับสิบเพลง..เราสองคนปล่อยผ่านให้เลยไปเหมือนสายลมและสายน้ำ..ต่อพูดน้อยกว่าเคย..
เราชนแก้วกันหลายครั้ง..เป็นหลายครั้งที่เหมือนกับว่าเขาจะพูดอะไรออกมา..แต่เขาก็ไม่พูด
"เฮ้ย..วันนี้เอ็งเป็นอะไรไปวะ?" ในที่สุดผมก็ต้องถามเขาขึ้นมา
"เปล่านี่.."
เขารีบตอบ หลบสายตาของผม
"เอ็งอยากจะพูดอะไรเอ็งก็พูดออกมา..ไม่งั้นข้าจะกลับเดี๋ยวนี้.."
ด้วยความอึดอัดทำให้ผมพูดเช่นนั้น..เจ้าต่อดูอึดอัดมากกว่า
"ไม่มีอะไรหรอก..ข้าไม่เป็นไร?"
ผมนิ่ง..พิรุธแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด
ต่อไม่เคยมีความลับกับผม..แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงผิดไป
หรือว่าเป็น...
"เรื่องน้ำใช่ไหม?.." ผมตัดสินใจถามเขาตรง ๆ
ต่อถึงกับเปลี่ยนสีหน้า..มันแดง..และซีดสลับกันอย่างรวดเร็ว
"เอ็งรู้?"
ผมส่ายหน้า..ผมไม่รู้จริง ๆ
"เอ็งอยากจะบอกอะไรกับข้า..เอ็งก็รีบบอกมา..ข้าเมาแล้ว.."
เขาขยับตัว..ดื่มเครื่องดื่มในมือจนหมดแก้ว..
"คนนี้ข้าขอ..ข้าชอบเธอจริง ๆ"
++++++
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 10 เม.ย. 2549, 20.52 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...