 เสือเจ็ดงา ยอดเขา - ขุนศึกไร้แผ่นดิน |
|
| ชาร ทิคัมพร |
...รุ่งขึ้นเราออกจากเวียงแหง เมืองหน้าด่านเก่าของอาณาจักรล้านนาในอดีต มานอนที่บ้านโป่งเดือดใกล้อุทยานแห่งชา...
 |
|
|
|
||
|
|
|
รุ่งขึ้นเราออกจากเวียงแหง เมืองหน้าด่านเก่าของอาณาจักรล้านนาในอดีต มานอนที่บ้านโป่งเดือดใกล้อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง คืนนั้นผมเข้าไปซุกอยู่ในถุงนอนในเต้นท์ตั้งแต่หัวค่ำ ใส่เสื้อยืดตัวหนาทับด้วยสเว็ทเตอร์และสวมแจ็คเก็ตฟิลด์ทหารอีกชั้นหนึ่งแล้วยังใส่ถุงเท้าสองคู่ซ้อน หน้าเต้นท์ตรงปลายเท้าเราก่อไฟไว้กองหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ก็ยังหนาวเหน็บ เสียงน้ำค้างจากใบไม้หยดลงบนหลังคาเต้นท์ดังเป็นระยะ นกระวังไพรร้องอยู่ไกลๆ ...นี่คือเสียงของป่าที่แท้จริง ผมนึกถึงเพลงรักที่นายเสือเจ็ดงาร้องเมื่อค่ำวานนี้... ...ยามค่ำคืนบนดอยสูงเทียมเมฆ มันเย็นยะเยือกเหมือนเลือดจะแข็ง เราเอาพื้นดินต่างที่นอนนุ่ม เอาใบไม้กลบตัวต่างผ้าห่มหนา ถึงจะต้องการความอุ่นสักเพียงใด เราก็ก่อไฟให้ศัตรูเห็นไม่ได้ ฉันหนาวมาก.. หนาวจริงๆ แต่ก็อุ่นขึ้นได้เมื่อดิดถึงเธอ.... เหรียญที่ห้อยคอคนงานคนนั้นสะดุดใจผมทันทีที่ได้เห็น เป็นเหรียญทองแดงวงรี มีรอยดุนรูปคนอยู่ตรงกลาง รูปคุ้นตามาก ! ขอบด้านบนกับล่างมีอักษรที่ไม่ใช่ภาษาไทยจารึกอยู่ "อ้ายชื่ออะไร? " ผมถามคนงานหนุ่มใหญ่เจ้าของเหรียญทองแดงที่เข้ามาช่วยขนกระเป๋าลงจากรถ "นายเสือเจ็ดงาครับ" เขาตอบ "มีนามสกุลไหม?" ผมชักสนใจชื่อของหนุ่มคนนั้น "นายเสือเจ็ดงา นามสกุลยอดเขาครับ" เสียงตอบฉาดฉานท่าทางกระฉับกระเฉง "ถ้าคุณอยากคุยกับเขา กินข้าวเย็นกันแล้วเรียกไปคุยด้วยก็ได้ เขาเคยเป็นทหารในกองทัพไทยใหญ่กู้ชาติ ร้องเพลงเก่ง เล่นกีตาร์ได้ด้วย" เจ้าของบ้านบอกกับผมซึ่งเป็นแขก ทุ่มตรงเสือเจ็ดงากับลูกชายวัยเจ็ดขวบ เดินเข้ามาที่ระเบียงบ้านที่เราพัก แบกกีตาร์ราคาถูกมาด้วย อันหนึ่ง ..."ผมยิงทหารพม่าตายไปแล้วห้าสิบคน" นายเสือเจ็ดงา เริ่มเรื่องชีวิตของเขา ตามที่ผมถาม หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสี่เข้าร่วมกับกองทัพไทยใหญ่กู้ชาติตั้งแต่อายุสิบหก และออกรบอย่างจริงจังเมื่ออายุสิบแปด จนได้ยศเป็น"ขุนศึก" ซึ่งเทียบได้กับผู้บังคับหมวดของทหารไทย เขาคุมทหารไทยใหญ่ประมาณห้าสิบห้าคนออกสู้รบกับทหารพม่าในเขตรัฐฉานตอนใต้ ลุยไปทั่วลุ่มน้ำสาละวิน..."เอกราช" คือสิ่งที่พวกเขาต้องการ "ผมไม่เคยกลัวเลย บางทีเขาสั่งให้หยุดยิงแต่ผมก็แกล้งทำให้วิทยุเสีย ผมยิงได้อีกหลายคน วันหนึ่งเราจะต้องไล่คนที่มายึดประเทศเราออกไปให้ได้" "ร้องเพลงให้เราฟังหน่อยสิ เขาว่าอ้ายร้องเพลงเก่ง" ผมขอเพลงจากนายเสือเจ็ดงา แล้วนักรบไทยใหญ่ ก็ร้องเพลงที่ชื่อว่า "ครั้งที่หนึ่งแต่ไม่มีครั้งที่สอง" ให้เราฟัง "...ครั้งที่หนึ่งเรายอมวางอาวุธ เราเสียรู้เขา เจ็บยิ่งขึ้นเมื่อคนรักของฉันจากไป เธอไปเป็นเมียน้อยทหารพม่าข้าศึก ช่างเถิด ถ้าเธอไม่รักฉัน ไม่รักชาติของเรา ครั้งที่สองจะไม่มีอีกอย่างแน่นอน เราจะไล่พวกมันให้ตกทะเลไป และอีเมียน้อยของมันก็ต้องตกทะเลไปด้วย..." เสือเจ็ดงาร้องเพลงอย่างมีอารมณ์ สีหน้ากร้าว และดีดกีตาร์ราคาถูกรัวดัง ลูกชายวัยเจ็ดขวบที่นั่งอยู่ข้างๆร้องเพลงนี้ประสานไปด้วย ร้องได้เก่งทีเดียว ! "ชื่ออะไรไอ้หนู" ผมถามลูกของเสือเจ็ดงา "ชื่อ 'จ่าทุน' ครับ" "จ่าทุนแปลว่าอะไร" "ผมเป็นทหารครับ พ่อให้ผมเป็นจ่า โตขึ้นผมจะไปรบกับพม่าจะเป็น ขุนศึก !" จ่าทุนบอก เสือเจ็ดงาบอกกับเราว่าเขาจะไม่มีวันตายในสงครามกู้ชาติ เขาเคยได้รับบาดเจ็บเพียงสองครั้ง แล้วก็ถลกแขนเสื้อให้เราดูรอยแผลเป็นยาวที่แขนข้างซ้ายซึ่งเกิดจากสะเก็ดระเบิด และแผลเป็นที่ขาอีกแห่งหนึ่ง "ผมมีพระเจ้าอยู่หัวไปกับผมทุกที่จึงไม่กลัว" นักรบไทยใหญ่บอก เขาถอดเอาเหรียญทองแดงที่ห้อยคออกออกมาอวด เหรียญที่สะดุดใจผมอันนั้น รูปคนที่เห็นในเหรียญเหมือนกับพระพักตร์ของรูปปั้นสมเด็จพระนเรศวรมหาราชที่เคยเห็นในอนุสรณ์สถานหลายๆที่ รวมทั้งที่เวียงแหง กับตัวหนังสือที่จารึกอยู่ขอบด้านบน ขุนศึกไทยใหญ่อ่านให้ฟังว่า "เจ้าพระนะเรสุ่น มหาราช" นี่เป็นพระเจ้าอยู่หัวองค์เก่าแก่ที่พวกเขาเคารพบูชา "ในการรบใหญ่ใกล้เมืองครั้งหนึ่ง พวกผู้หญิงในเมืองจะช่วยกันทำข้าวห่อส่งขึ้นมาให้ที่หน้าศึก" เขาหมายถึงที่แนวรบ "ในห่อข้าวมีจดหมายเขียนถึงทหารพับใส่มาด้วย บางทีก็เป็นกลอน พวก ผู้หญิงที่ส่งอาหารให้กำลังใจทหารที่หน้าศึก" เสือเจ็ดงายิ้มเมื่อเล่าถึงตอนนี้ "หนุ่มๆรบกันอย่างไม่กลัวตาย แบ่งกันอ่านจดหมาย บางทีก็เขียนกลอนส่งกลับลงไปในเมือง เขาเอาไปอ่านออกวิทยุในเมืองคนชอบฟังกันมาก" ขุนศึกเสือเจ็ดงา เล่าถึงเหตุการณ์เมื่อเร็วๆนี้ให้เราฟัง "บางที่เราก็อดอาหารกันเป็นวันๆ เมื่อเสบียงส่งขึ้นมาไม่ได้ แต่ทหารหนุ่มๆอยากได้กลอนที่ปลอบประโลมเขามากกว่าข้าวเสียอีก เมื่ออาหารมาถึงทั้งๆที่หิว เขาจะรีบแกะจดหมายออกมาอ่านกันก่อน " แล้วเสือเจ็ดงา ยอดเขา ก็ร้องเพลงสนุกๆให้เราฟังชื่อว่า "มอเตอร์ไซค์รับจ้างท่าขี้เหล็ก" "...นั่งรอมาตั้งแต่เช้า ไม่มีคนโดยสารเลย วันนี้จะได้เงินใช้หรือไม่หนอ แล้วเธอก็เดินมา... ขึ้นซ้อนท้ายเลยคนสวย ! บ้านเธออยู่ที่ไหน ฉันจะพาเธอไปส่ง ฉันจะลดราคาให้ถูกเป็นพิเศษ กอดเอวฉันไว้แน่นๆสิ ! ไปกับเธอเหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์..." ขุนศึกของเราเคยไปขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างอยู่ที่จังหวัดท่าขี้เหล็กพักหนึ่งเมื่อยามว่างศึก จ่าทุนร้องเพลงนี้ประสานเสียงไปกับพ่อของเขาเหมือนกับเพลงที่แล้ว "ผมจะไปรบอีกเมื่อถึงเวลา จะฝากจ่าทุน งานวลกับเมียผมไว้กับพ่อนาย" เขาจะฝากลูกชาย ลูกสาวที่ชื่องานวลหรือฟันขาวและเมียไว้กับเพื่อนผมที่เป็นนายจ้าง ไฟสงครามร้อนระอุอยู่ในหัวอกของนักรบไทยใหญ่คนนี้เสมอ.... แล้วเพลงที่สามก็ดังขึ้น "คิดถึงเมืองปั่น" คือชื่อเพลงนี้ "...คิดถึงเมืองปั่นเมืองที่ คนรักฉันอยู่ เมืองปั่น เมืองที่มีจารีตงดงาม คิดถึงเจดีย์ศักดิ์สิทธิ์เก่าแก่คู่เมือง คิดถึงโรงเรียนที่ฉันเคยเรียน คิดถึงฉำฉาต้นใหญ่ร่มรื่น ต้นที่เราสองคนเคยนั่งด้วยกัน เธอที่รัก... รอฉันด้วยเถิด ! เมื่อเสร็จงานศึก เมื่อเราได้เมืองคืนแล้ว ฉันจะกลับไปหา จะร่วมชีวิตกับเธอ ไม่ว่าเธอจะแก่เฒ่าสักเพียงใด เธอที่รัก... รอฉันด้วยเถิด .. !" ถึงจะเป็นเพลงรัก แต่เนื้อเพลงที่นักรบไร้แผ่นดินผู้นี้ร้องจะมีความรักชาติแฝงอยู่ด้วยเสมอ ชื่อ "เสือเจ็ดงา ยอดเขา" เป็น 'ฉายานักรบ' ที่ขุนศึกหนุ่มตั้งให้ตัวเอง ทหารทุกคนที่รู้จักเขาทั้งลูกน้องและนาย ลืมชื่อจริงของเขาไปหมดแล้ว รู้จักกันแต่นายเสือเจ็ดงา ยอดเขา เพียงชื่อเดียว น้ำค้างลงจัดจนระเบียงบ้านเปียกชื้น ดาวเกลื่อนฟ้าที่ดำสนิท ทางช้างเผือกสีขาวนวลพาดอยู่กลางฟ้า เรากระชับผ้าพันคอ ซุกมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต เสือเจ็ดงา ยอดเขา เหยียดมือทั้งสองข้างเข้าผิงไออุ่นจากไฟในเตา แล้วก็มาถึงเพลงสุดท้าย ก่อนที่เราจะไปนอนกัน เพลงชื่อ "ไปขุดเพ็ชร"...เพลงนี้เล่าถึงชีวิตของหนุ่มนักเผชิญโชค... "...ที่เมืองกุดและเมืองสู้ พวกเราไปขุดเพ็ชรสีแดงกัน ขุดกันมาตั้งนาน ยังไม่ได้เพ็ชร ไม่มีเพ็ชรเราก็ไม่มีเงิน ไม่มีเงินเราก็กลับบ้านไม่ได้ อยากจะได้เงินสักแสนหนึ่ง แสนเดียวเท่านั้น อยากได้จริงๆ จะเอากลับไปให้พ่อกับแม่ที่บ้าน..." "จ่าทุน โตขึ้นอยากจะเป็นอะไร?" ผมถาม 'ทหารเด็ก' ที่ชักจะตาปรือ เพลงนี้เขาไม่ได้ร้องไปกับพ่อ "ผมอยากเป็นนักร้องครับ " "ไหนว่าอยากเป็นทหาร ?" "อยากเป็นทหารด้วยอยากเป็นนักร้องด้วยครับ" .. จ่าทุนช่างเหมือนพ่อเสียจริง ! งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แล้วเราก็ออกจากเวียงแหง เมืองเก่าที่รอการพิสูจน์ว่าเป็นที่สวรรคตของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ไม่ใช่เมืองหางอย่างที่เรียนกันมา ในขณะที่นายเสือเจ็ดงา ยอดเขา ขุนศึกไร้แผ่นดินก็รอด้วยความหวังที่จะกลับไปยึดเมืองคืนจากผู้ยึดครอง ...ไม่มีใครรู้ว่า 'งานศึก' ของเขาจะมีวันได้เลิกราหรือไม่ !... O
หลายปีก่อนเคยไปร่วมประชุม ngo ที่ทำงานด้านเด็กที่สุรินทร์ กลางคืนมีเสียงกีตาร์ลอยลมมาจากสะพานไม้ริมศาลาข้างสระ ผมเดินไปร่วมฟังด้วย เป็นเพลงที่เขาแต่งเองคล้าย ๆ กับนายเสือเจ็ดงา ไพเราะมาก และเป็นครั้งเดียวที่ได้ฟัง เพราะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก เสียดายที่ผมไม่ได้จดเนื้อเพลง และไม่ได้ไต่ถามชื่อนักร้องนิรนามคนนั้นไว้เลย
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 08 ม.ค. 2549, 21.08 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...